อยากหนีไปอยู่ต่างประเทศ มีประเทศไหนแนะนำมั๊ยครับ (กระทู้ขอคำแนะนำ-ช่วยเหลือ)

มีเรื่องมาฝากให้อ่านและพิจารณาตามนะครับ  ไม่ได้ว่าหรือตำหนิใครทั้งสิ้นนะ  เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่วัดป่าสำคัญแห่งหนึ่ง ในภาคอีสาน  สมัยที่หลวงพ่อ...ท่านยังมีชีวิตอยู่ อาจจะยาวนิดนึง  แต่คิดว่าน่าจะมีประโยชน์ครับ


...ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่ง  เพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก  ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน  ก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อนเพื่อเห็นแก่แม่..

บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอก  จึงบวชอย่างเสียไม่ได้  เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว  ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่ง  ที่วัดป่าแถวภาคอีสาน

พระหนุ่มการศึกษาสูง  มาจากตระกูลผู้ดี มีแต่ความสุขสบาย  เมื่อมาอยู่วัดป่า กว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน  แต่ก็นั่นแหละ กว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆ กัน

ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอา  ก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิด  และชอบอวดรู้ ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ วันแรกที่มาอยู่วัดป่า  ก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่า  ไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง

เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้า  ก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่  หาว่าล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี  ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็น  ก็บ่นว่าท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกิน  กว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา

ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้าง  ก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปที  ล้างไปบ่นไป ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอก  ต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้ โอ้ชีวิต!

ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้  ถือดีว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง  มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น  ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด  มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้ว  ช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู  นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน  นับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่อ  

อยู่มาได้พักใหญ่  พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่า  ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา  ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง วันๆไม่เห็นท่านทำอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน  การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง

เห็นแล้ว เลยนึกร้อนวิชา  เสนอให้ปรับโน่นลดนี่  สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย  รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่ง เพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว  ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก  

อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้น  พระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาส  มีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้  สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น  และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงาน อย่างการซักจีวรเอง เป็นต้น  ด้วยตนเอง  ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า

เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ  หลวงพ่อเจ้าอาวาส มานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย  ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่  มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายฟัง  แต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน  

อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตา  พลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา  แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง  ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ

เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่  เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน  คันไปทั้งตัว  ฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน  เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้น  เดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้  อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นาน  เพราะมันคัน  แต่พวกเธอรู้ไหม  เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหน  มันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ  หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี

คิดอย่างนี้แล้ว  มันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน  แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน  เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้น  หาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่  แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลง  เป็นสัญญาณให้รู้ว่า  ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร สวดมนต์เย็น แล้ว

ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น  ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ  นอกสงบแต่ในวุ่นวาย  นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา  พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน  จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย  จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน  จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง

เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขา  เพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัว  ท่านก็ยังไม่ยอมสึก "อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อน  ขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคัน กับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"  โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการ  กราบลาพระลูกชาย แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถ  พลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่า  คำว่า หมาขี้เรื้อนของพระลูกชาย  หมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ