ตกลง 9 ปีที่ผ่านมาเราคิดไปเองใช่ไหม ?

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 9 ปีที่แล้ว ตอนนันเราเรียนอยู่ ม.4 มีโอกาสได้รู้จักกับ ผช. คนหนึ่งผ่านทางโทรศัพท์  คืนนั้นดึกมากแล้วเลยเที่ยงคืนไปแล้วแหละ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เบอร์แปลกตาไม่คุ้น เสียงปลายสายเป็น ผช. เขาถามว่าคุยได้ไหม เราก็เอ่อๆๆเพราะความมึนๆ เขาถามว่าเราชื่อ...ใช่ไหม เราก็เอ๊ะแปลกใจรู้ได้ไงชื่อเรา เขาก็เล่าให้ฟังว่าได้เบอร์เรามาจากเพื่อนอีกคนนึง ลองโทรมาตอนดึกๆดูว่าเราจะโมโหไหม เราก็โอเคไม่โมโหอะไร ถามชื่อเสียงเรียงนามเสร็จก็วางสายไป ( ผช.คนนั้นรุ่นเดียวกับเรา เรียน รร.จ่าอากาศ กทม.) หลังจากคืนนั้นเขาก็โทรมาคุยเรื่อยๆทุกคืน คุยเรื่อยเปื่อย เขาชอบเล่นกีต้าร์และร้องเพลงให้ฟัง แบบว่าทุกคืนก่อนนอนเลยทีเดียว  เวลาผ่านไปร่วมปี ความรู้สึกที่ว่าไม่อะไรตอนแรกมันเริ่มเปลี่ยนแปลงมันอาจจะเกิดจากความเคยชิน เราคุยกันมากขึ้นแทบจะทุกเรื่อง สนิทกันมากขึ้น คืนไหนที่เขาเข้าเวรตอนตีสามเราก็จะตื่นมาคุยเป็นเะื่อนเขา เราติวหนังสือกันทางโทรศัพท์ จำได้ว่าตอนนั้นเราโครตมีความสุข เวลาผ่านมาจนถึง ม.6 เขาสัญญาว่าเขาจะลงมาบรรจุที่กองบิน 56 หาดใหญ่ เราก็จะเอนทรานส์เข้า มอ.หาดใหญ่ให้ได้เช่นกัน (เริ่มสร้างความหวังให้ตัวเอง) ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นดี แล้วคืนนึงเขาก็โทรมาเหมือนเช่นเคย บอกว่าจะออกไปข้างนอก ไม่เกินเที่ยงค่นเดี๋ยวโทรหา เรารอ เที่ยงคืนกว่าเขายังไม่โทร เรากดโทรไปหาแต่ฝากข้อความเสียง ทั้งแต่วันนั้นมาโทรไปฝากข้อความเสียงตลอด (เวลานั้นเหมือนคนเป็นบ้า วันๆนั่งคอยโทรศัพท์ จนแม่บอกว่าถ้าเขานึกถึงเราเขาจะโทรหาเราเอง แม่คงรู้จากที่แอบอ่านไดอารี่ของเรา) จบม.6 เราเอนทรานส์เข้า มอ. ได้นะ (วทบ.) เราทำตามสัญญาแล้วนะ เวลาผ่านไป จนถึงเดือน ส.ค คืนนั้นมีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา เสียงปลายสายคุ้นหู เสียงที่เราเฝ้าคอย น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ ได้แต่ถามว่านายหายไปไหนมา? พร้อมเสียงสะอื้น (เราคิดว่า คงไม่ได้คุยกันแล้วแหละ รอมานานเหลือเกิน ภาวนาทุกครั้งว่าให้นายโทรเข้ามา) จากวันนั้นเราคุยกันนานๆครั้ง แล้วเราก็นัดเจอกัน (เราไม่เคยเจอกันมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกัน) ตื่นเต้นมากทำตัวไม่ถูกภาวนาให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จำได้ว่าวันนั้นฝนตกหนักมา แต่เขาก็ยังมารับ เราได้แต่ยิ้มไม่กล้าพูดอะไร เขาพาเราไปที่แหลมสมิหลา ยามค่ำคืนนะ ไปนั่งที่ชายหาดด้วยกันสองคน เขามีของขวัญให้เราด้วยเป็นกล่องดนตรีน่ารัก ผช. กับ ผญ. นั่งอยู่ในเรือ เสียงดนตรีดังไพเราะจับใจเหลือเกิน จู่ๆเขาก็ถอดสอยพระที่คอแล้วเอามาสวมให้เรา แล้วบอกว่า m จะดูแล ... ตลอดไปนะ (โอ๊ยยยยยย อดใจไม่ให้รักไงไหว) หลังจากคืนนั้นเขามารับเราไปเที่ยวทะเลตลอด (ชอบทะเลตอนค่ำคืนแล้วสิ) เราก่อกองทรายกัน เดินเล่นกัน จับมือกัน มีอยู่ครั้งนึงเขาพูดขึ้นว่า นอนหนุนตักได้ป่าว มีรึเราจะปฎิเสธ โอ๊ยๆๆๆไม่ไหวแล้ว !!!เรารู้ตัวว่าเรารักเขาเข้าแล้วแหละ แต่สถานะตอนนั้นยังไม่ชัดเจน เขาไม่เคยบอกรักหรือชอบเราเลย แล้วคืนที่เฝ้ารอก็มาถึง คืนนั้นเขาโทรมาแล้วถามว่าเราตกลงคบกันเป็นแฟนได้ไหม ? ฉันยิ้มแก้มเกือบปริ รอฟังคำนี้มานานแสนนาน แต่ผ่านไปเพียงอาทิตย์เดี่ยว ฝันล่มสลาย เมื่อเขาโทรมาบอกว่า เราเลิกกันเถอะ !! " มันไม่ใช่อ่ะ"  เราก็โอเคนะ แต่เรายังรักเขาอยู่นะก็คิดว่าดีกว่าเสียเขาไป อยู่แบบนี้ในฐานะเพื่อนก็ได้ (ทำได้แค่คิดนะ เพราะเรารู้ตัวว่าเรารักเขามากขึ้นทุกวัน มันรักไปแล้วอ่ะ) แต่หลังจากวันนั้นทุกอย่สงก็ปกติดี เขายังมีมารับเราไปกินข้าว ไปเที่ยวทะเล มารับไปบ้านที่กองบิน ไปไหนด้วยกันตลอด  (เอ้อ ลืมบอก หลังจากเขาบอกเลิกเรา เราก็แบบว่าไปคบกับเพื่อนอีกคนนึง แบบว่าแก้เหงาอ่ะ อย่าให้ตัวเองคิดมาก เขาเป็นคนดีมากรับรู้เรื่องราวของเราทุกอย่าง และไม่เคยว่าเลย แม้เราจะออกไปไหนมาไหนกับแฟนเก่า )  จนเราขึ้นปี3-4 เรากับแฟนเก่าเจอกันน้อยลง โทรคุยกันน้อยลง คุยแต่ละครั้งนาน 3-4ชม.เลยอ่ะ มีไปไหนด้วยกันบ้าง ไปกินเหล้าด้วยกันบ้าง กลับเช้าตลอดเลยนะ แบบว่าข้ามคืนกันเลยทีเดียว (แฟนคนปัจจุบันเขาไม่รู้นะ แบบว่าหนีเที่ยว) เรารู้ตัวเองตลอดว่าเรายังยังแฟนเก่าอยู่ อยากลืมนะ แต่ทำไม่ได้อ่ะ  ตอนนี้เราจบมาได้2ปีล่ะ เราก็ยังคบกับแฟนคนปัจจุบันอยู่เหมือนเดิม (ความรู้สึกเราก็....ยังนึกถึงแฟนเก่าอยู่ เข้าไปส่องเฟสทุกวัน โทรหาบ้างนานๆครั้ง เช่นเดิม ครั้งละ 3-4 ชม. ความรู้สึกของเราไม่เคยเปลี่ยนอ่ะ ณ ตอนนี้ตอบตัวเองได้เลยว่ายังรักเขาอยู่ ) (เราถามแฟนเก่าทุกครั้งนะว่า mเคยรัก...บ้างไหม? คำตอบคือ เงียบ !! แต่มีครั้งนึง เขาโทรมาและบอกว่า อาจจะดูว่าเราเป็นคนไม่ใส่ใจ แต่เราจำได้ทุกอย่างเลยนะ ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน เราไม่เคยลืม ) เราสับสนนะ ตกลงเขาคิดกับเรายังไงกันแน่ ณ ตอนนี้เรากับเขาไม่ได้คุยกันประมาณ 4 เดือน เราพยายามนะ พยายามไม่นึกถึง ปต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจริงๆ คืนนี้เราโทรหาเขา กลัวเหมือนกันนะว่าเขาจะไม่รับสาย แต่แล้วเขาก็กดรับสาย ฮัลโหล...เราใจชื้นขึ้นมานิดนึง กะว่าจะคุยให้หายคิดถึง อย่างน้อยแค่ได้ยินเสียงก็ยังดี แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อเขาพูดว่า ฮัลโหล...นั่นใครพูดครับ คุณโทรหาใครครับ เราได้แต่เงียบแล้วฟังเสียงเขาถามประโยคนั้นซ้ำ "ฮัลโหล นั่นใครพูดคับ โทรหาใครครับ " มือไม้สั่นไปหมด ใจสั่นราวกับวิ่งหนีอะไนมา น้ำตาเริ่มรินไหล แล้วเราก็กดวางสาย ความรู้สึกทุกอย่างหมุนกลับมาอีกครั้ง ภาพในความทรงจำแจ่มชัดขึ้นมาราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เกิดคำถามมากมายขึ้นมาในหัว ที่ผ่านมา? 9 ปีไม่มีความหมายเลยใช่ไหม? ตกลงนายรู้สึกยังไงกับเรากันแน่? ทุกอย่างสับสนไปหมด นายลืมเราแล้วจริงๆเหรอ? คำๆนั่นยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท ฮัลโหล...นั่นใครพูดสายครับ (น้ำเสียงที่คุ้นหู แต่ฟังแล้วเจ็บปวดเหลือเกิน) ตกลงว่าที่ผ่านมาเราคิดไปเองใช่ไหม ?  (ความรู้สึกมันจุกอกเกินบรรยาย)