คนรอบข้างผม ที่ไม่ได้เล่นพันทิป หรือเล่นเน็ต เช่น แม่ พี่ น้อง เพื่อนบางคน จะพูดออกมาเองโดยที่เราไม่ต้องบิ้ว
โดยรวมแล้วทุกคนบอกว่า ทรายสีเพลิงสนุก ชอบการเดินเรื่อง คำพูด และการแสดงของชม ได้รับความสุขไปสำหรับการนั่งดูในแต่ละตอน
แล้วก็เมาท์มอยไปตามประสาคนดูละครที่ต้องมีการเมาท์กันบ้างถึงเรื่องราว คำพุด ความฟิน ชุด นั่นนี่โน่น
สำหรับผมแล้วเล่นพันทิปประจำ แต่ไม่ค่อยเม้นสักเท่าไร ตามอ่านเป็นส่วนใหญ่ ดูทรายสีเพลิงมาทั้งสองเวอร์ชั่น (คงไม่แก่ไปนะ >.<)
ชอบละครของแอน ชมพู่ อั้ม แพนเค้ก เบ๊นซ์ พรชิตา ฯลฯ เหมือนบทดีๆจะถูกส่งให้นักแสดงกลุ่มนี้ด้วย ทำให้เราดูนักแสดงกลุ่มนี้ ก็เท่ากับได้ดูละครฟอร์มดีๆ ไปด้วยอะไรประมาณนั้น
ตอนนี้ก็ดูอยู่เรื่องเดียว คือ ทรายสีเพลิง (จะเลือกดูสัปดาห์ละ 1 เรื่องประมาณนี้ครับ ด้วยเรื่องของเวลา)
แต่พออ่านหลายๆคห.หลายๆกระทู้ ก็ทำให้ได้รับหลากหลายมุมมอง ทั้งชอบไม่ชอบ
และจริงๆก็ถือเป็นเรื่องปกติ ของละครรีเมค ที่ต้องถูกเปรียบเทียบ โดยเฉพาะเรื่องที่เคยทำไว้ดีมาก คนเคยดูก็ยิ่งคาดหวัง เพราะชอบ และก็อยากดูอีกกับเรื่องที่เคยชอบ อย่างแรงเงา ที่แอนเล่น ผมชอบมาก พอกลับมาทำใหม่ เอาจริงๆก็ชอบมากอยู่ ซึ่งจริงๆแล้วก็คือบทโทรทัศน์เดิม การดำเนินเรื่องแบบเดิม ไดอะลอกแทบจะ coppy มาเลย ปรับแต่งเติมใหม่บางส่วน ทำให้ไม่รู้สึกผิดหวังกับเวอร์ใหม่สักเท่าไร เพราะถึงจะตีความใหม่ยังไงก็คงไม่ต่างไปจากเดิมมากนัก เพราะประโยคที่พูด และการดำเนินเรื่องเหมือนเดิม ส่งผลให้คนดูรับสารแบบนั้น(ที่สนุกมากแบบเดิม) แค่ต่างตรงลีลาท่าทางแวตา น้ำเสียง ของนักแสดงชุดใหม่ ก็ฟินกันไปอีกครั้ง
สำหรับทรายสีเพลิง เวอร์คุณหมิว ผมก็ชอบนะ แต่ขอไม่พูดถึง ณ ที่นี้ พอรู้ว่านำกลับมาทำใหม่ ก็รอคอยที่จะดูเลย ส่วนหนึ่งก็ดูงานของชมพู่มาหลายเรื่อง เช่น เพื่อนรักเพื่อนร้าย หยดน้ำกลางตะวัน ไฟโชนแสง ดอกส้ม อันโกะ ฯลฯ เรื่องนี้ก็ขอดุชมพู่อีกละกัน
สรุปว่า 4 ตอนที่ดูมาแล้ว ผมว่าเดินเรื่องเร็วไป แบบชึบชับพรึ่บพรับเลยล่ะ สำหรับอ.ศัลยา ผมว่าท่านเก่งเรื่องสรรหาคำพูดที่คมคาย เสียดแทง โต้ตอบ ประชดกัน ยอกย้อน อะไรทำนองนี้ได้ดีมาก แต่เอาจริงๆ ผมว่าบทโทรทัศน์มันขาดความละเอียดอ่อนในการร้อยเรื่องดำเนินเรื่องอยู่ คือดุๆแรกๆ จะเกิดความสงสัย
เช่น ทำไมลูกศรตอนเด็ก ไม่ชอบทราย ไม่เล่นกับทราย แต่โตมารักทรายมาก มากเหมือนสนิทสนมกันมาในระดับนึง ก็สงสัยนะ แต่พอเรื่องดำเนินไปเรื่องๆ ก็มีบางฉาก ทำให้เราสรุปได้เอง เช่น ที่ลูกศรคุยกับป้าพิศมัย ว่า ศรจำเรื่องราวตอนเด็กๆไม่ค่อยได้ แต่อยากมีพี่สาว พอรู้ว่ามีพี่ทรายกลับมาก็ดีใจ พี่ทรายเก่ง สวย ศรอยากเป็นแบบพี่ทราย หรือ การเอาใจใส่ของพ่อและแม่ มีให้เต็มที่กับศร หลังจากไม่มีทราย แม่จึงไม่ยุแยงอะไรอีกแล้ว ศรเลยไม่ได้เกลียดอะไร (ตอนเด็กกับตอนโต คนเรานิสัยอาจต่างกันได้ หรือเวลาเปลี่ยน ความรู้สึกนึกคิดก็เปลี่ยนไป อะไรทำนองนี้) ก็เป็นอันเข้าใจได้
เช่น ทำไมพัชระ need ทรายจัง ในมุมมองผม อ.ศัลยาไม่เล่าทื่อๆตรงๆนะ แต่ใช้กลวิธีประมาณว่า โดนแม่บังคับทุกอย่าง คนหาว่าเป็นเด็ก ก็จะโกรธไม่ชอบ ถูกจับหมั้นกับศร แต่ศรเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ(สำหรับพัชระ) พูดแต่แม่ๆๆๆ แม่ให้ทำอย่างนี้ แม่ให้ทำอย่างนั้น คล้ายกับที่ตัวเองเจอๆๆมา ก้็เบื่อ ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ นี่แฟนกันนะ คู่หมั้นกันนะ แม้แต่จับมือก็ไม่ได้ ก้ทวีความเบื่อเข้าไปอีก (มีฉากนึงที่พัชระเคยโวยวายบ่นเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง) พอเจอทรายที่แพรวพราว ดูมีสีสันน่าสนใจ ก็เลยหลง (สังคมเราก็มีชาย หญิง ทำนองนี้อยู่เยอะ) บางคนที่เคยเจอในชีวิตจริง เจอกันตามผับ มีอะไรกันเลยในคืนนั้น เหมือนจะวันไนท์สแตนนะ แต่กลับเป็นว่าชอบ อยากสานต่อ อยากคบต่อ จนรักไปเลยก็มีนะ ผมเคยเจอ เป็นอันว่าเรื่องของพัชระตรงนี้ก็เข้าใจในภายหลังได้อีก
เช่น ปมของทราย ปมของชาร์ลก็ค่อยๆ ทยอยปลฃ่อยออกมาให้รับรู้ไปทีลฃะตอนสองตอน ก็เลยเข้าใจได้ถึงความกดดัน ช้ำใจ ฝังใจ เกี่ยวกับครอบครัวของทราย และเกี่ยวกับความรักของชาร์ล
สรุปว่าผมว่า ผมไม่เปรียบอะไรกับเวอร์ชั่นก่อนหรอก เขาทำมาใหม่ ก็ดูไปตามที่เขาทำ ชอบก็ดู ไม่ชอบก็วิจารณ์ได้อยู่แล้ว ไม่ผิด (แต่จริงๆ ไม่ชอบก็ไม่ต้องดู มันก็จบนะ) ไม่เห็นจะต้องไปยึดติดภาพเดิม ว่า ทรายต้องยังงี้ยังงั้น ต้องเป็นคนดี ที่แค้น ต้องเก็บความรู้สึกลึกๆ ต้องดูไม่ออกว่าร้าย ต้องนั่นนี่ คือที่ต้องอย่างนี้อย่างนั้น บางทีผมก็แปลกใจนะ ว่าเอาความรู้สึกนั้นมาจากไหน จากเวอร์ชั่นเก่า หรือเอามาจากความถูกใจ ปสก.ของตัวเอง หรืออย่างไร ถ้าไม่มีเวอร์เก่า แล้วเป็นเรื่องใหม่เลย จะโอเคไหม หรืออย่างไร มันต้องมีความเหมือนกันเหรอ หรืออย่างไร
ชักจะยาวไปละครับ 555
>> บางทีเราคาดหวังและติดภาพเก่าๆของนักแสดง / เวอร์ชั่นเก่า ก็คือเราเอาใจไปยึดว่าจะต้องเป็นแบบนี้ถึงจะถูกใจเราหรือเปล่า?
โดยรวมแล้วทุกคนบอกว่า ทรายสีเพลิงสนุก ชอบการเดินเรื่อง คำพูด และการแสดงของชม ได้รับความสุขไปสำหรับการนั่งดูในแต่ละตอน
แล้วก็เมาท์มอยไปตามประสาคนดูละครที่ต้องมีการเมาท์กันบ้างถึงเรื่องราว คำพุด ความฟิน ชุด นั่นนี่โน่น
สำหรับผมแล้วเล่นพันทิปประจำ แต่ไม่ค่อยเม้นสักเท่าไร ตามอ่านเป็นส่วนใหญ่ ดูทรายสีเพลิงมาทั้งสองเวอร์ชั่น (คงไม่แก่ไปนะ >.<)
ชอบละครของแอน ชมพู่ อั้ม แพนเค้ก เบ๊นซ์ พรชิตา ฯลฯ เหมือนบทดีๆจะถูกส่งให้นักแสดงกลุ่มนี้ด้วย ทำให้เราดูนักแสดงกลุ่มนี้ ก็เท่ากับได้ดูละครฟอร์มดีๆ ไปด้วยอะไรประมาณนั้น
ตอนนี้ก็ดูอยู่เรื่องเดียว คือ ทรายสีเพลิง (จะเลือกดูสัปดาห์ละ 1 เรื่องประมาณนี้ครับ ด้วยเรื่องของเวลา)
แต่พออ่านหลายๆคห.หลายๆกระทู้ ก็ทำให้ได้รับหลากหลายมุมมอง ทั้งชอบไม่ชอบ
และจริงๆก็ถือเป็นเรื่องปกติ ของละครรีเมค ที่ต้องถูกเปรียบเทียบ โดยเฉพาะเรื่องที่เคยทำไว้ดีมาก คนเคยดูก็ยิ่งคาดหวัง เพราะชอบ และก็อยากดูอีกกับเรื่องที่เคยชอบ อย่างแรงเงา ที่แอนเล่น ผมชอบมาก พอกลับมาทำใหม่ เอาจริงๆก็ชอบมากอยู่ ซึ่งจริงๆแล้วก็คือบทโทรทัศน์เดิม การดำเนินเรื่องแบบเดิม ไดอะลอกแทบจะ coppy มาเลย ปรับแต่งเติมใหม่บางส่วน ทำให้ไม่รู้สึกผิดหวังกับเวอร์ใหม่สักเท่าไร เพราะถึงจะตีความใหม่ยังไงก็คงไม่ต่างไปจากเดิมมากนัก เพราะประโยคที่พูด และการดำเนินเรื่องเหมือนเดิม ส่งผลให้คนดูรับสารแบบนั้น(ที่สนุกมากแบบเดิม) แค่ต่างตรงลีลาท่าทางแวตา น้ำเสียง ของนักแสดงชุดใหม่ ก็ฟินกันไปอีกครั้ง
สำหรับทรายสีเพลิง เวอร์คุณหมิว ผมก็ชอบนะ แต่ขอไม่พูดถึง ณ ที่นี้ พอรู้ว่านำกลับมาทำใหม่ ก็รอคอยที่จะดูเลย ส่วนหนึ่งก็ดูงานของชมพู่มาหลายเรื่อง เช่น เพื่อนรักเพื่อนร้าย หยดน้ำกลางตะวัน ไฟโชนแสง ดอกส้ม อันโกะ ฯลฯ เรื่องนี้ก็ขอดุชมพู่อีกละกัน
สรุปว่า 4 ตอนที่ดูมาแล้ว ผมว่าเดินเรื่องเร็วไป แบบชึบชับพรึ่บพรับเลยล่ะ สำหรับอ.ศัลยา ผมว่าท่านเก่งเรื่องสรรหาคำพูดที่คมคาย เสียดแทง โต้ตอบ ประชดกัน ยอกย้อน อะไรทำนองนี้ได้ดีมาก แต่เอาจริงๆ ผมว่าบทโทรทัศน์มันขาดความละเอียดอ่อนในการร้อยเรื่องดำเนินเรื่องอยู่ คือดุๆแรกๆ จะเกิดความสงสัย
เช่น ทำไมลูกศรตอนเด็ก ไม่ชอบทราย ไม่เล่นกับทราย แต่โตมารักทรายมาก มากเหมือนสนิทสนมกันมาในระดับนึง ก็สงสัยนะ แต่พอเรื่องดำเนินไปเรื่องๆ ก็มีบางฉาก ทำให้เราสรุปได้เอง เช่น ที่ลูกศรคุยกับป้าพิศมัย ว่า ศรจำเรื่องราวตอนเด็กๆไม่ค่อยได้ แต่อยากมีพี่สาว พอรู้ว่ามีพี่ทรายกลับมาก็ดีใจ พี่ทรายเก่ง สวย ศรอยากเป็นแบบพี่ทราย หรือ การเอาใจใส่ของพ่อและแม่ มีให้เต็มที่กับศร หลังจากไม่มีทราย แม่จึงไม่ยุแยงอะไรอีกแล้ว ศรเลยไม่ได้เกลียดอะไร (ตอนเด็กกับตอนโต คนเรานิสัยอาจต่างกันได้ หรือเวลาเปลี่ยน ความรู้สึกนึกคิดก็เปลี่ยนไป อะไรทำนองนี้) ก็เป็นอันเข้าใจได้
เช่น ทำไมพัชระ need ทรายจัง ในมุมมองผม อ.ศัลยาไม่เล่าทื่อๆตรงๆนะ แต่ใช้กลวิธีประมาณว่า โดนแม่บังคับทุกอย่าง คนหาว่าเป็นเด็ก ก็จะโกรธไม่ชอบ ถูกจับหมั้นกับศร แต่ศรเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ(สำหรับพัชระ) พูดแต่แม่ๆๆๆ แม่ให้ทำอย่างนี้ แม่ให้ทำอย่างนั้น คล้ายกับที่ตัวเองเจอๆๆมา ก้็เบื่อ ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ นี่แฟนกันนะ คู่หมั้นกันนะ แม้แต่จับมือก็ไม่ได้ ก้ทวีความเบื่อเข้าไปอีก (มีฉากนึงที่พัชระเคยโวยวายบ่นเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง) พอเจอทรายที่แพรวพราว ดูมีสีสันน่าสนใจ ก็เลยหลง (สังคมเราก็มีชาย หญิง ทำนองนี้อยู่เยอะ) บางคนที่เคยเจอในชีวิตจริง เจอกันตามผับ มีอะไรกันเลยในคืนนั้น เหมือนจะวันไนท์สแตนนะ แต่กลับเป็นว่าชอบ อยากสานต่อ อยากคบต่อ จนรักไปเลยก็มีนะ ผมเคยเจอ เป็นอันว่าเรื่องของพัชระตรงนี้ก็เข้าใจในภายหลังได้อีก
เช่น ปมของทราย ปมของชาร์ลก็ค่อยๆ ทยอยปลฃ่อยออกมาให้รับรู้ไปทีลฃะตอนสองตอน ก็เลยเข้าใจได้ถึงความกดดัน ช้ำใจ ฝังใจ เกี่ยวกับครอบครัวของทราย และเกี่ยวกับความรักของชาร์ล
สรุปว่าผมว่า ผมไม่เปรียบอะไรกับเวอร์ชั่นก่อนหรอก เขาทำมาใหม่ ก็ดูไปตามที่เขาทำ ชอบก็ดู ไม่ชอบก็วิจารณ์ได้อยู่แล้ว ไม่ผิด (แต่จริงๆ ไม่ชอบก็ไม่ต้องดู มันก็จบนะ) ไม่เห็นจะต้องไปยึดติดภาพเดิม ว่า ทรายต้องยังงี้ยังงั้น ต้องเป็นคนดี ที่แค้น ต้องเก็บความรู้สึกลึกๆ ต้องดูไม่ออกว่าร้าย ต้องนั่นนี่ คือที่ต้องอย่างนี้อย่างนั้น บางทีผมก็แปลกใจนะ ว่าเอาความรู้สึกนั้นมาจากไหน จากเวอร์ชั่นเก่า หรือเอามาจากความถูกใจ ปสก.ของตัวเอง หรืออย่างไร ถ้าไม่มีเวอร์เก่า แล้วเป็นเรื่องใหม่เลย จะโอเคไหม หรืออย่างไร มันต้องมีความเหมือนกันเหรอ หรืออย่างไร
ชักจะยาวไปละครับ 555