ตอนนี้ทำงานประจำเป็นพนักงานบริษัทนำเข้าอาหารแถวสุขุมวิท
เงินเดือนอยู่ในเกนณ์ที่ไม่เยอะ ไม่น้อยค่ะ พอดีกับรายได้และพอเก็บได้บ้างนิดหน่อย
ทำงานมาที่นี่ปีกว่าๆ ตั้งแต่จบมา ทำงานมา เปลี่ยนไป 3 ที่แล้ว ทุกที่ล้วนออกด้วยเหตุผล
งานจำเจและไม่โต ตอนนี้เราเองรู้สึกตัวเองหมดไฟ ไม่อยากทำงาน
รู้ว่ารายได้แน่นอน งานก็มั่นคงนะค่ะ สังคมก็ดี แต่เรารู้สึกมันไม่ใช่กับสิ่งที่ต้องการเลย
ทำงานไปวันๆ เต็มที่กับงานทุกวัน แต่เริ่มกังวล กังวลกับอะไรก็ไม่รู้
แต่ก่อนตื่นมา รุ้สึกอยากมาทำงาน ลำดับงานก่อนหลัง ทบทวนงานที่ติดขัดต้องสะสาง
ต่างกับตอนนี้ ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ งานทำไปตามหน้าที่ ไม่มีอารมณ์ครีเอทไอเดียใหม่ๆ
เหมือนแต่ก่อน อยากกลับบ้าน อยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ติดที่ไม่มีทุนมากพอจะเริ่ม
เราไม่มีรถค่ะ ไม่มีต้นทุนทางการเงิน มีแต่ต้นทุนทางความคิด
เคยแบกหน้าไปขอกู้กับแบงค์แบบโง่ๆ ผิดหวังทุกแบงค์ กลับมานั่งทำงานแบบไร้แรงบันดาลใจ
นึกแต่เรื่องลาออกทุกวัน แต่ติดที่ภาระก็ยังมี
..... ท้อแท้มากๆ
รู้สึกตัวเองหมดไฟในการทำงาน
เงินเดือนอยู่ในเกนณ์ที่ไม่เยอะ ไม่น้อยค่ะ พอดีกับรายได้และพอเก็บได้บ้างนิดหน่อย
ทำงานมาที่นี่ปีกว่าๆ ตั้งแต่จบมา ทำงานมา เปลี่ยนไป 3 ที่แล้ว ทุกที่ล้วนออกด้วยเหตุผล
งานจำเจและไม่โต ตอนนี้เราเองรู้สึกตัวเองหมดไฟ ไม่อยากทำงาน
รู้ว่ารายได้แน่นอน งานก็มั่นคงนะค่ะ สังคมก็ดี แต่เรารู้สึกมันไม่ใช่กับสิ่งที่ต้องการเลย
ทำงานไปวันๆ เต็มที่กับงานทุกวัน แต่เริ่มกังวล กังวลกับอะไรก็ไม่รู้
แต่ก่อนตื่นมา รุ้สึกอยากมาทำงาน ลำดับงานก่อนหลัง ทบทวนงานที่ติดขัดต้องสะสาง
ต่างกับตอนนี้ ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ งานทำไปตามหน้าที่ ไม่มีอารมณ์ครีเอทไอเดียใหม่ๆ
เหมือนแต่ก่อน อยากกลับบ้าน อยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ติดที่ไม่มีทุนมากพอจะเริ่ม
เราไม่มีรถค่ะ ไม่มีต้นทุนทางการเงิน มีแต่ต้นทุนทางความคิด
เคยแบกหน้าไปขอกู้กับแบงค์แบบโง่ๆ ผิดหวังทุกแบงค์ กลับมานั่งทำงานแบบไร้แรงบันดาลใจ
นึกแต่เรื่องลาออกทุกวัน แต่ติดที่ภาระก็ยังมี
..... ท้อแท้มากๆ