ผมต้องขอบคุณทุกท่านที่คลิกเข้ามาอ่านกระทู้นี้
ผมไม่ได้จะบ่นเรื่องราวชีวิตที่เกิดขึ้นหรอกครับ ผมแค่อยากระบายให้ฟัง
รวมถึงอาจจะได้รับกำลังใจ ทางออก หรืออะไรต่างๆที่ทำให้ผมรู้สึกดีจากการเล่าเรื่องราวต่างๆ
ให้ทุกท่านได้อ่านครับ
ผมขอเกริ่นก่อนว่าผมจบการเรียนครู 5 ปี ได้วุฒิก็ คบ. น่ะครับ (อาจจะใส่จุดไม่ถูกผมไม่แน่ใจ)
ผมจบในสาขาวิชาสังคมศึกษา ในมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคเหนือน่ะครับ
ผมจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ซึ่งตอนนั้นผมและเพื่อนๆ รวมถึงคนรู้จักก็ร่วมแสดงความยินดี
ผมก็ดีใจอยู่เหมือนกันว่าตลอด 5 ปีที่เรียนมา
ผมไม่ได้ตั้งใจจะคว้าเกียรตินิยมนะครับไม่เคยมีอยู่ในหัวผมเลย
ผมแค่ตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ แล้วมันก็ได้มาเองโดยอัติโนมัติครับ
ผมจบในเดือน มีนาคม 2557 ที่ผ่านมา ชีวิตที่หลุดล่องลอยจากมหาวิทยาลัย
เราก็ต้องไปเสาะหาเสาหลักใหม่ ที่เราจะไปเริ่มใช้ชีวิตต่อ
สิ่งที่ต้องทำคือการสอบบรรจุครูผู้ช่วยครับ ผมก็ได้ไปสมัครสอบในจังหวัดในภาคตะวันตกครับ
ในอำเภอที่มีการค้าติดกับชายแดนพม่า ค่อนข้างคึกคักครับ
ผมค่อนข้างตั้งใจอ่านหนังสือช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา
ถึงแม้มันจะร้อนมาก ก็มีพักบ้างอะไรบ้าง ก็ถือว่าอยู่กับหนังสือสอบครูผู้ช่วยตลอด
ผลก็ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกครับ เพราะมันคือครั้งแรก
แล้วครั้งแรกของผมก็สอบผ่านครับ จากคนสอบ 651 คนผมเข้าไปเป็น 1 ใน 46 คนที่สอบผ่าน
ผมก็ดีใจคนอื่นๆก็มาแสดงความยินดี ก็ช่วงนั้นอะไรก็อยู่น่ายินดีครับ
หลังจากนั้นช่วงฤดูร้อนผมก็ช่วยที่บ้านทำเกษตรต่อ เป็นไร่ถั่วลิสงนะครับ
ช่วงนั้นก็บอกตรงๆว่าช่วยงานที่บ้านเลยยังไม่ได้คิดออกไปหางาน
ผ่านมาช่วงหนึ่งเพื่อนผมก็ชวนไปสมัครงานดูผมก็ไป ที่แรกของผมเป็นการเขียนใบสมัครที่โลตัส
และก็อีกเยอะครับเช่น เอไอเอส ทรูมูฟ หรืออะไรต่างๆก็แล้วแต่เยอะมากพวกห้าง พวกบริษัทต่างๆ
อารมณ์เด็กจบใหม่ครับก็อยากสมัครไปไว้ก่อน
ถึงคราวที่เขาเรียกไปสัมภาษณ์ผมก็ไปได้บ้างไม่ได้บ้างเนื่องจากการติดสอบบ้างเช่นติดสอบครูมืออาชีพ
ติดสอบพนักงานราชการ ที่ผมไปสมัครไว้
ผมก็เลยเลือกทางสายครูไว้ก่อนโดยการไม่ไปสัมภาษณ์งานบริษัท โดยที่ไม่รุ้ว่าทางสายครูที่เราลองสมัครเราจะได้งานไหม
ผลสรุปก็คือพลาดมาตลอดครับ ตั้งแต่เดือน พค มาถึงตอนนี้ปลายสิงหา
ผมหางานตลอดเลยครับ สอบมาหลายที่มากๆๆ ผมว่าไม่ต่ำกว่า 20 ที่ ที่ผมไปสมัครมา
แล้วผมก็ยังไม่ได้งานที่ลงตัว ผมรุ้สึกว่าการที่ผมจบครูมา ผมก็อยากจะลองทำตรงนี้ให้สุดก่อน
ชีวิตหลังเรียนจบมันไม่ได้สวยจริงๆครับ มันงานหายากมาก
คำว่าผมสอบติดขึ้นบัญชีครูผู้ช่วยเริ่มไม่เหลือความหมายในตอนนี้
ผมมีเพื่อนที่มหาลัยบางคนก็อยู่ในสภาวะแบบผม
แต่สิ่งที่มันรู้สึกคือสภาพจิตใจน่ะครับ
สังคมภายนอกที่มองมา ที่คาดหวังว่าไอ่นี่น่ะหรอ ที่เหนเรียนดีดีแต่ดันไม่มีงานทำหลังเรียนจบ
ตอนนี้ผมก็รอดูผลการสมัครอยู่ว่า ต้นเดือนกันยายนนี้ โรงเรียนที่ผมไปสมัครไว้จะโทรเรียนให้ไปสัมภาษณ์หรือไม่
ผมเห็นบางคนที่จบพร้อมผมเขาได้ทำงาน ถึงแม้เขาจะไม่ได้ขึ้นบัญชี แต่ผมทำไมรู้สึกอิจฉาเขาอยู่เล็กๆ
ด้วยสาขาของผม (สังคมศึกษา) ที่ค่อนข้างเรียกช้าด้วย ตอนนี้เรียกไปแค่ 2 คนเองครับ
แล้วโรงเรียนทั่วๆไปก็เปิดรับสมัครอัตราจ้างน้อยมากๆ ไม่เหมือน คณิต อังกฤษ วิทย์ ที่รับมากกว่า
บางครั้งผมก็ไม่รุ้จะตอบคนที่ผมรู้จักยังไงว่าผมยังไม่มีงานทำ
บางครั้งผมก็หลบหน้าที่คนเยอะๆ
เพื่อนผมบอกผมเสมอว่าไม่เป็นไร ฉันก็เหมือนแก
สิ่งที่ผมจะบอกคือผมไม่เคยอยู่นิ่งเฉยในการหางานทำ ผมหาและไขว่คว้าตลอด
แต่สิ่งที่ผมพบคือผมยังไขว้คว้ามันไม่ได้เลย
บางครั้งผมก็ท้อ ผมอยู่บ้านไปวันๆ บางครั้งมันก็เบื่อ วันไหนที่ผมไปหางานที่บ้านก็จะตั้งคำถามว่าได้งานไหม
บางวันผมอยู่บ้านก็หาว่าผมไม่ทำอะไร
ผมก็รู้สึกผิดว่าทำไมหนอชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้
แต่ผมก็เลือกที่จะ รอ นะครับ ...
พี่ๆน้องคิดว่าอย่างไร หรือว่าผมเลือกจะรอ นานมากไปไหมครับ
บางบริษัทไม่รับผมทำงานเนื่องจากเขารู้ว่าผมจะมาทำเพื่อรอไปสอบครู เขาอยากได้คนที่ทำงานกับเขานานๆ
ผมก็ไม่ได้มีเส้นไม่มีสาย บางครั้งผมก็ท้อมากครับ ผมหาเรื่องในพันทิปอ่านเพื่อเตือนตัวเองเสมอๆ
เรื่องราวของผม มันอาจจะวันไปวันมานะครับ
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับ...
ชีวิตหลังจบมหาลัยไม่ได้สวยจริงๆ ตอนเรียนผมคิดอะไรที่สวยงามกว่านี้มาก
มีพี่ๆน้องๆคนไหนที่จบมาแล้วหางานยากบ้างครับ ขอบคุณครับ
จบครูมา... แต่หางานยาก
ผมไม่ได้จะบ่นเรื่องราวชีวิตที่เกิดขึ้นหรอกครับ ผมแค่อยากระบายให้ฟัง
รวมถึงอาจจะได้รับกำลังใจ ทางออก หรืออะไรต่างๆที่ทำให้ผมรู้สึกดีจากการเล่าเรื่องราวต่างๆ
ให้ทุกท่านได้อ่านครับ
ผมขอเกริ่นก่อนว่าผมจบการเรียนครู 5 ปี ได้วุฒิก็ คบ. น่ะครับ (อาจจะใส่จุดไม่ถูกผมไม่แน่ใจ)
ผมจบในสาขาวิชาสังคมศึกษา ในมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคเหนือน่ะครับ
ผมจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ซึ่งตอนนั้นผมและเพื่อนๆ รวมถึงคนรู้จักก็ร่วมแสดงความยินดี
ผมก็ดีใจอยู่เหมือนกันว่าตลอด 5 ปีที่เรียนมา
ผมไม่ได้ตั้งใจจะคว้าเกียรตินิยมนะครับไม่เคยมีอยู่ในหัวผมเลย
ผมแค่ตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ แล้วมันก็ได้มาเองโดยอัติโนมัติครับ
ผมจบในเดือน มีนาคม 2557 ที่ผ่านมา ชีวิตที่หลุดล่องลอยจากมหาวิทยาลัย
เราก็ต้องไปเสาะหาเสาหลักใหม่ ที่เราจะไปเริ่มใช้ชีวิตต่อ
สิ่งที่ต้องทำคือการสอบบรรจุครูผู้ช่วยครับ ผมก็ได้ไปสมัครสอบในจังหวัดในภาคตะวันตกครับ
ในอำเภอที่มีการค้าติดกับชายแดนพม่า ค่อนข้างคึกคักครับ
ผมค่อนข้างตั้งใจอ่านหนังสือช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา
ถึงแม้มันจะร้อนมาก ก็มีพักบ้างอะไรบ้าง ก็ถือว่าอยู่กับหนังสือสอบครูผู้ช่วยตลอด
ผลก็ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกครับ เพราะมันคือครั้งแรก
แล้วครั้งแรกของผมก็สอบผ่านครับ จากคนสอบ 651 คนผมเข้าไปเป็น 1 ใน 46 คนที่สอบผ่าน
ผมก็ดีใจคนอื่นๆก็มาแสดงความยินดี ก็ช่วงนั้นอะไรก็อยู่น่ายินดีครับ
หลังจากนั้นช่วงฤดูร้อนผมก็ช่วยที่บ้านทำเกษตรต่อ เป็นไร่ถั่วลิสงนะครับ
ช่วงนั้นก็บอกตรงๆว่าช่วยงานที่บ้านเลยยังไม่ได้คิดออกไปหางาน
ผ่านมาช่วงหนึ่งเพื่อนผมก็ชวนไปสมัครงานดูผมก็ไป ที่แรกของผมเป็นการเขียนใบสมัครที่โลตัส
และก็อีกเยอะครับเช่น เอไอเอส ทรูมูฟ หรืออะไรต่างๆก็แล้วแต่เยอะมากพวกห้าง พวกบริษัทต่างๆ
อารมณ์เด็กจบใหม่ครับก็อยากสมัครไปไว้ก่อน
ถึงคราวที่เขาเรียกไปสัมภาษณ์ผมก็ไปได้บ้างไม่ได้บ้างเนื่องจากการติดสอบบ้างเช่นติดสอบครูมืออาชีพ
ติดสอบพนักงานราชการ ที่ผมไปสมัครไว้
ผมก็เลยเลือกทางสายครูไว้ก่อนโดยการไม่ไปสัมภาษณ์งานบริษัท โดยที่ไม่รุ้ว่าทางสายครูที่เราลองสมัครเราจะได้งานไหม
ผลสรุปก็คือพลาดมาตลอดครับ ตั้งแต่เดือน พค มาถึงตอนนี้ปลายสิงหา
ผมหางานตลอดเลยครับ สอบมาหลายที่มากๆๆ ผมว่าไม่ต่ำกว่า 20 ที่ ที่ผมไปสมัครมา
แล้วผมก็ยังไม่ได้งานที่ลงตัว ผมรุ้สึกว่าการที่ผมจบครูมา ผมก็อยากจะลองทำตรงนี้ให้สุดก่อน
ชีวิตหลังเรียนจบมันไม่ได้สวยจริงๆครับ มันงานหายากมาก
คำว่าผมสอบติดขึ้นบัญชีครูผู้ช่วยเริ่มไม่เหลือความหมายในตอนนี้
ผมมีเพื่อนที่มหาลัยบางคนก็อยู่ในสภาวะแบบผม
แต่สิ่งที่มันรู้สึกคือสภาพจิตใจน่ะครับ
สังคมภายนอกที่มองมา ที่คาดหวังว่าไอ่นี่น่ะหรอ ที่เหนเรียนดีดีแต่ดันไม่มีงานทำหลังเรียนจบ
ตอนนี้ผมก็รอดูผลการสมัครอยู่ว่า ต้นเดือนกันยายนนี้ โรงเรียนที่ผมไปสมัครไว้จะโทรเรียนให้ไปสัมภาษณ์หรือไม่
ผมเห็นบางคนที่จบพร้อมผมเขาได้ทำงาน ถึงแม้เขาจะไม่ได้ขึ้นบัญชี แต่ผมทำไมรู้สึกอิจฉาเขาอยู่เล็กๆ
ด้วยสาขาของผม (สังคมศึกษา) ที่ค่อนข้างเรียกช้าด้วย ตอนนี้เรียกไปแค่ 2 คนเองครับ
แล้วโรงเรียนทั่วๆไปก็เปิดรับสมัครอัตราจ้างน้อยมากๆ ไม่เหมือน คณิต อังกฤษ วิทย์ ที่รับมากกว่า
บางครั้งผมก็ไม่รุ้จะตอบคนที่ผมรู้จักยังไงว่าผมยังไม่มีงานทำ
บางครั้งผมก็หลบหน้าที่คนเยอะๆ
เพื่อนผมบอกผมเสมอว่าไม่เป็นไร ฉันก็เหมือนแก
สิ่งที่ผมจะบอกคือผมไม่เคยอยู่นิ่งเฉยในการหางานทำ ผมหาและไขว่คว้าตลอด
แต่สิ่งที่ผมพบคือผมยังไขว้คว้ามันไม่ได้เลย
บางครั้งผมก็ท้อ ผมอยู่บ้านไปวันๆ บางครั้งมันก็เบื่อ วันไหนที่ผมไปหางานที่บ้านก็จะตั้งคำถามว่าได้งานไหม
บางวันผมอยู่บ้านก็หาว่าผมไม่ทำอะไร
ผมก็รู้สึกผิดว่าทำไมหนอชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้
แต่ผมก็เลือกที่จะ รอ นะครับ ...
พี่ๆน้องคิดว่าอย่างไร หรือว่าผมเลือกจะรอ นานมากไปไหมครับ
บางบริษัทไม่รับผมทำงานเนื่องจากเขารู้ว่าผมจะมาทำเพื่อรอไปสอบครู เขาอยากได้คนที่ทำงานกับเขานานๆ
ผมก็ไม่ได้มีเส้นไม่มีสาย บางครั้งผมก็ท้อมากครับ ผมหาเรื่องในพันทิปอ่านเพื่อเตือนตัวเองเสมอๆ
เรื่องราวของผม มันอาจจะวันไปวันมานะครับ
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับ...
ชีวิตหลังจบมหาลัยไม่ได้สวยจริงๆ ตอนเรียนผมคิดอะไรที่สวยงามกว่านี้มาก
มีพี่ๆน้องๆคนไหนที่จบมาแล้วหางานยากบ้างครับ ขอบคุณครับ