เช้าของวันนี้ผมได้มีโอกาสนั่งกินข้าวที่ตึกตรงข้ามของบริษัท ด้วยเหตุที่ว่ากินตึกเดิมจนเบื่อ ผมเดินเข้าไปที่ตึกใหม่ก็มีข้าวแกง , ก๋วยเตี๋ยวสลับกันไป (ก็ไม่ต่างกับที่เดิมเท่าไหร่) จนผมเดินไปเจอร้านสุดท้ายเข้า เป็นร้านที่ขายแกงเหมือนกัน แต่ดูพรีเมียมกว่า (แกงล้วนๆ แกงเขียวหวาน แกงกะหรี่ แกงพะแนง และอีกประมาณหกเจ็ดแกง กับไข่ต้ม) คนขายเป็นลุงกับป้าคู่หนึ่งที่หน้าตาคล้ายๆกัน ดูใจดีมาก ผมลังเลอยู่ว่าจะสั่งอะไรเพราะ แต่ละอย่างผมชอบทั้งนั้น คิดไปคิดมาก็เลยสั่งเป็น ข้าวพะแนง+แกงกะหรี่
แต่ประเด็นมันไม่ใช่ที่ว่าผมจะสั่งอะไรมาทาน ประเด็นมันอยู่ที่ลุงกับป้าช่วยกันขาย ลุงเป็นคนตักข้าวใส่จาน ส่วนป้าก็เป็นคนราดน้ำแกงลงบนข้าวอย่างบรรจง พอตักเสร็จผมก็ยื่นแบงค์ 100 ให้ คนที่รับแบงค์ผมไปก็คือลุง เมื่อแกรับเงินผมไป แกก็งงๆนะ อาจจะเป็นเพราะว่าลูกค้าเยอะ จนแกคิดเงินไม่ค่อยทัน ป้าเลยหันมายิ้มและบอกว่า "ที่รักทอน 60 บาทค่ะ" เห้ย!! นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เพราะป้ากับลุงอายุก็ประมาณ 50 กลาง - 60 ต้น แต่ยังใช้คำว่าแทนกันว่า "ที่รัก" กันอยู่เลย ^^ เมื่อผมได้เงินทอนมาพร้อมข้าว ผมก็ไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับร้าน เพื่อสังเกตพฤติกรรมของคู่รักทั้งสอง
ระหว่างกินผมก็ลองกินข้าว+แกงกะหรี่ , ข้าว+พะแนง คำละคู่ "เอิ่ม ไม่อร่อย" (คิดในใจ) แต่ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว ผมเลยคลุกข้าวในจานและแกงให้รวมกันสีเลยออกมาไม่ค่อยน่ากิน เท่าไหร่ แต่พอลองกินดู เห้ย มันอร่อยอ่ะ พอดีเป๊ะ เอาเป็นว่าผมไม่รู้สึกเสียดายเงิน 40 บาทเหมือนที่ผมกินข้าวที่ตึกผมทุกวันหล่ะกัน อย่างน้อยวันนี้ ผมก็ +1 ในเรื่องความสุขของรสชาติอาหารแล้ว
แต่ระหว่างกินผมก็ไม่ได้หยุดสังเกตพฤติกรรมของลุงกับป้า ซึ่งกำลังมุ่งมั่นทำภารกิจขายข้าวกันแบบ Teamwork ด้วยความที่ว่าป้าเป็นคนอยู่ใกล้หม้อแกง ซึ่งแน่นอนหล่ะ มันร้อน ลุงก็เป็นคนหยิบทิชชู่จากกล่องที่อยู่ข้างๆ มาซับเหงื่อให้ จนลูกค้าที่ต่อคิวหมด ลุงกับป้าก็ไปนั่งพักที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตู้แกงนัก ป้าก็เอาพัดลมมือถือเล็กๆ เปิดแล้วจ่อไปที่หน้าของลุง แล้วก็พูดจากันหัวเราะคิกคัก ผมไม่รู้ครับว่า ณ เวลานั้นเขาพูดอะไรกัน แต่ที่ผมรู้คือ "เขารักกัน"
ผมว่าป้ากับลุงก็เปรียบเหมือน "ข้าวพะแนง+แกงกะหรี่" ในจานผม ที่พอกินรวมกันกลับได้รสชาติที่อร่อย ซึ่งต่างกันเหลือเกินกับการกินแค่อย่างใดอย่างหนึ่ง ผมก็คนหนึ่งหล่ะครับ ที่อยากมี "คู่แกง" ที่กินด้วยกันแล้ว โคตรอร่อย
ข้าวพะแนง+แกงกะหรี่
แต่ประเด็นมันไม่ใช่ที่ว่าผมจะสั่งอะไรมาทาน ประเด็นมันอยู่ที่ลุงกับป้าช่วยกันขาย ลุงเป็นคนตักข้าวใส่จาน ส่วนป้าก็เป็นคนราดน้ำแกงลงบนข้าวอย่างบรรจง พอตักเสร็จผมก็ยื่นแบงค์ 100 ให้ คนที่รับแบงค์ผมไปก็คือลุง เมื่อแกรับเงินผมไป แกก็งงๆนะ อาจจะเป็นเพราะว่าลูกค้าเยอะ จนแกคิดเงินไม่ค่อยทัน ป้าเลยหันมายิ้มและบอกว่า "ที่รักทอน 60 บาทค่ะ" เห้ย!! นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เพราะป้ากับลุงอายุก็ประมาณ 50 กลาง - 60 ต้น แต่ยังใช้คำว่าแทนกันว่า "ที่รัก" กันอยู่เลย ^^ เมื่อผมได้เงินทอนมาพร้อมข้าว ผมก็ไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับร้าน เพื่อสังเกตพฤติกรรมของคู่รักทั้งสอง
ระหว่างกินผมก็ลองกินข้าว+แกงกะหรี่ , ข้าว+พะแนง คำละคู่ "เอิ่ม ไม่อร่อย" (คิดในใจ) แต่ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว ผมเลยคลุกข้าวในจานและแกงให้รวมกันสีเลยออกมาไม่ค่อยน่ากิน เท่าไหร่ แต่พอลองกินดู เห้ย มันอร่อยอ่ะ พอดีเป๊ะ เอาเป็นว่าผมไม่รู้สึกเสียดายเงิน 40 บาทเหมือนที่ผมกินข้าวที่ตึกผมทุกวันหล่ะกัน อย่างน้อยวันนี้ ผมก็ +1 ในเรื่องความสุขของรสชาติอาหารแล้ว
แต่ระหว่างกินผมก็ไม่ได้หยุดสังเกตพฤติกรรมของลุงกับป้า ซึ่งกำลังมุ่งมั่นทำภารกิจขายข้าวกันแบบ Teamwork ด้วยความที่ว่าป้าเป็นคนอยู่ใกล้หม้อแกง ซึ่งแน่นอนหล่ะ มันร้อน ลุงก็เป็นคนหยิบทิชชู่จากกล่องที่อยู่ข้างๆ มาซับเหงื่อให้ จนลูกค้าที่ต่อคิวหมด ลุงกับป้าก็ไปนั่งพักที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตู้แกงนัก ป้าก็เอาพัดลมมือถือเล็กๆ เปิดแล้วจ่อไปที่หน้าของลุง แล้วก็พูดจากันหัวเราะคิกคัก ผมไม่รู้ครับว่า ณ เวลานั้นเขาพูดอะไรกัน แต่ที่ผมรู้คือ "เขารักกัน"
ผมว่าป้ากับลุงก็เปรียบเหมือน "ข้าวพะแนง+แกงกะหรี่" ในจานผม ที่พอกินรวมกันกลับได้รสชาติที่อร่อย ซึ่งต่างกันเหลือเกินกับการกินแค่อย่างใดอย่างหนึ่ง ผมก็คนหนึ่งหล่ะครับ ที่อยากมี "คู่แกง" ที่กินด้วยกันแล้ว โคตรอร่อย