ผู้คนที่ได้เจอะเจอ

ทำหน้าที่เป็นแกนกลางกิจกรรมการดำรงอยู่ท่ามกลางผู้คนของยุคสมัย
ต่อมา  สังเกตพฤติกรรมผู้คนที่ผ่านเข้ามา หรือพานพบเจอะเจอ
ต่อมา   ทำให้มากกว่าพูด  โดยพูดเพื่อแสดงตัวตนและมิตรภาพไว้ก่อน

ต่อมา  เมื่อปฏิสัมพันธ์พอเป็นพิธีแล้ว  จึงทำหน้าที่เป็นพื้นหลัง และแลกเปลี่ยนความเป็นมนุษย์ตามอัธยาศรัย

ดังนั้นแล้ว   ชีวิตในท่ามกลางยุคสมัย  จึงเปี่ยมด้วยการแลกเปลี่ยน  และการค้นพบความจริง

คุณพบได้ว่า   ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบในโลกของการเคลื่อนไหว หรือการทำกิจกรรม
มันมีทั้งแง่มุมพอใจ และไม่น่าพอใจ  สุดแต่จะให้ความหมายไปในทิศทางใด
ความไม่สมบูรณ์แบบนี้   มีทั้งความเข้าใจกันไม่มากตามควรแก่อัตภาพ   ความเจ็บป่วยทางกายที่สัมผัสได้
จิตใจที่ไม่เป็นสุข  หรือ กระทั่งความผิดปกติทางจิต    ความเห็นแก่ได้ถ่ายเดียว   ความตระหนี่   พวกโลกแคบที่มีแต่แง่มุมผิดกับถูก
บรรดาผู้กระหายมิตรภาพหรือการยอมรับจากคนอื่น    และผู้หวาดระแวง  ไม่ไว้วางใจใครโดยง่าย ซึ่งอาจเพราะเจ็บปวดมามากพอแล้ว ..

มันไม่สำคัญหรอกว่า  จะแต่งตัวดูดี แต่จิตใจกลับคับแคบ และไม่มีความเข้าใจในผู้อื่น  หรือ..
ไม่ใช่ดูที่การแต่งกายเชยๆ   แต่กลับมีใจที่เปิดกว้าง  และมีจิตใจที่เป็นเสรี  มองโลกอย่างมีความหวัง
ดังนั้น  คุณค่าของคนๆหนึ่งที่ปรากฏ    ............................
การมีจิตใจที่เอื้อเฟื้อ  แจกจ่ายหรือความมีใจกว้าง กลับเป็นศักดิ์ศรีที่ทำให้คนผู้นั้นสง่างาม น่านับถือไปทันที