สืบเนื่องจากกระทู้นี่ของเรา
http://pantip.com/topic/31670799
เราแบ่งหน้าที่ให้ พวกเขา ลูก และหลานช่วยกันทำ เราให้ลูกเราล้างจาน ให้หลานกรอกน้ำ
ลูกเราทำเสร็จเรียบร้อย แต่หลานก็ไม่ยอมกรอกน้ำ ( จนเราต้องไปทำเอง )
เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง หลานเราจะอ้าง เดี๋ยวคะไปนี่แป๊ปเดียว แล้วก็ไม่มาทำเลย เคยทิ้งไว้สองวันก็อยู่อย่างงั้น
จนเราเปลี่ยนหน้าที่ให้ลูกเรากรอกน้ำ หลานเราล้างจาน ( แล้วก็เป็นแบบเดิมคะ )
หลังๆมาเราจะอยู่ไม่ห่างหลานเวลาใช้เขาทำอะไร สรุปคือ หลายครั้งที่เขาล้างน้ำเปล่า ( ล้างเอามือกวาดๆแล้วคล่ำในตู้เก็บจานเลย )
เราดุเขาเล็กน้อยไม่รุนแรงนะ แถมสอนด้วยว่าจานล้างไม่สะอาด เดี๋ยวถ้าหลานเอาไปใส่กับข้าวกิน มันไม่สะอาดท้องจะเสียนะ
เขาทำหน้าไม่พอใจเรา ( ก็โอเค พยายามใจเย็นไว้ )
ส่วนเสื้อผ้าของหลานกองเป็นภูเขา แต่เวลาเอามาซักเอามาแค่ครึ่งเดียว
ทิ้งใส่เครื่องซักผ้า แล้วก็หายไปนั่งเล่นเนต แล้วก็จะทิ้งผ้าไว้อย่างนั้น
บางทีเราจะซักต่อ ก็เอาผ้าหลานมาใส่ตะกร้าเรียกให้เขาเอาไปตาก
แต่หลานเราตากแค่ชุดนักเรียน นอกนั้นก็อยู่ในตะกร้านั้นแหละ
เราคอยสอน คอยบอก จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
บางทีมีการบ้าน เราอาสาจะสอน แต่พอเราถาม เขาก็พูดว่าอาทำได้แน่เหรอคะ หนูให้แม่หนูสอนดีกว่า
พอหลานเราเอาไปให้แม่เขาดู แม่เขาก็ไล่ให้มาหาเรา บอกให้เราเป็นคนสอน สรุปคือ เขาไม่ทำการบ้าน
ถ้าถามถึงแม่เขาทำไมไม่สนใจลูก ให้ไปอ่านกระทู้ที่เราเคยตั้ง
วันๆเอาแต่แต่งตัว ไม่สนใจลูกเลย ส่วนหลานเราบางทีเรามองเขาก็น่าสงสาร
เขาจะทำตัวดี เฉพาะต่อหน้าแม่เขา แต่เหมือนแม่เขามองไม่เห็น หลานอยากไปนอนด้วยก็ไม่ให้นอน
เราชอบนอนกอดลูกเรานะ บางทีเราก็บอกมานอนใกล้ๆน้องสิ นอนกอดกันอุ่นๆ
แต่เขาเลือกจะนอนมุมของเขา
คนข้างบ้านบอกเราว่า หลานเราไปบอกว่า อาใจร้าย ชอบว่าเขา เขาทำอะไรก็ผิด อาชอบว่าให้แม่ มาสั่งให้หนูทำทุกอย่าง ทั้งๆที่บ้านนี้เป็นบ้านพ่อกับแม่ อามาอาศัยอยู่แท้ ๆ
ฟังแล้วน้ำตาจะไหลเลยคะคุณๆ บ้านนี้พ่อเราเป็นคนซื้อ เราก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้นะ และทีสำคัญคือ เราน้อยใจ เราใจร้ายขนาดนั้นหรือ เวลาเราจะไปกินบุฟเฟต์ เวลาจะไปกิน มิยาบิ MK KFC กับลูกเรา เราก็จะพาเขาไปด้วยทุกครั้ง เขาอยากได้อะไร อยากกินอะไร เราก็ซื้อให้ เราให้มากกว่าที่แม่เขาให้เขาซ๊ะอีก หลานไม่สบายก็มีเรานี่แหละพาไปหาหมอ
แล้วอีกเรื่องก็อาทิตย์ที่แล้วลูกเราเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งตอบคำถามวิทยาศาสตร์ หลานเรารู้ (เรียนโรงเรียนเดียวกัน ) หลานเราเอาไปพูดกับลูกเพื่อนบ้านเราว่า มันก็แค่ไปตอบคำถาม อีลูกไม่มีพ่อ
( อารมณ์ที่ได้ยินอยากจะไปตบหน้าสักป๊าบ ใจมันโกรธจนตัวสั่นคะ แต่ก็ห้ามมือ ห้ามใจไว้ สงบสติ แล้วไปปลอบลูกเรา ปลอบไปใจเราก็คิดไปว่าเราไปทำอะไรให้เขาเจ็บแค้น หรือแม่เขาไปสอนอะไรเขา คิดไปหมดเลยคะ )
หลังจากที่เราได้ยินมา วันนี้เรามานั่งคิดทบทวน เราควรจะปล่อยเขาไปให้เขาทำตามใจตัวเองดีไหม เพราะเราสอนเขาขนาดไหน เขาก็ไม่รับความหวังดีจากเราเลย
สอนลูกยังไงก็สอนหลานอย่างนั้น แต่หลานไม่รับอะไรเลย กลับมองว่าเราใจแคบ เราควรปล่อยตามทางเขาดีไหม
เราแบ่งหน้าที่ให้ พวกเขา ลูก และหลานช่วยกันทำ เราให้ลูกเราล้างจาน ให้หลานกรอกน้ำ
ลูกเราทำเสร็จเรียบร้อย แต่หลานก็ไม่ยอมกรอกน้ำ ( จนเราต้องไปทำเอง )
เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง หลานเราจะอ้าง เดี๋ยวคะไปนี่แป๊ปเดียว แล้วก็ไม่มาทำเลย เคยทิ้งไว้สองวันก็อยู่อย่างงั้น
จนเราเปลี่ยนหน้าที่ให้ลูกเรากรอกน้ำ หลานเราล้างจาน ( แล้วก็เป็นแบบเดิมคะ )
หลังๆมาเราจะอยู่ไม่ห่างหลานเวลาใช้เขาทำอะไร สรุปคือ หลายครั้งที่เขาล้างน้ำเปล่า ( ล้างเอามือกวาดๆแล้วคล่ำในตู้เก็บจานเลย )
เราดุเขาเล็กน้อยไม่รุนแรงนะ แถมสอนด้วยว่าจานล้างไม่สะอาด เดี๋ยวถ้าหลานเอาไปใส่กับข้าวกิน มันไม่สะอาดท้องจะเสียนะ
เขาทำหน้าไม่พอใจเรา ( ก็โอเค พยายามใจเย็นไว้ )
ส่วนเสื้อผ้าของหลานกองเป็นภูเขา แต่เวลาเอามาซักเอามาแค่ครึ่งเดียว
ทิ้งใส่เครื่องซักผ้า แล้วก็หายไปนั่งเล่นเนต แล้วก็จะทิ้งผ้าไว้อย่างนั้น
บางทีเราจะซักต่อ ก็เอาผ้าหลานมาใส่ตะกร้าเรียกให้เขาเอาไปตาก
แต่หลานเราตากแค่ชุดนักเรียน นอกนั้นก็อยู่ในตะกร้านั้นแหละ
เราคอยสอน คอยบอก จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
บางทีมีการบ้าน เราอาสาจะสอน แต่พอเราถาม เขาก็พูดว่าอาทำได้แน่เหรอคะ หนูให้แม่หนูสอนดีกว่า
พอหลานเราเอาไปให้แม่เขาดู แม่เขาก็ไล่ให้มาหาเรา บอกให้เราเป็นคนสอน สรุปคือ เขาไม่ทำการบ้าน
ถ้าถามถึงแม่เขาทำไมไม่สนใจลูก ให้ไปอ่านกระทู้ที่เราเคยตั้ง
วันๆเอาแต่แต่งตัว ไม่สนใจลูกเลย ส่วนหลานเราบางทีเรามองเขาก็น่าสงสาร
เขาจะทำตัวดี เฉพาะต่อหน้าแม่เขา แต่เหมือนแม่เขามองไม่เห็น หลานอยากไปนอนด้วยก็ไม่ให้นอน
เราชอบนอนกอดลูกเรานะ บางทีเราก็บอกมานอนใกล้ๆน้องสิ นอนกอดกันอุ่นๆ
แต่เขาเลือกจะนอนมุมของเขา
คนข้างบ้านบอกเราว่า หลานเราไปบอกว่า อาใจร้าย ชอบว่าเขา เขาทำอะไรก็ผิด อาชอบว่าให้แม่ มาสั่งให้หนูทำทุกอย่าง ทั้งๆที่บ้านนี้เป็นบ้านพ่อกับแม่ อามาอาศัยอยู่แท้ ๆ
ฟังแล้วน้ำตาจะไหลเลยคะคุณๆ บ้านนี้พ่อเราเป็นคนซื้อ เราก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้นะ และทีสำคัญคือ เราน้อยใจ เราใจร้ายขนาดนั้นหรือ เวลาเราจะไปกินบุฟเฟต์ เวลาจะไปกิน มิยาบิ MK KFC กับลูกเรา เราก็จะพาเขาไปด้วยทุกครั้ง เขาอยากได้อะไร อยากกินอะไร เราก็ซื้อให้ เราให้มากกว่าที่แม่เขาให้เขาซ๊ะอีก หลานไม่สบายก็มีเรานี่แหละพาไปหาหมอ
แล้วอีกเรื่องก็อาทิตย์ที่แล้วลูกเราเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งตอบคำถามวิทยาศาสตร์ หลานเรารู้ (เรียนโรงเรียนเดียวกัน ) หลานเราเอาไปพูดกับลูกเพื่อนบ้านเราว่า มันก็แค่ไปตอบคำถาม อีลูกไม่มีพ่อ
( อารมณ์ที่ได้ยินอยากจะไปตบหน้าสักป๊าบ ใจมันโกรธจนตัวสั่นคะ แต่ก็ห้ามมือ ห้ามใจไว้ สงบสติ แล้วไปปลอบลูกเรา ปลอบไปใจเราก็คิดไปว่าเราไปทำอะไรให้เขาเจ็บแค้น หรือแม่เขาไปสอนอะไรเขา คิดไปหมดเลยคะ )
หลังจากที่เราได้ยินมา วันนี้เรามานั่งคิดทบทวน เราควรจะปล่อยเขาไปให้เขาทำตามใจตัวเองดีไหม เพราะเราสอนเขาขนาดไหน เขาก็ไม่รับความหวังดีจากเราเลย