สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องที่อยากจะมาแชร์ก่อนนอนค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า เรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนั้นจำได้ว่ากำลังเรียนอยู่ชั้นม.1 สมมติว่าเขาชื่อ A เขาเป็นคนไม่ค่อยสูงมาก ผิวสองสี หัวหยิก(ต้องตัดผมทรงนักเรียนลองนึกภาพตามนะคะ) มีขนขาเยอะ 55 นิสัยดี หน้าตาก็โอชอบสีชมพู ชอบคิตตี้ ชอบวงพริกไทยมากกกก.เเต่เราเรียนคนละห้องเลยไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกันเท่าไหร่กันจนกระทั่งตอนม.3 เขาได้ย้ายมาเรียนห้องเดียวกับเราค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวครั้งนี้(เอ๊ะหรือว่าไม่ใช่) เราเรียนด้วยกันฉะนั้นเวลาทำกิจกรรมอะไรกจะทำด้วยกันเสมอซึ่งบ้านเขากับบ้านเราอ่ะห่างกันแค่สองซอยค่ะ(คือยิ่งใกล้อ่ะ) มีอยู่วันนึงเรากำลังเข้าแถวเคารพธงชาติอยู่ พออาจารย์ให้โอวาท เขาก็มาจับมือเราแล้วก็พูดขึ้นมาว่า..มือเราทำไมนิ่มจังสงสัยไม่ค่อยได้ทำงานบ้าน เราเลยบอกว่า ทำบ้างบางเวลา เราเลยแซวเขากลับไปว่า มือเธอทำไมด้านจัง 55 เขาตอบว่า นี่แหละมือลูกเขยไปบอกพ่อนะ เขินค่าาาา (ตอนนั้นคือคิดว่ายังไงหมอนี่ต้องชอบเราแน่ๆๆ) ตั้งแต่วันนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นค่ะเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน บางวันเขาก็เอากีตาร์มาดีดให้ฟังค่ะระหว่างเดินกลับบ้าน จำได้ว่า ดีดให้ฟังตอนนั้นมีสองเพลงคือ 14 อีกครั้ง และ คำปลอบโยนค่ะเวลากลับบ้านเขาจะเดินไปส่งเราก่อนทั้งๆๆที่บ้านเขาน่ะถึงก่อนเรา เเล้วชอบหาเรื่องมาหาที่บ้านบ้าง มายืมเครื่องหนีบผม คือ งงค่ะ ผมก็หยิก จะหนีบอะไร เอาแผ่นซีดีที่มีเพลงมาให้เราฟังบ้าง ทำอยู่แบบนี้ แต่เขาก็ไม่เคยบอกชอบหรือขอเราเป็นเเฟนซักครั้งเลยค่ะ จนกระทั่งเรามีแฟนค่ะ เขาบังเอิญเจอเรากะเเฟนไปเวียนเทียนที่วัดแถวบ้านค่ะ เราก็ทำตัวไม่ถูกค่ะ เขาไม่มองหน้าเราเลย แม้แต่ยิ้ม เเต่ตอนนั้นเด็กค่ะเลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่ตั้งแต่วันนั้เราก็ห่างกันเลยค่ะเจอหน้าก็ไม่คุย ไม่ยิ้มให้แล้วก้ค่อยๆๆหายไปค่ะ....(ครั้งแรกที่เขาทำให้คิดว่าเขาชอบเรา)
หลังจากนั้นพอขึ้นม.4 เราก็เลิกกะเเฟนเราค่ะเพราะรู้เเล้วตอนนั้นคือชอบ.A.เเล้ว เดินหน้าง้อเขาเต็มที่ค่ะแต่โชคไม่เข้าข้างเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง แต่ก็มีเจอกันบ้าง ยิ้มให้บ้างแต่มันไม่คืบหน้าเลยค่ะ..เขานิ่งมากกไม่เหมือนเดิม เราเองก็เข้าหน้าเขาไม่ติด...จนวันหนึ่งอาจารย์ให้ทำโครงงานเราได้อยู่กลุ่มด้วยกัน(คือโรงเรียนเราจะให้ห้อง 2-3 ทำโครงงานด้วยกันค่ะ) พระเจ้าเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมค่ะแต่ไม่ได้สนิทเหมือนตอนม.ต้น บอกตรงๆตอนนั้รู้สึกดีใจค่ะที่เขายอมมาเป็นเพื่อนกับเราเหมือนเดิมถึงจะไม่สนิทเหมือนเดิมก็ตาม เป็นแบบนี้จนกระทั่งเราขึ้นม.6 ในครั้งนี้เรากล้าที่จะบอกว่าชอบเขาเพราะไหนๆก็จะจากกันไปตามทางที่ทุกคนฝัน เพื่อนเราก็ช่วยเต็มที่เริ่มตั้งแต่ไปขอเบอร์เขามา มอมเหล้าเราเพื่อให้มีความกล้า เราตัดสินใจโทรไปหาเขา เขารับสายค่ะ (ดีใจโฮกค่ะตอนนั้นเมาด้วยย) เราถามเขาว่าทำอะไรอยู่ เขาตอบว่าไม่ได้ทำไรอยู่บ้าน(เขาเป็นคนติดแม่ค่ะ) เขาถามเราว่า เรากินเหล้าใช่มั๊ย เราก้ตอบว่าอืมม ตอนนั้นเราบอกเขาประมาณว่าเราชอบเขามากชอบมาตั้งแต่ม.ต้นเเล้วนะ ด้วยความเมาเราก็พูดบลาๆๆ เขาถามกลับว่า ชอบเขาขนานั้นเลยหรืออ เราตอบว่า บอกไปหมดแล้ว เขาบอกว่า เขาไม่ชอบผู้หญิง กินเหล้า เขาไม่ชอบผู้หญิงเเรด (ตอนนั้นเอ๊าากูนี่หว๊าา)สุดท้ายนางบอกว่า กินนมแล้วอ๊วกออกนะจะได้สบายตัวๆๆแล้วจะโทรหาใหม่..(หูตั้งค่าสร่างเมาเลย) แล้วนางก็โทรกลับมาจริงๆค่ะคืนนั้นคุยกันหลายเรื่องมากๆๆ จนเกือบสว่าง ตอนนั้นเราเหมือนแฟนกะนมากเลยค่ะ กินข้าวด้วยกัน แลกเมมโมรี่กันใช้ ช่วยกันทำการบ้านส่งครู คือตอนนั้นคือมันใช่แฟนกันแน่ๆเพื่อนเขาเพื่อนเราก็แซวกันใหญ่แต่เขาก็ไม่เคยบอกชอบเรานะและไม่เคยขอเราเป็นแฟนเลยย แล้วอยู่ๆๆเขาก็หายไปอีกค่ะ (เพราะอะไรเราก็ไม่รู้จนปัจจุบัน) โทรไปเขาก็ไม่รับ ให้น้องรับบ้าง ไม่ว่างบ้าง เดี่ยวโทรกลับเราก็รอนะถึงเช้าเลยสุดท้ายก็ค่อยๆหายไปค่ะ (ครั้งที่ 2ที่เขาทำให้เรารู้สึกแบบนี้)
จนกระทั่งเราจบม.หก เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยยย ปัจจุบันเราเรียนอยู่ปี 4 (สุดท้ายแล้วว) ยังคิดถึงเขาตลอด ได้ข่าวว่าเขาไปเป็นทหาร อยู่ดีๆเขาก็แอด Facebook เรามาค่ะ (คือไม่คิดว่าจะเจอพรหมลิขิตแน่ๆ) ตอนนี้เราคุยกันได้เกือบเดือนเเล้วค่ะ(และกำลังจะจบลง) แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนเดิมที่เรารู้จักเลย กลายเป็นว่าเขากินเหล้าเก่งโทรมาทีไรเมาตลอด ด่าเราว่าเรา จนเราทนไม่ได้ต้องด่ากลับเหมือนกัน เจ้าชู้ คุยผุ้หญิงหลายคน ซึ่งอันนี้รับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าเขาไปเจออะไรมาบ้างแปดปีที่เขาหายไปเรารอเขาถึงแม้จะไม่มีความหวังก็ตาม เเต่สิ่งที่รอมันไม่คุ้มเลย ..ความสัมพันธ์ของเราคงได้เท่านี้จิงๆทางมันตันแล้วค่ะ.....
ยิ้มยิ้มยิ้มยิ้มยิ้มขอบคุณทุกท่าที่กรุณาอ่านจบนะคะ เรื่องเล็กๆๆแต่เราจำได้ไม่เคยลืมเลยค่ะ ..ยิ้มยิ้มยิ้มยิ้ม
ว่าด้วยเรื่องความมโนของผู้หญิง
หลังจากนั้นพอขึ้นม.4 เราก็เลิกกะเเฟนเราค่ะเพราะรู้เเล้วตอนนั้นคือชอบ.A.เเล้ว เดินหน้าง้อเขาเต็มที่ค่ะแต่โชคไม่เข้าข้างเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง แต่ก็มีเจอกันบ้าง ยิ้มให้บ้างแต่มันไม่คืบหน้าเลยค่ะ..เขานิ่งมากกไม่เหมือนเดิม เราเองก็เข้าหน้าเขาไม่ติด...จนวันหนึ่งอาจารย์ให้ทำโครงงานเราได้อยู่กลุ่มด้วยกัน(คือโรงเรียนเราจะให้ห้อง 2-3 ทำโครงงานด้วยกันค่ะ) พระเจ้าเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมค่ะแต่ไม่ได้สนิทเหมือนตอนม.ต้น บอกตรงๆตอนนั้รู้สึกดีใจค่ะที่เขายอมมาเป็นเพื่อนกับเราเหมือนเดิมถึงจะไม่สนิทเหมือนเดิมก็ตาม เป็นแบบนี้จนกระทั่งเราขึ้นม.6 ในครั้งนี้เรากล้าที่จะบอกว่าชอบเขาเพราะไหนๆก็จะจากกันไปตามทางที่ทุกคนฝัน เพื่อนเราก็ช่วยเต็มที่เริ่มตั้งแต่ไปขอเบอร์เขามา มอมเหล้าเราเพื่อให้มีความกล้า เราตัดสินใจโทรไปหาเขา เขารับสายค่ะ (ดีใจโฮกค่ะตอนนั้นเมาด้วยย) เราถามเขาว่าทำอะไรอยู่ เขาตอบว่าไม่ได้ทำไรอยู่บ้าน(เขาเป็นคนติดแม่ค่ะ) เขาถามเราว่า เรากินเหล้าใช่มั๊ย เราก้ตอบว่าอืมม ตอนนั้นเราบอกเขาประมาณว่าเราชอบเขามากชอบมาตั้งแต่ม.ต้นเเล้วนะ ด้วยความเมาเราก็พูดบลาๆๆ เขาถามกลับว่า ชอบเขาขนานั้นเลยหรืออ เราตอบว่า บอกไปหมดแล้ว เขาบอกว่า เขาไม่ชอบผู้หญิง กินเหล้า เขาไม่ชอบผู้หญิงเเรด (ตอนนั้นเอ๊าากูนี่หว๊าา)สุดท้ายนางบอกว่า กินนมแล้วอ๊วกออกนะจะได้สบายตัวๆๆแล้วจะโทรหาใหม่..(หูตั้งค่าสร่างเมาเลย) แล้วนางก็โทรกลับมาจริงๆค่ะคืนนั้นคุยกันหลายเรื่องมากๆๆ จนเกือบสว่าง ตอนนั้นเราเหมือนแฟนกะนมากเลยค่ะ กินข้าวด้วยกัน แลกเมมโมรี่กันใช้ ช่วยกันทำการบ้านส่งครู คือตอนนั้นคือมันใช่แฟนกันแน่ๆเพื่อนเขาเพื่อนเราก็แซวกันใหญ่แต่เขาก็ไม่เคยบอกชอบเรานะและไม่เคยขอเราเป็นแฟนเลยย แล้วอยู่ๆๆเขาก็หายไปอีกค่ะ (เพราะอะไรเราก็ไม่รู้จนปัจจุบัน) โทรไปเขาก็ไม่รับ ให้น้องรับบ้าง ไม่ว่างบ้าง เดี่ยวโทรกลับเราก็รอนะถึงเช้าเลยสุดท้ายก็ค่อยๆหายไปค่ะ (ครั้งที่ 2ที่เขาทำให้เรารู้สึกแบบนี้)
จนกระทั่งเราจบม.หก เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยยย ปัจจุบันเราเรียนอยู่ปี 4 (สุดท้ายแล้วว) ยังคิดถึงเขาตลอด ได้ข่าวว่าเขาไปเป็นทหาร อยู่ดีๆเขาก็แอด Facebook เรามาค่ะ (คือไม่คิดว่าจะเจอพรหมลิขิตแน่ๆ) ตอนนี้เราคุยกันได้เกือบเดือนเเล้วค่ะ(และกำลังจะจบลง) แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนเดิมที่เรารู้จักเลย กลายเป็นว่าเขากินเหล้าเก่งโทรมาทีไรเมาตลอด ด่าเราว่าเรา จนเราทนไม่ได้ต้องด่ากลับเหมือนกัน เจ้าชู้ คุยผุ้หญิงหลายคน ซึ่งอันนี้รับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าเขาไปเจออะไรมาบ้างแปดปีที่เขาหายไปเรารอเขาถึงแม้จะไม่มีความหวังก็ตาม เเต่สิ่งที่รอมันไม่คุ้มเลย ..ความสัมพันธ์ของเราคงได้เท่านี้จิงๆทางมันตันแล้วค่ะ.....
ยิ้มยิ้มยิ้มยิ้มยิ้มขอบคุณทุกท่าที่กรุณาอ่านจบนะคะ เรื่องเล็กๆๆแต่เราจำได้ไม่เคยลืมเลยค่ะ ..ยิ้มยิ้มยิ้มยิ้ม