คือเรามีแฟนคบกันมา 2 ปี ตอนนี้ก็เรียนมหาลัยกันทั้งคู่ ฐานะปานกลางกันทั้งคู่
แรกๆเขาก็ดี หลังๆเริ่มมียืมเงิน คือบ้านเขาก็ไม่ได้ยากจนหรือรวยอะไรมากมาย
แต่เขาเป็นคนขี้เกรงใจพ่อแม่เขา เขาอยากเล่นฟิตเนต แต่เขาไม่ขอเงินพ่อแม่เขา แต่เขากลับมายืมผม ซึ่งก็ไม่ได้มากมายเท่าไร 3000-4000
เขาบอกเดี๋ยวทะยอยคืนให้ ผมก็โอเคเพราะเงินก้อนนั้นก็ยังไม่ได้รีบใช้อะไร เขายืมไปต้นปี 13 จนตอนนี้ 14 หนี้เก่ายังไม่หมดก็มีหนี้ใหม่เพิ่มมา
รวมๆก็จะ 10,000 ละครับ จาก3000-4000 นั้น ก็มีทะยอยคืนจริง แต่หารู้ไม่ คืน 500 ยืมใหม่ อีก1,000
เอาไปซื้อเสื้อผ้าบ้าง กระเป๋า รองเท้าบ้าง ผมบอกไม่มีก็บังคับให้ผมโทรไปยืมคนนู้นคนนี้ พอเธอไม่ได้ดั่งใจเธอก็จะโวยวายและโกรธผม
คือปกติแล้วผมไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินจนถึงขั้นหยิบยืมเงินใคร
ซึ่งทำให้ผมรู้สึกอับอาย และเสียศักดิ์ศรีมาก แต่ก็ต้องทำไม่งั้นเธอจะโกรธผม
ตลอดที่คบกันมา เธอแทบจะไม่เคยง้อผมเลย พอผมโกรธเธอ เธอจะโกรธกลับ
บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด แต่ผมเรียนในกทม ผมขับรถไม่ค่อยแข็ง แต่ผมจะนำรถมาใช้ที่หอพักจึงต้องขับมา
เธอก็บังคับให้ผมขับมาให้ได้ในคืนนั้น ซึ่งฝนตกและมืดแล้วถึงหอก็คงเกือบเที่ยงคืน
(คือเขาไม่เคยนึกห่วงผมเลยใช่ไหม คิดแต่ความสบายของตัวเอง)
คืนนั้นผมขับรถไปซื้อของ เขาก็ให้ผมเป็นคนลงไปซื้อเหตุผลคือเขาอาย และผมไม่อายหรอครับ ผมใส่ชุดนอนไป เพราะคิดว่าแค่ขับรถคงอยู่ในรถเฉยๆ
หลายเรื่องมากครับ เขาเอาแต่ใจมาก ค่ามัดจำหอก็จะให้ผมออก และถ้าเกิดเลิกกันละครับ หอพักเดือนละ 8000 ผมคงจ่ายไม่ไหว ทางบ้านผมก็ค่าใช้จ่ายเยอะ
เยอะกว่าบ้านเขาอีกครับ เขาก็ชอบมาดราม่าเรื่องทางบ้านให้ฟัง แต่ดูคุณเธอใช้เงิน ผมดูเป็นคนยากไร้ไปเลยครับ
ไม่ว่าผมจะมีเงินหรือไม่มี ผมจะพึงนึกเสมอว่า กูจน กูไม่มีตัง!! ผมก็จะไม่อยากได้หรือซื้ออะไรที่ไม่จำเป็น
หลายครั้งที่ผมอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ไปทำธุระหรืออะไรก็แล้วแต่
เธอจะไม่ให้ผมกลับ จะให้ผมอยู่กับเธอ ซึ่งบางครั้งที่สำคัญจริงๆที่ผมต้องกลับ เธอก็จะงอน บอกผมทิ้งเธอ -*-
เห้ ไรวะ ที่มุงกลับกูยังไม่เป็นเห้ ไรเลย เขากลับไปเจอพ่อแม่เขาก็ไม่รู้จะห้ามทำไม
เป็นสิ่งที่ดีซะอีก
และปกติผมเป็นคนติดเพื่อน เวลาไปเรียนก็ต้องรีบกลับ อยู่กับเพื่อนนานไม่ได้
เวลาผมอยู่กับเธอผมไม่เคยเห็นหน้าเธอมีความสุขเลย บางทีผม งงว่านี่เธอกำลังมีความสุขหรือทุกข์อยู่
ผมแยกไม่ออกจริงๆ
มีช่วงนึงผมสอบ ซึ่งผมยังอ่านไม่จบ เธอชวนผมไปหาซื้อของตกแต่งห้อง ซึ่งถ้าเวลาเขาสอบผมชวนเขาไปกินอะไรไปไหน
เขาจะไม่ไปเลย เขาจะอ้างว่า ยังอ่านไม่จบเลย และก็หงุดหงิดใส่ผม
ผมรู้สึกตัวเองเหมือนคนรับใช้มาก เธอใช้ผมทำแทบทุกอย่าง ไปรับ-ส่งเธอ
เดินหาซื้อของให้เธอ อยากกินอะไรไปไหน ผมต้องพาไป ทิ้งขยะ เก็บรองเท้า กวาดห้อง กำจัดแมลง ทุกอย่างเป็นหน้าที่ผมทั้งหมด
ผมเป็นคนกลัวแมงมุมมาก เธอก็กลัว ซึ่งทุกครั้งเธอจะให้ผมกำจัด
ถ้าผมบอกไม่อยากทำ (กะปล่อยให้มันออกไปเอง) เธอจะด่า เหวี่ยง ทำหน้าหงุดหงิดและโกรธผม
ซึ่งหลายครั้งที่เธอโกรธ ผม งง ว่าเธอโกรธอะไร เธอเป็นอะไร
เรื่องเงินๆนี่ก็มีปัญหาตลอด เธอเป็นคนเรียนเก่งนะครับเก่งมาก
พอกินอะไร หรือซื้ออะไร ผมคิดสิ่งที่เธอต้องจ่าย มันต้องมีปัญหาตลอด
เธอบอกเธอเบื่อ อย่าเพิ่งมาคิดเรื่องเงินตอนนี้ อ้าววว เห้ เงินกูอ่าา คือไรวะะ
เพราะปกติกินไรหรือซื้ออะไร จะหารกันอยุ่แล้ว แต่ผมก็จะออกเกินไปให้บ้าง
เวลาผมจะเข้าหอพัก เธอไม่เคยถามผมเลยว่าออกไปรับไหม กลับห้องยังไง ทุกครั้งที่เธอไปไหน
ผมไปรับ-ส่งปากทางตลอด แต่นี่เธอไม่มีแม้แต่จะขับรถออกมารับเลยครับ
เกินทน!!
มันเกินทน ผมอยากเลิกมาก ไม่ไหวเบื่อ รู้สึกเขาไม่ได้รักเราจริง เหมือนเขาหลอกคบเราไปวันๆ เพราะผมเป็นคนดีมาก ขยัน เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบไม่เจ้าชู้
แต่ผมเสียดายความสวยเธอ ขนาดเธอคบกับผมยังมีคนมาจีบเธอ บางคนเธอคุย พอมีเรื่องกันเธอหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างว่าตัวเองไม่ผิด
เพราะรับไม่ได้ถ้าเธอเลิกกับผมแล้วควงคนใหม่อย่างเร็ววัน
ปล.เป็นคุณเจอแบบนี้คุณว่ามันเกินไปไหมครับ
แฟนแบบนี้เห็นแก่ตัวไหม
แรกๆเขาก็ดี หลังๆเริ่มมียืมเงิน คือบ้านเขาก็ไม่ได้ยากจนหรือรวยอะไรมากมาย
แต่เขาเป็นคนขี้เกรงใจพ่อแม่เขา เขาอยากเล่นฟิตเนต แต่เขาไม่ขอเงินพ่อแม่เขา แต่เขากลับมายืมผม ซึ่งก็ไม่ได้มากมายเท่าไร 3000-4000
เขาบอกเดี๋ยวทะยอยคืนให้ ผมก็โอเคเพราะเงินก้อนนั้นก็ยังไม่ได้รีบใช้อะไร เขายืมไปต้นปี 13 จนตอนนี้ 14 หนี้เก่ายังไม่หมดก็มีหนี้ใหม่เพิ่มมา
รวมๆก็จะ 10,000 ละครับ จาก3000-4000 นั้น ก็มีทะยอยคืนจริง แต่หารู้ไม่ คืน 500 ยืมใหม่ อีก1,000
เอาไปซื้อเสื้อผ้าบ้าง กระเป๋า รองเท้าบ้าง ผมบอกไม่มีก็บังคับให้ผมโทรไปยืมคนนู้นคนนี้ พอเธอไม่ได้ดั่งใจเธอก็จะโวยวายและโกรธผม
คือปกติแล้วผมไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินจนถึงขั้นหยิบยืมเงินใคร
ซึ่งทำให้ผมรู้สึกอับอาย และเสียศักดิ์ศรีมาก แต่ก็ต้องทำไม่งั้นเธอจะโกรธผม
ตลอดที่คบกันมา เธอแทบจะไม่เคยง้อผมเลย พอผมโกรธเธอ เธอจะโกรธกลับ
บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด แต่ผมเรียนในกทม ผมขับรถไม่ค่อยแข็ง แต่ผมจะนำรถมาใช้ที่หอพักจึงต้องขับมา
เธอก็บังคับให้ผมขับมาให้ได้ในคืนนั้น ซึ่งฝนตกและมืดแล้วถึงหอก็คงเกือบเที่ยงคืน
(คือเขาไม่เคยนึกห่วงผมเลยใช่ไหม คิดแต่ความสบายของตัวเอง)
คืนนั้นผมขับรถไปซื้อของ เขาก็ให้ผมเป็นคนลงไปซื้อเหตุผลคือเขาอาย และผมไม่อายหรอครับ ผมใส่ชุดนอนไป เพราะคิดว่าแค่ขับรถคงอยู่ในรถเฉยๆ
หลายเรื่องมากครับ เขาเอาแต่ใจมาก ค่ามัดจำหอก็จะให้ผมออก และถ้าเกิดเลิกกันละครับ หอพักเดือนละ 8000 ผมคงจ่ายไม่ไหว ทางบ้านผมก็ค่าใช้จ่ายเยอะ
เยอะกว่าบ้านเขาอีกครับ เขาก็ชอบมาดราม่าเรื่องทางบ้านให้ฟัง แต่ดูคุณเธอใช้เงิน ผมดูเป็นคนยากไร้ไปเลยครับ
ไม่ว่าผมจะมีเงินหรือไม่มี ผมจะพึงนึกเสมอว่า กูจน กูไม่มีตัง!! ผมก็จะไม่อยากได้หรือซื้ออะไรที่ไม่จำเป็น
หลายครั้งที่ผมอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ไปทำธุระหรืออะไรก็แล้วแต่
เธอจะไม่ให้ผมกลับ จะให้ผมอยู่กับเธอ ซึ่งบางครั้งที่สำคัญจริงๆที่ผมต้องกลับ เธอก็จะงอน บอกผมทิ้งเธอ -*-
เห้ ไรวะ ที่มุงกลับกูยังไม่เป็นเห้ ไรเลย เขากลับไปเจอพ่อแม่เขาก็ไม่รู้จะห้ามทำไม
เป็นสิ่งที่ดีซะอีก
และปกติผมเป็นคนติดเพื่อน เวลาไปเรียนก็ต้องรีบกลับ อยู่กับเพื่อนนานไม่ได้
เวลาผมอยู่กับเธอผมไม่เคยเห็นหน้าเธอมีความสุขเลย บางทีผม งงว่านี่เธอกำลังมีความสุขหรือทุกข์อยู่
ผมแยกไม่ออกจริงๆ
มีช่วงนึงผมสอบ ซึ่งผมยังอ่านไม่จบ เธอชวนผมไปหาซื้อของตกแต่งห้อง ซึ่งถ้าเวลาเขาสอบผมชวนเขาไปกินอะไรไปไหน
เขาจะไม่ไปเลย เขาจะอ้างว่า ยังอ่านไม่จบเลย และก็หงุดหงิดใส่ผม
ผมรู้สึกตัวเองเหมือนคนรับใช้มาก เธอใช้ผมทำแทบทุกอย่าง ไปรับ-ส่งเธอ
เดินหาซื้อของให้เธอ อยากกินอะไรไปไหน ผมต้องพาไป ทิ้งขยะ เก็บรองเท้า กวาดห้อง กำจัดแมลง ทุกอย่างเป็นหน้าที่ผมทั้งหมด
ผมเป็นคนกลัวแมงมุมมาก เธอก็กลัว ซึ่งทุกครั้งเธอจะให้ผมกำจัด
ถ้าผมบอกไม่อยากทำ (กะปล่อยให้มันออกไปเอง) เธอจะด่า เหวี่ยง ทำหน้าหงุดหงิดและโกรธผม
ซึ่งหลายครั้งที่เธอโกรธ ผม งง ว่าเธอโกรธอะไร เธอเป็นอะไร
เรื่องเงินๆนี่ก็มีปัญหาตลอด เธอเป็นคนเรียนเก่งนะครับเก่งมาก
พอกินอะไร หรือซื้ออะไร ผมคิดสิ่งที่เธอต้องจ่าย มันต้องมีปัญหาตลอด
เธอบอกเธอเบื่อ อย่าเพิ่งมาคิดเรื่องเงินตอนนี้ อ้าววว เห้ เงินกูอ่าา คือไรวะะ
เพราะปกติกินไรหรือซื้ออะไร จะหารกันอยุ่แล้ว แต่ผมก็จะออกเกินไปให้บ้าง
เวลาผมจะเข้าหอพัก เธอไม่เคยถามผมเลยว่าออกไปรับไหม กลับห้องยังไง ทุกครั้งที่เธอไปไหน
ผมไปรับ-ส่งปากทางตลอด แต่นี่เธอไม่มีแม้แต่จะขับรถออกมารับเลยครับ
เกินทน!!
มันเกินทน ผมอยากเลิกมาก ไม่ไหวเบื่อ รู้สึกเขาไม่ได้รักเราจริง เหมือนเขาหลอกคบเราไปวันๆ เพราะผมเป็นคนดีมาก ขยัน เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบไม่เจ้าชู้
แต่ผมเสียดายความสวยเธอ ขนาดเธอคบกับผมยังมีคนมาจีบเธอ บางคนเธอคุย พอมีเรื่องกันเธอหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างว่าตัวเองไม่ผิด
เพราะรับไม่ได้ถ้าเธอเลิกกับผมแล้วควงคนใหม่อย่างเร็ววัน
ปล.เป็นคุณเจอแบบนี้คุณว่ามันเกินไปไหมครับ