ผมเรียนปริญญาโทสายวิทยาศาสตร์อาหารที่มหาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งนะครับ ก่อนหน้านี้ผมก็เรียนปริญญาตรีที่เดียวกันมาครับ หลังจากจบปริญญาตรีผมก็ไปทำงานที่โรงงานผลิตอาหารมาสองปี แล้วจึงกลับมาเรียนปริญญาโทครับ
ผมมีปัญหาคือ ผมเป็นคนขี้เกียจครับ ขี้เกียจแบบที่เรียกว่าตัวขนยุบยับเลยครับ วันๆนึงก็เอาแต่นอน ไม่ก็ลุกขึ้นมาเล่นเกม ละก็กินข้าว บางวันกิจกรรมมีแค่นี้เลยครับ เป็นมาตั้งแต่สมัยปริญญาตรีแล้วครับ ถ้านับดูหนึ่งเดือนเนี่ย กิจกรรมการนอนและเล่นเกมอาจเกิน20 วันด้วยซ้ำไปครับ
ตอนปริญญาตรีผมก็เป็นคล้ายๆแบบนี้ครับ แต่ผมก็เรียนผ่านมาได้ครับ ผมเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้เร็วครับ เลยเรียนได้ 4.00 มาตั้งแต่ปี 3 จนตอนนี้มาเรียนปริญญาโทเกรดเฉลี่ยก็4.00 ครับ (เกรดเฉลี่ยของนักศึกษาทั้งภาควิชาประมาณ 3.30 ครับ) ดังนั้นผมไม่มีปัญหาเลยกับการเรียนครับ ตอนปริญญาตรีมันก็ผ่านมาได้ง่ายๆครับ ทำโปรเจคผมก็เลือกสายวิชาที่ทำแลปน้อยๆ แล้วเน้นที่การคิดคำนวณเยอะๆครับ เลยไม่ได้ต้องทำอะไรมากเท่าไหร่นัก
แต่ปัญหามันมาบังเกิดตอนปริญญาโทนี่ละครับ พอต้องเริ่มทำวิทยานิพนธ์ และไม่มีตารางเวลาบังคับให้ทำอะไรในแต่ละวัน ทำให้ผมเหมือนหลุดโลกเลยครับ พอไม่มีอะไรบังคับ ผมก็นอนทั้งวัน เล่นเกมทั้งวัน(จริงๆตอนเรียนก็เป็นแบบนี้) ทำให้งานมันไม่เดินซักกะนิดเลยครับ บางครั้งอาจารย์ทวงก็ค่อยทำเอาคืนนั้นเลย รู้สึกเป็นปัญหาแบบสุดๆเลยครับ
ตอนนี้ผมก็พยายามบังคับตัวเองให้ลุกมาทำงาน พูดง่ายครับ แต่พอทำจริง ถึงจะบังคับให้ลุกมาได้ก็คิดไม่ออกอยู่ดีครับ
มานั่งมึนๆอยู่หน้าคอมเฉยๆ พอทนนั่งนิ่งๆไม่ได้ก็เล่นเกมครับ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็หมดวันแล้ว
เสร็จแล้วก็มานั่งเฟล เครียดว่างานไม่เสร็จแล้วก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับได้ก็ดึก ตี3ตี4 พอตื่นก็เลยตื่นสาย บางทีก็เที่ยง บางทีก็บ่ายครับ นอนยังกะตายเลย เป็นปัญหาสุดๆเลยครับ ไม่รู้จะแก้ยังไง ที่ลองมาก็พอสมควรครับ เช่น ทำรายการที่ต้องทำ แบ่งงานเป็นชิ้นๆ กำหนดตารางเวลา แต่ก็ยังไม่มีอะไรได้ผลอย่างดีครับ อย่างมากก็ได้ผลสองสามวันแรก แล้วก็กลับมาเป็นแบบเดิม
แต่พอจะถึงเวลาส่ง ผมก็ทำงานทั้งหมดนั่นในสอง ชม ก็เสร็จเรียบร้อยและคุณภาพก็โอเคครับ แต่ผมก็คิดว่า ถ้าผมทำตั้งแต่สามอาทิตย์ที่แล้วมันก็คงเสร็จไปนานแล้ว แล้วก็มานั่งเฟลกับการเสียเวลาไปฟรีๆแบบนี้ครับ
อีกปัญหาที่สำคัญเลยครับ ผมเป็นคนขี้ลืมสุดๆ คือถ้าเรื่องเรียนผมไม่ลืมครับ ถ้าถามกันตอนนี้ว่าเรื่องนี้เรื่องนั้นเป็นยังไง ผมตอบได้ถึงระดับที่อาจารย์คนไหนพูด วันไหน แม้จะเรียนตั้งแต่ปี3ผมก็จำได้ครับ
แต่พอมาเป็นเรื่องประจำวันครับ เช่น เพื่อนนัดไปทำนู่นทำนี่ โดยบอกตอน10.00 ว่าให้ไป15.00 ยังไม่ทันเที่ยงหรอกครับ ผมก็ลืมแล้ว พอถึงเวลา15.00 เพื่อนมาตาม ถึงได้จำได้ว่านัดเอาไว้ แล้วยิ่งถ้ามีนัดเยอะๆใน1วันนี้เล่นเอามึนเลยครับ
ผมพยายามจดบันทึกครับว่านัดอะไรตอนไหน ก็ได้ผลในระดับนึงครับ แต่ก็ยังติดว่าผมจะลืมเสมอว่าต้องเอามันขึ้นมาอ่าน!!
เรื่องขี้ลืมก็ทำให้ชีวิตผมมีปัญหาพอสมคสรครับ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ เพราะเขามักจะคิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่ยอมช่วยเหลือ ทั้งๆที่จริงๆผมอยากช่วยครับ แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าต้องทำอะไร เลยเวลาไหน บางครั้งก็ลืมไป จนทำให้ทะเลาะกับเพื่อนก็มีครับ
ผมเลยอยากจะถามว่า ผมจะแก้ปัญหาสองเรื่องนี้ยังไงดีครับ
-เรื่องขี้เกียจ
-เรื่องขี้ลืม
ผมเป็นคนขี้เกียจแบบสุดๆ มีวิธีแก้ยังไงดีครับ
ผมมีปัญหาคือ ผมเป็นคนขี้เกียจครับ ขี้เกียจแบบที่เรียกว่าตัวขนยุบยับเลยครับ วันๆนึงก็เอาแต่นอน ไม่ก็ลุกขึ้นมาเล่นเกม ละก็กินข้าว บางวันกิจกรรมมีแค่นี้เลยครับ เป็นมาตั้งแต่สมัยปริญญาตรีแล้วครับ ถ้านับดูหนึ่งเดือนเนี่ย กิจกรรมการนอนและเล่นเกมอาจเกิน20 วันด้วยซ้ำไปครับ
ตอนปริญญาตรีผมก็เป็นคล้ายๆแบบนี้ครับ แต่ผมก็เรียนผ่านมาได้ครับ ผมเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้เร็วครับ เลยเรียนได้ 4.00 มาตั้งแต่ปี 3 จนตอนนี้มาเรียนปริญญาโทเกรดเฉลี่ยก็4.00 ครับ (เกรดเฉลี่ยของนักศึกษาทั้งภาควิชาประมาณ 3.30 ครับ) ดังนั้นผมไม่มีปัญหาเลยกับการเรียนครับ ตอนปริญญาตรีมันก็ผ่านมาได้ง่ายๆครับ ทำโปรเจคผมก็เลือกสายวิชาที่ทำแลปน้อยๆ แล้วเน้นที่การคิดคำนวณเยอะๆครับ เลยไม่ได้ต้องทำอะไรมากเท่าไหร่นัก
แต่ปัญหามันมาบังเกิดตอนปริญญาโทนี่ละครับ พอต้องเริ่มทำวิทยานิพนธ์ และไม่มีตารางเวลาบังคับให้ทำอะไรในแต่ละวัน ทำให้ผมเหมือนหลุดโลกเลยครับ พอไม่มีอะไรบังคับ ผมก็นอนทั้งวัน เล่นเกมทั้งวัน(จริงๆตอนเรียนก็เป็นแบบนี้) ทำให้งานมันไม่เดินซักกะนิดเลยครับ บางครั้งอาจารย์ทวงก็ค่อยทำเอาคืนนั้นเลย รู้สึกเป็นปัญหาแบบสุดๆเลยครับ
ตอนนี้ผมก็พยายามบังคับตัวเองให้ลุกมาทำงาน พูดง่ายครับ แต่พอทำจริง ถึงจะบังคับให้ลุกมาได้ก็คิดไม่ออกอยู่ดีครับ
มานั่งมึนๆอยู่หน้าคอมเฉยๆ พอทนนั่งนิ่งๆไม่ได้ก็เล่นเกมครับ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็หมดวันแล้ว
เสร็จแล้วก็มานั่งเฟล เครียดว่างานไม่เสร็จแล้วก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับได้ก็ดึก ตี3ตี4 พอตื่นก็เลยตื่นสาย บางทีก็เที่ยง บางทีก็บ่ายครับ นอนยังกะตายเลย เป็นปัญหาสุดๆเลยครับ ไม่รู้จะแก้ยังไง ที่ลองมาก็พอสมควรครับ เช่น ทำรายการที่ต้องทำ แบ่งงานเป็นชิ้นๆ กำหนดตารางเวลา แต่ก็ยังไม่มีอะไรได้ผลอย่างดีครับ อย่างมากก็ได้ผลสองสามวันแรก แล้วก็กลับมาเป็นแบบเดิม
แต่พอจะถึงเวลาส่ง ผมก็ทำงานทั้งหมดนั่นในสอง ชม ก็เสร็จเรียบร้อยและคุณภาพก็โอเคครับ แต่ผมก็คิดว่า ถ้าผมทำตั้งแต่สามอาทิตย์ที่แล้วมันก็คงเสร็จไปนานแล้ว แล้วก็มานั่งเฟลกับการเสียเวลาไปฟรีๆแบบนี้ครับ
อีกปัญหาที่สำคัญเลยครับ ผมเป็นคนขี้ลืมสุดๆ คือถ้าเรื่องเรียนผมไม่ลืมครับ ถ้าถามกันตอนนี้ว่าเรื่องนี้เรื่องนั้นเป็นยังไง ผมตอบได้ถึงระดับที่อาจารย์คนไหนพูด วันไหน แม้จะเรียนตั้งแต่ปี3ผมก็จำได้ครับ
แต่พอมาเป็นเรื่องประจำวันครับ เช่น เพื่อนนัดไปทำนู่นทำนี่ โดยบอกตอน10.00 ว่าให้ไป15.00 ยังไม่ทันเที่ยงหรอกครับ ผมก็ลืมแล้ว พอถึงเวลา15.00 เพื่อนมาตาม ถึงได้จำได้ว่านัดเอาไว้ แล้วยิ่งถ้ามีนัดเยอะๆใน1วันนี้เล่นเอามึนเลยครับ
ผมพยายามจดบันทึกครับว่านัดอะไรตอนไหน ก็ได้ผลในระดับนึงครับ แต่ก็ยังติดว่าผมจะลืมเสมอว่าต้องเอามันขึ้นมาอ่าน!!
เรื่องขี้ลืมก็ทำให้ชีวิตผมมีปัญหาพอสมคสรครับ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ เพราะเขามักจะคิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่ยอมช่วยเหลือ ทั้งๆที่จริงๆผมอยากช่วยครับ แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าต้องทำอะไร เลยเวลาไหน บางครั้งก็ลืมไป จนทำให้ทะเลาะกับเพื่อนก็มีครับ
ผมเลยอยากจะถามว่า ผมจะแก้ปัญหาสองเรื่องนี้ยังไงดีครับ
-เรื่องขี้เกียจ
-เรื่องขี้ลืม