รู้ในสิ่งที่พึงรู้

เมื่อไม่รู้ความต้องการของตัวเอง   ก็จะไขว่คว้าโน่นนี่นั่นเรื่อยไป
บุคคลจึงดำรงในการรับรู้ที่หลากหลาย  ที่เป็นขยะ  ตามแรงกระตุ้นของความโลภที่ไร้ขอบเขต
ชีวิตจึงเป็นเหมือนแกลบที่ปลิวฟุ้งกระจายไปตามแรงลมพัด   ซึ่งย่อมหาสาระอันใดได้ไม่

ต่อเมื่อรู้  หรือมีจุดยืนชัดในตนเองแล้วไซ้ร
เรื่องที่ไม่จำเป็น  ก็จะถูกมองข้ามไป  หรือทำให้ชีวิตง่ายขึ้น  มีการกลั่นกรองมากขึ้น  ไม่เอาขยะมาเป็นสรณะอีก

เพราะ  ชีวิตไม่ได้ยืนยาวอย่างที่คิด ...
บุคคลจึงไม่ควรเสียเวลาทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์  หรือไม่เกิดการสร้างสรรต่อชีวิตที่ดี หรือที่ควรจะเป็น..

เราไม่จำเป็นต้องไปรู้เสียทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่พึงรู้ในสิ่งที่ควรรู้ หรือต้องรู้ หรือรู้เรื่องที่จำเป็น..ต่างหาก..ก่อน


ของแถม หรือเรื่องพลอยได้อื่นๆ   ก็ปล่อยผ่าน   เพียงสายลมที่พัดโชย ..ก็แล้วกัน