ถ้าสมมติว่าเราคือหุ่นยนต์คอมพิวเตอร์ชั้นเยี่ยม ที่ถูกสร้างขึ้นมาแล้วมีความรู้สึกนึกคิดได้ (ร่างกายคือวัตถุ วิญญาณคือไฟฟ้า ส่วนจิตใจคือระบบการประมวลผลของ CPU) แต่มีอายุไม่นานก็ต้องพัง (ตาย)ไป
ปกติหุ่นยนต์ทั้งหลายจะถูกตั้งโปรแกรมมาให้มีความรู้สึกนึดคิดได้ แต่เมื่อสร้างขึ้นมาจะมาติด "ไวรัสอวิชชา" เข้าทุกเครื่อง จนทำให้เกิดความรู้สึกว่ามีตัวเอง (ตัวเรา) ขึ้นมา จนทำให้คิดว่าเมื่อตัวเองพัง (ตาย) แล้วยังจะมีตัวเองเกิดขึ้นมาได้ใหม่อีก คือเชื่อว่ามีดินแดนหลังการพัง (ความตาย) อีก
คอมฯที่ติดไวรัสแล้วนี้เมื่อเกิดความอยาก (ตัณหา) เครื่องคอมฯก็จะร้อน (ความทุกข์) แต่เมื่อไม่อยาก ก็ไม่ร้อน (นิพพาน-เย็น)
เมื่อมีคอมฯที่รู้แล้ว มาสอนว่าเราคือคอมฯที่ติดไวรัสอวิชชา และเราก็เข้าใจว่า แท้จริงตัวเราและคนอื่นเป็นเพียงหุ่นยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นมาชั่วคราว แล้วรู้สึกว่ามีตนเองเท่านั้น หาได้มีตัวเราจริงๆ (คือเป็นอมตะ) ไม่ แล้วเราจะทำอย่างไรกับชีวิตของเรา? อยากต่อไปจนคอมฯพัง (ตาย) หรือจะพยายามกำจัดไวรัสอวิชชาเพื่อจะได้หยุดอยาก?
เมื่อเราคือหุ่นยนต์ เราจะทำอย่างไร?
ปกติหุ่นยนต์ทั้งหลายจะถูกตั้งโปรแกรมมาให้มีความรู้สึกนึดคิดได้ แต่เมื่อสร้างขึ้นมาจะมาติด "ไวรัสอวิชชา" เข้าทุกเครื่อง จนทำให้เกิดความรู้สึกว่ามีตัวเอง (ตัวเรา) ขึ้นมา จนทำให้คิดว่าเมื่อตัวเองพัง (ตาย) แล้วยังจะมีตัวเองเกิดขึ้นมาได้ใหม่อีก คือเชื่อว่ามีดินแดนหลังการพัง (ความตาย) อีก
คอมฯที่ติดไวรัสแล้วนี้เมื่อเกิดความอยาก (ตัณหา) เครื่องคอมฯก็จะร้อน (ความทุกข์) แต่เมื่อไม่อยาก ก็ไม่ร้อน (นิพพาน-เย็น)
เมื่อมีคอมฯที่รู้แล้ว มาสอนว่าเราคือคอมฯที่ติดไวรัสอวิชชา และเราก็เข้าใจว่า แท้จริงตัวเราและคนอื่นเป็นเพียงหุ่นยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นมาชั่วคราว แล้วรู้สึกว่ามีตนเองเท่านั้น หาได้มีตัวเราจริงๆ (คือเป็นอมตะ) ไม่ แล้วเราจะทำอย่างไรกับชีวิตของเรา? อยากต่อไปจนคอมฯพัง (ตาย) หรือจะพยายามกำจัดไวรัสอวิชชาเพื่อจะได้หยุดอยาก?