ชีวิตในวัยเรียน

อยากจะเล่าเรื่องสมัยตอนเรียน ม.ต้น ของเรา
ช่วงเรียน ม. 3 มันก็เป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ เราเป็นคนเข้ากับคนอื่นไม่เก่ง ชอบอยู่เงียบๆคนเดียว แต่ก็ชอบฟังคนอื่นคุยกันมากกว่าจะพูดเอง
เรื่องมีอยู่ว่า วันนึงมีเพื่อนผู้ชายในห้องมากวน จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร แล้วเราก็โมโห หันกลับไปว่าเขา ไม่ได้ด่าหยาบคาย แต่ก็มีผู้หญิงคนนึงซึ่งก็เป็นเพื่อนในห้องเขาก็คงชอบพอกับผู้ชายคนนั้นอยู่ ก็ออกตัวแทน ว่าเราไปตะคอกใส่เขาทำไม บลาๆๆ เอาจริงๆตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไร เพราะรู้สึกเราไม่ได้ผิด แต่แล้วพวกนางๆๆๆๆทั้งหลายกลุ่มนั้น ซึ่งเราก็เห็นว่าเป็นเพื่อน แต่พวกนางก็คงไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อน ก็สั่งทุกคนไม่ให้คุยกับเรา แบนเรา ข่าวกระจายไปห้องต่างๆ เดินไปไหนมาไหนอย่างกับตัวประหลาด รู้สึกแย่ๆๆมาก จนไปคบเพื่อนนอกโรงเรียน และไม่กลับไปเรียนอีกเลย(ตอนนี้อายุ24ก็กลับมาเรียนปริญญาตรีจนได้) อาจจะฟังดูว่าเราไม่อดทน แต่ถ้าไม่เป็นเราวินาทีนั้นมันอธิบายไม่ได้จริงๆกับความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้น แค่อยากจะบอกกับเพื่อนๆและคนที่เข้ามาอ่านอย่ากระทำแบบนี้กับใครเลยไม่ว่าเขาจะเป็นเพื่อนคุณหรือไม่ เราก็แน่ใจว่าพวกนางๆๆนั้นที่ได้กระทำสิ่งใดก็แล้วแต่ไว้กับเราผลของเวรกรรมมันจะตามคุณเอง  แม้ตอนนั้นชีวิตเราก็แย่ไปพักนึง(พักใหญ่ๆ) แต่ตอนนี้มีทุกสิ่งที่มนุษย์คนนึงจะมีได้ ชีวิตเราไม่เคยแคลนเงินทองข้าวของ แต่เราคลาดแคลนความจริงใจ แต่ไม่ไคว่คว้ามันแล้ว เพราะพบแล้วในครอบครัว ถึงแม้จะไม่มีเพื่อนแท้เป็นของตัวเอง แต่ก็ได้เรียนรู้ชีวิตในมุมอื่นๆ และไม่เป็นคนมองโลกในแง่ดีไปซะทุกเรื่อง (แต่มันก็ค่อนข้างมีผลเสียติดตัวเรามา เกี่ยวกับด้านอามรณ์ความรู้สึก เหมือนมีปม )ถ้าหากมีเรื่องอะไรควรหันหน้าปรึกษาครอบครัว แต่ตอนนั้นเราไม่ได้บอกที่บ้านเลยเย่กันไป มีลูกสอนลูกมีหลานสอนหลานว่าอย่าทำกับใครแบบนี้เลยนะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เรื่องเล็กๆที่ไม่เล็กของผู้หญิงคนนึง ยืมไอดีเค้ามาเขียน ขอบคุณค่ะ