เสียงหัวใจคร่ำครวญโอ้นวลเจ้า
คิดถึงเขาคนไกลเฝ้าใฝ่หา
เมื่อต้องห่างเหินไปคล้ายลับลา
ทั้งสองนัยนาน้ำบ่านอง

ร้อยอักษรแทนเสียงสำเนียงขับ
ให้เธอรับรู้ในดวงใจของ-
หญิงคนหนึ่งซึ่งรักตระหนักปอง
ยังหวังครองเคียงชิดไม่คิดเลือน

กาลเวลาผ่านคล้อยล่องลอยพ้น
ใครหนึ่งคนอย่าคล้ายกลายเชือดเฉือน
ส่งสารตอบมอบรักสลักเตือน
ว่าคงเหมือนวันวานมิผ่านเลย

เพื่อยืนยันรักเรายังเนาแน่น
เป็นเหมือนแผ่นหินผาสง่าเผย
พร้อมรอฝันวันคืนคราวชื่นเชย
และลงเอยตรงที่...มีสองเรา....

“สุนันท์ยา”