เราเบื่อมาก ทุกวันเรารู้สึกหดหู่ สับสบแล้วเวลาที่ไม่รู้จะทำไงต่อมันจะรู้สึกหนักหัวมาก
ทุกวันเรานอนประมาณ 11-13 ชม ถึงจะรู้สึกตื่นมาแบบโล่งหัว เป็นคนที่ขี้ลืม(ว่าจะพูดอะไร เมื่อกี้คิดวอะไร)ทั้งที่ตอนก่อนไม่เป็น
เราเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว แต่มันเริ่มมาหนักตอนปีนี้
หลายครั้งที่เราร้องไห้กับตัวเอง โดยที่ไม่รู้ด้วยด้วยซ้ำว่าร้องไปทำไม
เคยคุยกับแม่กับเพื่อน แม่บอกว่าเราเพ้อเจ้อ ส่วนเพื่อนก็บอกให้เราอย่าคิดเยอะ ไม่ก็พูดให้ใครฟัง
แต่คือมันทำยากมาก มันยากเวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เราจะพูด หรืออธิบายให้เค้ารู้ว่าเราเป็นยังไงโดยที่เค้าไม่คิดว่าเราบ้า
หรือเป็นพวกอ่อนแอจนเกินไป
เราไม่ชอบเลยเวลาที่เราพูดให้คนที่เราอยากพึ่งเค้า เช่นพ่อแม่ แล้วเค้าไม่แม้แต่จะฟังจนจบ
เวลาเราถูกตอกย้ำเวลาทำพลาด เวลาถูกเปรียบเทียบ เวลาที่แม่กลับบ้านแล้วเหนื่อยจากทำงานจนมาอารมณ์ไม่ดีใส่เรา
เวลาที่เราเป็นห่วงแม่แล้วแม่มองว่าเราน่ารำคาญ
เวลาที่เรารู้สึกว่าบ้านเรามีแค่เฉพาะห้องเราเท่านั้นที่รู้สึกว่ามันคือบ้านเราจริงๆ เราอยากลองได้หลับไปสักปีนึงเพราะเวลาที่
หลับมันจะรู้สึกทุกๆมันสงบมาก ไม่รู้สึกวุ่นวาย
เราก็โมโหตัวเองที่เอาแต่อดทนไม่ยอมทำอะไรซักที จนมันเหนื่อย มันเหนื่อยกับตัวเราเองที่เป็นอย่างนี้ บางทีเราคิดอยากหนีออกไป
ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องมีคนที่เราแคร์ มาคอยตัดสินเรา
แต่ตอนนี้มันหนักมากจนเเรากลัว กลัวความคิดที่ว่าบางทีหายหรือตายไปก็ดี มันจะได้จบสักที แต่เราก็ห่วงพ่อกับแม่ เราห่วงว่าพ่อแม่จะอยู่ยังไม่ เค้าจะเสียใจมากไหม ตอนเราพิมพ์เราก็ร้องไห้ ไม่รู้จะทำอะไรดีเลยมาพิมพ์ลงในนี้ จนหยุดร้องเลย ถ้าเป็นตอนก่อนเราจะมีหนังสือเล่มนึงที่เราชอบอ่านเราจะหยิบมาอ่านตลอดที่เราเป็น แต่หนังสือมีคนเอาไป
จริงๆแล้วทั้งหมด เราแค่ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้อีก อยากให้เราหายขาดจากที่เป็นแบบนี้จริงๆสักที
PS. ถ้าใครเข้ามาอ่านก็ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา พิมพ์ผิดติดขัดยังไงก็ขอโทษนะคะ
เรายังปกติไหม? (อยากระบาย)
ทุกวันเรานอนประมาณ 11-13 ชม ถึงจะรู้สึกตื่นมาแบบโล่งหัว เป็นคนที่ขี้ลืม(ว่าจะพูดอะไร เมื่อกี้คิดวอะไร)ทั้งที่ตอนก่อนไม่เป็น
เราเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว แต่มันเริ่มมาหนักตอนปีนี้
หลายครั้งที่เราร้องไห้กับตัวเอง โดยที่ไม่รู้ด้วยด้วยซ้ำว่าร้องไปทำไม
เคยคุยกับแม่กับเพื่อน แม่บอกว่าเราเพ้อเจ้อ ส่วนเพื่อนก็บอกให้เราอย่าคิดเยอะ ไม่ก็พูดให้ใครฟัง
แต่คือมันทำยากมาก มันยากเวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เราจะพูด หรืออธิบายให้เค้ารู้ว่าเราเป็นยังไงโดยที่เค้าไม่คิดว่าเราบ้า
หรือเป็นพวกอ่อนแอจนเกินไป
เราไม่ชอบเลยเวลาที่เราพูดให้คนที่เราอยากพึ่งเค้า เช่นพ่อแม่ แล้วเค้าไม่แม้แต่จะฟังจนจบ
เวลาเราถูกตอกย้ำเวลาทำพลาด เวลาถูกเปรียบเทียบ เวลาที่แม่กลับบ้านแล้วเหนื่อยจากทำงานจนมาอารมณ์ไม่ดีใส่เรา
เวลาที่เราเป็นห่วงแม่แล้วแม่มองว่าเราน่ารำคาญ
เวลาที่เรารู้สึกว่าบ้านเรามีแค่เฉพาะห้องเราเท่านั้นที่รู้สึกว่ามันคือบ้านเราจริงๆ เราอยากลองได้หลับไปสักปีนึงเพราะเวลาที่
หลับมันจะรู้สึกทุกๆมันสงบมาก ไม่รู้สึกวุ่นวาย
เราก็โมโหตัวเองที่เอาแต่อดทนไม่ยอมทำอะไรซักที จนมันเหนื่อย มันเหนื่อยกับตัวเราเองที่เป็นอย่างนี้ บางทีเราคิดอยากหนีออกไป
ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องมีคนที่เราแคร์ มาคอยตัดสินเรา
แต่ตอนนี้มันหนักมากจนเเรากลัว กลัวความคิดที่ว่าบางทีหายหรือตายไปก็ดี มันจะได้จบสักที แต่เราก็ห่วงพ่อกับแม่ เราห่วงว่าพ่อแม่จะอยู่ยังไม่ เค้าจะเสียใจมากไหม ตอนเราพิมพ์เราก็ร้องไห้ ไม่รู้จะทำอะไรดีเลยมาพิมพ์ลงในนี้ จนหยุดร้องเลย ถ้าเป็นตอนก่อนเราจะมีหนังสือเล่มนึงที่เราชอบอ่านเราจะหยิบมาอ่านตลอดที่เราเป็น แต่หนังสือมีคนเอาไป
จริงๆแล้วทั้งหมด เราแค่ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้อีก อยากให้เราหายขาดจากที่เป็นแบบนี้จริงๆสักที
PS. ถ้าใครเข้ามาอ่านก็ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา พิมพ์ผิดติดขัดยังไงก็ขอโทษนะคะ