เป็นฟิกแบบ parody ของ JLA อนิเมชั่นซีรี่ส์ตอนหนึ่งที่ชื่อว่า Injustice for all
สำหรับคนที่ไม่เคยดู เรื่องก็ประมาณเล็กซ์รวบรวมวายร้ายตั้งกลุ่มเพื่อจัดการบึ้มเหล่าฮีโร่พร้อมกับหอ Watch Tower ซะ
โดยแบทแมนถูกจับตัวไว้ตลอดเวลา และใช้ความฉลาดรอดมาได้ในที่สุด
หาคลิปเต็มๆไม่ได้ ลองดูคลิปนี้ละกัน จะพอเห็นภาพ
รูปจากในตอน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ของแถม แบทแมนหัวเราะ
สำหรับคนที่ดูแล้ว คงรู้แล้วว่าเรื่องราวเป็นยังไง
แต่นั่นเป็นเรื่องราวที่เราได้รู้
ฟิกนี้จะเปิดเผย "เรื่องจริงซึ่งเราไม่เคยรู้" ว่าแท้ที่จริง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแบบนี้!!!
อ่านแล้วจะรู้ว่า คำกล่าวที่ว่า "ถ้าแบทแมนได้วางแผนก่อน...." มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
= = =
เนื่องจากเป็นฟิกแนว "ล้อเลียน" ตัวละครเลยจะหลุดคาแล็คเตอร์กันเยอะหน่อยนะ อ่านฮาๆละกัน
ซึ่งเรายอมรับว่า ฮามากกกก
ฟิกยาวหน่อย เพิ่งแปลเสร็จครึ่งเดียว จะลงครึ่งแรกก่อน ครึ่งหลังเสร็จจะเอามาลงเพิ่มวันอื่นนะ
เครดิต :
https://www.fanfiction.net/s/4050756/1/InJustice-For-All-How-It-Really-Happened
โจ๊กเกอร์หันไปมองเล็กซ์ "ถ้าให้ฉันแนะนำนะ นายควรฆ่ามันดี๋ยวนี้เลย อย่ารีรอ"
เล็กซ์พูดเยาะ "มันหนีไปไหนไม่ได้หรอก" เมื่อหันไปมองลูกสมุนตัวเอง ต้องห้ามใจไม่เอามือกุมขมับ
ขนาด Batman ถูกล็อคทั้งตัวด้วยไทเทเนี่ยม เจ้าพวกนี้ยังไม่กล้าเฉียดเข้าไปไกล้
"มีไทเทเนี่ยมล็อคเขาอยู่ พวกแกไม่เห็นเรอะ!"
ลูกสมุนทั้งหลายไม่ได้ดูสบายใจขึ้น ตรงกันข้าม ดูหวาดวิตกยิ่งกว่าเดิม
"โธ่เว้ย...... shade แกกับ Cheetah เฝ้าเวรแรก"
สองวายร้ายเหลือบมองแบทแมน แล้วเริ่มสั่นไปทั้งตัว "โอ....โอเค"
ถึงแบทแมนจะรู้ว่าไม่ควร...รู้ว่าสิ่งนี้มีแต่จะทำให้สถานะการณ์เลวร้ายลง...แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
ได้เห็นวายร้ายทั้งสองสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะเขา.....แค่คนธรรมดาที่ "ป้องกันตัวเองยังไม่ได้" เป็นเรื่องที่....ฮา
ดังนั้นเขาจึงยิ้ม
Sapphire ตะลึง การเห็นแบทแมนยิ้มเป็นเรื่องน่ากลัวยิ่งนัก บางคนอาจจะคิดว่าการได้เห็น "สิ่งมีชีวิตประเภทค้างคาว" ยิ้ม จะทำให้เขาดูเป็นมิตรขึ้น แต่ ไม่ๆๆๆๆ มันไม่ใช่เลย มีเรื่องเล่ากันว่า ใครได้เห็นแบทแมนยิ้ม นั่นจะเป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่เขาจะถูกฆ่าทิ้ง
และตอนนี้เขากำลังยิ้ม
"โอ้ พระเจ้า เขายิ้ม!!!"
แบทแมนกระพริบตาปริบๆ แล้วไงวะ?
เล็กซ์ดูเหมือนจะรู้ความลับเรื่องรอยยิ้ม เพราะเขาหันขวับ ตาโต
"ว่าไงนะ?!"
เชดพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันก็เห็น! เขายิ้ม!"
ลูเธอร์หรี่ตามองแบทแมน ผู้ซึ่งทำตาปริบๆ "แกยิ้มเหรอ?"
"...เอ้อ....เปล่า?"
"โอ้ พระเจ้า เขายิ้ม แล้วตอนนี้เขาโกหกว่าไม่ได้ทำ!"
ชีต้าซีดเป็นไข่ต้ม ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นเพราะเธอแบบว่า...คลุมด้วยขนทั้งตัว แต่นั่นแหละ....เธอซีด
อภิมหาวายร้ายตลอดกาลของ Superman รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีทันใด
"แกยิ้ม--แกยิ้มทำไมห๊ะ?!?!?"
แบทแมนเหลือบไปมองโจ๊กเกอร์ ผู้ซึ่งงวงงงไม่ต่างจากเขา
"เอ้อ....นั่น....เพราะว่า"
"แกทำอะไรบอกมา?!?!"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"
พวกเขาหันไปมองโจ๊กเกอร์ ผู้ซึ่งมองพวกเขาเหมือนว่าพวกเขาต่างหากที่บ้า แล้วเล็กก็พยายามผ่อนคลายลง
ไม่มีใครรู้ทันแบทแมนเท่ากับโจ๊กเกอร์ใช่ไหมล่ะ? และถ้าโจ๊กเกอร์ยังใจเย็น นั่นหมายถึงทุกๆอย่างน่าจะโอเค
"ถ้าแกพยายามทำอะไรแบบนั้นอีกครั้ง ฉันคงจำเป็นต้องฆ่าแกซะ"
"แต่ฉันไม่ได้
-ทำ- อะไรเลย!"
"แกยิ้ม!" แซฟไฟร์ฟ้องชี้นิ้วมาทางเขา
เขาถอนหายใจ "โดนเธอจับได้ซะแล้ว ฉันยิ้ม คุมตัวฉันเลย --โอ้ ไม่ใช่ล่ะ"
ดูเหมือนพวกเขาไม่รู้สึกขำกับสถานะการณ์ และทิ้งเขาไว้กับ Grundy และ Ultra-Humanite ผู้ซึ่งเงียบเชียบตลอดการทดสอบ
Ultra-Humanite เย้ย "ไอ้พวกโง่นั่นตื่นตูมกันใหญ่กับแค่ยิ้ม"
แบทแมนถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องกังวลว่า Ultra-Humanite จะเกิดบ้าขึ้นมา
เวลาผ่านไป จนกระทั่ง...แบทแมนรู้สึกคันในลำคอ
เขารู้ว่ามันไม่ฉลาดที่จะล้อเล่นกับโชคชะตา...ดังนั้นเขาพยายามฝืนมัน จริงๆนะ เขาพยายามแล้ว
แต่คอของเขาคันเป็นบ้า และก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว มันก็เกิดขึ้น
:อะแฮ่ม:
:อา..อาาาาแฮ่ม:
Ultra-humanite กำหนังสือพิมพ์ที่กำลังเปิดอ่านในมือแน่น เขาไม่ควรกังวลใจ นั่นมันไทเทเนี่ยมบาร์นะ....เขาไม่มีทางออกมาได้อยู่แล้ว
:อาาาาฮึ่มมมม:
เขาก็แค่
มนุษย์ธรรมดา
แค่มนุษย์ธรรมดาที่จัดการวายร้ายไปมากมายขนาดไหน? คนๆนี้ฉลาดมาก และเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
:อา..อา..อาาาแฮ่มมมแฮ่มมม:
เขาหรี่ตา และไม่มีมนุษย์คนไหนจะ 'กระแอม' หลายรอบขนาดนี้ ตาที่หรี่เบิกกว้าง นอกเสียจากว่า...
แบทแมน :อะแฮ่ม: เป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดคอของเขาก็รู้สึกโล่ง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันทำให้เขารู้สึกรำคาญเหลือเกิน บางทีเขาน่าจะขอน้ำจาก Grundy สักแก้ว...
"นายคิดว่านายกำลังทำอะไร?" เสียงเย็นเยือกของ Ultra-humanite ลอยมา
แบทแมนมอง "ทำ..?"
"ใช่! เมื่อกี้แกทำอะไร?!?!!"
โอ้ ให้ตายเถอะ..."ฉันเชื่อว่าฉันแค่กระแอม"
"อะฮ้า! แกยอมรับแล้วสินะ!" Ultra-Humanite ขว้างหนังสือพิมพ์ลงพื้น ตาเบิกกว้าง "มันเป็นการส่งสัญญาณใช่ไหมล่ะ?!!?"
"......" นี่เอ็งพูดเรื่องอะ...โอ้... "ไม่ใช่"
Ultra-Humanite ผ่อนคลายลง 3 วิ ก่อนจะนึกขึ้นได้ "เมื่อกี้แกอึกอัก! ทำไมแกไม่ตอบคำถามทันที?!!”
“...ฉัน...ก็ตอบทันที...ไม่ใช่รึไง?”
กอลิล่าเดินจ้ำเข้าหาแบทแมน หายใจฟืดฟาด เขาคงโง่บรรลัยถ้าให้แบทแมนหลอกเอาได้!
“สัญญาณ มันคืออะไร?”
“ไม่มีการส่งสัญญาณอะไรทั้งนั้นน่ะ!”
“ซุปเปอร์แมนกำลังจะพังกำแพงเข้ามาในไม่อีกไม่กี่นาทีนี้ใช่มั๊ย?!”
“ไม่มีสัญญาณโว้ยยย!”
“ฉันต้องบอกเล็กซ์”
แบทแมนอ้าปากค้างขณะมองกอลิลาวิ่งอ้าวออกไปจากห้อง “เล็กซ์! เขาส่งสัญญาณ!!!”
“ไม่มีสัญญาณ!”
เล็กซ์ลงมา ตามมาติดๆด้วย เชด แซพไฟร์ ชีต้าร์ และ Ultra-Humanite สมุนทุกตัวหลบอยู่หลังเล็กซ์
"เมื่อกี้ฉันได้ยินอะไรเกี่ยวกับสัญญาณ?"
แบทแมนพิง เอนหัวไปด้านหลังอย่างอ่อนใจ "ไม่มีการส่งสัญญาณ"
"เขาจะมาถึงเมื่อไหร่?!"
“ไม่มีใครมาทั้งนั้น อ้อ.....ใช่......ในที่สุด พวกเขาต้องมา....แต่---“
“งั้นก็มีการส่งสัญญาณสินะ! จะมาเมื่อไหร่?!?!” เล็กซ์คำราม
"ฉันไม่รู้" แบทแมนกระซิบ บางทีอาจจะดีกว่าถ้าเขาจะเออออตามไป พวกเขาดูเหมือนจะโกรธขึ้น โกรธขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาพยายามปฏิเสธ “การส่งสัญญาณ..... มันล้มเหลว”
วายรายทั้งหมดดูสบายใจขึ้นทันที “อ้า....อืม....ดี โจ๊กเกอร์!”
ตัวตลกโผล่มาจากไหนไม่รู้ ปากแดงฉีกยิ้มกว้าง “ว่างายยย?”
“คอยดูมันไว้”
“แน่นอนจ๊ะเล็กซี่!”
# ฟิกแปล # InJustice For All :How It Really Happened / ชื่อไทย - นี่แกทำอะไรห๊ะ?!?
สำหรับคนที่ไม่เคยดู เรื่องก็ประมาณเล็กซ์รวบรวมวายร้ายตั้งกลุ่มเพื่อจัดการบึ้มเหล่าฮีโร่พร้อมกับหอ Watch Tower ซะ
โดยแบทแมนถูกจับตัวไว้ตลอดเวลา และใช้ความฉลาดรอดมาได้ในที่สุด
หาคลิปเต็มๆไม่ได้ ลองดูคลิปนี้ละกัน จะพอเห็นภาพ
รูปจากในตอน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สำหรับคนที่ดูแล้ว คงรู้แล้วว่าเรื่องราวเป็นยังไง
แต่นั่นเป็นเรื่องราวที่เราได้รู้
ฟิกนี้จะเปิดเผย "เรื่องจริงซึ่งเราไม่เคยรู้" ว่าแท้ที่จริง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแบบนี้!!!
อ่านแล้วจะรู้ว่า คำกล่าวที่ว่า "ถ้าแบทแมนได้วางแผนก่อน...." มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
= = =
เนื่องจากเป็นฟิกแนว "ล้อเลียน" ตัวละครเลยจะหลุดคาแล็คเตอร์กันเยอะหน่อยนะ อ่านฮาๆละกัน
ซึ่งเรายอมรับว่า ฮามากกกก
ฟิกยาวหน่อย เพิ่งแปลเสร็จครึ่งเดียว จะลงครึ่งแรกก่อน ครึ่งหลังเสร็จจะเอามาลงเพิ่มวันอื่นนะ
เครดิต : https://www.fanfiction.net/s/4050756/1/InJustice-For-All-How-It-Really-Happened
โจ๊กเกอร์หันไปมองเล็กซ์ "ถ้าให้ฉันแนะนำนะ นายควรฆ่ามันดี๋ยวนี้เลย อย่ารีรอ"
เล็กซ์พูดเยาะ "มันหนีไปไหนไม่ได้หรอก" เมื่อหันไปมองลูกสมุนตัวเอง ต้องห้ามใจไม่เอามือกุมขมับ
ขนาด Batman ถูกล็อคทั้งตัวด้วยไทเทเนี่ยม เจ้าพวกนี้ยังไม่กล้าเฉียดเข้าไปไกล้
"มีไทเทเนี่ยมล็อคเขาอยู่ พวกแกไม่เห็นเรอะ!"
ลูกสมุนทั้งหลายไม่ได้ดูสบายใจขึ้น ตรงกันข้าม ดูหวาดวิตกยิ่งกว่าเดิม
"โธ่เว้ย...... shade แกกับ Cheetah เฝ้าเวรแรก"
สองวายร้ายเหลือบมองแบทแมน แล้วเริ่มสั่นไปทั้งตัว "โอ....โอเค"
ถึงแบทแมนจะรู้ว่าไม่ควร...รู้ว่าสิ่งนี้มีแต่จะทำให้สถานะการณ์เลวร้ายลง...แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
ได้เห็นวายร้ายทั้งสองสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะเขา.....แค่คนธรรมดาที่ "ป้องกันตัวเองยังไม่ได้" เป็นเรื่องที่....ฮา
ดังนั้นเขาจึงยิ้ม
Sapphire ตะลึง การเห็นแบทแมนยิ้มเป็นเรื่องน่ากลัวยิ่งนัก บางคนอาจจะคิดว่าการได้เห็น "สิ่งมีชีวิตประเภทค้างคาว" ยิ้ม จะทำให้เขาดูเป็นมิตรขึ้น แต่ ไม่ๆๆๆๆ มันไม่ใช่เลย มีเรื่องเล่ากันว่า ใครได้เห็นแบทแมนยิ้ม นั่นจะเป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่เขาจะถูกฆ่าทิ้ง
และตอนนี้เขากำลังยิ้ม
"โอ้ พระเจ้า เขายิ้ม!!!"
แบทแมนกระพริบตาปริบๆ แล้วไงวะ?
เล็กซ์ดูเหมือนจะรู้ความลับเรื่องรอยยิ้ม เพราะเขาหันขวับ ตาโต
"ว่าไงนะ?!"
เชดพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันก็เห็น! เขายิ้ม!"
ลูเธอร์หรี่ตามองแบทแมน ผู้ซึ่งทำตาปริบๆ "แกยิ้มเหรอ?"
"...เอ้อ....เปล่า?"
"โอ้ พระเจ้า เขายิ้ม แล้วตอนนี้เขาโกหกว่าไม่ได้ทำ!"
ชีต้าซีดเป็นไข่ต้ม ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นเพราะเธอแบบว่า...คลุมด้วยขนทั้งตัว แต่นั่นแหละ....เธอซีด
อภิมหาวายร้ายตลอดกาลของ Superman รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีทันใด
"แกยิ้ม--แกยิ้มทำไมห๊ะ?!?!?"
แบทแมนเหลือบไปมองโจ๊กเกอร์ ผู้ซึ่งงวงงงไม่ต่างจากเขา
"เอ้อ....นั่น....เพราะว่า"
"แกทำอะไรบอกมา?!?!"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"
พวกเขาหันไปมองโจ๊กเกอร์ ผู้ซึ่งมองพวกเขาเหมือนว่าพวกเขาต่างหากที่บ้า แล้วเล็กก็พยายามผ่อนคลายลง
ไม่มีใครรู้ทันแบทแมนเท่ากับโจ๊กเกอร์ใช่ไหมล่ะ? และถ้าโจ๊กเกอร์ยังใจเย็น นั่นหมายถึงทุกๆอย่างน่าจะโอเค
"ถ้าแกพยายามทำอะไรแบบนั้นอีกครั้ง ฉันคงจำเป็นต้องฆ่าแกซะ"
"แต่ฉันไม่ได้ -ทำ- อะไรเลย!"
"แกยิ้ม!" แซฟไฟร์ฟ้องชี้นิ้วมาทางเขา
เขาถอนหายใจ "โดนเธอจับได้ซะแล้ว ฉันยิ้ม คุมตัวฉันเลย --โอ้ ไม่ใช่ล่ะ"
ดูเหมือนพวกเขาไม่รู้สึกขำกับสถานะการณ์ และทิ้งเขาไว้กับ Grundy และ Ultra-Humanite ผู้ซึ่งเงียบเชียบตลอดการทดสอบ
Ultra-Humanite เย้ย "ไอ้พวกโง่นั่นตื่นตูมกันใหญ่กับแค่ยิ้ม"
แบทแมนถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องกังวลว่า Ultra-Humanite จะเกิดบ้าขึ้นมา
เวลาผ่านไป จนกระทั่ง...แบทแมนรู้สึกคันในลำคอ
เขารู้ว่ามันไม่ฉลาดที่จะล้อเล่นกับโชคชะตา...ดังนั้นเขาพยายามฝืนมัน จริงๆนะ เขาพยายามแล้ว
แต่คอของเขาคันเป็นบ้า และก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว มันก็เกิดขึ้น
:อะแฮ่ม:
:อา..อาาาาแฮ่ม:
Ultra-humanite กำหนังสือพิมพ์ที่กำลังเปิดอ่านในมือแน่น เขาไม่ควรกังวลใจ นั่นมันไทเทเนี่ยมบาร์นะ....เขาไม่มีทางออกมาได้อยู่แล้ว
:อาาาาฮึ่มมมม:
เขาก็แค่มนุษย์ธรรมดา
แค่มนุษย์ธรรมดาที่จัดการวายร้ายไปมากมายขนาดไหน? คนๆนี้ฉลาดมาก และเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
:อา..อา..อาาาแฮ่มมมแฮ่มมม:
เขาหรี่ตา และไม่มีมนุษย์คนไหนจะ 'กระแอม' หลายรอบขนาดนี้ ตาที่หรี่เบิกกว้าง นอกเสียจากว่า...
แบทแมน :อะแฮ่ม: เป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดคอของเขาก็รู้สึกโล่ง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันทำให้เขารู้สึกรำคาญเหลือเกิน บางทีเขาน่าจะขอน้ำจาก Grundy สักแก้ว...
"นายคิดว่านายกำลังทำอะไร?" เสียงเย็นเยือกของ Ultra-humanite ลอยมา
แบทแมนมอง "ทำ..?"
"ใช่! เมื่อกี้แกทำอะไร?!?!!"
โอ้ ให้ตายเถอะ..."ฉันเชื่อว่าฉันแค่กระแอม"
"อะฮ้า! แกยอมรับแล้วสินะ!" Ultra-Humanite ขว้างหนังสือพิมพ์ลงพื้น ตาเบิกกว้าง "มันเป็นการส่งสัญญาณใช่ไหมล่ะ?!!?"
"......" นี่เอ็งพูดเรื่องอะ...โอ้... "ไม่ใช่"
Ultra-Humanite ผ่อนคลายลง 3 วิ ก่อนจะนึกขึ้นได้ "เมื่อกี้แกอึกอัก! ทำไมแกไม่ตอบคำถามทันที?!!”
“...ฉัน...ก็ตอบทันที...ไม่ใช่รึไง?”
กอลิล่าเดินจ้ำเข้าหาแบทแมน หายใจฟืดฟาด เขาคงโง่บรรลัยถ้าให้แบทแมนหลอกเอาได้!
“สัญญาณ มันคืออะไร?”
“ไม่มีการส่งสัญญาณอะไรทั้งนั้นน่ะ!”
“ซุปเปอร์แมนกำลังจะพังกำแพงเข้ามาในไม่อีกไม่กี่นาทีนี้ใช่มั๊ย?!”
“ไม่มีสัญญาณโว้ยยย!”
“ฉันต้องบอกเล็กซ์”
แบทแมนอ้าปากค้างขณะมองกอลิลาวิ่งอ้าวออกไปจากห้อง “เล็กซ์! เขาส่งสัญญาณ!!!”
“ไม่มีสัญญาณ!”
เล็กซ์ลงมา ตามมาติดๆด้วย เชด แซพไฟร์ ชีต้าร์ และ Ultra-Humanite สมุนทุกตัวหลบอยู่หลังเล็กซ์
"เมื่อกี้ฉันได้ยินอะไรเกี่ยวกับสัญญาณ?"
แบทแมนพิง เอนหัวไปด้านหลังอย่างอ่อนใจ "ไม่มีการส่งสัญญาณ"
"เขาจะมาถึงเมื่อไหร่?!"
“ไม่มีใครมาทั้งนั้น อ้อ.....ใช่......ในที่สุด พวกเขาต้องมา....แต่---“
“งั้นก็มีการส่งสัญญาณสินะ! จะมาเมื่อไหร่?!?!” เล็กซ์คำราม
"ฉันไม่รู้" แบทแมนกระซิบ บางทีอาจจะดีกว่าถ้าเขาจะเออออตามไป พวกเขาดูเหมือนจะโกรธขึ้น โกรธขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาพยายามปฏิเสธ “การส่งสัญญาณ..... มันล้มเหลว”
วายรายทั้งหมดดูสบายใจขึ้นทันที “อ้า....อืม....ดี โจ๊กเกอร์!”
ตัวตลกโผล่มาจากไหนไม่รู้ ปากแดงฉีกยิ้มกว้าง “ว่างายยย?”
“คอยดูมันไว้”
“แน่นอนจ๊ะเล็กซี่!”