ขออนุญาตตั้งกระทู้นี้นะครับ...เผื่อจะทำให้ไม่สายเกินไปแบบผม ^^
ควาทรงจำดีๆของผมเริ่มต้นตอนผมอยู่มหาลัยครับ...เธอเป็นรุ่นน้องในมหาลัยผม 1 ปี ผมรู้จักกับเธอตอนรับน้อง จากนั้นผมและเธอก็
เริ่มสนิทกันเธอเป็นคนเรียนเก่ง เธอเป็นเด็กดีของพ่อแม่ เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตของผมที่ผมสามารถเชื่อได้สนิทใจว่า...
รักผมเพียงคนเดียว เธอไม่เคยนอกใจผมเลย...โทรไปเมื่อไหร่ ไม่มีครั้งไหนไม่รับสาย เวลามีใครมาจีบเธอก็บอกผมหมด
เธอพร้อมปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา เพราะเหตุผลว่า"คนที่ใช่ ถ้ามาผิดเวลา...ก็คือไม่ใช่" ชีวิตผมช่วงนั้นเต็มไปด้วยความสุขที่สุด
ครอบครัวเธอฐานะปานกลางไม่มีมากมาย ส่วนผมอาจจะมีมากกว่าเธอนิดหน่อย แต่เพราะแม่ผมสอนผมไว้ว่า"แม่เลี้ยงลูก
ให้เดินบนดินนะลูกไม่ใช่บนฟ้า" ผมเลยไม่ติดหรู มีพอกินพอใช้(ถึงไม่พอ) เราอยู่กันแบบมีความสุขแม้จะไม่ได้กินของแพงๆบ่อยๆ
ไม่ได้พาไปไหนบ่อยๆ แต่เราก็อยู่ด้วยกันได้ มีทั้งสุข...ทั้งทุกข์ เธอดูเข้ากับผมได้มากมาย เธอชอบเลี้ยงสัตว์
เธอชอบมิกกี้ เธอชอบทะเล เธอเรียนเก่งมากถึงขนาดสอนผมบ่อยๆ(รุ่นน้องนะเนี่ย) ช่วยผมทำการบ้านก็บ่อย(ภาษาอังกฤษ)
ผมคงเรียนไม่จบถ้าไม่มีเธอ เธอเป็นนักเรียนที่ได้ทุนไปต่างประเทศ เธอดูมีอนาคต เธอมีความฝันของเธอ
แต่ผมก็มีหน้าที่ที่ต้องทำเช่นกัน(แม่ผมเสียครับ ผมมีกิจการที่บ้านต้องกลับไปดูแลครับ)เธอเป็นคนอ่อนโยน
เธอมักจะร้องไห้เวลาดูหนังซึ้งๆ หรือ เวลาเกรดตก(แต่เธอจบเกียรตินิยมอันดับ 1) เราคบกันจนถึงผมอยู่ปี 4 ผมต้องทำ
โปรเจคจบ ซึ่งทำให้ผมไม่มีเวลาและช่วงนั้นผมติดเพื่อนมาก ซึ่งในใจคิดว่าเพื่อนเดี๋ยวจบก็คงเจอกันยากแล้วเลย
อยากใช้เวลาตอนนี้เล่นกับเพื่อนเที่ยวกับเพื่อนเยอะมาก เธอก็มีน้อยใจบ้างซึ่งเธอพยายามจะเข้าใจผม
แต่ผมก็เข้าใจว่าเดี๋ยวเราก็อยู่ด้วยกันอีกตลอดชีวิต ผมเชื่ออย่างนั้น ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดี
ผมเคยทำให้เธอเสียใจหลายครั้ง เธอให้อภัยผมเสมอมา ผมอยากบอกว่า...ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ
ในวันที่ผมเรียนจบ ผมกลับไปทำงานกิจการของที่บ้าน ผมพยายามทุ่มเทกับงานเพื่อศึกษางานให้ได้มากที่สุด
ผมอยากมีเงินเยอะๆ จะได้พาเธอไปไหนมาไหนได้ ซึ่งตอนนั้นเธอก็ได้พบเจอคนมากมายเข้ามา
แต่เธอก็ยังคงไม่ลืมที่จะเป็นแบบเดิมคือ ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เราเริ่มห่างกันๆมากขึ้นเรื่อยๆ ผมทำงานหนัก
เธอเรียนหนัก เราต่างไม่มีเวลาให้กันและกัน ผมเริ่มรู้สึกว่าเราดูแตกต่างกันมากขึ้นๆ เราโทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน
ผมแอบได้ยินมาว่าแต่ละคนที่เข้ามาวนเวียนในชีวิตเธอ เค้าช่างดีกว่าผมทุกอย่างทั้งนั้น ทั้งมีเวลามีความพร้อม หน้าตาก็ดี
ซึ่งวันที่เปลี่ยนชีวิตผมนับจากวันนั้น เริ่มจากการที่ผมโทรไปหาเธอ เราคุยกันเรื่องของเรา เธอร้องไห้ เธอไม่สามารถรักใครอื่นได้
เพราะเธอยังมีผม เธอยังไม่เคยนอกใจผมเลยตลอดที่ผ่านมา แม้จะมีคนอื่นที่ดีกว่าผมผ่านเข้ามา ผมตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไป
ปล่อยให้เธอได้เจอคนดีๆปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝัน ส่วนตัวผมเพราะเงื่อนไขในชีวิตของผม คุณพ่อผมอยากให้ผมแต่งงาน
ท่านหวังให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมปฏิเสธท่านตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านอยากให้มีคนมาคอยช่วยผม ผมอยากให้เธอได้ทำตามความฝัน
ถ้าผมเห็นแก่ตัวรั้งเธอไว้ ทำลายความฝันของเธอ ผมคงรับไม่ได้ ผมขอร้องท่านให้รอก่อน ผมรู้อยู่แล้วว่าแทบจะ
ไม่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้ ผมเลือกที่จะปล่อยให้เธอทำตามความฝัน สุดท้ายเวลาของเรา...ไม่เท่ากัน
ในวันนี้ผมเห็นเธอมีความสุขดีกับเพื่อนๆ กับชีวิตที่เธอมี ผมยังคงติดต่อถามไถ่เธอบ้าง ช่วยเหลือกันและกันบ้างเป็นบางครั้งบางคราว
เธอเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 เธอได้เริ่มต้นทำตามความฝัน ซึ่งวันนี้เธอทำสำเร็จแล้ว ผมยังคงคอยดีใจ
ไปพร้อมกับเธอห่างๆ ผมยังคงเฝ้ามองดูเธอ ผมเห็นเธอมีความสุขผมก็รู้สึกดี...แม้ในใจจะแอบเจ็บปวดลึกๆ
ผมพยายามไม่ติดต่อเธอหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ T.T เราได้เจอกันอีกครั้ง เราได้คุยกัน ผมได้บอกทุกสิ่งที่ผมทนเก็บไว้ในใจ
ขอบคุณนะที่เธอรับฟัง...แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว ผมและเธอยังคงมีความทรงจำดีๆร่วมกัน แต่หนทางที่จะกลับมา
เป็นเหมือนเดิมนั้น...แทบไม่มีความหวัง วันนี้ผมต้องเข้มแข็ง เธอคงเช่นกัน เรายังมีความห่วงใยให้กัน แม้จะไม่ใช่ฐานะคนรักก็ตาม
ถ้าซักวันนึงเธอมีใครใหม่ ผมก็คงถอยเพิ่มอีกก้าวแล้วมองเธอห่างๆห่างกว่าเดิม เวลาผ่านมาก็นานนับปี เพียงแค่เห็นเธอมีความสุข
ผมก็มีความสุข ขอเพียงแค่...อย่าเกลียดกันก็พอ
สุดท้าย...ใครที่มีความรักดีๆ ได้โปรดอย่ามองข้าม ทำลาย โปรดดูแลรักษาให้ดี อย่าเป็นอย่างผมที่ต้องมาเสียใจภายหลัง
ส่วนใครที่ยังไม่เจอ ซักวันนึงถ้าเจอ...ได้โปรดอย่างมองข้ามไปนะ ^^
- ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้ว่า ความรักมีค่าเพียงใด
- ขอบคุณ...ที่อยู่เคียงข้างในวันที่ไม่มีอะไร ร่วมทุกข์ ร่วมสุขเสมอมา
- ขอบคุณ...ที่ยังคงหวังดี ผมก็เช่นกันนะ^^
- ขอบคุณ...สำหรับความทรงจำดีๆ
เราอาจจะแตกต่างกัน เวลาของเราอาจจะไม่เท่ากัน สำหรับหลายๆคนอาจะเลือกที่จะลืม...แต่ผมเลือกที่จะจำ ^^
ขอบคุณผู้อ่านนะครับ ได้โปรดอย่าว่าผมนะ ผมเพียงแค่อยากจะบอกเล่าให้ใครซักคนได้รับรู้...เพียงเท่านี้
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า...ความรักมีค่าเพียงใด
ควาทรงจำดีๆของผมเริ่มต้นตอนผมอยู่มหาลัยครับ...เธอเป็นรุ่นน้องในมหาลัยผม 1 ปี ผมรู้จักกับเธอตอนรับน้อง จากนั้นผมและเธอก็
เริ่มสนิทกันเธอเป็นคนเรียนเก่ง เธอเป็นเด็กดีของพ่อแม่ เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตของผมที่ผมสามารถเชื่อได้สนิทใจว่า...
รักผมเพียงคนเดียว เธอไม่เคยนอกใจผมเลย...โทรไปเมื่อไหร่ ไม่มีครั้งไหนไม่รับสาย เวลามีใครมาจีบเธอก็บอกผมหมด
เธอพร้อมปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา เพราะเหตุผลว่า"คนที่ใช่ ถ้ามาผิดเวลา...ก็คือไม่ใช่" ชีวิตผมช่วงนั้นเต็มไปด้วยความสุขที่สุด
ครอบครัวเธอฐานะปานกลางไม่มีมากมาย ส่วนผมอาจจะมีมากกว่าเธอนิดหน่อย แต่เพราะแม่ผมสอนผมไว้ว่า"แม่เลี้ยงลูก
ให้เดินบนดินนะลูกไม่ใช่บนฟ้า" ผมเลยไม่ติดหรู มีพอกินพอใช้(ถึงไม่พอ) เราอยู่กันแบบมีความสุขแม้จะไม่ได้กินของแพงๆบ่อยๆ
ไม่ได้พาไปไหนบ่อยๆ แต่เราก็อยู่ด้วยกันได้ มีทั้งสุข...ทั้งทุกข์ เธอดูเข้ากับผมได้มากมาย เธอชอบเลี้ยงสัตว์
เธอชอบมิกกี้ เธอชอบทะเล เธอเรียนเก่งมากถึงขนาดสอนผมบ่อยๆ(รุ่นน้องนะเนี่ย) ช่วยผมทำการบ้านก็บ่อย(ภาษาอังกฤษ)
ผมคงเรียนไม่จบถ้าไม่มีเธอ เธอเป็นนักเรียนที่ได้ทุนไปต่างประเทศ เธอดูมีอนาคต เธอมีความฝันของเธอ
แต่ผมก็มีหน้าที่ที่ต้องทำเช่นกัน(แม่ผมเสียครับ ผมมีกิจการที่บ้านต้องกลับไปดูแลครับ)เธอเป็นคนอ่อนโยน
เธอมักจะร้องไห้เวลาดูหนังซึ้งๆ หรือ เวลาเกรดตก(แต่เธอจบเกียรตินิยมอันดับ 1) เราคบกันจนถึงผมอยู่ปี 4 ผมต้องทำ
โปรเจคจบ ซึ่งทำให้ผมไม่มีเวลาและช่วงนั้นผมติดเพื่อนมาก ซึ่งในใจคิดว่าเพื่อนเดี๋ยวจบก็คงเจอกันยากแล้วเลย
อยากใช้เวลาตอนนี้เล่นกับเพื่อนเที่ยวกับเพื่อนเยอะมาก เธอก็มีน้อยใจบ้างซึ่งเธอพยายามจะเข้าใจผม
แต่ผมก็เข้าใจว่าเดี๋ยวเราก็อยู่ด้วยกันอีกตลอดชีวิต ผมเชื่ออย่างนั้น ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดี
ผมเคยทำให้เธอเสียใจหลายครั้ง เธอให้อภัยผมเสมอมา ผมอยากบอกว่า...ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ
ในวันที่ผมเรียนจบ ผมกลับไปทำงานกิจการของที่บ้าน ผมพยายามทุ่มเทกับงานเพื่อศึกษางานให้ได้มากที่สุด
ผมอยากมีเงินเยอะๆ จะได้พาเธอไปไหนมาไหนได้ ซึ่งตอนนั้นเธอก็ได้พบเจอคนมากมายเข้ามา
แต่เธอก็ยังคงไม่ลืมที่จะเป็นแบบเดิมคือ ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เราเริ่มห่างกันๆมากขึ้นเรื่อยๆ ผมทำงานหนัก
เธอเรียนหนัก เราต่างไม่มีเวลาให้กันและกัน ผมเริ่มรู้สึกว่าเราดูแตกต่างกันมากขึ้นๆ เราโทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน
ผมแอบได้ยินมาว่าแต่ละคนที่เข้ามาวนเวียนในชีวิตเธอ เค้าช่างดีกว่าผมทุกอย่างทั้งนั้น ทั้งมีเวลามีความพร้อม หน้าตาก็ดี
ซึ่งวันที่เปลี่ยนชีวิตผมนับจากวันนั้น เริ่มจากการที่ผมโทรไปหาเธอ เราคุยกันเรื่องของเรา เธอร้องไห้ เธอไม่สามารถรักใครอื่นได้
เพราะเธอยังมีผม เธอยังไม่เคยนอกใจผมเลยตลอดที่ผ่านมา แม้จะมีคนอื่นที่ดีกว่าผมผ่านเข้ามา ผมตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไป
ปล่อยให้เธอได้เจอคนดีๆปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝัน ส่วนตัวผมเพราะเงื่อนไขในชีวิตของผม คุณพ่อผมอยากให้ผมแต่งงาน
ท่านหวังให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมปฏิเสธท่านตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านอยากให้มีคนมาคอยช่วยผม ผมอยากให้เธอได้ทำตามความฝัน
ถ้าผมเห็นแก่ตัวรั้งเธอไว้ ทำลายความฝันของเธอ ผมคงรับไม่ได้ ผมขอร้องท่านให้รอก่อน ผมรู้อยู่แล้วว่าแทบจะ
ไม่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้ ผมเลือกที่จะปล่อยให้เธอทำตามความฝัน สุดท้ายเวลาของเรา...ไม่เท่ากัน
ในวันนี้ผมเห็นเธอมีความสุขดีกับเพื่อนๆ กับชีวิตที่เธอมี ผมยังคงติดต่อถามไถ่เธอบ้าง ช่วยเหลือกันและกันบ้างเป็นบางครั้งบางคราว
เธอเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 เธอได้เริ่มต้นทำตามความฝัน ซึ่งวันนี้เธอทำสำเร็จแล้ว ผมยังคงคอยดีใจ
ไปพร้อมกับเธอห่างๆ ผมยังคงเฝ้ามองดูเธอ ผมเห็นเธอมีความสุขผมก็รู้สึกดี...แม้ในใจจะแอบเจ็บปวดลึกๆ
ผมพยายามไม่ติดต่อเธอหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ T.T เราได้เจอกันอีกครั้ง เราได้คุยกัน ผมได้บอกทุกสิ่งที่ผมทนเก็บไว้ในใจ
ขอบคุณนะที่เธอรับฟัง...แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว ผมและเธอยังคงมีความทรงจำดีๆร่วมกัน แต่หนทางที่จะกลับมา
เป็นเหมือนเดิมนั้น...แทบไม่มีความหวัง วันนี้ผมต้องเข้มแข็ง เธอคงเช่นกัน เรายังมีความห่วงใยให้กัน แม้จะไม่ใช่ฐานะคนรักก็ตาม
ถ้าซักวันนึงเธอมีใครใหม่ ผมก็คงถอยเพิ่มอีกก้าวแล้วมองเธอห่างๆห่างกว่าเดิม เวลาผ่านมาก็นานนับปี เพียงแค่เห็นเธอมีความสุข
ผมก็มีความสุข ขอเพียงแค่...อย่าเกลียดกันก็พอ
สุดท้าย...ใครที่มีความรักดีๆ ได้โปรดอย่ามองข้าม ทำลาย โปรดดูแลรักษาให้ดี อย่าเป็นอย่างผมที่ต้องมาเสียใจภายหลัง
ส่วนใครที่ยังไม่เจอ ซักวันนึงถ้าเจอ...ได้โปรดอย่างมองข้ามไปนะ ^^
- ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้ว่า ความรักมีค่าเพียงใด
- ขอบคุณ...ที่อยู่เคียงข้างในวันที่ไม่มีอะไร ร่วมทุกข์ ร่วมสุขเสมอมา
- ขอบคุณ...ที่ยังคงหวังดี ผมก็เช่นกันนะ^^
- ขอบคุณ...สำหรับความทรงจำดีๆ
เราอาจจะแตกต่างกัน เวลาของเราอาจจะไม่เท่ากัน สำหรับหลายๆคนอาจะเลือกที่จะลืม...แต่ผมเลือกที่จะจำ ^^
ขอบคุณผู้อ่านนะครับ ได้โปรดอย่าว่าผมนะ ผมเพียงแค่อยากจะบอกเล่าให้ใครซักคนได้รับรู้...เพียงเท่านี้