เราลังเลอยู่นานว่า อยากจะระบายดีไหม เเต่เรื่องผ่านมาหลายเดือนเราทำใจได้ดีเเล้ว เลยขอมาเล่าสักหน่อย ไม่มาม่ากันนะ เเค่อยากระบาย
เราเคยมีเเฟน คนที่เราคบนานที่สุดเท่าที่เคยมีเเฟน คบมาจะ 2 ปี สำหรับบางคนอาจบอกไม่นาน เเต่เราพึ่งมีเเฟนมาเเค่ 2 คน เลยคิดว่านาน อายุเราขึ้นเลข 2เเล้วจ๊ะ เรากับเขาคบกันแบบไม่ใช่ความรักแบบวัยรุ่นทั่วไป ที่เเค่อาจกินข้าว ดูหนัง เจอหน้าไปเที่ยว เเต่เราเคยผ่านช่วงที่มันลำบากอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน จนคิดว่านี่ละคนที่ดูเเลเราได้ เขาอ่อนกว่าเรา 2 ปี เเต่เราไม่ได้มองถึงอายุ เพราะก็คบกันเเบบคนโตๆ ก็มีทะเลาะกันบ้างบ่อยครั้ง เเต่สุดท้ายทะเลาะกันรุนเเรงเเค่ไหนก็คืนดีกัน เเต่เมื่อเดือนพฤษภาที่ผ่านมา เราเริ่มรู้สึกถึงความใส่ใจน้อยลง (ผู้หญิงเราจะพอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแบบนี้) เราเริ่มทำงานออฟิตเวลาไม่ค่อยมีเจอกัน นานๆจะได้เจอกันที จนวันที่มีปัญหาเลิกกัน เรานัดเขามีกินข้าวที่อนุเสาวรีย์ เเต่เขามีธุระทำกับแม่ เเต่เราอยากเจอก็รอได้ รอประมาณ 3-4 ชม. พอมาเจอ ปกติเขาจะเเบบวิ่งมา ที่รักขอโทษนะที่ให้รอ เเต่พอมาเจอหน้า เรารู้สึกสัมผัสได้ว่ามันมีอะไรไม่เหมือนเดิม เเต่เราก็ยังโอเคร พยามไม่อะไรข่มใจไว้ พอไปที่ร้าน มีคนรอหลายคิว เราก็นั่งรอกัน เเต่คือเราแบบหิวมาก รอมาหลายชั่วโมง เขามากลับไม่ค่อยสนใจเราเอาเเต่นั่งวิ่งในมือถือ เราก็ข่มใจอีก เดินไปหาอะไรกินนิดหน่อยรองท้อง พอกลับมารอคิวยังไม่ได้ เห็นคนพึ่งมาได้ก่อนเลยถามพนง.บอกเรียกชื่อนี้เเล้ว เเต่ไม่มีลูกค้าตอบรับ เราเลยหันไปถามเขา อ้าวเธอเขาเรียกเเล้วทำไมไม่ฟัง เขาก็บอกไม่ได้ยิน เราก็ข่มใจอีก พอตอนนั่งกิน ไม่รู้ทำไมจู่ๆน้ำตาเราก็ค่อยๆไหลมาเอง เขาที่นั่งตรงหน้าไม่เหมือนคนเดิมที่เราเคยรู้จัก ปกติจะเข้ามาถามตัวเป็นอะไรร้องทำไม เราไม่ไหวเเล้วจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ เเละพิมไปบอกในไลน์ เราเลิกกันเถอะ เขาตอบกลับมาถ้าคิดว่าดีก็ได้ เราก็ข่มใจกลับไปนั่งกิน เเต่ก็คือไม่มีอารมณ์กินเเล้ว จึงบอกจ่ายเงินเเล้วไปเถอะ เขาก็เหมือนจะยื้อเเต่ไม่ได้ยื้อจากใจ สุดท้ายเราก็บอกเขาเลิกกันเถอะ เเต่เราไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เลิกกันจริงๆ พอกลับมาบ้านเรา อยากเครียอยากคุยอีก เลยพิมไปคุยโทรหา เเต่เขาก็บอกเลิกก็คือเลิก ปกติทุกครั้งเราทะเลาะกันจะดีกัน เเต่ครั้งนี้เขาไม่มีเเต่แม้จะรั้ง เเม้เราจะง้อ ขอโทษ หลายอย่าง เเต่เขากลับด่าเราขับไล่เรา หมือนไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จัก เราลองให้เพื่อนสนิทเราคุยกับเขาเผื่อเขาจะใจเย็นดู เเต่กับเพื่อนเราเขาก็ไม่ไว้หน้าเท่าไหร่ เราพยามเอาว่ะ รอให้ใจเย็น ยอมรอเพราะรักเขา คิดว่าเราคงงี่เง่าผิดเอง เพราะเขาบอกเกลียดเรา เพราะเรางี่เง่า มีอะไรชอบระบายลงเฟส เเต่สำหรับเราว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่ต้องเลิกเพราะเเค่นี้ เพราะเราไม่ได้งี่เง่ามากขนาดนั้น ทะเลาะกันเราไม่เคยอาระวาดโวยวาย เราว่าเราดีดูเเลเขามาตลอด เเละเขาก็ดีสำหรับเรา เราเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมา เเต่ไม่กี่เดือนหลังจากนั้นเขากลับตั้งสถานะคบกับคนอื่น ทำให้เราเข้าใจทุกอย่างละ ที่อยากเลิกเพราะอะไร คือมันเจ็บปวดนะ ถ้าอยากเลิกเพราะมีคนอื่นควรพูดตรงๆ ไม่ใช่ให้อีกฝ่ายมาจมกับความรู้สึกผิดว่าตัวเองไม่ดี คือเราพยามเชื่อใจมาตลอด ไม่นอกใจ ทั้งที่เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เเต่พอมาเจอแบบนี้ จนถึงตอนนี้ เรากลัวที่จะรักเเละเปิดใจให้ใครจริงๆอีกครั้ง มีคนดีๆเข้ามาเเต่เราก็ยังกลัวที่จะให้ใจใคร ที่เราพิมเราไม่ได้จะว่าให้เขาผิดเพระคนหมดใจต่อให้รั้งยังไงก็ไปอยู่ดี เเต่ที่เราอยากจะบอกคือ ถ้าคุณคิดจะเลิกกับใครเพราะเหตุผลมีคนอื่น หรือเบื่อ ควรบอกเขาตรงๆไม่ใช่ว่าด่าเขาให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดไปตลอด จนเขากลัวที่จะรักใคร เเต่ถึงยังไงตอนนี้ลึกๆเราก็ไม่เกลียดไม่โกรธเขานะ เพระถือว่าเป็นประสบการณ์ เเต่เราเเค่เสียดายสิ่งต่างๆที่ผ่านมาด้วยกัน เเต่เราไม่เสียใจที่ครั้งหนึ่งยังเคยรักกันหรอกนะ แค่นี้ละที่อยากจะบอก ถ้าใครผ่านมาอ่านเเละรู้สึกแบบเรา เราอยากบอกสู้ๆนะ ตอนเเรกๆมันอาจจะเจ็บมาก เเต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้ ไม่มีใครทำร้ายเราได้นอกจากใจเราเอง เราแค่สูญเสียคนที่ไม่รักไปหนึ่งคน เเต่เราอย่าเสียตัวตนที่เรามี
ปล.เราก็พิมไม่ค่อยเก่ง แค่ความรู้สึก จากใจเเค่นั้น เเต่ตอนนี้เรารู้สึกดีกับชีวิตโสดนะทำอะไรคนเดียวก็สนุกดีออก ^^
ถ้าคิดจะบอกเลิกกันอย่าทำแบบนี้นะ
เราเคยมีเเฟน คนที่เราคบนานที่สุดเท่าที่เคยมีเเฟน คบมาจะ 2 ปี สำหรับบางคนอาจบอกไม่นาน เเต่เราพึ่งมีเเฟนมาเเค่ 2 คน เลยคิดว่านาน อายุเราขึ้นเลข 2เเล้วจ๊ะ เรากับเขาคบกันแบบไม่ใช่ความรักแบบวัยรุ่นทั่วไป ที่เเค่อาจกินข้าว ดูหนัง เจอหน้าไปเที่ยว เเต่เราเคยผ่านช่วงที่มันลำบากอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน จนคิดว่านี่ละคนที่ดูเเลเราได้ เขาอ่อนกว่าเรา 2 ปี เเต่เราไม่ได้มองถึงอายุ เพราะก็คบกันเเบบคนโตๆ ก็มีทะเลาะกันบ้างบ่อยครั้ง เเต่สุดท้ายทะเลาะกันรุนเเรงเเค่ไหนก็คืนดีกัน เเต่เมื่อเดือนพฤษภาที่ผ่านมา เราเริ่มรู้สึกถึงความใส่ใจน้อยลง (ผู้หญิงเราจะพอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแบบนี้) เราเริ่มทำงานออฟิตเวลาไม่ค่อยมีเจอกัน นานๆจะได้เจอกันที จนวันที่มีปัญหาเลิกกัน เรานัดเขามีกินข้าวที่อนุเสาวรีย์ เเต่เขามีธุระทำกับแม่ เเต่เราอยากเจอก็รอได้ รอประมาณ 3-4 ชม. พอมาเจอ ปกติเขาจะเเบบวิ่งมา ที่รักขอโทษนะที่ให้รอ เเต่พอมาเจอหน้า เรารู้สึกสัมผัสได้ว่ามันมีอะไรไม่เหมือนเดิม เเต่เราก็ยังโอเคร พยามไม่อะไรข่มใจไว้ พอไปที่ร้าน มีคนรอหลายคิว เราก็นั่งรอกัน เเต่คือเราแบบหิวมาก รอมาหลายชั่วโมง เขามากลับไม่ค่อยสนใจเราเอาเเต่นั่งวิ่งในมือถือ เราก็ข่มใจอีก เดินไปหาอะไรกินนิดหน่อยรองท้อง พอกลับมารอคิวยังไม่ได้ เห็นคนพึ่งมาได้ก่อนเลยถามพนง.บอกเรียกชื่อนี้เเล้ว เเต่ไม่มีลูกค้าตอบรับ เราเลยหันไปถามเขา อ้าวเธอเขาเรียกเเล้วทำไมไม่ฟัง เขาก็บอกไม่ได้ยิน เราก็ข่มใจอีก พอตอนนั่งกิน ไม่รู้ทำไมจู่ๆน้ำตาเราก็ค่อยๆไหลมาเอง เขาที่นั่งตรงหน้าไม่เหมือนคนเดิมที่เราเคยรู้จัก ปกติจะเข้ามาถามตัวเป็นอะไรร้องทำไม เราไม่ไหวเเล้วจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ เเละพิมไปบอกในไลน์ เราเลิกกันเถอะ เขาตอบกลับมาถ้าคิดว่าดีก็ได้ เราก็ข่มใจกลับไปนั่งกิน เเต่ก็คือไม่มีอารมณ์กินเเล้ว จึงบอกจ่ายเงินเเล้วไปเถอะ เขาก็เหมือนจะยื้อเเต่ไม่ได้ยื้อจากใจ สุดท้ายเราก็บอกเขาเลิกกันเถอะ เเต่เราไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เลิกกันจริงๆ พอกลับมาบ้านเรา อยากเครียอยากคุยอีก เลยพิมไปคุยโทรหา เเต่เขาก็บอกเลิกก็คือเลิก ปกติทุกครั้งเราทะเลาะกันจะดีกัน เเต่ครั้งนี้เขาไม่มีเเต่แม้จะรั้ง เเม้เราจะง้อ ขอโทษ หลายอย่าง เเต่เขากลับด่าเราขับไล่เรา หมือนไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จัก เราลองให้เพื่อนสนิทเราคุยกับเขาเผื่อเขาจะใจเย็นดู เเต่กับเพื่อนเราเขาก็ไม่ไว้หน้าเท่าไหร่ เราพยามเอาว่ะ รอให้ใจเย็น ยอมรอเพราะรักเขา คิดว่าเราคงงี่เง่าผิดเอง เพราะเขาบอกเกลียดเรา เพราะเรางี่เง่า มีอะไรชอบระบายลงเฟส เเต่สำหรับเราว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่ต้องเลิกเพราะเเค่นี้ เพราะเราไม่ได้งี่เง่ามากขนาดนั้น ทะเลาะกันเราไม่เคยอาระวาดโวยวาย เราว่าเราดีดูเเลเขามาตลอด เเละเขาก็ดีสำหรับเรา เราเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมา เเต่ไม่กี่เดือนหลังจากนั้นเขากลับตั้งสถานะคบกับคนอื่น ทำให้เราเข้าใจทุกอย่างละ ที่อยากเลิกเพราะอะไร คือมันเจ็บปวดนะ ถ้าอยากเลิกเพราะมีคนอื่นควรพูดตรงๆ ไม่ใช่ให้อีกฝ่ายมาจมกับความรู้สึกผิดว่าตัวเองไม่ดี คือเราพยามเชื่อใจมาตลอด ไม่นอกใจ ทั้งที่เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เเต่พอมาเจอแบบนี้ จนถึงตอนนี้ เรากลัวที่จะรักเเละเปิดใจให้ใครจริงๆอีกครั้ง มีคนดีๆเข้ามาเเต่เราก็ยังกลัวที่จะให้ใจใคร ที่เราพิมเราไม่ได้จะว่าให้เขาผิดเพระคนหมดใจต่อให้รั้งยังไงก็ไปอยู่ดี เเต่ที่เราอยากจะบอกคือ ถ้าคุณคิดจะเลิกกับใครเพราะเหตุผลมีคนอื่น หรือเบื่อ ควรบอกเขาตรงๆไม่ใช่ว่าด่าเขาให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดไปตลอด จนเขากลัวที่จะรักใคร เเต่ถึงยังไงตอนนี้ลึกๆเราก็ไม่เกลียดไม่โกรธเขานะ เพระถือว่าเป็นประสบการณ์ เเต่เราเเค่เสียดายสิ่งต่างๆที่ผ่านมาด้วยกัน เเต่เราไม่เสียใจที่ครั้งหนึ่งยังเคยรักกันหรอกนะ แค่นี้ละที่อยากจะบอก ถ้าใครผ่านมาอ่านเเละรู้สึกแบบเรา เราอยากบอกสู้ๆนะ ตอนเเรกๆมันอาจจะเจ็บมาก เเต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้ ไม่มีใครทำร้ายเราได้นอกจากใจเราเอง เราแค่สูญเสียคนที่ไม่รักไปหนึ่งคน เเต่เราอย่าเสียตัวตนที่เรามี