พอดีเราไปเจอเรื่องดีๆ โดยการประสบพบเจอด้วยตัวเอง เลยอยากกจะแชร์ให้ทุกคน ผู้อ่านได้รู้ว่า
ประเทศไทย โดยเฉพาะในเมืองหลวง ย่านใจกลางเมื่อยังมีคนที่ไม่แล้งน้ำใจ ประเทศไทยจงเจริญ
เรื่องเกิดขึ้น 16/8/2557 เวลาโดยประมาณ 22.00 น.
สถานที่เกิดเหตุ รถไฟฟ้าหลองหล่อ 5555 จะเล่าก็ตลกตัวเอง พูดไปน้ำตาก็จะไหล
สรุปจะเล่าค่ะ หุหุหุ
ขอบอก จขกทเป็นคนสะเพร่ามากๆๆ พึ่งย้ายมาทำงานกรุงเทพ ย่านไฮโซ ได้ประมาณ 1 เดือน ที่ทำงานติดรถไฟฟ้าหล่อหล่อค่ะ คือลงรถไฟฟ้าเดินสัก 10 ก้าวถึง สถานที่ทำงานอันน่าพิศวง (ก่อนหน้านั้นอยู่ ตจว มาเป็นปีค่ะ)
มาทำงานตอนเช้านังรถไฟฟ้ามาค่ะ ตามประสาชิวิตในเมือง เย็นก็แล้วแต่เลิกงาน 5-6 โมง ก็กลับรถไฟฟ้า เลิกดึกหน่อย 3-4 ทุ่มก็กลับรถเมย์ค่ะ
เวลา 21.56 น. พี่ที่ทำงานก็ชวนกลับเพราะเขาทำงานเสร็จแล้ว (แบบว่ามีน้ำใจอ่ะ อยู่เป็นเพื่อนคนอื่น อิอิ)
เก็บของกลับค่ะ พ่อแม่พี่น้อง พี่: พี่จะ lock เลยน่ะoffice ลืมไรเปล่า (ไอ้เราก็มันใจว่าเก็บมาหมด ร่มเรียบร้อบ กุญแจห้องเรียบร้อย คิดน่ะแต่ไม่ได้สำรวจอีกที)
เดินไปขึ้นรถไฟฟ้า คุยไปร่าเริง นู้นนี้นั้น แยกกันทางเขารถไไฟ้า เราเดินบันไดเพื่อ ขึ้นรถเมษืกลับห้องค่ะ บางจากค่ะพี่น้อง.....
รอรถเมษ์ ไม่ถึง 10 นาทีมาแล้วค่ะ สาย 508 รอแอร์ค่ะ ดีเหมืแนกันจะได้นั่งสบายๆ คนไม่เยอะด้วย รถจอดก็ขึ้นค่ะ อุ้ยที่นั่งว่างเยอะเลย เอ๊ะๆๆฉันจะนั่งตรงไหนดีน่ะ นั่งโซนหลัง ติดทางลงดีกว่า มีผู้หญิงนั่งอยู่แล้ว 1 คน ไม่สวยเท่าไหร่....นั่งเล่นโทรศัพย์ Sumsung ใส่หูฟังสีดำตามประสาคน กรุง ปัจจุบันคือก้มหน้า จ่มลงกำจอ หุหุหุ (แล้วเกี่ยวไรกะแกหะ เจือกกกจริง)
นั่งปุ้มมืออันนุ่มและสวยงามก็ ค้นๆๆๆ กระเป๋าตังๆๆ พระเจ้า กล้วยทอด ตรูลืมไว้ office ในกางเกงๆๆๆๆ..มีสัก 20 ไม่น่าตรู และแล้วสวรรค์ก็ทรงโปรดด.....มีค่ะ 3 บาท
โอ้!! หันซ้ายหันขวาไม่เจอใครที่รู้จักเลย
แล้วไม่ล่ะ
กระเป๋ารถเมย์ผู้ยิ่งใหญ่ ตัวเท่ายักษ์(ใตตอนนั้นน่ะ) ยืนอยุ่ข้างหน้าเราหันหลังให้เรา ด้วยความความอันเฉียบแหลมเอาไงว่ะตรู
1.บอกกระเป๋าไปว่าหนูไม่มีตังขอนั่งฟรีสักวันได้ไมค่ะ (แล้ว แล้ว ถ้าเกิดเขาเสียงดังฉันจะอายคนทั้งรถเปล่าเนี่ย)
2.ขอเงินคนข้าง ซ้าย หรือ ขวา ดี
และ แล้ว สมองซีกซ้ายก็บอกว่าขอเงินคนซ้ายดิ้เขานั่งติดเรา เอาน่า
ปฎิบัติการอันหน้าหนาก็เกิดขึ้น
............................สกิด สกิด 2 ทีค่ะ
จขกท: พี่ค่ะหนูขอตังจ่ายค่ารถเมษ์หน่อยได้ไมค่ะ 11 บาทค่ะพี่ พอดีไม่มีตังเลยค่ะลืมกระเป๋าตังไว้ที่ office ค่ะ
(จากคนหน้าตาธรรมดา ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นคนที่ดูดีในพริบตา 5555+)
ผญ: อึ่งกิมกี่ไปแป๊บบบ....อ๋อได้ค่ะ (ให้มา แบ่งเขียวค่ะ 20 บาท โอ้พระเจ้าๆๆๆ)
จขกท : เดี่ยวทอนให้น่ะค่ะ
ผญ : ไม่เป็นค่ะ
จขกท : ขอบคุณม๊ากน่ะค่ะ
จัดการจ่ายเงินกระเป๋ารถเมย์ ที่ตัวเท่ามดเรียบร้อย เหลือตังอยู่ 7 บาท จะคืนให้พี่เขาก็ไม่เอา
ดีเหมือนกันฉันจะได้เอาไปจ่ายค่ารถกระป๋องเขาหอ 7 บาท 555++
จขกท : พี่ลงไหนหร๊อค่ะ
ผญ : บางจากค่ะ
จขกท: ที่เดี่ยวกันเลย
จขกท : อ๋ออออออขอ facebook ได้ไม่ค่ะ (ผญ.เหมือนไม่อยากให้........หน้าฉันไม่ใช้โจรน๊ะค๊ะ หุหุ) อ๋อขอเป็นเมลก็ได้ค่ะเอาไว้จะได้คืนเงิน
ชวนไปกินข้าวอ๊ะค่ะ (เราก็ยืนปากกา+กระดาษให้เขาที่เตรียมไว้)
ผญ: ก็จด..... (แล้วทุกอย่างห็เงียบ คือแบบแันก็อายน่ะมาขอเงินคนแปลกหน้า บนรถเห้ยยยยย)
ลงรถเสร็จจขกท ก็ขึ้นรถกระป๋องกลับห้อง ผญ ก็เดินเขา ร้านค้าเลข 7 มั่งเท่าที่เห็นน่ะ
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณพี่เสื้อดำ...อยางจริงใจในเงิน 20 บาท ที่สละให้คนแปลกหน้าคนนี้ม๊ากค่ะ
ขอบคุณจริงค่ๆะ อันเมืองหลวงที่แสนวุ่ยวาย หาคนรู้จักแทบไม้ได้เวลา เดินบนท้องถนน สังคมก้มหน้า สังคมหูเสีย
แห่งนี้.....ยังไม่สิ้นคนมีดีนีน้ำใจ เอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน ประเทศไทย สยามไม่สิ้นคนดีจริงๆค่ะ
วันนี้ก็หาตาม mail ที่พี่เขาให้มาน่ะแต่ไม่เจอ สงสัยพี่เขาจะกลัวเรา...ขอตังอีกแน่เลย
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
เมื่อ!! มหานครกรุงเทพ ยังไม่สิ้นคนดีมีน้ำใจ
ประเทศไทย โดยเฉพาะในเมืองหลวง ย่านใจกลางเมื่อยังมีคนที่ไม่แล้งน้ำใจ ประเทศไทยจงเจริญ
เรื่องเกิดขึ้น 16/8/2557 เวลาโดยประมาณ 22.00 น.
สถานที่เกิดเหตุ รถไฟฟ้าหลองหล่อ 5555 จะเล่าก็ตลกตัวเอง พูดไปน้ำตาก็จะไหล
สรุปจะเล่าค่ะ หุหุหุ
ขอบอก จขกทเป็นคนสะเพร่ามากๆๆ พึ่งย้ายมาทำงานกรุงเทพ ย่านไฮโซ ได้ประมาณ 1 เดือน ที่ทำงานติดรถไฟฟ้าหล่อหล่อค่ะ คือลงรถไฟฟ้าเดินสัก 10 ก้าวถึง สถานที่ทำงานอันน่าพิศวง (ก่อนหน้านั้นอยู่ ตจว มาเป็นปีค่ะ)
มาทำงานตอนเช้านังรถไฟฟ้ามาค่ะ ตามประสาชิวิตในเมือง เย็นก็แล้วแต่เลิกงาน 5-6 โมง ก็กลับรถไฟฟ้า เลิกดึกหน่อย 3-4 ทุ่มก็กลับรถเมย์ค่ะ
เวลา 21.56 น. พี่ที่ทำงานก็ชวนกลับเพราะเขาทำงานเสร็จแล้ว (แบบว่ามีน้ำใจอ่ะ อยู่เป็นเพื่อนคนอื่น อิอิ)
เก็บของกลับค่ะ พ่อแม่พี่น้อง พี่: พี่จะ lock เลยน่ะoffice ลืมไรเปล่า (ไอ้เราก็มันใจว่าเก็บมาหมด ร่มเรียบร้อบ กุญแจห้องเรียบร้อย คิดน่ะแต่ไม่ได้สำรวจอีกที)
เดินไปขึ้นรถไฟฟ้า คุยไปร่าเริง นู้นนี้นั้น แยกกันทางเขารถไไฟ้า เราเดินบันไดเพื่อ ขึ้นรถเมษืกลับห้องค่ะ บางจากค่ะพี่น้อง.....
รอรถเมษ์ ไม่ถึง 10 นาทีมาแล้วค่ะ สาย 508 รอแอร์ค่ะ ดีเหมืแนกันจะได้นั่งสบายๆ คนไม่เยอะด้วย รถจอดก็ขึ้นค่ะ อุ้ยที่นั่งว่างเยอะเลย เอ๊ะๆๆฉันจะนั่งตรงไหนดีน่ะ นั่งโซนหลัง ติดทางลงดีกว่า มีผู้หญิงนั่งอยู่แล้ว 1 คน ไม่สวยเท่าไหร่....นั่งเล่นโทรศัพย์ Sumsung ใส่หูฟังสีดำตามประสาคน กรุง ปัจจุบันคือก้มหน้า จ่มลงกำจอ หุหุหุ (แล้วเกี่ยวไรกะแกหะ เจือกกกจริง)
นั่งปุ้มมืออันนุ่มและสวยงามก็ ค้นๆๆๆ กระเป๋าตังๆๆ พระเจ้า กล้วยทอด ตรูลืมไว้ office ในกางเกงๆๆๆๆ..มีสัก 20 ไม่น่าตรู และแล้วสวรรค์ก็ทรงโปรดด.....มีค่ะ 3 บาท
กระเป๋ารถเมย์ผู้ยิ่งใหญ่ ตัวเท่ายักษ์(ใตตอนนั้นน่ะ) ยืนอยุ่ข้างหน้าเราหันหลังให้เรา ด้วยความความอันเฉียบแหลมเอาไงว่ะตรู
1.บอกกระเป๋าไปว่าหนูไม่มีตังขอนั่งฟรีสักวันได้ไมค่ะ (แล้ว แล้ว ถ้าเกิดเขาเสียงดังฉันจะอายคนทั้งรถเปล่าเนี่ย)
2.ขอเงินคนข้าง ซ้าย หรือ ขวา ดี
และ แล้ว สมองซีกซ้ายก็บอกว่าขอเงินคนซ้ายดิ้เขานั่งติดเรา เอาน่า
ปฎิบัติการอันหน้าหนาก็เกิดขึ้น
............................สกิด สกิด 2 ทีค่ะ
จขกท: พี่ค่ะหนูขอตังจ่ายค่ารถเมษ์หน่อยได้ไมค่ะ 11 บาทค่ะพี่ พอดีไม่มีตังเลยค่ะลืมกระเป๋าตังไว้ที่ office ค่ะ
(จากคนหน้าตาธรรมดา ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นคนที่ดูดีในพริบตา 5555+)
ผญ: อึ่งกิมกี่ไปแป๊บบบ....อ๋อได้ค่ะ (ให้มา แบ่งเขียวค่ะ 20 บาท โอ้พระเจ้าๆๆๆ)
จขกท : เดี่ยวทอนให้น่ะค่ะ
ผญ : ไม่เป็นค่ะ
จขกท : ขอบคุณม๊ากน่ะค่ะ
จัดการจ่ายเงินกระเป๋ารถเมย์ ที่ตัวเท่ามดเรียบร้อย เหลือตังอยู่ 7 บาท จะคืนให้พี่เขาก็ไม่เอา
ดีเหมือนกันฉันจะได้เอาไปจ่ายค่ารถกระป๋องเขาหอ 7 บาท 555++
จขกท : พี่ลงไหนหร๊อค่ะ
ผญ : บางจากค่ะ
จขกท: ที่เดี่ยวกันเลย
จขกท : อ๋ออออออขอ facebook ได้ไม่ค่ะ (ผญ.เหมือนไม่อยากให้........หน้าฉันไม่ใช้โจรน๊ะค๊ะ หุหุ) อ๋อขอเป็นเมลก็ได้ค่ะเอาไว้จะได้คืนเงิน
ชวนไปกินข้าวอ๊ะค่ะ (เราก็ยืนปากกา+กระดาษให้เขาที่เตรียมไว้)
ผญ: ก็จด..... (แล้วทุกอย่างห็เงียบ คือแบบแันก็อายน่ะมาขอเงินคนแปลกหน้า บนรถเห้ยยยยย)
ลงรถเสร็จจขกท ก็ขึ้นรถกระป๋องกลับห้อง ผญ ก็เดินเขา ร้านค้าเลข 7 มั่งเท่าที่เห็นน่ะ
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณพี่เสื้อดำ...อยางจริงใจในเงิน 20 บาท ที่สละให้คนแปลกหน้าคนนี้ม๊ากค่ะ
ขอบคุณจริงค่ๆะ อันเมืองหลวงที่แสนวุ่ยวาย หาคนรู้จักแทบไม้ได้เวลา เดินบนท้องถนน สังคมก้มหน้า สังคมหูเสีย
แห่งนี้.....ยังไม่สิ้นคนมีดีนีน้ำใจ เอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน ประเทศไทย สยามไม่สิ้นคนดีจริงๆค่ะ
วันนี้ก็หาตาม mail ที่พี่เขาให้มาน่ะแต่ไม่เจอ สงสัยพี่เขาจะกลัวเรา...ขอตังอีกแน่เลย
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ