อยากทราบว่าใครเคยเรียนโรงเรียนทรงวิทย์ศึกษาบ้างค่ะ
อยากรู้ว่ารุ่นอะไรกันบ้าง
ที่ตั้งกระทู้มันมีเหตุผลค่ะ
วันนี้ได้ไปเข้าเว็ปโรงเรียนแล้วไปเจอรูปๆนึง
เป็นรูปของคนที่เราชอบ ในตอนนั้นและตอนนี้เราก็ยังชอบเขาอยู่
ตอนที่เราเห็นรูปเขาเราดีใจมาก น้ำตาไหลเลย
ถ้าเกิดคุณชอบใครคนนึงแล้วยังเชื่อว่าสักวันเราต้องได้พบกันไม่ว่าในฐานะเพื่อน หรืออะไรก็ตาม
เราแอบชอบเขา ตั้งแต่ ป.1/1 แล้ว เขาได้ย้ายห้องมาเรียนห้องเดียวกับเรา ตอนนั้นเขาอยู่สีเขียว เราอยู่สีแดง เรากับเขานั่งห่างกันไม่กี่โต๊ะตอนนั้น เขาเป็นคนเรียนเก่ง น่ารัก นิสัยดี
พอมาป.2/1 เรานั่งหน้าห้อง ส่วนเขาก็นั่งหน้าห้องแต่คนละฝั่งกัน แต่เราก็ไดุ้ยกันเล่นกันเหมือนเดิม แต่มิ่งชอบดึงผมเราเล่น เพราะผมเราหยิก 5555 แต่มีความสุข
ป.3/1 เรากับมิ่งนั่งโต๊ะติดกันเลย เขาสอนการบ้านเราตอนเย็นทุกวันเลย เขาเป็นคนเรียนเก่งมาก
ป.4/4 เรากับมิ่งแยกกันคนละห้อง เขาอยู่ ห้อง 4/1 แต่เราอยู่ห้องสุดท้าย ใช่ว่ามันจะทำให้เราไม่ได้เจอหรอกนะ เวลาเราจะไปห้องน้ำ ไปเติมน้ำ หรือ พักเที่ยง เราจะแอบมองเข้าไปในห้องเสมอ เพราะต้องผ่านทุกวัน พอตอนเย็นมิ่งต้องไปรอแม่ทึ่ ประตูหน้า ตรงห้องตึกเด็กอนุบาล ทำให้เราได้เล่นกันทุกเย็น
แต่เราก็ต้องย้ายไปเรียนต่างจังหวัดตอนป.5 เลยทำให้เราไม่ได้เจอเขาเลย 1 ปี พอป.6 เรากลับมาเรียนที่เดิม
เราเรียนอยู่ห้องป.6/3 มิ่งอยู่ห้อง ป.6/1 ตอนแรกเราไม่เจอเข้าเลยตั้วแต่เปิดเทอม พอมาตอนสอบกลางปลายภาคเทอม 1 เราถึงได้เจอมิ่งเพราะมิ่งเดินผ่านหน้าห้องกับเพื่อน เราเห็นมิ่งเราดีใจมากเลย ตอนแรกเราคิดว่าเขาคงย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วมั้ง ตอนนั้นเราเริ่มคิดว่าก่อนจบเราต้องได้บอกเขาว่าเราชอบเขา และวันนั้นมันก็มาถึง วันวาเลนไทน์ เราเห็นเขาเล่นอยู่กับเพื่อน เลยนั่งดูกับเพื่อนเรา แล้วก็มีเพื่อนในห้องเราแซวเพื่อนเขากับมิ่งว่า"มิ่งๆ เพื่อนเราชอบมิ่ง ๆๆ" อยู่หลายครั้งทุกที่เรียกมิ่งก็จะหันมาแล้วก็หันกลับไปเล่นกับเพื่อนต่อ เราเลยไม่รู้ว่ามิ่ง ชอบเขาคนนั้นหรือเปล่า เราเลยชวนเพื่อนขึ้นห้องเรียนดีกว่า จนวันเลี้ยงจบการศึกษา เราก็ให้เพื่อนเขียนอวยพรที่เสื้อ เราก็เดินมาเลื่อยๆเพื่อนก็เขียนกัน แล้วเราก็ได้ยินเสียงคนเรียกเรา เราหันกลับไปเรายิ้มให้เขา ไม่คิดว่าเขาจะเรียกเรา แล้วเขาก็หันหลังเรา แล้วบอกว่าเขียนให้หน่อย เราก็เขียนให้เขา "ขอบคุณ กับความรุ้สึกดีๆนะ โชคดีขอให้ได้เป็นหมอนะ อย่าลืมเขานะ " ที่จำได้เพราะมันอยู่ในความทรงจำที่นั่งคิดถึงอยู่บ่อยๆ แล้วเราก็หันหลังให้มิ่งเขียน เขาเขียนน่ารักมาก "โชคดีนะ อย่าลืมเขาละ ขอให้หัวหยิกน่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะ " เราอ่านเสื้อกี่ครั้งก็ดีใจมาก
เรากับแม่ของมิ่งสนิทกัน แม่มิ่งมารับมิ่งทุกวันแล้วก็ดุมิ่งเรื่องดึงผมเราทุกวัน เราเจอแม่ที่ไหนแม่ก็ยังจำเราได้ "หนูคิดถึงแม่นะค่ะ"
ที่เล่าเพื่อมิ่งมาอ่านจะได้รู้ว่า ตั้งแต่ป.1- ปี3 ณ ตอนนี้เราก็ยังชอบมิ่งอยู่นะ แค่ให้รู้ไว้ไม่ต้องการให้มิ่งรักเรากลับหรอก
ใครเคยเรียนโรงเรียนทรงวิทย์ศึกษา บ้างค่ะ
อยากรู้ว่ารุ่นอะไรกันบ้าง
ที่ตั้งกระทู้มันมีเหตุผลค่ะ
วันนี้ได้ไปเข้าเว็ปโรงเรียนแล้วไปเจอรูปๆนึง
เป็นรูปของคนที่เราชอบ ในตอนนั้นและตอนนี้เราก็ยังชอบเขาอยู่
ตอนที่เราเห็นรูปเขาเราดีใจมาก น้ำตาไหลเลย
ถ้าเกิดคุณชอบใครคนนึงแล้วยังเชื่อว่าสักวันเราต้องได้พบกันไม่ว่าในฐานะเพื่อน หรืออะไรก็ตาม
เราแอบชอบเขา ตั้งแต่ ป.1/1 แล้ว เขาได้ย้ายห้องมาเรียนห้องเดียวกับเรา ตอนนั้นเขาอยู่สีเขียว เราอยู่สีแดง เรากับเขานั่งห่างกันไม่กี่โต๊ะตอนนั้น เขาเป็นคนเรียนเก่ง น่ารัก นิสัยดี
พอมาป.2/1 เรานั่งหน้าห้อง ส่วนเขาก็นั่งหน้าห้องแต่คนละฝั่งกัน แต่เราก็ไดุ้ยกันเล่นกันเหมือนเดิม แต่มิ่งชอบดึงผมเราเล่น เพราะผมเราหยิก 5555 แต่มีความสุข
ป.3/1 เรากับมิ่งนั่งโต๊ะติดกันเลย เขาสอนการบ้านเราตอนเย็นทุกวันเลย เขาเป็นคนเรียนเก่งมาก
ป.4/4 เรากับมิ่งแยกกันคนละห้อง เขาอยู่ ห้อง 4/1 แต่เราอยู่ห้องสุดท้าย ใช่ว่ามันจะทำให้เราไม่ได้เจอหรอกนะ เวลาเราจะไปห้องน้ำ ไปเติมน้ำ หรือ พักเที่ยง เราจะแอบมองเข้าไปในห้องเสมอ เพราะต้องผ่านทุกวัน พอตอนเย็นมิ่งต้องไปรอแม่ทึ่ ประตูหน้า ตรงห้องตึกเด็กอนุบาล ทำให้เราได้เล่นกันทุกเย็น
แต่เราก็ต้องย้ายไปเรียนต่างจังหวัดตอนป.5 เลยทำให้เราไม่ได้เจอเขาเลย 1 ปี พอป.6 เรากลับมาเรียนที่เดิม
เราเรียนอยู่ห้องป.6/3 มิ่งอยู่ห้อง ป.6/1 ตอนแรกเราไม่เจอเข้าเลยตั้วแต่เปิดเทอม พอมาตอนสอบกลางปลายภาคเทอม 1 เราถึงได้เจอมิ่งเพราะมิ่งเดินผ่านหน้าห้องกับเพื่อน เราเห็นมิ่งเราดีใจมากเลย ตอนแรกเราคิดว่าเขาคงย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วมั้ง ตอนนั้นเราเริ่มคิดว่าก่อนจบเราต้องได้บอกเขาว่าเราชอบเขา และวันนั้นมันก็มาถึง วันวาเลนไทน์ เราเห็นเขาเล่นอยู่กับเพื่อน เลยนั่งดูกับเพื่อนเรา แล้วก็มีเพื่อนในห้องเราแซวเพื่อนเขากับมิ่งว่า"มิ่งๆ เพื่อนเราชอบมิ่ง ๆๆ" อยู่หลายครั้งทุกที่เรียกมิ่งก็จะหันมาแล้วก็หันกลับไปเล่นกับเพื่อนต่อ เราเลยไม่รู้ว่ามิ่ง ชอบเขาคนนั้นหรือเปล่า เราเลยชวนเพื่อนขึ้นห้องเรียนดีกว่า จนวันเลี้ยงจบการศึกษา เราก็ให้เพื่อนเขียนอวยพรที่เสื้อ เราก็เดินมาเลื่อยๆเพื่อนก็เขียนกัน แล้วเราก็ได้ยินเสียงคนเรียกเรา เราหันกลับไปเรายิ้มให้เขา ไม่คิดว่าเขาจะเรียกเรา แล้วเขาก็หันหลังเรา แล้วบอกว่าเขียนให้หน่อย เราก็เขียนให้เขา "ขอบคุณ กับความรุ้สึกดีๆนะ โชคดีขอให้ได้เป็นหมอนะ อย่าลืมเขานะ " ที่จำได้เพราะมันอยู่ในความทรงจำที่นั่งคิดถึงอยู่บ่อยๆ แล้วเราก็หันหลังให้มิ่งเขียน เขาเขียนน่ารักมาก "โชคดีนะ อย่าลืมเขาละ ขอให้หัวหยิกน่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะ " เราอ่านเสื้อกี่ครั้งก็ดีใจมาก
เรากับแม่ของมิ่งสนิทกัน แม่มิ่งมารับมิ่งทุกวันแล้วก็ดุมิ่งเรื่องดึงผมเราทุกวัน เราเจอแม่ที่ไหนแม่ก็ยังจำเราได้ "หนูคิดถึงแม่นะค่ะ"
ที่เล่าเพื่อมิ่งมาอ่านจะได้รู้ว่า ตั้งแต่ป.1- ปี3 ณ ตอนนี้เราก็ยังชอบมิ่งอยู่นะ แค่ให้รู้ไว้ไม่ต้องการให้มิ่งรักเรากลับหรอก