ครอบครัวเราเคยมีกัน 5 คน คือ พ่อ แม่ พี่ชาย เรา(ผู้หญิง) และน้องสาว แต่ตอนนี้พ่อเราเสียไปเมื่อปีที่แล้ว พี่ชายก็ไปมีครอบครัวของตัวเองที่ต่างจังหวัดหลายปีแล้ว ส่วนเราเพิ่งแต่งงานเมื่อมีนานี่เอง สามีเข้ามาอยู่กับเราที่บ้าน ตอนนี้บ้านเราเลยมีกัน4คน คือ แม่ น้องสาว เรา และสามีเรา
ปัญหาคือ ตั้งแต่เล็กจนโต แม่เราเป็นคนที่ค่อนข้างดุ อารมณ์เสียง่าย เราจำได้เลยว่าตอนเด็กๆเรากลัวแม่จนต้องบอกพ่อว่า ไม่อยากอยู่กับแม่สองคนเวลาพ่อไปทำงาน และมีอยู่ครั้งนึงตอนป.3เคยฉี่ราดที่ป้ายรถเมล์เพราะแม่มารับที่โรงเรียนแล้วไม่กล้าบอกแม่ว่าปวดฉี่ (ปกติพ่อเป็นคนมารับ)
ความรู้สึกที่เป็นตอนนี้คือ เวลาแม่พูดกับเรา เรารู้สึกว่าแม่จะใช้น้ำเสียงที่หงุดหงิด แต่เวลาพูดกับน้อง เขาจะใช้น้ำเสียงคนละแบบกะเรา (น้องกับเราอายุห่างกัน11ปี เรา34 น้อง23) แต่แม่ก็จะชอบใช้ให้เราทำอะไรๆมากกว่า แม่เคยบอกว่า ใช้น้องน้องมันไม่ทำ ตอนนี้งานในบ้านที่ต้องใช้ผู้ชายทำก็เป็นหน้าที่ของสามีเรา เขาทำงานตามที่แม่ขอให้ทำได้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยได้รับคำชมอะไรเลย เป็นแบบนี้บ่อยๆมันก็ท้อใจนะ แล้วเราก็เป็นคนกลาง แฟนเราเคยชวนเราออกไปอยู่ข้างนอก แต่เราก็ทำไม่ได้ เพราะตอนพ่อเสีย แม่เคยบอกว่า อย่าทิ้งแม่นะ ตอนนั้นเราก็บอกแม่ว่าไม่ทิ้งหรอก
ตอนนี้เรากำลังตั้งท้องได้ประมาณ2-3เดือนแล้ว แม่ก็ไม่เคยแสดงอาการดีใจที่จะได้หลานเลย หรือเราดูละครมากไปแล้วคิดไปเองว่ามันจะต้องเป็นเหมือนในละคร
บางคนอาจคิดว่าการคิดแบบนี้กับคนเป็นแม่มันบาปนะ แต่เราก็อยากได้ที่ระบายบ้าง ถ้าพ่ออยู่เราคงคุยกับพ่อ เราไม่กล้าพูดให้สามีเราฟังเพราะจะยิ่งทำให้เขาไม่มีความสุข เราจะทำยังไงดี เราเศร้าใจแบบนี้บ่อยๆเราก็กลัวจะส่งผลถึงลูกในท้องด้วย
เรามีปัญหากับแม่ตลอดเลย ทำยังไงใจถึงจะเป็นสุข
ปัญหาคือ ตั้งแต่เล็กจนโต แม่เราเป็นคนที่ค่อนข้างดุ อารมณ์เสียง่าย เราจำได้เลยว่าตอนเด็กๆเรากลัวแม่จนต้องบอกพ่อว่า ไม่อยากอยู่กับแม่สองคนเวลาพ่อไปทำงาน และมีอยู่ครั้งนึงตอนป.3เคยฉี่ราดที่ป้ายรถเมล์เพราะแม่มารับที่โรงเรียนแล้วไม่กล้าบอกแม่ว่าปวดฉี่ (ปกติพ่อเป็นคนมารับ)
ความรู้สึกที่เป็นตอนนี้คือ เวลาแม่พูดกับเรา เรารู้สึกว่าแม่จะใช้น้ำเสียงที่หงุดหงิด แต่เวลาพูดกับน้อง เขาจะใช้น้ำเสียงคนละแบบกะเรา (น้องกับเราอายุห่างกัน11ปี เรา34 น้อง23) แต่แม่ก็จะชอบใช้ให้เราทำอะไรๆมากกว่า แม่เคยบอกว่า ใช้น้องน้องมันไม่ทำ ตอนนี้งานในบ้านที่ต้องใช้ผู้ชายทำก็เป็นหน้าที่ของสามีเรา เขาทำงานตามที่แม่ขอให้ทำได้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยได้รับคำชมอะไรเลย เป็นแบบนี้บ่อยๆมันก็ท้อใจนะ แล้วเราก็เป็นคนกลาง แฟนเราเคยชวนเราออกไปอยู่ข้างนอก แต่เราก็ทำไม่ได้ เพราะตอนพ่อเสีย แม่เคยบอกว่า อย่าทิ้งแม่นะ ตอนนั้นเราก็บอกแม่ว่าไม่ทิ้งหรอก
ตอนนี้เรากำลังตั้งท้องได้ประมาณ2-3เดือนแล้ว แม่ก็ไม่เคยแสดงอาการดีใจที่จะได้หลานเลย หรือเราดูละครมากไปแล้วคิดไปเองว่ามันจะต้องเป็นเหมือนในละคร
บางคนอาจคิดว่าการคิดแบบนี้กับคนเป็นแม่มันบาปนะ แต่เราก็อยากได้ที่ระบายบ้าง ถ้าพ่ออยู่เราคงคุยกับพ่อ เราไม่กล้าพูดให้สามีเราฟังเพราะจะยิ่งทำให้เขาไม่มีความสุข เราจะทำยังไงดี เราเศร้าใจแบบนี้บ่อยๆเราก็กลัวจะส่งผลถึงลูกในท้องด้วย