เพื่อนสนิทเราเองค่ะ
คบกันมานานมากตั้งแต่เด็กๆเลย บ้านเขาอยู่หน้าซอย บ้านเราอยู่ท้ายซอย คืออยู่กับเขาเราก็โอเคค่ะ ยอมรับเลยนะว่าสบายใจ(มาก) อยากทำอะไรไม่ต้องไปแคร์คนอื่น แคร์คนที่อยู่กับเราก็คงพอ เขาดีค่ะเราว่าโอเคในระดับนึงเลย แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่าพอออกจากบ้าน เข้าสังคม มันก็น่าจะวางตัวในอีกแบบนึงถูกมั้ยค่ะ เราไม่ได้อยุ่กันแค่2คนแล้ว มีสายตาอีกหลายคู่คองมองอยุ่ แต่(ไอ้)เพื่อนรักเราเนี่ย มันไม่ค่อยจะเกรงใจสายตาประชาชนสักเท่าไหร่เลยค่ะ เราสนิทกันมากค่ะและใช้คำว่า "กู" "" กันซะส่วนใหญ่ และจะเผลอพูดเล่นคำหยาบๆกันบ้างบางครั้งเวลาหยอกกัน แต่เพื่อนเรานี่มันเสียงดังไม่เกรงใจใครเลยแม้จะในห้าง ในวัด ในตลาด มันเสียงดัง ใช้คำจำเพาะมากเกินไป คุยโทรศัพท์แทบจะตะโกน ทำเหมือนอยู่บ้านมันเลย อันนั้นยังพอให้อภัยสกิดๆให้เบาๆยังพอแก้ไขได้ แต่ที่ไม่น่าให้อภัยเลยนี่คือไม่ค่อยทำตามระเบียบสังคมที่คนธรรมดาทุกคนควรที่จะรับรู้และต้องปฏิบัติตามให้ได้ นั่นคือในโรงหนัง ไม่เคยปิดมือถือ คุยโทรศัพท์เสียงดังเล่นโทรศัพท์ในโรงหนัง มีคนเคยด่าเคยเตือนค่ะ แต่เขาก็บอกไม่อยากคิดไร และทุกวันนี้ก็ยังทำอยุ่บ้าง
เราเคยบอกเขาไปทีนึงแต่นานมากแล้วนะ แบบโมโหมากๆ ว่าให้เขาไปต้มหนังสือสมบัติผู้ดีกินซะ เขาก็หน้าเจื่อนๆคงจะรู้สึกบ้างแหละ เพราะเราไม่เคยว่า
แต่ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยุ่ แก้ไม่ได้จริงๆ เราควรจะตักเตือนเขาบ้างดีมั้ย จะใช้คำพูดแบบไหนให้เขารู้สึกได้บ้างว่าพฤติกรรมแบบนี้มันไม่ควรทำในสังคมเลย แต่ตักเตือนแบบไม่ให้เขาเสียใจนะค่ะ
ปล. เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่รู้จักกัน
เป็นตัวของตัวเองแบบไม่ชอบคิดไรมาก แต่มันดูไร้มารยาทในโลกแห่งความเป็นจริง
คบกันมานานมากตั้งแต่เด็กๆเลย บ้านเขาอยู่หน้าซอย บ้านเราอยู่ท้ายซอย คืออยู่กับเขาเราก็โอเคค่ะ ยอมรับเลยนะว่าสบายใจ(มาก) อยากทำอะไรไม่ต้องไปแคร์คนอื่น แคร์คนที่อยู่กับเราก็คงพอ เขาดีค่ะเราว่าโอเคในระดับนึงเลย แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่าพอออกจากบ้าน เข้าสังคม มันก็น่าจะวางตัวในอีกแบบนึงถูกมั้ยค่ะ เราไม่ได้อยุ่กันแค่2คนแล้ว มีสายตาอีกหลายคู่คองมองอยุ่ แต่(ไอ้)เพื่อนรักเราเนี่ย มันไม่ค่อยจะเกรงใจสายตาประชาชนสักเท่าไหร่เลยค่ะ เราสนิทกันมากค่ะและใช้คำว่า "กู" "" กันซะส่วนใหญ่ และจะเผลอพูดเล่นคำหยาบๆกันบ้างบางครั้งเวลาหยอกกัน แต่เพื่อนเรานี่มันเสียงดังไม่เกรงใจใครเลยแม้จะในห้าง ในวัด ในตลาด มันเสียงดัง ใช้คำจำเพาะมากเกินไป คุยโทรศัพท์แทบจะตะโกน ทำเหมือนอยู่บ้านมันเลย อันนั้นยังพอให้อภัยสกิดๆให้เบาๆยังพอแก้ไขได้ แต่ที่ไม่น่าให้อภัยเลยนี่คือไม่ค่อยทำตามระเบียบสังคมที่คนธรรมดาทุกคนควรที่จะรับรู้และต้องปฏิบัติตามให้ได้ นั่นคือในโรงหนัง ไม่เคยปิดมือถือ คุยโทรศัพท์เสียงดังเล่นโทรศัพท์ในโรงหนัง มีคนเคยด่าเคยเตือนค่ะ แต่เขาก็บอกไม่อยากคิดไร และทุกวันนี้ก็ยังทำอยุ่บ้าง
เราเคยบอกเขาไปทีนึงแต่นานมากแล้วนะ แบบโมโหมากๆ ว่าให้เขาไปต้มหนังสือสมบัติผู้ดีกินซะ เขาก็หน้าเจื่อนๆคงจะรู้สึกบ้างแหละ เพราะเราไม่เคยว่า
แต่ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยุ่ แก้ไม่ได้จริงๆ เราควรจะตักเตือนเขาบ้างดีมั้ย จะใช้คำพูดแบบไหนให้เขารู้สึกได้บ้างว่าพฤติกรรมแบบนี้มันไม่ควรทำในสังคมเลย แต่ตักเตือนแบบไม่ให้เขาเสียใจนะค่ะ
ปล. เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่รู้จักกัน