ขอปรึกษาปัญทางด้านจิตใจหน่อยครับ

(อ่านแล้วปวดตาผมขออภัยนะครับกระทู้แรก ผมอยากขอให้ช่วยจริงๆไม่เข้าใจตรงไหนรบกวนถามผมทีนะครับบางทีไม่ได้ตรวจทาน)
เรื่องทั้งผมไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมแต่เกิดขึ้นกับแฟนผม

ผมคบกับแฟนมา 4 ปีกว่า เคยทะเลาะกันหลายครั้งผมเคยนอกใจไปนอนกับหญิงอื่น
ปัญหามันมีมาโดยตลอดตั้งแต่ เริ่มคนกับปีแรกๆ ผมและเธอเจอกันผ่านอินเตอร์เน็ต
รู้จักกันจากเว็บบอร์ดแก้งการ์ตูน(ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้วไม่รู้)

คุยกันมาเกือบจะคบ 1 ปีเต็มไม่มีปัญหา(แต่ไม่เคยเจอกันเลย) ผมทนความคิดถึงไม่ไหว
ขอไปหาหลายครั้งแต่ก็เข้าใจว่ายังเด็ก และทางแฟนผมไ่รู้จะบอกกับคุณพ่ออย่างไร คบกันที่ไหน เจอกันได้ยังไง
แต่ไม่นาน ผมก็ได้ไปหาเธอครั้งแรก แล้วก็ไปหากันเรื่อยมาตลอดเมื่อก่อน ผมนั้งรถไปหาเพราะตอนนั้นยังเด็ก ม.3อยู่เลย
2-3ปีหลังมานี้สะดวกหน่อย แม่ให้ขับรถไปหาได้ บ้านผมไม่มีปัญหามากนัก ทางบ้านแฟนผมก็โอเคดูชอบผมดี
เอ็นดูผม ตอนรับผม จนผมไปหาแฟนบ่อยขึ้น ตอนไปพักหลังมานี้ผมไม่ได้บอกแม่ ผมโกหกแม่ไป ไปหาแฟนผมก็เหมือนต้อง
หลบๆซ้อนๆเพราะคนเฒ่าคนแก่แถวนั้นขี้นินทามาก แล้วผมสังเกตุดูบ้านแฟนผมเริ่มไม่ชอบผม ต้นเหตุผมไม่แน่ใจแต่เดาๆได้ประมานว่า

1.ผมเคยพาแฟนผมออกไปเที่ยวข้างนอกแต่ไม่ได้บอกกับทางบ้าน แล้ววันนั้นรถติดมาก(แถวอ่อนนุช ตลาดรถไฟ)ติดอยู่ 2 ชั่วโมง
กลับมาถึงบ้าน 4 ทุ่มพอผมไปส่งแฟนแล้วผมขับรถกลับบ้าน
2.ผมมาหาบ่อยเกินไป หญิงชาย อยู่ด้วยกันเค้าก็คงคิดว่าเราทำอะไรไม่ดีกัน ต้องคิดแน่นอนอยู่แล้ว
3.กลัวเสียการเรียนเพราะ ปีที่ 3 ที่คบกันแฟนผมเริ่มเข้า"มหาวิทยาลัย"อยู่ใกล้กันมากขึ้น ต้องคุยโทรศัพกันเค้าต้องคิดแบบนี้แน่ๆ


แล้วที่ผมจะมาปรึกษานี้คือ
แฟนผมขี้วีนขี้โมโห ดึกดื่นนอนไม่หลับทำตัวไม่ใส่ใจเรา
ไม่เคยแสดงความรักมาให้เราซักเท่าไหร่เอาแต่ใจ บอกอะไรไม่เคยฟัง ด่าเราแรงๆ เราก็ทนมาเพราะเรารักเขา เราคิดมาตลอดว่าเราทนได้
จนเวลาผ่านไป เรารู้จักกับพี่คนนึงคุยกับเราดีมากๆ เราระบายได้ทุกเรื่อง แต่ไม่ได้คิดชอบเขานะ เพราะเรามีแฟนอยู่แล้วและรักมาก
แต่มีวันนึงพี่คนนี้ชวนผมไปเทียวร้านอาหารที่บางแสน ผมก็ไปผมอยู่ได้ 2 ชัวโมงผมขอกลับ(ตอนเช้ามีเรียน)
ผมขับรถมาใกล้ถึงละแวกบ้าน  พี่เขาโทรมา ขอให้เราไปเจอคนละครึ่งทางผมก็ไปตามที่เขาขอ
ผมจอดรถผมไว้ปั้มน้ำมัน แล้วผมไปกับเขาตั้งแต่วินาทีนี้ไป ผมเริ่มทำไม่ดีกับแฟนผมแล้ว
ผมรู้ตัว แต่ทำไมผมไม่หยุดผมไม่รู้ ทำไมผมไม่กลับบ้านผมไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะเหงา
ผมไปนอนกับพี่เขา(รู้ตัวว่าบาปมาก) แล้วเวลาผ่านไปไม่นานแฟนผมก็รู้ ผมทำให้เธอเสียใจมาก มากๆ
แต่เธอให้อภัยผม แล้วตอนนี้ผมรักเธอมากแต่เธอก็ยังคงไม่ไว้ใจผม 100%


แต่แล้วจนตอนนี้แฟนผมกลายเป้นคนที่  ไม่ไว้ใจใครเลยคิดมากตลอดถ้าใครทำอะไรไม่ดีไว้ก็จะเก็บไปคิดแล้วนอนไม่หลับ
เวลาออกมากับผมไปกินข้าวกัน ไปเที่ยวก็จะละแวงว่าที่บ้านจะว่า จะด่ากลัวไปหมดทุกอย่างมองโลกในแง่ร้าย
นอนละเมอฝันร้ายแรงๆ ไม่เคยฝันดี เธอกลัวพ่อเธอมาก ไม่กล้าปรึกษาอะไรพ่อเพราะพูดอะไรไม่ได้
จากที่เขาจะแนะนำเขากลับว่ากลับมาว่าทำไมทำแบบนี้ เลว ทำอะไรไม่คิด แฟนผมไม่เคยมีกำลังใจเลยแล้วยิ่งผมทำกับเธอแบบนั้นอีก

ตอนนี้เธออยู่ได้เพราะ Facebook เพื่อนในโลโซเชียลเท่านั้น
ผมไม่รู้จะช่วยให้เธอกลับมาเป็นเด็กที่สดใสเหมือนเดิมยังไง(เวลานอนของเธอคือตี 4 )

ผมคิดว่าเธอเป็นโรคซิมเศร้า ขาดความรัก