ไม่รู้ มือไปโดนอะไร (ใช้โน๊ตบุค) มันย้อนกลับไปหน้าก่อนหน้า แล้วหายไปหมดเลย
สรุปสั้นๆ
ชอบ
ชอบการถ่ายภาพ หลายๆฉาก วิธีการถ่ายภาพ ไปช่วยเพิ่มอารมณ์ให้บทหนังเยอะเลย (การวางมุมกล้องในน้ำ เหมือนเรากำลังลอยคออยู่ในน้ำในฉากๆหนึ่ง) .. จริงๆ เป็นคนที่เวลาดูหนัง ชอบสังเกตการวางมุมกล้องของภาพ ฯลฯ ฉะนั้น หนังอะไรที่มีการถ่ายภาพแบบบรรเจิดๆหน่อย ก็แทบจะชอบโดยไม่ต้องคำนึงถึงอย่างอื่น
ชอบการตัดต่อระหว่างเหตุการณ์ในอดีตและปัจจุบัน มันเก๋ และรู้สึกว่า "เออ ทำการบ้านมานะ" เพิ่มความน่าติดตาม สร้างความน่าสงสัย บางฉากก็เซอร์ไพร้ส์เล็กๆ (แบบดูๆไป นึกว่า กำลังเล่าเหตุการณในปัจจุบัน เช่น เห้ย อะไรนะ นี่แกจิตถึงขนาดไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาเลยเรอะ ..อีกไม่กี่วินาทีต่อมา.. สาสสสส ฉากในอดีตนี่หว่า หรืออีกฉากๆ เฮ้ยยย ผีเกาะคอๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ มันกล้ามากกก อีผีบ้า ..อีกไม่กี่วินาทีต่อมา.. สาสสสส ฉากในอดีต .. ฯลฯ ชอบอ่ะ)
ชอบการจิกกัดประเด็นทางสัมคม แบบบางที ก็ เฮ้ยย นี่มันตลกร้ายดีๆชัดๆ เช่น ป้ายเชิดชูหน้าโรงเรียน (ทั้งตอนเอาขึ้นและเอาลง กุขำทั้งสองฉาก) ฉากที่โดนชมในเฟส (แหมมม "ยังต้องพัฒนาอีกเยอะ" โธ่ ดีออกกก พอคนมาด่าเมิง เมิงก็ลบโพสเขาทิ้ง .. เหมือนกุเลย ฮ่าๆๆๆ) ก็อ่ะนะ บางทีก็เจ็บเหมือนกันนะ
ชอบการที่หนังสุดกลายเป็น หนังที่ว่าด้วย ภาวะทางจิตของคนๆหนึ่ง มโนภาพ ที่เกิดมาจากความกดดัน (จากอะไรหลายๆอย่าง หลักๆเลย ก็การแข่งขันในสังคม) มันเป็นประเด็นที่เราคุ้นเคยดี
และสุดท้าย
บทสรุปของหนัง ที่สุดท้าย.. ไอคนที่จิตที่สุดในเรื่อง แถมยังมีความเป็นไปได้ว่า มันคงไม่หยุดแค่นี้ (*หันไปที่อิมินท์* ค่ะ หล่อนน่ะ รายต่อไปแน่นอน) .. มัน "รอดดดด" ค่ะ .. จริงๆเลยนะ อารมณ์ตอนหนังจะจบน่ะ โคตรหลอนเลย (จริงๆ อยากให้หนังจบที่ฉากที่เพิร์ทดูข่าวการตายของแทน แล้วให้กล้องแพนไปที่หน้าของเพิร์ท ค่อยๆซูมเข้าไป อิเพิร์ทก็ค่อยๆหันมาที่กล้อง ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แล้ว.. ตัดจบ! มันจะซาดิส์สาแก่ใจเลยทีเดียว ถ้าจบแบบนี้ กุยอมให้ A เลย จริงๆ)
B+ ชอบบบบ
(สั้นๆแล้วนะ เมื่อกี้ยาวกว่านี้อีก แต่น่าเบื่อกว่านี้ ฮ่าๆๆ)
พอกลับมา อ่านบทวิจารณ์ของคนอื่นๆ หลายคนพูดถึง ช่องโหว่และความไม่สมจริงของหนัง อ่านๆแล้ว ก็เห็นด้วย เออ ใช่ เออ ใช่.. แต่ให้ตายสิ ตอนที่ดู กลับไม่รู้สึกเลย เอาเป็นว่า เอาความรู้สึกตอนที่ดูเป็นที่ตั้งแล้วกันนะ ถือซะว่า หนังมันเก่ง ที่สามารถหลอกล่อให้เราไปสนใจกับอะไรอย่างอื่น จนลืมนึกถึงช่องโหว่เหล่านี้..
ประวัติการดูหนังของข้าพเจ้า (ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้)
เป็นติ่งจีทีเอชจ้ะ บอกตรงๆเลย จะกระดี้กระด้าตลอดเวลารู้ข่าวโปรเจคหนังใหม่ของค่ายนี้ แต่ก็ไม่ใช่แฟนคลับหลับตารักนะจ้ะ มันก็มีนะ หนังของค่ายนี้ที่ไม่ชอบ ไปจนถึงขั้นเกลียด (รถไฟฟ้ามาหานะเธอ เรื่องนี้เกลี๊ยดดด เกลียด) และที่สำคัญ ไม่เคยถูกใจกับหนังผีค่ายนี้เลย ให้ตายสิ เนี่ย ลองไปเปิดดูในวิกิ ปรากฎว่า หนังผีของค่ายนี้ ไม่มีเลยที่ชอบมากๆ ที่พอชอบๆหน่อย ก็ ชัตเตอร์ สี่แพร่ง ที่เหลือ มักจะมีอะไรให้ขัดใจ .. ชอบมาร์ชในระดับนึง เห็นว่า เป็นหนุ่มที่หล่อและขี้เล่นดี (จะเป็นหรือไม่เป็น ไม่รู้ ไม่อยากรู้ ไม่สนที่จะรู้ ไม่ต้องมีใครสะเออะมาบอกในกระทู้นี้)
ชอบหนังผี หนังแนวตื่นเต้นๆ ระทึกๆ เวลาเห็นโปสเตอร์หรือหนังตัวอย่างหนังแนวนี้ จะรู้สึกสนใจกว่าหนังแนวอื่นๆ แต่พอดูจบ มักจะเอามาด่าเป็นประจำ หนังผีที่ชอบล่าสุด ก็ Conjuring, Insidious 2
ไม่ใช่หมอ ไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับสุขภาพเลย อ่านเจอว่าทาแป้งฝุ่นบ่อยๆจะเป็นมะเร็ง ก็เลิกทาแป้งไปเลย โดยมิได้จะค้นคว้าเพิ่มเติมว่า มันจริงหรือไม่
จะเป็นลม อุตส่าห์พิมพ์รีวิวของหนังเรื่อง ฝากไว้ในกายเธอ ตั้งนานสองนาน สุดท้าย...
สรุปสั้นๆ
ชอบ
ชอบการถ่ายภาพ หลายๆฉาก วิธีการถ่ายภาพ ไปช่วยเพิ่มอารมณ์ให้บทหนังเยอะเลย (การวางมุมกล้องในน้ำ เหมือนเรากำลังลอยคออยู่ในน้ำในฉากๆหนึ่ง) .. จริงๆ เป็นคนที่เวลาดูหนัง ชอบสังเกตการวางมุมกล้องของภาพ ฯลฯ ฉะนั้น หนังอะไรที่มีการถ่ายภาพแบบบรรเจิดๆหน่อย ก็แทบจะชอบโดยไม่ต้องคำนึงถึงอย่างอื่น
ชอบการตัดต่อระหว่างเหตุการณ์ในอดีตและปัจจุบัน มันเก๋ และรู้สึกว่า "เออ ทำการบ้านมานะ" เพิ่มความน่าติดตาม สร้างความน่าสงสัย บางฉากก็เซอร์ไพร้ส์เล็กๆ (แบบดูๆไป นึกว่า กำลังเล่าเหตุการณในปัจจุบัน เช่น เห้ย อะไรนะ นี่แกจิตถึงขนาดไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาเลยเรอะ ..อีกไม่กี่วินาทีต่อมา.. สาสสสส ฉากในอดีตนี่หว่า หรืออีกฉากๆ เฮ้ยยย ผีเกาะคอๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ มันกล้ามากกก อีผีบ้า ..อีกไม่กี่วินาทีต่อมา.. สาสสสส ฉากในอดีต .. ฯลฯ ชอบอ่ะ)
ชอบการจิกกัดประเด็นทางสัมคม แบบบางที ก็ เฮ้ยย นี่มันตลกร้ายดีๆชัดๆ เช่น ป้ายเชิดชูหน้าโรงเรียน (ทั้งตอนเอาขึ้นและเอาลง กุขำทั้งสองฉาก) ฉากที่โดนชมในเฟส (แหมมม "ยังต้องพัฒนาอีกเยอะ" โธ่ ดีออกกก พอคนมาด่าเมิง เมิงก็ลบโพสเขาทิ้ง .. เหมือนกุเลย ฮ่าๆๆๆ) ก็อ่ะนะ บางทีก็เจ็บเหมือนกันนะ
ชอบการที่หนังสุดกลายเป็น หนังที่ว่าด้วย ภาวะทางจิตของคนๆหนึ่ง มโนภาพ ที่เกิดมาจากความกดดัน (จากอะไรหลายๆอย่าง หลักๆเลย ก็การแข่งขันในสังคม) มันเป็นประเด็นที่เราคุ้นเคยดี
และสุดท้าย
บทสรุปของหนัง ที่สุดท้าย.. ไอคนที่จิตที่สุดในเรื่อง แถมยังมีความเป็นไปได้ว่า มันคงไม่หยุดแค่นี้ (*หันไปที่อิมินท์* ค่ะ หล่อนน่ะ รายต่อไปแน่นอน) .. มัน "รอดดดด" ค่ะ .. จริงๆเลยนะ อารมณ์ตอนหนังจะจบน่ะ โคตรหลอนเลย (จริงๆ อยากให้หนังจบที่ฉากที่เพิร์ทดูข่าวการตายของแทน แล้วให้กล้องแพนไปที่หน้าของเพิร์ท ค่อยๆซูมเข้าไป อิเพิร์ทก็ค่อยๆหันมาที่กล้อง ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แล้ว.. ตัดจบ! มันจะซาดิส์สาแก่ใจเลยทีเดียว ถ้าจบแบบนี้ กุยอมให้ A เลย จริงๆ)
B+ ชอบบบบ
(สั้นๆแล้วนะ เมื่อกี้ยาวกว่านี้อีก แต่น่าเบื่อกว่านี้ ฮ่าๆๆ)
พอกลับมา อ่านบทวิจารณ์ของคนอื่นๆ หลายคนพูดถึง ช่องโหว่และความไม่สมจริงของหนัง อ่านๆแล้ว ก็เห็นด้วย เออ ใช่ เออ ใช่.. แต่ให้ตายสิ ตอนที่ดู กลับไม่รู้สึกเลย เอาเป็นว่า เอาความรู้สึกตอนที่ดูเป็นที่ตั้งแล้วกันนะ ถือซะว่า หนังมันเก่ง ที่สามารถหลอกล่อให้เราไปสนใจกับอะไรอย่างอื่น จนลืมนึกถึงช่องโหว่เหล่านี้..
ประวัติการดูหนังของข้าพเจ้า (ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้)
เป็นติ่งจีทีเอชจ้ะ บอกตรงๆเลย จะกระดี้กระด้าตลอดเวลารู้ข่าวโปรเจคหนังใหม่ของค่ายนี้ แต่ก็ไม่ใช่แฟนคลับหลับตารักนะจ้ะ มันก็มีนะ หนังของค่ายนี้ที่ไม่ชอบ ไปจนถึงขั้นเกลียด (รถไฟฟ้ามาหานะเธอ เรื่องนี้เกลี๊ยดดด เกลียด) และที่สำคัญ ไม่เคยถูกใจกับหนังผีค่ายนี้เลย ให้ตายสิ เนี่ย ลองไปเปิดดูในวิกิ ปรากฎว่า หนังผีของค่ายนี้ ไม่มีเลยที่ชอบมากๆ ที่พอชอบๆหน่อย ก็ ชัตเตอร์ สี่แพร่ง ที่เหลือ มักจะมีอะไรให้ขัดใจ .. ชอบมาร์ชในระดับนึง เห็นว่า เป็นหนุ่มที่หล่อและขี้เล่นดี (จะเป็นหรือไม่เป็น ไม่รู้ ไม่อยากรู้ ไม่สนที่จะรู้ ไม่ต้องมีใครสะเออะมาบอกในกระทู้นี้)
ชอบหนังผี หนังแนวตื่นเต้นๆ ระทึกๆ เวลาเห็นโปสเตอร์หรือหนังตัวอย่างหนังแนวนี้ จะรู้สึกสนใจกว่าหนังแนวอื่นๆ แต่พอดูจบ มักจะเอามาด่าเป็นประจำ หนังผีที่ชอบล่าสุด ก็ Conjuring, Insidious 2
ไม่ใช่หมอ ไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับสุขภาพเลย อ่านเจอว่าทาแป้งฝุ่นบ่อยๆจะเป็นมะเร็ง ก็เลิกทาแป้งไปเลย โดยมิได้จะค้นคว้าเพิ่มเติมว่า มันจริงหรือไม่