ขอเล่าเรื่องแม่ตัวเองซักหน่อย ขอกราบคุณท่านไปชั่วชีวิต ท่านเสียนานแล้ว
สมัยเป็นวัยรุ่นเพิ่ง 20 ต้นๆ ผมเจอปัญหาหลายอย่าง อกหักตกงาน ไม่มีเงิน ในเมืองใหญ่หมดทางไป
ก็เลยกลับไปตั้งหลักอยู่บ้าน ฝากเพื่อนว่าถ้ามีงานก็ส่งข่าวบ้าง หวังว่าจะได้กลับมาทำงานหาเงินต่อ
กลับบ้านอยู่กับแม่กับน้อง แม่ผมทำนาทำสวนเลี้ยงลูกหลายคน ด้วยตัวเองเพียงลำพัง เนื่องจากพ่อเสียตั้งแต่เรายังเด็ก
สภาพครอบครัวยากจนมาก
กลับมาอยู่บ้านแรกๆ มันก็ดีได้พัก แต่หลังๆ ก็เริ่มเครียดหนักเพราะไม่มีงานไม่มีเงิน หน้าแล้งก็ไม่รู้จะทำอะไร
มีอะไรทำก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ปลูกผักแทบตายขายตลาดนัดอาทิตย์ละครั้งได้แค่เศษตังค์ เครียดหนักเริ่มง้องแง้งกับแม่ ไม่อยากทำละ
บ่นเบื่ออยากฆ่าตัวตายให้มันจบๆ อารมณ์พูดลอยๆ แบบไม่คิด แม่ได้ยินถึงของขึ้น ปี้ดแตก ชี้หน้าผมด่า
"กูเอาเหงื่อ เอาเลือดในอกเลี้ยงมา (ถ้าพูด กู แปลว่าโกรธจริง เพราะปกติแกจะเรียกชื่อผมหรือเรียกว่าลูก และเรียกตัวเองว่าแม่)
ลำบากแค่ไหน เคยสิ้นคิดแบบนี้ไหม มันต้องอดทนเท่าไหร่เคยคิดถึงหัวอกกูไหม"
"ก็แค่พูดเล่นๆ มันเบื่ออะแม่" ผมรีบกลับลำทันที แต่แม่ยังไม่ยอมลง
"ก็พูดไม่รู้จักคิด วันๆ เอาแต่นั่งแช่งตัวเอง เกิดมาจนมั่ง มีเวรกรรมมั่ง อยากตายมั่ง
ปากพาจนมันก็เป็นยังงี้ พูดยังไงมันก็ได้อย่างนั้นแหละ"
"ถ้าผมพูดว่ารวยผมก็จะรวยงั้นสิ" ผมย้อนอารมณ์กวนๆ ตามนิสัย
"ยังจะมาเถียงแบบไม่คิด" คราวนี้แม่เท้าสะเอว เดินขยับเข้ามาหาผมอีกก้าว ทำให้บรรยากาศมันดูจริงจังขึ้น
"แล้วเคยเห็นเจ้าใหญ่นายโตที่ไหนเขาพูดแบบนี้ไหม คำพูดนี่มันเป็นนายเรา
สส. ก็ใช้ปากพูดหาเสียงไปเป็นผู้แทน (แกคงไม่คิดว่ามันดีแต่ปาก)
ครูอาจารย์ก็ใช้ปากสอนจนปากเปียก พระสวดมนต์ให้พรก็ใช้ปาก
สวดคาถาก็ใช้ปาก ปากมันทำให้ศักดิ์สิทธิ์ได้ เพราะมันออกมาจากความคิด
สาปแช่งคนเขาก็ใช้ปาก แล้วเรื่องอะไรมานั่งแช่งตัวเอง"
(คือคนสมัยก่อนเชื่อเรื่องสัจจะวาจา สาปแช่ง การพูดให้เป็นมงคล)
ผมต้องยอมจำนน ด้วยการลุกหนีออกไปให้แม่ใจเย็นลง
พอโตขึ้นได้ผ่านเส้นทางชีวิตมามากมาย คำของแม่ก็ไม่ธรรมดานะ
พอมาอ่านเจอในงานเขียนของหลวงวิจิตรวาทการบ้าง
งานเขียนแนวจิตวิทยาของฝรั่งบ้าง มันก็พอสอดคล้องกันไม่น้อย
ถ้าคุณบอกใครๆ ว่าสักวันจะออกรถป้ายแดงคันงาม คุณคงคิดถึงมันมาไม่น้อย
สิ่งที่คุณจะทำคือเก็บเงินสร้างเป้าหมายให้สำเร็จ เว้นแต่คุณจะเป็นประเภทชอบพูดเพ้อเจ้อ
ไม่มีใครเชื่อถือ
ถ้ามีพิมพ์ผิดขออภัย ง่วงนอนครับ
ระลึกถึงคำของแม่
สมัยเป็นวัยรุ่นเพิ่ง 20 ต้นๆ ผมเจอปัญหาหลายอย่าง อกหักตกงาน ไม่มีเงิน ในเมืองใหญ่หมดทางไป
ก็เลยกลับไปตั้งหลักอยู่บ้าน ฝากเพื่อนว่าถ้ามีงานก็ส่งข่าวบ้าง หวังว่าจะได้กลับมาทำงานหาเงินต่อ
กลับบ้านอยู่กับแม่กับน้อง แม่ผมทำนาทำสวนเลี้ยงลูกหลายคน ด้วยตัวเองเพียงลำพัง เนื่องจากพ่อเสียตั้งแต่เรายังเด็ก
สภาพครอบครัวยากจนมาก
กลับมาอยู่บ้านแรกๆ มันก็ดีได้พัก แต่หลังๆ ก็เริ่มเครียดหนักเพราะไม่มีงานไม่มีเงิน หน้าแล้งก็ไม่รู้จะทำอะไร
มีอะไรทำก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ปลูกผักแทบตายขายตลาดนัดอาทิตย์ละครั้งได้แค่เศษตังค์ เครียดหนักเริ่มง้องแง้งกับแม่ ไม่อยากทำละ
บ่นเบื่ออยากฆ่าตัวตายให้มันจบๆ อารมณ์พูดลอยๆ แบบไม่คิด แม่ได้ยินถึงของขึ้น ปี้ดแตก ชี้หน้าผมด่า
"กูเอาเหงื่อ เอาเลือดในอกเลี้ยงมา (ถ้าพูด กู แปลว่าโกรธจริง เพราะปกติแกจะเรียกชื่อผมหรือเรียกว่าลูก และเรียกตัวเองว่าแม่)
ลำบากแค่ไหน เคยสิ้นคิดแบบนี้ไหม มันต้องอดทนเท่าไหร่เคยคิดถึงหัวอกกูไหม"
"ก็แค่พูดเล่นๆ มันเบื่ออะแม่" ผมรีบกลับลำทันที แต่แม่ยังไม่ยอมลง
"ก็พูดไม่รู้จักคิด วันๆ เอาแต่นั่งแช่งตัวเอง เกิดมาจนมั่ง มีเวรกรรมมั่ง อยากตายมั่ง
ปากพาจนมันก็เป็นยังงี้ พูดยังไงมันก็ได้อย่างนั้นแหละ"
"ถ้าผมพูดว่ารวยผมก็จะรวยงั้นสิ" ผมย้อนอารมณ์กวนๆ ตามนิสัย
"ยังจะมาเถียงแบบไม่คิด" คราวนี้แม่เท้าสะเอว เดินขยับเข้ามาหาผมอีกก้าว ทำให้บรรยากาศมันดูจริงจังขึ้น
"แล้วเคยเห็นเจ้าใหญ่นายโตที่ไหนเขาพูดแบบนี้ไหม คำพูดนี่มันเป็นนายเรา
สส. ก็ใช้ปากพูดหาเสียงไปเป็นผู้แทน (แกคงไม่คิดว่ามันดีแต่ปาก)
ครูอาจารย์ก็ใช้ปากสอนจนปากเปียก พระสวดมนต์ให้พรก็ใช้ปาก
สวดคาถาก็ใช้ปาก ปากมันทำให้ศักดิ์สิทธิ์ได้ เพราะมันออกมาจากความคิด
สาปแช่งคนเขาก็ใช้ปาก แล้วเรื่องอะไรมานั่งแช่งตัวเอง"
(คือคนสมัยก่อนเชื่อเรื่องสัจจะวาจา สาปแช่ง การพูดให้เป็นมงคล)
ผมต้องยอมจำนน ด้วยการลุกหนีออกไปให้แม่ใจเย็นลง
พอโตขึ้นได้ผ่านเส้นทางชีวิตมามากมาย คำของแม่ก็ไม่ธรรมดานะ
พอมาอ่านเจอในงานเขียนของหลวงวิจิตรวาทการบ้าง
งานเขียนแนวจิตวิทยาของฝรั่งบ้าง มันก็พอสอดคล้องกันไม่น้อย
ถ้าคุณบอกใครๆ ว่าสักวันจะออกรถป้ายแดงคันงาม คุณคงคิดถึงมันมาไม่น้อย
สิ่งที่คุณจะทำคือเก็บเงินสร้างเป้าหมายให้สำเร็จ เว้นแต่คุณจะเป็นประเภทชอบพูดเพ้อเจ้อ
ไม่มีใครเชื่อถือ
ถ้ามีพิมพ์ผิดขออภัย ง่วงนอนครับ