ถ้าผิดหวัง ก็มักจะยืนนิ่งๆ ไม่ตอบ ไม่แสดงอาการ นั่นคือสิ่งที่เคยเป็น
แต่เมื่อผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึง
ถามว่ารักไหม? ตอบไม่ถูกเหมือนกัน มันคงผูกพันธ์มากกว่า
ถามว่าชอบไหม? ชอบนะ

จนตัดสินใจพูดตรงๆว่าชอบ ว่ารู้สึกดี  แต่คำตอบก็ไม่เป็นอย่างที่คิด
จริงๆแล้วผมควรจะนิ่งเฉย เพราะมันคงเป็นสิ่งที่ชินอยู่แล้วกับการโดนปฎิเสธ

ใจลึกมันเจ็บ แต่ก็ได้แค่ปลอบใจตัวเอง ผมพูดผ่านทางโทรศัพท์ว่า
"วันนี้ เรามาบอกความรู้สึกดีๆให้เธอ แต่เธอไม่เคยรับ ไม่เป็นไร
เราทั้งคู่ก็อายุจะ 30 กันแล้ว ถ้าวันนึงไม่มีใครขึ้นมาจริงๆ อย่าลืมเรานะ
แต่ถ้าเธอตัดสินใจคบใครแล้วไปด้วยกันได้ดี อย่าลืมแจกการ์ดเราด้วยหล่ะ
หรือถ้าเธอคบใครแล้วผิดหวัง และนึกถึงเราคนแรก เราจะดีใจมาก และขอบคุณเธอ
วันนี้เราต่างมีโอกาสพูดความในใจ แต่ถ้าวันใดที่เราต่างคนต่างมีคนอื่น วันนั้นเราก็จะยินดีด้วย

แต่..... บอกไว้ก่อนนะ ถ้าหลงติดใจเราในช่วงที่ผิดเวลา อย่ามาขอคบนะ ฮ่าๆ ๆ เราอาจจะเจอคนใหม่ อุ้มลูกสัก 2 คน  และถ้าถึงวันนั้น เราก็จะไม่ลืมเธอเหมือนกัน จำไว้ว่าอย่างน้อย เราคือเพื่อนที่ดีต่อกัน"

เขาเองก็ตอบมาสั้นๆว่า "อื้ม ถ้าแกมีข่าวดีเมื่อไหร่ อย่าลืมเรานะ เราจะไปแสดงความยินดีด้วย"

ผมรู้สึกว่า มันเป็นคำบอกลาที่โอเคทั้งผมและเขา แต่เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่

จริงๆก็แค่อยากระบายเฉยๆ ไม่มีอะไรมาก ขอบคุณทุกๆความผิดหวังที่สอนให้วันนี้หัวใจไม่รู้สึกอ่อนแอตลอดเวลา ช่วยสอนให้มองถึงข้างหน้าและอนาคตตัวเอง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน หรือเพื่อนๆ พี่ๆ มีข้อความดีๆ มาแชร์ให้อ่านบ้างก็ได้นะ ^_^