พี่ผม ที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง ทางฝั่งพ่อ โทรมาบอกว่าช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์อยากให้ผมไปหา
เพราะว่า พ่อผมจะมาเจอป้า ซึ่งเป็นแม่ของพี่ผมคนนี้ ที่บ้านของพี่ผมเอง
เค้าเลยบอกให้ผมไปหาเค้าเพื่อที่จะได้เจอพ่อ คือ ผมเข้าใจว่าเค้าคงคิดว่า พ่ออยากเจอผม และผมก็อยากเจอพ่อ ทำนองนี้
ขอเล่าย้อนไปช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา
เมื่อก่อนครอบครัวเราก็ดูอบอุ่นกันดี ผมเองไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เพราะท่านไม่เคยทะเลาะกันให้ผมเห็น
แล้วอยู่ๆวันนึง เราก็ย้ายบ้านไปอยู่แถวชานเมือง จากเดิมที่อยู่ในเมือง
ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องย้ายบ้าน
พอย้ายบ้านมาได้ไม่กี่ปี ก็เริ่มเข้าใจว่า ทำไมถึงต้องย้าย เพราะพ่อเริ่มกินเหล้าหนัก เที่ยวเตร่ กลับบ้านดึกๆดื่นๆ บางวันก็เสียงดังโวยวาย
แต่ไม่เคยลงไม้ ลงมือ กับใครในบ้านแม้แต่คนเดียว
และพ่อผม เปลี่ยนงานค่อนข้างจะบ่อยมาก ด้วยเหตุผลอะไรนั้น ผมก็ไม่แน่ใจ
จนสุดท้ายแม่ ทนไม่ไหว จึงแยกกันอยู่กับพ่อ โดยที่ผมเองอยู่กับแม่มาตลอด
ตลอดเวลาที่เราสองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีครั้งไหนที่แม่พูดถึงพ่อเลย และพ่อผมก็ค่อนข้างจะเงียบๆไป
เพราะว่าช่วงที่แยกกันอยู่ พ่อเองไปอยู่บ้านย่า ผมก็ไปมาหาสู่พ่อตลอด ช่วงนั้น
หลังจากนั้นพอถึงช่วงผมเข้า รร.มัธยม ซึ่งเป็น รร.ประจำ ผมก็ไม่ค่อยได้เจอพ่ออีกบ่อยๆ
จนมารู้วันนึงว่าพ่อย้ายไป กทม ไปทำงานที่โน่น (คือไม่ได้ไปทำงานลำบากอะไรนะครับ แกเป็นคนที่บ้านมีเงินคนนึงเมื่อก่อน เรียนจบ ป ตรี)
และก็รู้ข่าวว่า แกไปมีแฟนใหม่ที่โน่น ซึ่งเป็นคนจังหวัดเดียวกัน
ผมเพิ่งได้คุยกับพ่อจริงๆจังๆ ก็ช่วงไม่กี่ปีมานี้ เพราะแฟนใหม่พ่อเค้าเสียไปแล้ว และด้วยที่ว่าพ่อก็อายุมาก ก็เลยโทรไปคุยกันบ้าง
หลายเดือนที่ผ่านมา ผมก็ส่งเงินเป็นรายเดือนไปช่วยค่าใช้จ่ายพ่อบ้าง ไม่เคยขาด
แต่ความรู้สึกที่ว่าอยากไปเจอพ่อมั๊ย ก็แทบจะไม่มี จะว่าโล่งๆ ไม่คิดอะไรก็ว่าได้
ผมอยากรู้ว่า ผมคิดแบบนี้ผิดมั๊ย เพราะถ้าแม่รู้คงโกรธมาก และอีกอย่างผมรู้สึกไม่ค่อยผูกพันกับพ่อเลย
อาจะเป็นเพราะหลังจากพ่อแยกกันกับแม่ ผมก็อยู่กับแม่มาตลอด
รบกวนขอคำปรึกษาครับ ว่าผมควรไปเจอพ่อดีมั๊ย
ผมผิดมั๊ย ที่ไม่อยากเจอพ่อ
เพราะว่า พ่อผมจะมาเจอป้า ซึ่งเป็นแม่ของพี่ผมคนนี้ ที่บ้านของพี่ผมเอง
เค้าเลยบอกให้ผมไปหาเค้าเพื่อที่จะได้เจอพ่อ คือ ผมเข้าใจว่าเค้าคงคิดว่า พ่ออยากเจอผม และผมก็อยากเจอพ่อ ทำนองนี้
ขอเล่าย้อนไปช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา
เมื่อก่อนครอบครัวเราก็ดูอบอุ่นกันดี ผมเองไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เพราะท่านไม่เคยทะเลาะกันให้ผมเห็น
แล้วอยู่ๆวันนึง เราก็ย้ายบ้านไปอยู่แถวชานเมือง จากเดิมที่อยู่ในเมือง
ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องย้ายบ้าน
พอย้ายบ้านมาได้ไม่กี่ปี ก็เริ่มเข้าใจว่า ทำไมถึงต้องย้าย เพราะพ่อเริ่มกินเหล้าหนัก เที่ยวเตร่ กลับบ้านดึกๆดื่นๆ บางวันก็เสียงดังโวยวาย
แต่ไม่เคยลงไม้ ลงมือ กับใครในบ้านแม้แต่คนเดียว
และพ่อผม เปลี่ยนงานค่อนข้างจะบ่อยมาก ด้วยเหตุผลอะไรนั้น ผมก็ไม่แน่ใจ
จนสุดท้ายแม่ ทนไม่ไหว จึงแยกกันอยู่กับพ่อ โดยที่ผมเองอยู่กับแม่มาตลอด
ตลอดเวลาที่เราสองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีครั้งไหนที่แม่พูดถึงพ่อเลย และพ่อผมก็ค่อนข้างจะเงียบๆไป
เพราะว่าช่วงที่แยกกันอยู่ พ่อเองไปอยู่บ้านย่า ผมก็ไปมาหาสู่พ่อตลอด ช่วงนั้น
หลังจากนั้นพอถึงช่วงผมเข้า รร.มัธยม ซึ่งเป็น รร.ประจำ ผมก็ไม่ค่อยได้เจอพ่ออีกบ่อยๆ
จนมารู้วันนึงว่าพ่อย้ายไป กทม ไปทำงานที่โน่น (คือไม่ได้ไปทำงานลำบากอะไรนะครับ แกเป็นคนที่บ้านมีเงินคนนึงเมื่อก่อน เรียนจบ ป ตรี)
และก็รู้ข่าวว่า แกไปมีแฟนใหม่ที่โน่น ซึ่งเป็นคนจังหวัดเดียวกัน
ผมเพิ่งได้คุยกับพ่อจริงๆจังๆ ก็ช่วงไม่กี่ปีมานี้ เพราะแฟนใหม่พ่อเค้าเสียไปแล้ว และด้วยที่ว่าพ่อก็อายุมาก ก็เลยโทรไปคุยกันบ้าง
หลายเดือนที่ผ่านมา ผมก็ส่งเงินเป็นรายเดือนไปช่วยค่าใช้จ่ายพ่อบ้าง ไม่เคยขาด
แต่ความรู้สึกที่ว่าอยากไปเจอพ่อมั๊ย ก็แทบจะไม่มี จะว่าโล่งๆ ไม่คิดอะไรก็ว่าได้
ผมอยากรู้ว่า ผมคิดแบบนี้ผิดมั๊ย เพราะถ้าแม่รู้คงโกรธมาก และอีกอย่างผมรู้สึกไม่ค่อยผูกพันกับพ่อเลย
อาจะเป็นเพราะหลังจากพ่อแยกกันกับแม่ ผมก็อยู่กับแม่มาตลอด
รบกวนขอคำปรึกษาครับ ว่าผมควรไปเจอพ่อดีมั๊ย