สวัสดีครับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆชาวพันทิป....
ผมจะขอระบายความในใจพร้อมกับถามบางอย่างครับ
เริมเล่าเลยนะครับ.... ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยขึ้นปี3แล้ว ในช่วงปิดเทอมยาวที่ผ่านมาทุกๆอย่างเปลี่ยนไปหมด ไม่เว้นแม้แต่คนที่เคยรักกันมากและตอนนี้ก็ยังรักอยู่
ผมกับแฟนคบกันเกือบๆ2ปี จนมาเลิกกันเมือเดือนเมษษยนที่ผ่านมา วันสงการนต์ด้วยครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมอยู่หอด้วยกันตลอด เรียนด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน มีกิจกรรมมากมายที่ทำด้วยกัน ความทรงจำทั้งดีและไม่ดีจึงมีอยู่มาก เราทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่เคยมีเรื่องเกี่ยวกับชู้สาว นอกใจเลยย ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกันคือ เลือกอาหารที่จะกินตอนนั้นไม่ได้ เค้าอยากไปเที่ยวแต่ผมขี้เกียจพาไปบ้าง ร้อนบ้าง เหนื่อยบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แฟนผมค่อนข้างตามใจผมมาก เป็นคนมึนๆ ไม่ค่อยคิดอะไรเยอะ เป็นตัวของตัวเองมากๆ มากขนาดที่ว่าเค้าสามารถเล่าทุกอย่างของชีวิต ทั้งช่วงที่ดีและช่วงที่เลวร้ายในชีวิตเค้าให้ผมฟัง แต่ผมซึ่งเป็นคนใจร้อน โวยวาย เสียงดัง ชอบตะคอกและงอแง (แฟนผมบอกมา )ซึ่งก็จริงครับ ผมและแฟนถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันเลย ที่บ้านแฟนจะตามใจมากๆอยากได้อะไรได้หมดแต่ครอบครัวผมต้องดูแลตัวเอง เพราะที่บ้านฐานะไม่ค่อยดีซ้ำกับพ่อซึ่งโดนเปลี่ยนงานเนื่องจากสถานะทางการเมือง ผมเองก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองเมื่ออยู่ที่มหาลัย เค้าไม่เคยคุยกับผู้ชายคนไหนเลย(หรือผมไม่รู้เอง)และผมก็ไม่เคยนอกใจเธอ จนเวลาผ่านไปจนปิดเทอมปี2 ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ซึ่งเธอลงเรียน แต่ผมไม่ได้ลงเพราะคิดว่าปิดเทอมยาวๆน่าจะกลับบ้านทำงานเก็บตังค์ เพื่อซื้อของที่อยากได้ พาเค้าไปเที่ยว
ผมเลือกทำงานโรงงานแห่งหนึ่งแถวบ้าน เค้าเรียนซัมเมอร์ เราไม่ได้เจอกันเลยครับแต่ติดต่อโทรคุยกันตลอด แต่แค่2-3 นาที ต่อครั้ง จนเมื่อวันที่ 9 เมษา ผมไม่สามารถติดต่อเธอได้(โทรไปไม่รับ ไม่ตัดสาย ทักเฟสไม่อ่าน ไม่ตอบ)ตอนนั้นผมรู้ทันทีว่ามีอะไรแน่ๆ ผมเป็นคนขี้กังวล คิดมาก ผมก็ทักเฟสไปตลอด เป็นอะไรเหรอ แกมีใครเหรอ เค้าห่วงนะ เยอะมากๆครับ 100-200 ข้อความได้ จนวันที่11 โรงงานหยุดผมก็กลับ ตจว ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนเดิม จนวันที่ 12หรือ13 เธอตอบกลับทางเฟสมาว่า "แก เราเป็นเพื่อนกันเถอะ" ตอนนั้นมันชาไปหมด ผมไม่เคยเข้าใจอารมณ์นี้มาก่อน จนวันนั้น มันงง สับสน ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็โทรไปหาทันทีแต่เธอบล็อกเบอร์ผม เบอร์น้องชายผม เบอร์พ่อ เบอร์แม่ จนผมใช้เบอร์คนอื่นโทรไปเธอก็ให้เพื่อนรับแล้วก็บอกว่า แฟนผมคิดดีแล้ว จะเลิกวันนี้หรือวันไหนสุดท้ายก็ต้องเลิก ผมร้องไห้เลย (ไม่เคยร้องไห้มาก่อน มีครั้งเดียวคือตอนน้องสาวเสียชีวิต) ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ ถามหาเหตุผลก็ไม่ได้รับมัน ผมรู้สึกน้อยใจและเสียใจมากๆ คิดเสมอว่าตอนคบกันก็ไม่เห็นจะมีอาการเบื่อ หรืออากรอยากจะเลิกกัน ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้าเลยเหรอ? ผมทุ่มเทกับเค้ามากๆเลยครับ เธอเป็นคนไม่ค่อยสนใจเรียน ผมก็เคี้ยวให้ตลอด ทำงานให้ ติวให้ตลอดแต่สิ่งที่ผมได้รับตอบแทนคือการเลิกรากันหรือ??
จากเดือนเมษายน- เดือนมิถุนายน เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนผมพบกับผู้หญิงที่โรงงานคนนึงเป็นนักศึกษาอีกสถาบันนึง เราทำงานด้วยกัน เลยรู้สึกดีๆเลยคบกัน แต่ด้วยความที่ผมกับแฟนเก่าคบกันนานผมรู้สึกอาลัย อาวรณ์เสมอครับ คิดถึง ห่วงมาก(เพราะเค้าทำอะไรไม่เป็นเลย จะอยู่คนเดียวได้ไหม จะกินข้าวรึยัง และก็พวกโรคประจำตัวของเธอว่าเธอกินยาไหม) ผมจึกหาเรื่องโทรไปเพื่อบอกว่า จะนำกุญแจห้องไปคืนนะ แล้วก็ถามเป็นไง สบายดีไหม จนตั้งแต่วันนั้นผมรู้สึกว่าเธอเหมือนเดิม วันนั้นทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น แล้วเธอก็รู้ว่าผมมีแฟนใหม่ เธอก็ชอบถามว่า "แกรักกันมากเหรอ" "เหมาะสมกันดีนะ เสป็กแกเลยนิ" ผมก็จะบอกว่า เค้ายังรักแกนะ (ตอนนั้นเธอก็มีแฟนใหม่แล้วเหมือนกันครับ หล่อกว่าผม รวยกว่า หุ่นก็ดีกว่า ไม่มีอะไรจะสู้เล้ยยย เค้าคบกันเพราะช่วงนึงเธอไม่สบายและไม่มีใครอยู่ข้างๆเลยให้ผู้ชายคนนี้มาอยู่ด้วย T^T โคตรเจ็บอะครับ) จากวันนั้นเราก็คุยกันมาตลอดโดยที่ต่างคนต่างรู้ตัวว่าทำอะไรกันอยู่ ผมรู้สึกว่าเปิดเทอมเราจะได้กลับมาคบกันอีก เพราะผมมักจะถามเค้าว่า "แกกับแฟนรักกันมากเหรอ" สิ่งที่เค้าตอบผมทุกครั้งคือ "เฉยๆอะ" ผมรู้สึกดีใจกับคำตอบที่ได้มานะครับ แฟนเค้ารู้คงเสียใจมาก จนเมื่อเดือน สิงหาคมนี้แหละครับจุดพีคเลย ผมรีบกลับไปที่มหาลัยเพื่อพบเธอ เธอเหมือนเดิมครับ ผมแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เช่นเดียวกับเธอแต่เธอเสียงสั่นเวลาพูดกับผมคิดว่าเธอคงดีใจที่พบผม(จะบอกว่าผมดีใจมากๆ) เราไปกินข้าวกัน ทุกอย่างเหมือนวันสุดท้ายที่แยกจากกันตอนซัมเมอร์ ผมไม่รู้สึกว่าเราเลิกกันไปเลย (ผมเลิกกับแฟนแล้วนะครับ แต่เค้ายังไม่เลิกเพราะเหตุผล คือ คนใหม่ไม่ผิดที่จะบอกเลิก) สิ่งที่ผมกับเค้าเป็นกันอยู่ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าฐานะอะไรกัน ผมน้อยใจมาก มีครั้งนึงผมถามกับเค้า เราคุยกันถึงเรื่องสถานะ เค้าบอกไม่อยากให้มีสถานะอะไร คบกันแบบนี้แหละ (กอดกันได้ จับมือกันได้ และเค้าก็ชอบกอดแขนผมเวลาเดินด้วยกัน) เค้าลบข้อควมทางเฟสที่คุยกันตลอด2ปี ประมาณ1หมื่นถึง2หมื่นข้อความ (ผมไม่ได้ลบเพราะรู้สึกเสียดาย เก็บไว้อ่าน ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่อ่านมัน) จนวันที่7 ที่ผ่านมา ด้วยความเผือกบวกโรคจิตอยากเจ็บใจเล่นๆ เลยเข้าเฟสเค้า(เค้าไม่รู้ว่าผมรู้ได้ยังไง) และอ่าน ขค ที่คุยกับแฟนเค้า มันช่างนักรัก มุ้งมิ้งมากๆ สรรพนามที่เรียกกันมันทำให้ผม ชา อีกแล้วครับ ตอนนั้นสิ่งที่เข้าในหัวอยากแรกคือ เค้ารักกันมาก ซึ่งมันไม่เหมือนเวลาที่เค้าบอกผม ว่าเค้ารักผมมากกว่าแฟนเค้า ผมคิดว่าผมควรต้องออกมาได้แล้ว ควรเลิกให้ความหวังตัวเองได้แล้ว เทอมนี้เราก็ลงเรียนด้วยกันอีก ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยครับ มันแย่ไปหมด มันผิดหวัง มันเสียใจและน้อยใจมาก คำบางคำที่เค้าใช่กับแฟนใหม่เค้าผมไม่เคยได้รับมันเลย แล้วเธอก็ยังนั่งรถจากบางแสนไปหาแฟนที่กรุงเทพ โดยบอกกับผมว่าไปหาหมอ นอนบ้านป้า แต่เค้าไปนอนด้วยกันแล้ววว
พรุ่งนี้ผมต้องไปมหาลัย ผมอยากไปพบเค้ามาก ผมคิดแค่ว่าแค่ผมรักเค้ามันก็น่าจะพอแล้ว สิ่งที่เค้าให้ผมมันเหมือนตอนเราคบกัน ก็น่าจะพอใจแล้ว
แต่ในใจมันก็ดันคิดแต่เรื่อง ศีลธรรม บาป และผมก็รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแน่ๆ ผมรับไม่ไได้ที่จะต้องเห็นเค้าคุยกัน มากินข้าวด้วยกันและตัดการ ติดต่อกับผมต่ออยู่ด้วยกัน ตอนนี้ผมไม่มีใคร ไม่พร้อมจะคุยกับใครเลยครับ
อยากทราบความคิดเห็นจากคนที่เคยเจอแบบนี้ว่า...
-ผมควรออกมาจากตรงนั้นดีไหม หรือรอแบบนี้ตลอดไป (ผมเคยเห็นรูปเค้ากับแฟน ถ่ายกันน่ารักมากเลยนะ เวลาผมมองเค้าผมก็จะเห็นแฟนเค้าอยู่ข้างๆแบบในรูป
ยาวไปไหมครับ มันเป็นอารมณ์ล้วนๆพิมพ์ไปพิมพ์มา ยาวจัง!! ขออภัยหากมองดูเป็นเรื่องไร้สาระนะครับ ผมก็แค่อึดอัด อยากระบายT^T
แท็กห้องมั่วไปไหมครับ กระทู้แรกนะครับ(หลังจากที่เพื่อนแต่ละคนช่วยอะไรไม่ได้ วันๆจะพาไปดื่มแต่ สุราเมรัย T^T)
เปิดเทอมใหม่พร้อมสถานะใหม่ ไม่เข้าใจT^T
ผมจะขอระบายความในใจพร้อมกับถามบางอย่างครับ
เริมเล่าเลยนะครับ.... ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยขึ้นปี3แล้ว ในช่วงปิดเทอมยาวที่ผ่านมาทุกๆอย่างเปลี่ยนไปหมด ไม่เว้นแม้แต่คนที่เคยรักกันมากและตอนนี้ก็ยังรักอยู่
ผมกับแฟนคบกันเกือบๆ2ปี จนมาเลิกกันเมือเดือนเมษษยนที่ผ่านมา วันสงการนต์ด้วยครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมอยู่หอด้วยกันตลอด เรียนด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน มีกิจกรรมมากมายที่ทำด้วยกัน ความทรงจำทั้งดีและไม่ดีจึงมีอยู่มาก เราทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่เคยมีเรื่องเกี่ยวกับชู้สาว นอกใจเลยย ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกันคือ เลือกอาหารที่จะกินตอนนั้นไม่ได้ เค้าอยากไปเที่ยวแต่ผมขี้เกียจพาไปบ้าง ร้อนบ้าง เหนื่อยบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แฟนผมค่อนข้างตามใจผมมาก เป็นคนมึนๆ ไม่ค่อยคิดอะไรเยอะ เป็นตัวของตัวเองมากๆ มากขนาดที่ว่าเค้าสามารถเล่าทุกอย่างของชีวิต ทั้งช่วงที่ดีและช่วงที่เลวร้ายในชีวิตเค้าให้ผมฟัง แต่ผมซึ่งเป็นคนใจร้อน โวยวาย เสียงดัง ชอบตะคอกและงอแง (แฟนผมบอกมา )ซึ่งก็จริงครับ ผมและแฟนถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันเลย ที่บ้านแฟนจะตามใจมากๆอยากได้อะไรได้หมดแต่ครอบครัวผมต้องดูแลตัวเอง เพราะที่บ้านฐานะไม่ค่อยดีซ้ำกับพ่อซึ่งโดนเปลี่ยนงานเนื่องจากสถานะทางการเมือง ผมเองก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองเมื่ออยู่ที่มหาลัย เค้าไม่เคยคุยกับผู้ชายคนไหนเลย(หรือผมไม่รู้เอง)และผมก็ไม่เคยนอกใจเธอ จนเวลาผ่านไปจนปิดเทอมปี2 ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ซึ่งเธอลงเรียน แต่ผมไม่ได้ลงเพราะคิดว่าปิดเทอมยาวๆน่าจะกลับบ้านทำงานเก็บตังค์ เพื่อซื้อของที่อยากได้ พาเค้าไปเที่ยว
ผมเลือกทำงานโรงงานแห่งหนึ่งแถวบ้าน เค้าเรียนซัมเมอร์ เราไม่ได้เจอกันเลยครับแต่ติดต่อโทรคุยกันตลอด แต่แค่2-3 นาที ต่อครั้ง จนเมื่อวันที่ 9 เมษา ผมไม่สามารถติดต่อเธอได้(โทรไปไม่รับ ไม่ตัดสาย ทักเฟสไม่อ่าน ไม่ตอบ)ตอนนั้นผมรู้ทันทีว่ามีอะไรแน่ๆ ผมเป็นคนขี้กังวล คิดมาก ผมก็ทักเฟสไปตลอด เป็นอะไรเหรอ แกมีใครเหรอ เค้าห่วงนะ เยอะมากๆครับ 100-200 ข้อความได้ จนวันที่11 โรงงานหยุดผมก็กลับ ตจว ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนเดิม จนวันที่ 12หรือ13 เธอตอบกลับทางเฟสมาว่า "แก เราเป็นเพื่อนกันเถอะ" ตอนนั้นมันชาไปหมด ผมไม่เคยเข้าใจอารมณ์นี้มาก่อน จนวันนั้น มันงง สับสน ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็โทรไปหาทันทีแต่เธอบล็อกเบอร์ผม เบอร์น้องชายผม เบอร์พ่อ เบอร์แม่ จนผมใช้เบอร์คนอื่นโทรไปเธอก็ให้เพื่อนรับแล้วก็บอกว่า แฟนผมคิดดีแล้ว จะเลิกวันนี้หรือวันไหนสุดท้ายก็ต้องเลิก ผมร้องไห้เลย (ไม่เคยร้องไห้มาก่อน มีครั้งเดียวคือตอนน้องสาวเสียชีวิต) ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ ถามหาเหตุผลก็ไม่ได้รับมัน ผมรู้สึกน้อยใจและเสียใจมากๆ คิดเสมอว่าตอนคบกันก็ไม่เห็นจะมีอาการเบื่อ หรืออากรอยากจะเลิกกัน ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้าเลยเหรอ? ผมทุ่มเทกับเค้ามากๆเลยครับ เธอเป็นคนไม่ค่อยสนใจเรียน ผมก็เคี้ยวให้ตลอด ทำงานให้ ติวให้ตลอดแต่สิ่งที่ผมได้รับตอบแทนคือการเลิกรากันหรือ??
จากเดือนเมษายน- เดือนมิถุนายน เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนผมพบกับผู้หญิงที่โรงงานคนนึงเป็นนักศึกษาอีกสถาบันนึง เราทำงานด้วยกัน เลยรู้สึกดีๆเลยคบกัน แต่ด้วยความที่ผมกับแฟนเก่าคบกันนานผมรู้สึกอาลัย อาวรณ์เสมอครับ คิดถึง ห่วงมาก(เพราะเค้าทำอะไรไม่เป็นเลย จะอยู่คนเดียวได้ไหม จะกินข้าวรึยัง และก็พวกโรคประจำตัวของเธอว่าเธอกินยาไหม) ผมจึกหาเรื่องโทรไปเพื่อบอกว่า จะนำกุญแจห้องไปคืนนะ แล้วก็ถามเป็นไง สบายดีไหม จนตั้งแต่วันนั้นผมรู้สึกว่าเธอเหมือนเดิม วันนั้นทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น แล้วเธอก็รู้ว่าผมมีแฟนใหม่ เธอก็ชอบถามว่า "แกรักกันมากเหรอ" "เหมาะสมกันดีนะ เสป็กแกเลยนิ" ผมก็จะบอกว่า เค้ายังรักแกนะ (ตอนนั้นเธอก็มีแฟนใหม่แล้วเหมือนกันครับ หล่อกว่าผม รวยกว่า หุ่นก็ดีกว่า ไม่มีอะไรจะสู้เล้ยยย เค้าคบกันเพราะช่วงนึงเธอไม่สบายและไม่มีใครอยู่ข้างๆเลยให้ผู้ชายคนนี้มาอยู่ด้วย T^T โคตรเจ็บอะครับ) จากวันนั้นเราก็คุยกันมาตลอดโดยที่ต่างคนต่างรู้ตัวว่าทำอะไรกันอยู่ ผมรู้สึกว่าเปิดเทอมเราจะได้กลับมาคบกันอีก เพราะผมมักจะถามเค้าว่า "แกกับแฟนรักกันมากเหรอ" สิ่งที่เค้าตอบผมทุกครั้งคือ "เฉยๆอะ" ผมรู้สึกดีใจกับคำตอบที่ได้มานะครับ แฟนเค้ารู้คงเสียใจมาก จนเมื่อเดือน สิงหาคมนี้แหละครับจุดพีคเลย ผมรีบกลับไปที่มหาลัยเพื่อพบเธอ เธอเหมือนเดิมครับ ผมแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เช่นเดียวกับเธอแต่เธอเสียงสั่นเวลาพูดกับผมคิดว่าเธอคงดีใจที่พบผม(จะบอกว่าผมดีใจมากๆ) เราไปกินข้าวกัน ทุกอย่างเหมือนวันสุดท้ายที่แยกจากกันตอนซัมเมอร์ ผมไม่รู้สึกว่าเราเลิกกันไปเลย (ผมเลิกกับแฟนแล้วนะครับ แต่เค้ายังไม่เลิกเพราะเหตุผล คือ คนใหม่ไม่ผิดที่จะบอกเลิก) สิ่งที่ผมกับเค้าเป็นกันอยู่ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าฐานะอะไรกัน ผมน้อยใจมาก มีครั้งนึงผมถามกับเค้า เราคุยกันถึงเรื่องสถานะ เค้าบอกไม่อยากให้มีสถานะอะไร คบกันแบบนี้แหละ (กอดกันได้ จับมือกันได้ และเค้าก็ชอบกอดแขนผมเวลาเดินด้วยกัน) เค้าลบข้อควมทางเฟสที่คุยกันตลอด2ปี ประมาณ1หมื่นถึง2หมื่นข้อความ (ผมไม่ได้ลบเพราะรู้สึกเสียดาย เก็บไว้อ่าน ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่อ่านมัน) จนวันที่7 ที่ผ่านมา ด้วยความเผือกบวกโรคจิตอยากเจ็บใจเล่นๆ เลยเข้าเฟสเค้า(เค้าไม่รู้ว่าผมรู้ได้ยังไง) และอ่าน ขค ที่คุยกับแฟนเค้า มันช่างนักรัก มุ้งมิ้งมากๆ สรรพนามที่เรียกกันมันทำให้ผม ชา อีกแล้วครับ ตอนนั้นสิ่งที่เข้าในหัวอยากแรกคือ เค้ารักกันมาก ซึ่งมันไม่เหมือนเวลาที่เค้าบอกผม ว่าเค้ารักผมมากกว่าแฟนเค้า ผมคิดว่าผมควรต้องออกมาได้แล้ว ควรเลิกให้ความหวังตัวเองได้แล้ว เทอมนี้เราก็ลงเรียนด้วยกันอีก ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยครับ มันแย่ไปหมด มันผิดหวัง มันเสียใจและน้อยใจมาก คำบางคำที่เค้าใช่กับแฟนใหม่เค้าผมไม่เคยได้รับมันเลย แล้วเธอก็ยังนั่งรถจากบางแสนไปหาแฟนที่กรุงเทพ โดยบอกกับผมว่าไปหาหมอ นอนบ้านป้า แต่เค้าไปนอนด้วยกันแล้ววว
พรุ่งนี้ผมต้องไปมหาลัย ผมอยากไปพบเค้ามาก ผมคิดแค่ว่าแค่ผมรักเค้ามันก็น่าจะพอแล้ว สิ่งที่เค้าให้ผมมันเหมือนตอนเราคบกัน ก็น่าจะพอใจแล้ว
แต่ในใจมันก็ดันคิดแต่เรื่อง ศีลธรรม บาป และผมก็รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแน่ๆ ผมรับไม่ไได้ที่จะต้องเห็นเค้าคุยกัน มากินข้าวด้วยกันและตัดการ ติดต่อกับผมต่ออยู่ด้วยกัน ตอนนี้ผมไม่มีใคร ไม่พร้อมจะคุยกับใครเลยครับ
อยากทราบความคิดเห็นจากคนที่เคยเจอแบบนี้ว่า...
-ผมควรออกมาจากตรงนั้นดีไหม หรือรอแบบนี้ตลอดไป (ผมเคยเห็นรูปเค้ากับแฟน ถ่ายกันน่ารักมากเลยนะ เวลาผมมองเค้าผมก็จะเห็นแฟนเค้าอยู่ข้างๆแบบในรูป
ยาวไปไหมครับ มันเป็นอารมณ์ล้วนๆพิมพ์ไปพิมพ์มา ยาวจัง!! ขออภัยหากมองดูเป็นเรื่องไร้สาระนะครับ ผมก็แค่อึดอัด อยากระบายT^T
แท็กห้องมั่วไปไหมครับ กระทู้แรกนะครับ(หลังจากที่เพื่อนแต่ละคนช่วยอะไรไม่ได้ วันๆจะพาไปดื่มแต่ สุราเมรัย T^T)