ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ
รู้สึกอึดอัด และหาคนรับฟังไม่ได้
เราเรียนจบและทำงานในระบบราชการมาได้สี่ห้าเดือนแล้ว
ความรู้สึกส่วนตัวคือ ไม่ได้ชอบทำงานราชการมาก แต่ที่บ้านกลัวว่าถ้าเราทำงานเอกชน จะไปไม่รอด
ก็ให้ทำงานในระบบที่มีกรอบบังคับ จะได้ฝึกเราด้วย
ที่ที่เราทำงาน อยู่ในสถานที่กันดาร ถ้าให้อธิบายก็ เซเว่นที่ใกล้ที่สุด ห่างออกไป 30 โล
รถประจำทาง มีวิ่ง วันละสองเที่ยว คือ เช้า กับเย็น
ตลาดประจำไม่มี มีตลาดนัด ห่างออกไปราวๆห้ากิโล ซึ่ง ไม่มีรถประจำทางผ่าน
พื้นที่ใกล้ๆ พอจะมีร้านอาหารบ้าง แต่ก็มีเพียงร้านถึงสองร้าน เปิดบ้างไม่เปิดบ้าง ส่วนใหญ่จะเปิดถึงบ่ายโมง ก็เก็บร้านกันหมด
เราเพิ่งเรียนจบไม่นาน เงินเดือนยังตกเบิก ไม่สามารถจะซื้อรถเพื่อขับออกไปหาร้านข้าวที่ห่างออกไปได้
ก็ต้องซื้อพวกมาม่า ของสดที่พอจะเก็บได้นานมาตุนไว้ แล้วช่วงเที่ยง เดี๋ยวนี้พักสิบห้านาที มีเวลาแค่กดน้ำร้อนใส่มาม่าแค่นั้นแหละค่ะ
พอเราเริ่มทำงาน บอกเลยว่าเรายังเด็กอยู่มาก
ไม่เข้าใจระบบราชการเท่าไหร่ เพราะตอนเรียน มันก็ไม่มีการสอนพวกเรื่องนี้ (ซึ่งอันนี้เราก็พยายามทำความเข้าใจอยู่)
เหมือนกับมาเริ่มใหม่ทั้งหมด อาจจะได้พวกความรู้ในการเรียนมาช่วยได้บ้าง
บางเรื่องเช่น ไปประชุม ข้างนอกจังหวัด ต้องหารถไปเอง ทั้งที่เราเองบางทีก็ไม่ได้อยากไป
แต่มันจำเป็นสำหรับระบบในที่ทำงาน เป็นเรื่องที่ส่วนกลางบังคับมาให้ต้องไป ก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง ทั้งที่เงินเดือนเรายังไม่ออก
ก็ต้องใช้ตังค์เก็บที่พอมีอยู่ จ่ายไปเรื่อยๆ
ซึ่งตอนนี้ เงินในบัญชี เราก็แทบไม่เหลือแล้ว
ยังไม่นับรวมถึง ผู้คนในที่ทำงาน ในแผนกเราเอง เราปลงๆแล้ว
คือพื้นที่ห่างไกล เงินเดือนน้อย งานหนัก (พี่ๆเค้าบอกว่า ก็ทำตามเงินเดือน ได้แค่นี้ จะให้ทำแค่ไหน เราก็พูดไม่ออก
ไม่กล้าบอกว่า หนูยังไม่ได้เงินเดือน แต่หนูต้องมารับงานในส่วนที่พี่ทำทิ้งไว้ด้วยอ่าา T.T)
แต่แผนกอื่น เราไม่ค่อยเข้าใจ
บางทีชอบหาเรื่องด่า คือ แบบทำไมเราทำนู้นนี่นั่นไม่ได้ เราก็ไม่อยากจะบอกว่า เพิ่งเริ่มมาทำงาน และงานในส่วน
ที่เค้าด่าเรา เป็นงานคนอื่น แต่เรารับมาช่วยทำให้
บางทีก็นินทากันไปมา ซึ่งแบบ เออ พอทำงานมันเป็นแบบนี้เองเหรอ
เรารู้สึกว่าเราคิดผิดมาก จะลาออกตอนนี้ก็ไม่ได้
คิดว่าพอถึงเวลาเมื่อไหร่ เราคงไม่ทนอยู่แล้ว
รู้สึกมันไม่มีความสุขในการทำงาน เครียด ปวดหัว โรคกระเพาะเรากำเริบหลายครั้งมาก
เพราะบางที่ เที่ยงกว่ายังไม่ได้กินข้าว อีกสิบนาทีจะบ่าย งานก็มาก็ตรงหน้าให้ทำแล้ว
เราอยากจะโวยวายมากว่า พักเที่ยงมันไม่มีแล้วเหรอไง
ช่วงนี้ เราก็ต้องมารับทำงานนอกเวลา เพราะไม่มีใครในที่ทำงานอยากจะทำสักคน
เราก็เออ เอาก็เอา ทำให้ก็ได้
งานส่วนตัวเราเอง (ก็คืองานที่ทำงานนั่นแหละค่ะ แต่เป็นงานส่วนที่เราต้องรับผิดชอบ)
ก็ไม่เสร็จสักที มีแต่งานส่วนคนอื่น มาวุ่นวายให้เต็มไปหมด
เราก็เข้าใจว่า ทุกคนเห็นเราเป็นเด็ก มันคงไม่มีปากเสียงอะไรมาก
มีอะไรก็โยนๆให้ทำไปเถอะ
ซึ่งตอนแรกเราโอเค แต่ตอนนี้เราเริ่มจะไม่ค่อยไหวแล้ว
เราวางแผนไว้แล้วว่าถ้าเงินเดือนที่ตกเบิกออกเมื่อไหร่ เราจะเริ่มหางานอย่างอื่น
อาจจะเป็นธุรกิจส่วนตัวที่เราพอทำได้ และสบายใจ
*** ขอบคุณนะคะ สำหรับพื้นที่เล็กๆ ตรงนี้ ****
ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะ เรียนจบมาทำงานสี่ห้าเดือนแล้ว เครียดมาก
รู้สึกอึดอัด และหาคนรับฟังไม่ได้
เราเรียนจบและทำงานในระบบราชการมาได้สี่ห้าเดือนแล้ว
ความรู้สึกส่วนตัวคือ ไม่ได้ชอบทำงานราชการมาก แต่ที่บ้านกลัวว่าถ้าเราทำงานเอกชน จะไปไม่รอด
ก็ให้ทำงานในระบบที่มีกรอบบังคับ จะได้ฝึกเราด้วย
ที่ที่เราทำงาน อยู่ในสถานที่กันดาร ถ้าให้อธิบายก็ เซเว่นที่ใกล้ที่สุด ห่างออกไป 30 โล
รถประจำทาง มีวิ่ง วันละสองเที่ยว คือ เช้า กับเย็น
ตลาดประจำไม่มี มีตลาดนัด ห่างออกไปราวๆห้ากิโล ซึ่ง ไม่มีรถประจำทางผ่าน
พื้นที่ใกล้ๆ พอจะมีร้านอาหารบ้าง แต่ก็มีเพียงร้านถึงสองร้าน เปิดบ้างไม่เปิดบ้าง ส่วนใหญ่จะเปิดถึงบ่ายโมง ก็เก็บร้านกันหมด
เราเพิ่งเรียนจบไม่นาน เงินเดือนยังตกเบิก ไม่สามารถจะซื้อรถเพื่อขับออกไปหาร้านข้าวที่ห่างออกไปได้
ก็ต้องซื้อพวกมาม่า ของสดที่พอจะเก็บได้นานมาตุนไว้ แล้วช่วงเที่ยง เดี๋ยวนี้พักสิบห้านาที มีเวลาแค่กดน้ำร้อนใส่มาม่าแค่นั้นแหละค่ะ
พอเราเริ่มทำงาน บอกเลยว่าเรายังเด็กอยู่มาก
ไม่เข้าใจระบบราชการเท่าไหร่ เพราะตอนเรียน มันก็ไม่มีการสอนพวกเรื่องนี้ (ซึ่งอันนี้เราก็พยายามทำความเข้าใจอยู่)
เหมือนกับมาเริ่มใหม่ทั้งหมด อาจจะได้พวกความรู้ในการเรียนมาช่วยได้บ้าง
บางเรื่องเช่น ไปประชุม ข้างนอกจังหวัด ต้องหารถไปเอง ทั้งที่เราเองบางทีก็ไม่ได้อยากไป
แต่มันจำเป็นสำหรับระบบในที่ทำงาน เป็นเรื่องที่ส่วนกลางบังคับมาให้ต้องไป ก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง ทั้งที่เงินเดือนเรายังไม่ออก
ก็ต้องใช้ตังค์เก็บที่พอมีอยู่ จ่ายไปเรื่อยๆ
ซึ่งตอนนี้ เงินในบัญชี เราก็แทบไม่เหลือแล้ว
ยังไม่นับรวมถึง ผู้คนในที่ทำงาน ในแผนกเราเอง เราปลงๆแล้ว
คือพื้นที่ห่างไกล เงินเดือนน้อย งานหนัก (พี่ๆเค้าบอกว่า ก็ทำตามเงินเดือน ได้แค่นี้ จะให้ทำแค่ไหน เราก็พูดไม่ออก
ไม่กล้าบอกว่า หนูยังไม่ได้เงินเดือน แต่หนูต้องมารับงานในส่วนที่พี่ทำทิ้งไว้ด้วยอ่าา T.T)
แต่แผนกอื่น เราไม่ค่อยเข้าใจ
บางทีชอบหาเรื่องด่า คือ แบบทำไมเราทำนู้นนี่นั่นไม่ได้ เราก็ไม่อยากจะบอกว่า เพิ่งเริ่มมาทำงาน และงานในส่วน
ที่เค้าด่าเรา เป็นงานคนอื่น แต่เรารับมาช่วยทำให้
บางทีก็นินทากันไปมา ซึ่งแบบ เออ พอทำงานมันเป็นแบบนี้เองเหรอ
เรารู้สึกว่าเราคิดผิดมาก จะลาออกตอนนี้ก็ไม่ได้
คิดว่าพอถึงเวลาเมื่อไหร่ เราคงไม่ทนอยู่แล้ว
รู้สึกมันไม่มีความสุขในการทำงาน เครียด ปวดหัว โรคกระเพาะเรากำเริบหลายครั้งมาก
เพราะบางที่ เที่ยงกว่ายังไม่ได้กินข้าว อีกสิบนาทีจะบ่าย งานก็มาก็ตรงหน้าให้ทำแล้ว
เราอยากจะโวยวายมากว่า พักเที่ยงมันไม่มีแล้วเหรอไง
ช่วงนี้ เราก็ต้องมารับทำงานนอกเวลา เพราะไม่มีใครในที่ทำงานอยากจะทำสักคน
เราก็เออ เอาก็เอา ทำให้ก็ได้
งานส่วนตัวเราเอง (ก็คืองานที่ทำงานนั่นแหละค่ะ แต่เป็นงานส่วนที่เราต้องรับผิดชอบ)
ก็ไม่เสร็จสักที มีแต่งานส่วนคนอื่น มาวุ่นวายให้เต็มไปหมด
เราก็เข้าใจว่า ทุกคนเห็นเราเป็นเด็ก มันคงไม่มีปากเสียงอะไรมาก
มีอะไรก็โยนๆให้ทำไปเถอะ
ซึ่งตอนแรกเราโอเค แต่ตอนนี้เราเริ่มจะไม่ค่อยไหวแล้ว
เราวางแผนไว้แล้วว่าถ้าเงินเดือนที่ตกเบิกออกเมื่อไหร่ เราจะเริ่มหางานอย่างอื่น
อาจจะเป็นธุรกิจส่วนตัวที่เราพอทำได้ และสบายใจ
*** ขอบคุณนะคะ สำหรับพื้นที่เล็กๆ ตรงนี้ ****