สวัสดีครับผม ผมชินน่ะครับ อายุ17ปี
จะมาแชร์รักแท้ของผม
เรื่องมันเกิดจากเมื่อ 14 ปีก่อน
ตอนผมอายุ3ขวบได้ พ่อผมส่งผมมาอยู่ที่กรุงเทพ มาอยู่กะใครอ่อครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน 5555+
โดยเค้าผู้หญิงบอกให้เรียกตัวเองว่า มาม๊า
และเขาผู้ชายบอกให้เรียกตัวเองว่า ปาป๊า
ก็ด้วยความเป็นเด็กเนอะครับ บอกไรก็เชื่อหมดก็เรียกเค้าว่า ป๊า ม๊า ต้องแต่นั่นมา
เขาส่งผมเรียนเรื่อยมาครับ ก็เด็กผู้ชายเกเรอ่ะครับ พอขึ้นม.1 ตกมั่ง โดดมั่ง
จนจบม.3ไปได้ด้วยดี ด้วยเกรดเฉลี่ย 1.68 ครับ แหมก็ตอนเด็กๆชอบบอกให้ผมสอบได้เลขหนึ่ง เลยทำตามที่เค้าสอนอ่ะครับ 5555
พอขึ้น ม.4 เป็นช่วงเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างมาก ผมเลิกเรียนครับ ตอนนั่นผมอายุ15ครับ พอดีผมเรียนเร็วนิดหน่อยอ่ะครับ
สาเหตุที่เลิกเรียนอ่อครับ 1ขี้เกียจ 2อยากมีเงินใช้เยอะๆครับเลยเลิกเรียน 5555 งี่เง่ามากเลย
ตอนนั่นผมทำงานร้านอาหารบุ๊ฟเฟ๊ เข้าบ่ายสอง เลิกห้าทุ่มทุกวัน
จนวันนึงมีคนชวนผมไปทำเงินเดือนใช้ได้อยู่ แถมใจดีอีก แต่ข้อเสียคือต้องไปนอนที่ร้านครับ
ทำไงอ่ะครับ โอกาศมาก็ไปทำ แต่ผมไม่ได้บอกใครเลยครับนอกจากเพื่อนว่าผมจะไปทำร้านอาหารร้านนี้
ผมไปเลยครับเย็นนั่น พูดง่ายๆครับผมหนีออกจากบ้าน หนีไป 3-4 วัน โทรหาผมให้วุ่ยวายเต็มบ้านเลยครับ
ตามหาจนทั่วแต่ก็ ตามหาผมไม่พบอยู่ดี จนผมติดต่อเค้าเองครับ เค้าจึงรู้ว่าผมสบายดี
ผมทำที่นั่นประมาณ หก เดือนได้ครับ กำลังไปได้สวย แต่ก็หักมุมครับ
ผมมีปัญหาไม่เข้าใจกันกับเพื่อนร่วมงาน ผมเลยกลับมา ที่ บ้านผมเหมือนเดิมครับ กะจะหางานใหม่ทำ
ตอนนั่นมีเงินเก็บ ประมาณ2 หมื่น ใช้ประมาณ2เดือนหมด เก็บมาต้องครึ่งปีเเหนะ สองเดือนหมด
5555 พอเงินหมดก็ตามนั่นเเหละครับ นอนอยู่บ้านๆเฉยๆ งานไม่ทำ ชีวิตไร้สาระมาก แถมยังขอพ่อแม่อีก
จนวันนึง พ่อแท้ๆผม บอกให้ไปช่วยงานที่หาดใหญ่หน่อย ถ้าผมชอบทำจะยกโรงงานเค้าให้ผม
ผมเลยไปครับ เป็นโรงกลึงเหล็กครับ
ผมทำทุกอย่างครับ ทำจนเป็นหมด แต่ติดอย่างเดียวครับ ผมไม่ชอบงานช่างเอาซะเลยย ผมเลยตัดสินใจกลับมาที่ กทม ครับ
มานอนเหมือนเดิมสักพัก ผมได้ที่ทำงานใหม่ครับ
เงินเดือนดี เจ้านายใจดี ไกล้บ้าน ผมงานคุมเครื่องปริ้นอิงค์เจ็ทขนาดใหญ่ครับ
งานหนักครับ หนักมาก บางทีทำจนถึงเช้าอีกวันนึงเพื่อเร่งงานครับ
ผมชอบงานนี้มาก แต่มีอุปสรรคครับ เนื่องจากผมสูดดมสีจากเครื่องทุกวัน
จนผมอาเจียนเป็นเลือด ครับม๊าผมเลยบอกให้ออกจากงาน
แล้วให้ไปช่วยที่ร้านซะ ป๊าผมนั่นทำธุรกิจสองอย่าง
ส่งออกรูปปั่นทองเหลืองกับ แลกเปลี่ยนเงินตรา
ผมไปช่วยตรงแลกเปลี่ยนเงินตราครับ
ตอนแรกไปพูดอังกฤษไม่เป็นเยยยยยยย
ลูกค้าก็เป็นแขกซะส่วนใหญ่ สำเนียงปวดหัววววว
ชอบต่อราคา เถียงกะเค้าประจำครับ จนผมพอพูดได้นิดหน่อย
ยิ่งตอนนี้ผมอยู่คนเดียวด้วยครับ 5555 เพราะพี่ที่เค้าทำงานลาคลอด 2 คนผมเลย ต้องมาดูแลตรงนั่นไปครับ
จนวันนึงผมได้รู้จัก ผญ คนนึงครับ เธอดีกะผมมาก เราคุยๆกันครับ คุยกันดีมากเลย
เราคุยกันจนถึงวันนี้ 8/8/14 ช่วงเย็นเหมือนเธองอลผมครับ โทรไปไม่รับต้องหลายสาย
แล้วคือผมจะเข้าโรงหนัง ผมชอบดูหนังคนเดียวหน่ะ จจนผมเข้าโรงไปเลยปิดเสียงซะ ผมหวังว่ากะให้เธอมาหน่อยก็ยังดี
พอหนังจบผมหยิบโทรศัพท์มาดูมี มิสคอล์ 2 สาย ผมดีใจมากเลยคิดว่าเป็นเธอครับ
แต่พอหยิบขึ้นมา กลับเป็นเบอร์ป๊าผมกะเบอร์ม๊าผมครับ ตอนนั่นน้ำตาผมแทบไหล
คณะที่ผมกำลังคิดถึงคนอื่นอยู่ ป๊าม๊ากลับโทรหาผม ผมจึงตระหนักเลยครับ
ว่ารักแท้ที่ผมเองก็อยากมีมากมาย กลับไม่ได้อยู่ไหนไกลเลยครับ มันอยู่ข้างๆผมแท้ๆ ผมแทบจะร้องไห้ตอนดูเบอร์ป๊าม๊าผม
ในคณะที่ผมห่วงคนอื่นอยู่ ป๊าม๊ากลับห่วงผมอยู่ อ่อลืมบอกครับวันนี้มาดูไม่ได้บอกป๊าม๊าหน่ะ 55555+
ขอบคุณรักแท้ที่มอบให้ผมทั่ง 14 ปีน่ะครับ
ลูกชายลูกสาวของป๊าม๊าผม ผมก็รักเช่นกัน ทุกคนเป็นพี่ผมหมด ผมเห็นเค้าเป็นเหมือนพี่ชายพี่สาวแท้ๆเหมือนกัน
เค้าดีกะผมมาก ถือเป็นวาสนาของผมที่ได้อยู่กะครอบครัวดีๆเช่นนี้
ไม่รู้ผมจะตอบแทนพระคุณเค้ายังไง ผมเรียนก็ไม่เอาไหน แถมยังทำตัวเกเรให้เค้าเป็นห่วงอีก
ที่ผ่านมาชินไม่ได้มองป๊าม๊าเป็นใครเลย ถึงเราไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่สายสัมพันระหว่างจิตใจเดียวกัน ทั่งพี่ๆทั่งหลายอีก
ผมมองเป็นพ่อแม่พี่ บังเกิดเกล้าของผมแล้ว
09/08/14 1.21น
ปล ผมไม่รู้ครับว่าแม่ผมเป็นใคร รู้ แค่ว่า ผมเกิดกะหมอตำแย หลังจากนั่น1เดือนแม่ผมก็หายไป หลังจากนั่นสามปี มีหญิงชาย คู่นึง เอาผมไปเลี้ยงดูแล
ขอบคูณพันทิฟที่มีที่ให้ผมระบายความในใจออกมาเล็กน้อยครับ
แท็กห้องสยาม ชีวิตวัยรุ่น
แท็กห้อง ชานเรือน ครอบครัว
แท็คห้องศาสนา ทำบุญ เพราะป๊าม๊าทำบุญกับผมไว้เยอะเหลือเกิน
ขอแชร์ประสปการณ์รักแท้กว่า 14 ปีที่ผ่านมาครับ
จะมาแชร์รักแท้ของผม
เรื่องมันเกิดจากเมื่อ 14 ปีก่อน
ตอนผมอายุ3ขวบได้ พ่อผมส่งผมมาอยู่ที่กรุงเทพ มาอยู่กะใครอ่อครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน 5555+
โดยเค้าผู้หญิงบอกให้เรียกตัวเองว่า มาม๊า
และเขาผู้ชายบอกให้เรียกตัวเองว่า ปาป๊า
ก็ด้วยความเป็นเด็กเนอะครับ บอกไรก็เชื่อหมดก็เรียกเค้าว่า ป๊า ม๊า ต้องแต่นั่นมา
เขาส่งผมเรียนเรื่อยมาครับ ก็เด็กผู้ชายเกเรอ่ะครับ พอขึ้นม.1 ตกมั่ง โดดมั่ง
จนจบม.3ไปได้ด้วยดี ด้วยเกรดเฉลี่ย 1.68 ครับ แหมก็ตอนเด็กๆชอบบอกให้ผมสอบได้เลขหนึ่ง เลยทำตามที่เค้าสอนอ่ะครับ 5555
พอขึ้น ม.4 เป็นช่วงเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างมาก ผมเลิกเรียนครับ ตอนนั่นผมอายุ15ครับ พอดีผมเรียนเร็วนิดหน่อยอ่ะครับ
สาเหตุที่เลิกเรียนอ่อครับ 1ขี้เกียจ 2อยากมีเงินใช้เยอะๆครับเลยเลิกเรียน 5555 งี่เง่ามากเลย
ตอนนั่นผมทำงานร้านอาหารบุ๊ฟเฟ๊ เข้าบ่ายสอง เลิกห้าทุ่มทุกวัน
จนวันนึงมีคนชวนผมไปทำเงินเดือนใช้ได้อยู่ แถมใจดีอีก แต่ข้อเสียคือต้องไปนอนที่ร้านครับ
ทำไงอ่ะครับ โอกาศมาก็ไปทำ แต่ผมไม่ได้บอกใครเลยครับนอกจากเพื่อนว่าผมจะไปทำร้านอาหารร้านนี้
ผมไปเลยครับเย็นนั่น พูดง่ายๆครับผมหนีออกจากบ้าน หนีไป 3-4 วัน โทรหาผมให้วุ่ยวายเต็มบ้านเลยครับ
ตามหาจนทั่วแต่ก็ ตามหาผมไม่พบอยู่ดี จนผมติดต่อเค้าเองครับ เค้าจึงรู้ว่าผมสบายดี
ผมทำที่นั่นประมาณ หก เดือนได้ครับ กำลังไปได้สวย แต่ก็หักมุมครับ
ผมมีปัญหาไม่เข้าใจกันกับเพื่อนร่วมงาน ผมเลยกลับมา ที่ บ้านผมเหมือนเดิมครับ กะจะหางานใหม่ทำ
ตอนนั่นมีเงินเก็บ ประมาณ2 หมื่น ใช้ประมาณ2เดือนหมด เก็บมาต้องครึ่งปีเเหนะ สองเดือนหมด
5555 พอเงินหมดก็ตามนั่นเเหละครับ นอนอยู่บ้านๆเฉยๆ งานไม่ทำ ชีวิตไร้สาระมาก แถมยังขอพ่อแม่อีก
จนวันนึง พ่อแท้ๆผม บอกให้ไปช่วยงานที่หาดใหญ่หน่อย ถ้าผมชอบทำจะยกโรงงานเค้าให้ผม
ผมเลยไปครับ เป็นโรงกลึงเหล็กครับ
ผมทำทุกอย่างครับ ทำจนเป็นหมด แต่ติดอย่างเดียวครับ ผมไม่ชอบงานช่างเอาซะเลยย ผมเลยตัดสินใจกลับมาที่ กทม ครับ
มานอนเหมือนเดิมสักพัก ผมได้ที่ทำงานใหม่ครับ
เงินเดือนดี เจ้านายใจดี ไกล้บ้าน ผมงานคุมเครื่องปริ้นอิงค์เจ็ทขนาดใหญ่ครับ
งานหนักครับ หนักมาก บางทีทำจนถึงเช้าอีกวันนึงเพื่อเร่งงานครับ
ผมชอบงานนี้มาก แต่มีอุปสรรคครับ เนื่องจากผมสูดดมสีจากเครื่องทุกวัน
จนผมอาเจียนเป็นเลือด ครับม๊าผมเลยบอกให้ออกจากงาน
แล้วให้ไปช่วยที่ร้านซะ ป๊าผมนั่นทำธุรกิจสองอย่าง
ส่งออกรูปปั่นทองเหลืองกับ แลกเปลี่ยนเงินตรา
ผมไปช่วยตรงแลกเปลี่ยนเงินตราครับ
ตอนแรกไปพูดอังกฤษไม่เป็นเยยยยยยย
ลูกค้าก็เป็นแขกซะส่วนใหญ่ สำเนียงปวดหัววววว
ชอบต่อราคา เถียงกะเค้าประจำครับ จนผมพอพูดได้นิดหน่อย
ยิ่งตอนนี้ผมอยู่คนเดียวด้วยครับ 5555 เพราะพี่ที่เค้าทำงานลาคลอด 2 คนผมเลย ต้องมาดูแลตรงนั่นไปครับ
จนวันนึงผมได้รู้จัก ผญ คนนึงครับ เธอดีกะผมมาก เราคุยๆกันครับ คุยกันดีมากเลย
เราคุยกันจนถึงวันนี้ 8/8/14 ช่วงเย็นเหมือนเธองอลผมครับ โทรไปไม่รับต้องหลายสาย
แล้วคือผมจะเข้าโรงหนัง ผมชอบดูหนังคนเดียวหน่ะ จจนผมเข้าโรงไปเลยปิดเสียงซะ ผมหวังว่ากะให้เธอมาหน่อยก็ยังดี
พอหนังจบผมหยิบโทรศัพท์มาดูมี มิสคอล์ 2 สาย ผมดีใจมากเลยคิดว่าเป็นเธอครับ
แต่พอหยิบขึ้นมา กลับเป็นเบอร์ป๊าผมกะเบอร์ม๊าผมครับ ตอนนั่นน้ำตาผมแทบไหล
คณะที่ผมกำลังคิดถึงคนอื่นอยู่ ป๊าม๊ากลับโทรหาผม ผมจึงตระหนักเลยครับ
ว่ารักแท้ที่ผมเองก็อยากมีมากมาย กลับไม่ได้อยู่ไหนไกลเลยครับ มันอยู่ข้างๆผมแท้ๆ ผมแทบจะร้องไห้ตอนดูเบอร์ป๊าม๊าผม
ในคณะที่ผมห่วงคนอื่นอยู่ ป๊าม๊ากลับห่วงผมอยู่ อ่อลืมบอกครับวันนี้มาดูไม่ได้บอกป๊าม๊าหน่ะ 55555+
ขอบคุณรักแท้ที่มอบให้ผมทั่ง 14 ปีน่ะครับ
ลูกชายลูกสาวของป๊าม๊าผม ผมก็รักเช่นกัน ทุกคนเป็นพี่ผมหมด ผมเห็นเค้าเป็นเหมือนพี่ชายพี่สาวแท้ๆเหมือนกัน
เค้าดีกะผมมาก ถือเป็นวาสนาของผมที่ได้อยู่กะครอบครัวดีๆเช่นนี้
ไม่รู้ผมจะตอบแทนพระคุณเค้ายังไง ผมเรียนก็ไม่เอาไหน แถมยังทำตัวเกเรให้เค้าเป็นห่วงอีก
ที่ผ่านมาชินไม่ได้มองป๊าม๊าเป็นใครเลย ถึงเราไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่สายสัมพันระหว่างจิตใจเดียวกัน ทั่งพี่ๆทั่งหลายอีก
ผมมองเป็นพ่อแม่พี่ บังเกิดเกล้าของผมแล้ว
09/08/14 1.21น
ปล ผมไม่รู้ครับว่าแม่ผมเป็นใคร รู้ แค่ว่า ผมเกิดกะหมอตำแย หลังจากนั่น1เดือนแม่ผมก็หายไป หลังจากนั่นสามปี มีหญิงชาย คู่นึง เอาผมไปเลี้ยงดูแล
ขอบคูณพันทิฟที่มีที่ให้ผมระบายความในใจออกมาเล็กน้อยครับ
แท็กห้องสยาม ชีวิตวัยรุ่น
แท็กห้อง ชานเรือน ครอบครัว
แท็คห้องศาสนา ทำบุญ เพราะป๊าม๊าทำบุญกับผมไว้เยอะเหลือเกิน