เมื่อวานเย็นปั่นตากฝนไปตัวเปียกปอน ก็แว้บไปกินข้าวกับที่บ้าน สักสามทุ่ม พอจะกลับขึ้นรถ กำลังเปิดไฟ ใส่หมวก แบกเป้ คุณพี่ที่นั่งพักอยู่ใกล้ๆ ก็ถามมาว่า ปั่นกลับบ้านหรอ ปั่นถึงไหนหละ
เราก็ตอบแกไปว่าไปแถวนนท์ แกก็เลยชวนคุยต่อว่า มืดนะ อันตรายไหม เห็นล้อเล็ก (700x32 ซึ่งก็ไม่เล็กมาก) เจอหลุมเจออะไรน่ากลัว พกที่ปะยางไหม
ผมก็อึ้งๆ ไป เพราะปรกติ ที่เจอคือชอบถามว่าแพงไหม (ซึ่งเราก็มักตอบว่า ไม่มากครับ กลัวหาย) พี่คนนี้ไม่ถามเรื่องพวกนั้น แต่ก็ถามด้วยความเป็นห่วงล้วนๆ ระวังรถ ระวังหลุม ระวังรถเมล์ ระวังยางแตก ขี่สว่างๆ
คุยกันสักห้านาที ก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นกลับบ้านไป ด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม และจิตใจที่ชุ่มชื่น
ในสังคมที่โหดร้าย อย่างน้อยผมก็ว่าไม่ได้แย่เกินไปนักหรอก คนที่ห่วงใยกันโดยที่ไม่รู้จักกันเลยอาจจะไม่ได้เจอบ่อย แต่ก็เจอได้จริงๆ นะครับ
ว่าแต่เมื่อวานเย็นนี่ ฝนหนักมากเปียกเป็นลูกหมาเลย
แบ่งปันประสบการณ์ดีๆ เมื่อมีความห่วงใยจากใครที่เราไม่รู้จักครับ
เราก็ตอบแกไปว่าไปแถวนนท์ แกก็เลยชวนคุยต่อว่า มืดนะ อันตรายไหม เห็นล้อเล็ก (700x32 ซึ่งก็ไม่เล็กมาก) เจอหลุมเจออะไรน่ากลัว พกที่ปะยางไหม
ผมก็อึ้งๆ ไป เพราะปรกติ ที่เจอคือชอบถามว่าแพงไหม (ซึ่งเราก็มักตอบว่า ไม่มากครับ กลัวหาย) พี่คนนี้ไม่ถามเรื่องพวกนั้น แต่ก็ถามด้วยความเป็นห่วงล้วนๆ ระวังรถ ระวังหลุม ระวังรถเมล์ ระวังยางแตก ขี่สว่างๆ
คุยกันสักห้านาที ก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นกลับบ้านไป ด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม และจิตใจที่ชุ่มชื่น
ในสังคมที่โหดร้าย อย่างน้อยผมก็ว่าไม่ได้แย่เกินไปนักหรอก คนที่ห่วงใยกันโดยที่ไม่รู้จักกันเลยอาจจะไม่ได้เจอบ่อย แต่ก็เจอได้จริงๆ นะครับ
ว่าแต่เมื่อวานเย็นนี่ ฝนหนักมากเปียกเป็นลูกหมาเลย