ได้มีโอกาสไปดูรอบวันเสาร์ที่ 2 สค ที่ผ่านมาค่ะ
ขออนุญาตก๊อปข้อความจากเฟสบุ๊คตัวเองมาลงเลยละกัน สรรพนามอาจจะแปลกๆไปหน่อยนะคะ
บอกเลยว่าเป็นละครเวทีเรื่องแรกที่ยอมพังทลายกำแพงความงกไปดู
นอกจากเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ที่ใครไปดูก็ยกให้เรื่องนี้เป็นที่สุดของเมืองไทย
แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของข่อยคือ ข่อยเป็นติ่งนักแสดงคนนึงในเรื่องนี้ค่ะ
นางเล่นเป็น ตาอ๊อด ลูกชายคนเล็กของแม่พลอย นางคือ อาเมน เดอะดาว 10
แม้หลายคนจะว่านางหน้าแปลกๆ
แต่บอกเบยว่าเข้มๆแขกๆ แถมเสียงเพราะเยี่ยงนี้ เสป็คนักร้องในฝันมากกกกกกก
และแถมอีกคือ ตาอั้น แสดงโดยไอซ์ ศรันยู ข่อยชอบเสียงนางมาแต่ไหนแต่ไร
คงจะยิ่งเพิ่มความฟินอีกเป็นทวีคูณ
ฉาก แสง สี:
ข่อยว่าจุดนี้ทำให้เนื้อเรื่องและโทนอารมณ์ของตัวเรื่องมันสมบูรณ์ขึ้นมาก
โดยเฉพาะการจัดแสง แบบ แค่เปิดม่านมาวินาทีแรก แสงช่วยให้มันดูขลังและขนลุกมากเลยทีเดียว เทคนิคการเปลี่ยนฉากก็ smooth และตื่นตาพอควรสำหรับคนที่ไม่เคยดู
ดนตรี:
สำหรับดนตรีแบ็คกราวน์ยิ่งขาดไม่ได้ ถือเป็นพระรองก็ว่าได้ ช่วงองก์หนึ่งดนตรีจะมาแนวไทยๆสบายหู แต่รู้สึกบางฉากจังหวะมันเร่งๆชอบกล แบบยังไม่ทันซึมซาบความงามความซึ้ง ก็ตัดจบๆ แต่พอช่วงองก์สองดนตรีจะหนักๆ เร้าอารมณ์เครียดตัวละครได้ดีมาก
ส่วนซาวด์เอ็ฟเฟ็คต่างๆก็ทำได้สมจริง เพิ่มอรรถรสในการชมได้ดี
การดำเนินเรื่อง:
ช่วงองก์หนึ่ง เนื้อเรื่อง run เร็วเกินไปหน่อย ฉากแรกเปิดมาแอบงง นักแสดงก็พูดเร็วเกิ๊น ต้องตั้งใจฟังมากกลัวหลุด ได้ข่าวว่า version ก่อนจะเนิบๆงดงาม ให้คนดูอิ่มเอมกับบทมากกว่านี้
ส่วนองก์สอง บางฉากก็ยังพูดเร็วเกินกว่าที่อารมณ์มันควรจะเป็น ( เข้าใจใช่มั้ยคะ 555+ ) แต่โดยรวมถือว่าดำเรื่องได้กระชับ ไม่น่าเบื่อ เข้าใจลำดับเหตุการณ์ได้ไม่ยาก
นักแสดง:
แม่พลอย-วัยเด็ก(น้องว่าน) เสียงเพราะ โน็ตเป๊ะทุกตัว คีย์ถึง แต่รุ้สึกน้องอินเนอร์น้อยไป เสียงยังไม่จับใจ เหมือนมาฟังเด็กร้องเพลงเพราะๆ การแสดงก็ใช้ได้สำหรับเด็กวัยนี้ ดูแล้วไม่ขัดหูขัดตา
-วัยสาว(จิ๊บ) คนนี้เสียงใสกังวาลมาก ให้ความรู้สึกย้อนยุคนิดๆ โคตรชอบ แต่เสียงพูดแหลมไปหน่อย ข่อยว่านางแสดงได้ดี แต่เพราะเสียงพูดของนางในบางตอนเลยทำให้ขัดอารมณ์นิดนึง แต่ก็ไม่ถึงกะเสียอรรถรส
-วัยผู้ใหญ่(นก สินจัย) คนนี้อินเนอร์สุดๆแล้ว ร้องไห้เป็นร้องไห้ แค่เปิดม่านมาพูดประโยคแรกก็ขนลุกแล้ว ติดเรื่องเสียงร้องนิดนึง ถ้าร้องอลังแบบ ตู่ นันทิดา คงจะฟินสุดๆ
คุณเปรม-วัยหนุ่ม(กัน ณภัทร) ชอบเสียงนางมาก มันคลาสิคสุดๆ เป็นคุณเปรมที่แพรวพราวมาก เต้นพลิ้ว
-วัยผู้ใหญ่(เกรียงไกร) แสดงได้อบอุ่นมากๆ โดยเฉพาะฉากที่มานั่งระลึกความหลังกับแม่พลอย
อ้น(อาร์) ตอนดูในคลิปเสียงนางทื่อๆนะ แต่พอมาฟังในโรงจริงมันให้ความรู้สึกแข็งกร้าว มีพลัง แบบชายชาติทหารอ่ะ หุ่นก็เหมาะ เสียงพูดก็เหมาะ ดูเป็นคนเข้มแข็งปกป้องประเทศได้
อั้น(ไอซ์) รายนี้ไม่ต้องพูด เสียงชมเป็นเอกฉันท์มาก กระชากอารมณ์มาก แสดงดีอินเนอร์มาเต็ม บุคคลิกก้าวร้าว มันใช่เลย นึกถึงเพลงแพ้แล้วพาลของนาง เสียงอลังที่สุดในบรรดานักแสดง เสียงไม่ตก ไม่เพี้ยน (รอบที่ไปคือนางป่วย เพิ่งออกจาก รพ) ขนาดร้องไห้เสียงยังไม่หายอ่ะ บ้าไปแล้ว อนาคตสายละครเวทีของไอซ์นี่อีกยาวไกลเลยทีเดียว
อ๊อด(อาเมน) แม้เราจะรักนางมาก แต่เราขอติก่อน55+ คือฉากอารมณ์เศร้าที่ไปปลอบแม่เรื่องพี่อ้นไม่ต้องถูกประหารแล้ว กับตอนไปลาแม่อ่ะ เสียงพูดนางแปลกๆมันไม่ให้ความรู้สึกว่าเศร้าอ่ะ มันตลกๆแปร๋นๆบอกไม่ถูก แต่การเข้าฉากปะทะกับไอซ์ ฉากอารมณ์ซีเรียส ถือว่าทำได้ดีเกินคาด ฉากอ้อนแม่นี่แบ๊วเกิ๊นนนน ส่วนฉากที่ร้องเพลงฉันจะอยุ่เคียงข้างเธอทั้ง 2 เวอร์ชั่น เสียงมันจับใจสุดๆอ่ะ มันแบบวูบวาบ ๆ ทั้งอ่อนโยนทั้งเข้มแข็ง โอย หลงรักหนักกว่าเดิม แต่ไม่มีท่อนให้โชว์พลังเลย เสียดาย
แม่ช้อย ตั้งแต่วัยเด็ก วัยสาว วัยผู้ใหญ่ นี่ขโมยซีนสุดๆ แสดงได้น่ารักมาก แถมเสียงดีทุกวัยเลย โดยเฉพาะวัยผู้ใหญ่(รัดเกล้า) เสียงอลังมาก ไม่คิดว่านางจะร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้
คนอื่นๆที่ชอบอีกก็คือ เสวี ข่อยว่าแสดงดีอ่ะ น่าหมั่นไส้ พูดจาเจ็บแสบ
สรุปคือ เป็นละครเวทีที่ ถ้าพอจะมีงบ มีเวลา ก็สมควรไปดูอย่างยิ่ง ครบทุกรส ฮา สุข เศร้า เคล้าน้ำตา (น้ำตานี่มาเป็นส่วนใหญ่) ขนาดข่อยเองไม่ได้เป็นพวก loyalist จัดๆยังรู้สึกอินเลย บ่องตงว่าตอนแม่พลอยเด็กมาร้องในหลวงของแผ่นดินรอบแรกข่อยฟังก็ยังเฉยๆนะ แต่พอมาฟังอีกทีในเรื่องตอนที่ ร.8 ขึ้นครองราชย์ น้ำตาซึมเบย รู้สึกว่าในช่วงเวลาที่บ้านเมืองระส่ำระสาย ท้วมท้นไปด้วยความทุกข์ ขอแค่มีเสาหลักต้นใหญ่ให้คนพักพึงร่วมกัน แค่นี้ก็แบบเพียงพอแล้วอ่ะที่ชีวิตคนๆนึง ณ ช่วงเวลานั้นจะมีได้
สี่แผ่นดิน เดอะมิวสิคัล... ยิ่งกว่าคำว่าคุ้ม
ขออนุญาตก๊อปข้อความจากเฟสบุ๊คตัวเองมาลงเลยละกัน สรรพนามอาจจะแปลกๆไปหน่อยนะคะ
บอกเลยว่าเป็นละครเวทีเรื่องแรกที่ยอมพังทลายกำแพงความงกไปดู
นอกจากเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ที่ใครไปดูก็ยกให้เรื่องนี้เป็นที่สุดของเมืองไทย
แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของข่อยคือ ข่อยเป็นติ่งนักแสดงคนนึงในเรื่องนี้ค่ะ
นางเล่นเป็น ตาอ๊อด ลูกชายคนเล็กของแม่พลอย นางคือ อาเมน เดอะดาว 10
แม้หลายคนจะว่านางหน้าแปลกๆ
แต่บอกเบยว่าเข้มๆแขกๆ แถมเสียงเพราะเยี่ยงนี้ เสป็คนักร้องในฝันมากกกกกกก
และแถมอีกคือ ตาอั้น แสดงโดยไอซ์ ศรันยู ข่อยชอบเสียงนางมาแต่ไหนแต่ไร
คงจะยิ่งเพิ่มความฟินอีกเป็นทวีคูณ
ฉาก แสง สี:
ข่อยว่าจุดนี้ทำให้เนื้อเรื่องและโทนอารมณ์ของตัวเรื่องมันสมบูรณ์ขึ้นมาก
โดยเฉพาะการจัดแสง แบบ แค่เปิดม่านมาวินาทีแรก แสงช่วยให้มันดูขลังและขนลุกมากเลยทีเดียว เทคนิคการเปลี่ยนฉากก็ smooth และตื่นตาพอควรสำหรับคนที่ไม่เคยดู
ดนตรี:
สำหรับดนตรีแบ็คกราวน์ยิ่งขาดไม่ได้ ถือเป็นพระรองก็ว่าได้ ช่วงองก์หนึ่งดนตรีจะมาแนวไทยๆสบายหู แต่รู้สึกบางฉากจังหวะมันเร่งๆชอบกล แบบยังไม่ทันซึมซาบความงามความซึ้ง ก็ตัดจบๆ แต่พอช่วงองก์สองดนตรีจะหนักๆ เร้าอารมณ์เครียดตัวละครได้ดีมาก
ส่วนซาวด์เอ็ฟเฟ็คต่างๆก็ทำได้สมจริง เพิ่มอรรถรสในการชมได้ดี
การดำเนินเรื่อง:
ช่วงองก์หนึ่ง เนื้อเรื่อง run เร็วเกินไปหน่อย ฉากแรกเปิดมาแอบงง นักแสดงก็พูดเร็วเกิ๊น ต้องตั้งใจฟังมากกลัวหลุด ได้ข่าวว่า version ก่อนจะเนิบๆงดงาม ให้คนดูอิ่มเอมกับบทมากกว่านี้
ส่วนองก์สอง บางฉากก็ยังพูดเร็วเกินกว่าที่อารมณ์มันควรจะเป็น ( เข้าใจใช่มั้ยคะ 555+ ) แต่โดยรวมถือว่าดำเรื่องได้กระชับ ไม่น่าเบื่อ เข้าใจลำดับเหตุการณ์ได้ไม่ยาก
นักแสดง:
แม่พลอย-วัยเด็ก(น้องว่าน) เสียงเพราะ โน็ตเป๊ะทุกตัว คีย์ถึง แต่รุ้สึกน้องอินเนอร์น้อยไป เสียงยังไม่จับใจ เหมือนมาฟังเด็กร้องเพลงเพราะๆ การแสดงก็ใช้ได้สำหรับเด็กวัยนี้ ดูแล้วไม่ขัดหูขัดตา
-วัยสาว(จิ๊บ) คนนี้เสียงใสกังวาลมาก ให้ความรู้สึกย้อนยุคนิดๆ โคตรชอบ แต่เสียงพูดแหลมไปหน่อย ข่อยว่านางแสดงได้ดี แต่เพราะเสียงพูดของนางในบางตอนเลยทำให้ขัดอารมณ์นิดนึง แต่ก็ไม่ถึงกะเสียอรรถรส
-วัยผู้ใหญ่(นก สินจัย) คนนี้อินเนอร์สุดๆแล้ว ร้องไห้เป็นร้องไห้ แค่เปิดม่านมาพูดประโยคแรกก็ขนลุกแล้ว ติดเรื่องเสียงร้องนิดนึง ถ้าร้องอลังแบบ ตู่ นันทิดา คงจะฟินสุดๆ
คุณเปรม-วัยหนุ่ม(กัน ณภัทร) ชอบเสียงนางมาก มันคลาสิคสุดๆ เป็นคุณเปรมที่แพรวพราวมาก เต้นพลิ้ว
-วัยผู้ใหญ่(เกรียงไกร) แสดงได้อบอุ่นมากๆ โดยเฉพาะฉากที่มานั่งระลึกความหลังกับแม่พลอย
อ้น(อาร์) ตอนดูในคลิปเสียงนางทื่อๆนะ แต่พอมาฟังในโรงจริงมันให้ความรู้สึกแข็งกร้าว มีพลัง แบบชายชาติทหารอ่ะ หุ่นก็เหมาะ เสียงพูดก็เหมาะ ดูเป็นคนเข้มแข็งปกป้องประเทศได้
อั้น(ไอซ์) รายนี้ไม่ต้องพูด เสียงชมเป็นเอกฉันท์มาก กระชากอารมณ์มาก แสดงดีอินเนอร์มาเต็ม บุคคลิกก้าวร้าว มันใช่เลย นึกถึงเพลงแพ้แล้วพาลของนาง เสียงอลังที่สุดในบรรดานักแสดง เสียงไม่ตก ไม่เพี้ยน (รอบที่ไปคือนางป่วย เพิ่งออกจาก รพ) ขนาดร้องไห้เสียงยังไม่หายอ่ะ บ้าไปแล้ว อนาคตสายละครเวทีของไอซ์นี่อีกยาวไกลเลยทีเดียว
อ๊อด(อาเมน) แม้เราจะรักนางมาก แต่เราขอติก่อน55+ คือฉากอารมณ์เศร้าที่ไปปลอบแม่เรื่องพี่อ้นไม่ต้องถูกประหารแล้ว กับตอนไปลาแม่อ่ะ เสียงพูดนางแปลกๆมันไม่ให้ความรู้สึกว่าเศร้าอ่ะ มันตลกๆแปร๋นๆบอกไม่ถูก แต่การเข้าฉากปะทะกับไอซ์ ฉากอารมณ์ซีเรียส ถือว่าทำได้ดีเกินคาด ฉากอ้อนแม่นี่แบ๊วเกิ๊นนนน ส่วนฉากที่ร้องเพลงฉันจะอยุ่เคียงข้างเธอทั้ง 2 เวอร์ชั่น เสียงมันจับใจสุดๆอ่ะ มันแบบวูบวาบ ๆ ทั้งอ่อนโยนทั้งเข้มแข็ง โอย หลงรักหนักกว่าเดิม แต่ไม่มีท่อนให้โชว์พลังเลย เสียดาย
แม่ช้อย ตั้งแต่วัยเด็ก วัยสาว วัยผู้ใหญ่ นี่ขโมยซีนสุดๆ แสดงได้น่ารักมาก แถมเสียงดีทุกวัยเลย โดยเฉพาะวัยผู้ใหญ่(รัดเกล้า) เสียงอลังมาก ไม่คิดว่านางจะร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้
คนอื่นๆที่ชอบอีกก็คือ เสวี ข่อยว่าแสดงดีอ่ะ น่าหมั่นไส้ พูดจาเจ็บแสบ
สรุปคือ เป็นละครเวทีที่ ถ้าพอจะมีงบ มีเวลา ก็สมควรไปดูอย่างยิ่ง ครบทุกรส ฮา สุข เศร้า เคล้าน้ำตา (น้ำตานี่มาเป็นส่วนใหญ่) ขนาดข่อยเองไม่ได้เป็นพวก loyalist จัดๆยังรู้สึกอินเลย บ่องตงว่าตอนแม่พลอยเด็กมาร้องในหลวงของแผ่นดินรอบแรกข่อยฟังก็ยังเฉยๆนะ แต่พอมาฟังอีกทีในเรื่องตอนที่ ร.8 ขึ้นครองราชย์ น้ำตาซึมเบย รู้สึกว่าในช่วงเวลาที่บ้านเมืองระส่ำระสาย ท้วมท้นไปด้วยความทุกข์ ขอแค่มีเสาหลักต้นใหญ่ให้คนพักพึงร่วมกัน แค่นี้ก็แบบเพียงพอแล้วอ่ะที่ชีวิตคนๆนึง ณ ช่วงเวลานั้นจะมีได้