ผมเกิดมาบนความบ่พร้อมของครอบครัว พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมอายุ 3 ขวบ จำความได้ชีวิตผมกะถูกเลี้ยงดูมาโดย ยาย ช่วงเวลาในวัยเด็กผมมีความรู้สึกเหงา หว้าเหว้ เป็นที่สุด.. จมอยู่กับความรู้สึกว่า ชีวิตเหมือนขาดอีหยังไปสักอย่าง มาโดยตลอด ผมกะเหมือนเด็ก ๆ หลายคน ที่เฝ้าถามเจ้าของว่า "ชีวิตมันขาดอีหยังไปวะ" กะโหยหามันมาตลอด "สิ่งที่มาเติมเต็มชีวิตส่วนที่ขาดหายไป"
จนมื้อที่ผมเรียนจบ ม.3 เทดให้ผมได้ย้ายเข้ามายุกับแม่ในเมือง จนเทดให้ผมได้ฮู้อีหยังหลายขึ้น แม่เทดงานหนัก "หามรุ่งหามค่ำ" แลกกับเงินเพียงน้อยนิด เพื่อส่งเงินให้ทางบ้านได้กินได้อยู่ พอได้ลืมตาอ้าปากมีเหมือนไทบ้านเขาในตอนนั้น ผมกะเหมือนอีกหลาย ๆ คน ที่บ่ค่อยมีโอกาศ เพราะครอบครัวยากจน กะต้องตัดสินใจว่าสิเรียนต่อบ่หรือบ่เรียนแต่ผมกะอยากเรียนต่อแฮง ๆ แม่กะยอมส่งผมเรียนต่อในระดับ ปวช. ที่เทคนิคหนองคาย
จนมื้อนั้น.. มื้อนั้น กะมาถึง "วันมหาวิบัติ" เทดให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปแม่ของผมได้ล้มป่วยลงจากการเทดงานหนัก เส้นเลือดในสมองตีบ "อมพฤษ" ครึ่งซึก แขนซ้ายหมดแรงเดินบ่ได้ เมื่อเสาหลักของครอบครัวล้มลง กะบ่มีคนส่งเงินให้ยายทางบ้าน และตอนนั้นผมกะเรียนยังบ่จบ ปวช. และแม่กะเป็นหนี ธกศ. 30,000 บาท ซึ่งเงินซั้มนี้มันกะเป็นเรื่องใหญ่เลยสำหรับคนจน ๆ อยากเฮา ตอนแม่ป่วยใหม่ ๆ ผมต้องไปเฝ้าแม่ เพราะแม่บ่มีคนอยุ่นำ ผมตัดสินใจ ขาดโรงเรียนจากมื้อนึ่งเป็นสองมื้อจากสองมื้อเป็นอาทิตย์ ในช่วงชีวิตที่แย่ที่สุดมันกะต้องตัดสินใจเทดอีหยังสักอย่าง.. หลาย ๆ คนอาจคิดได๋ และหลาย ๆ คนอาจผิด
ผมเกิดมาในความบ่พร้อมของครอบครัวแม่มีโอกาศ แม่ฆ่าผมกะได้ เหมือนแม่หลาย ๆ คน แม่คือบ่เทด..?
แม่เป็นคนผุงาม เทดงานกะเก่งมีโอกาศพบคู่ชีวิตใหม่ แม่คือบ่เทด..? แม่ทนกับความเหงาและหว้าเหว้ เพื่อลูก ได๋จังได๋..?
แม่ที่ยอมเทดงานหนัก "หามรุ่งหามค่ำ" แลกกับเงินน้อยนิด เพื่อส่งให้ทางบ้าน และให้ลูกได้มีการศึกษาสูง ๆ ผุหญิงเพียงคนเดียวเทดได้จังได๋..?
แม่ที่ยอมปั่นจักรยานไปเทดงาน เพื่อให้ลูกมีรถมอไซขี่ไปโรงเรียนเหมือนลูกคนอื่นเขา แม่เทดได๋จังได๋..?
ทั้งที่เงินก้อนนั้น เป็นเงินก้อนสุดท้ายเพียงน้อยนิด ที่จะใช้รักษาตัวแม่ กะยังส่งลูกเรียนจนจบ ปวช. แม่เทดได้จังได๋..?
ความเข็มแข็งและความฮักของแม่ เทดให้ลูกคนนี้ก้าวผ่านอุปสรรคจุดนั้น มาได๋.. จนมาฮอดมื้อนี้ และต่อให้มีอุปสรรคสักปานได๋ผมกะสิก้าวผ่านมันไปให้ได้
.
.
.
.
.
.
.
" ในมื้อนี้ผมเรียนจบ ปวส. แล้ว ขอบคุณ คุณแม่หทัยกาญจน์ บุตมาร แม่ของผมเองที่เทดให้ฝันลูกเป็นจริง และขอบคุณผู้หญิงทุกคนที่มาเทดให้ผมเสียใจ มันเทดให้ผมเข็มแข็งและฮักแม่ผมหลายขึ้น และ"ชาติหน้าลูกบ่ขอเกิดเป็นลูกแม่อีกแล้ว" ขอให้แม่เกิดเป็นลูกผม เพื่อที่ผมสิได้เลี้ยงดูแม่เป็นอย่างดีเหมือนที่แม่เลี้ยงดูผม แม่สิได้สบาย บ่ต้องทุกยากอีกแล้ว เพราะผมสิตอบแทนแม่ทั้งชาตินี้และชาติหน้า สาธุ.. ไผ๋อ่านแล้วบ่แชร์แปลว่าบ่ฮักแม่
กดนี้
https://www.facebook.com/notes/sso-pajit/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%9A%E0%B9%88%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B9%89%E0%B8%A7/696799197076784 by : sso
ชาติหน้าลูกบ่ขอเกิดเป็นลูกแม่อีกแล้ว
จนมื้อที่ผมเรียนจบ ม.3 เทดให้ผมได้ย้ายเข้ามายุกับแม่ในเมือง จนเทดให้ผมได้ฮู้อีหยังหลายขึ้น แม่เทดงานหนัก "หามรุ่งหามค่ำ" แลกกับเงินเพียงน้อยนิด เพื่อส่งเงินให้ทางบ้านได้กินได้อยู่ พอได้ลืมตาอ้าปากมีเหมือนไทบ้านเขาในตอนนั้น ผมกะเหมือนอีกหลาย ๆ คน ที่บ่ค่อยมีโอกาศ เพราะครอบครัวยากจน กะต้องตัดสินใจว่าสิเรียนต่อบ่หรือบ่เรียนแต่ผมกะอยากเรียนต่อแฮง ๆ แม่กะยอมส่งผมเรียนต่อในระดับ ปวช. ที่เทคนิคหนองคาย
จนมื้อนั้น.. มื้อนั้น กะมาถึง "วันมหาวิบัติ" เทดให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปแม่ของผมได้ล้มป่วยลงจากการเทดงานหนัก เส้นเลือดในสมองตีบ "อมพฤษ" ครึ่งซึก แขนซ้ายหมดแรงเดินบ่ได้ เมื่อเสาหลักของครอบครัวล้มลง กะบ่มีคนส่งเงินให้ยายทางบ้าน และตอนนั้นผมกะเรียนยังบ่จบ ปวช. และแม่กะเป็นหนี ธกศ. 30,000 บาท ซึ่งเงินซั้มนี้มันกะเป็นเรื่องใหญ่เลยสำหรับคนจน ๆ อยากเฮา ตอนแม่ป่วยใหม่ ๆ ผมต้องไปเฝ้าแม่ เพราะแม่บ่มีคนอยุ่นำ ผมตัดสินใจ ขาดโรงเรียนจากมื้อนึ่งเป็นสองมื้อจากสองมื้อเป็นอาทิตย์ ในช่วงชีวิตที่แย่ที่สุดมันกะต้องตัดสินใจเทดอีหยังสักอย่าง.. หลาย ๆ คนอาจคิดได๋ และหลาย ๆ คนอาจผิด
ผมเกิดมาในความบ่พร้อมของครอบครัวแม่มีโอกาศ แม่ฆ่าผมกะได้ เหมือนแม่หลาย ๆ คน แม่คือบ่เทด..?
แม่เป็นคนผุงาม เทดงานกะเก่งมีโอกาศพบคู่ชีวิตใหม่ แม่คือบ่เทด..? แม่ทนกับความเหงาและหว้าเหว้ เพื่อลูก ได๋จังได๋..?
แม่ที่ยอมเทดงานหนัก "หามรุ่งหามค่ำ" แลกกับเงินน้อยนิด เพื่อส่งให้ทางบ้าน และให้ลูกได้มีการศึกษาสูง ๆ ผุหญิงเพียงคนเดียวเทดได้จังได๋..?
แม่ที่ยอมปั่นจักรยานไปเทดงาน เพื่อให้ลูกมีรถมอไซขี่ไปโรงเรียนเหมือนลูกคนอื่นเขา แม่เทดได๋จังได๋..?
ทั้งที่เงินก้อนนั้น เป็นเงินก้อนสุดท้ายเพียงน้อยนิด ที่จะใช้รักษาตัวแม่ กะยังส่งลูกเรียนจนจบ ปวช. แม่เทดได้จังได๋..?
ความเข็มแข็งและความฮักของแม่ เทดให้ลูกคนนี้ก้าวผ่านอุปสรรคจุดนั้น มาได๋.. จนมาฮอดมื้อนี้ และต่อให้มีอุปสรรคสักปานได๋ผมกะสิก้าวผ่านมันไปให้ได้
.
.
.
.
.
.
.
" ในมื้อนี้ผมเรียนจบ ปวส. แล้ว ขอบคุณ คุณแม่หทัยกาญจน์ บุตมาร แม่ของผมเองที่เทดให้ฝันลูกเป็นจริง และขอบคุณผู้หญิงทุกคนที่มาเทดให้ผมเสียใจ มันเทดให้ผมเข็มแข็งและฮักแม่ผมหลายขึ้น และ"ชาติหน้าลูกบ่ขอเกิดเป็นลูกแม่อีกแล้ว" ขอให้แม่เกิดเป็นลูกผม เพื่อที่ผมสิได้เลี้ยงดูแม่เป็นอย่างดีเหมือนที่แม่เลี้ยงดูผม แม่สิได้สบาย บ่ต้องทุกยากอีกแล้ว เพราะผมสิตอบแทนแม่ทั้งชาตินี้และชาติหน้า สาธุ.. ไผ๋อ่านแล้วบ่แชร์แปลว่าบ่ฮักแม่
กดนี้
https://www.facebook.com/notes/sso-pajit/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%9A%E0%B9%88%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B9%89%E0%B8%A7/696799197076784 by : sso