ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมก็ยังรักเค้าคิดถึงเค้าคนเดิม

ตอนนั้นผมเรียนชั่น ม 4 ผมครั้งแรกตอนนั้น..ความรู้สึกของผมคือผมรักเธอมากคิดถึงตลอดสมัยนั้นเค้าฮิตโปรแกรม BB ที่อยู่ในโทรสับผมพยายามเก็บตังซื้อจนได้เพื่อจะได้มาคุยกับเธอแต่แทบจะทุกครั้งผมเป็นคนทักเธอผมเคยคิดนะครับ.....ว่าทำไมแฟนเราไม่เหมือนแฟนของคนอื่นที่จะต้องคอยโทรหาคอยห่วงใยกันหรือบางที่เธออาจจะเป็นคนไม่ค่อยแสดงออก คือผมรู้สึกสับสนมากไม่รู้จะทำยังไงผมเป็นนขี้หึงขี้น้อยใจอย่างมาก  แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมซื้อมาแล้วใส่ชื่อเธอลงไปในนั้นจนถึงตอนนี้ ผมก็อายุประมาณ 20ปี หรือ ปี1 ก็ยังเก็บสิ่งๆนั้นไว้อยู่


ตอนนั้นเราเริ่มทะเราะกันบ่อยขึ้นมากขึ้นและยิ่งขึ้น  แล้วรุ่งขึ้นผมก็ได้รับโทรสับของเธอเธอโทรมาแต่ไม่พูดอะไร  ผมเลยถามเป็นอะไรหรือป่าวเงียบทำไมเธอก็เงียบไปเกือบจะนาที แล้วเสียงที่เธอพูดออกมา3คำที่ผมจำได้คือ เลิกกันเถอ... เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกแบบนี้ใจมันหวิวเหมือนตกจากที่สูงผมเสียงสั่นแล้วก็ถามเหตุผล จากนั้นเราก็เลิกกันแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมยังรักและคิดถึงเค้าทุกวัน จากนั้นก็ประมาณ 5 เดือนได้ ผมได้ขอโอกาสกลับมาคบตอนนั้นเราก็คุยกันเเรื่อยๆจนไม่ได้สังเกตุว่าเราคุยกันมาอีก 1ปี ผมเลยถามเธอว่าเห็นผมเป็นแฟนป่าวเค้าก็บอกกลับมาว่าไม่เห็นเป็นแฟน....แต่เห็นเป็นคนสำคัญแล้วก็ทำสิ่งนี้มาให้ผม


ผมรู้สึกมีความสุขมากๆเลยที่ได้กลับมาคุยกับคนรัก...................แต่มีช่วงกลางเรื่องที่ผมไม่ได้เล่าให้ฟังคือในช่วง5เดือนนั้นผมได้คุยกับผู้หญิงอีกคนนึงแล้วผมก็รักเค้ามากเหมือนผมกำลังหลอกตัวเองคุยกับ ผู้หญิงพร้อมกันถึง 2คน แล้วอีกอย่าง2คนนั้นเป็นเพื่อนเก่ากันด้วย ผมไม่หนักแน่นพอไปมาๆเหมือนคนเล่ล่อน กลับไปกลับมาและทะเราะกันบ่อยมากแม้แต่ในโรงเรียน ก็โดนเพื่อนผู้หญิงของทั้ง 2ฝ่ายเกรียจผม ผมก็ได้อยู่คนเดียวมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตผมอีกมากมายแต่กลับไม่ยอมรับเพราะความรู้สุกดีๆยังอยู่กับแฟนคนแรก มันคือบทเรียนของผมแล้ว ทุกๆวันผมก็กอดตุ๊กตาที่เค้าให้ผม ผมก็กลับมาคุยกับคนนั้นที่ผมรักมากพยายามคุยให้เค้าหายเหนื่อยหายเครียดถึงจะไม่ได้เป็นแฟนแต่ตอนนั้นก็ไม่เป็นไรขอแค่ให้ได้คุยได้ทำให้เค้ามีความสุข  จนถึงทุกวันนี้ก็อายุ 20ปี ปัจุบันนี้เราก็คุยกันอยู่นะ ชีวิตวัยรุ่นของผมอาจจะไม่สมบุรณ์เหมือนคนอื่นแต่มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า......ความรักมันเป็นยังไง