ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด เนื่องจากอกหักจากการสมัครงานในจังหวัดตัวเอง จึงได้เดินทางขึ้นมากทม.เพื่อมาหาแฟนสาว เวลานั้นแฟนผมเรียนอยู่ปีสองครับ เราได้เจอกันเนื่องจากช่วงนั้นกทม.น้ำท่วม เธอเป็นคนจังหวัดสงขลาและก็มาทำงาน part time อยู่ที่ห้างแห่งหนึ่งเพื่อรอมหาลัยของเธอเปิดเทอม ผมเจอเธอและเริ่มคุยกันที่นั่น
หลังจากที่ผมขึ้นมากทม. ผมก็ถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ์บริษัทแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ ด้วยความที่ไม่รู้จักที่ ผมเลยให้แฟนผมพาไป แฟนผมคนนี้จิตใจดีครับ จะให้พาไปที่ไหนพาผมไปหมดทุกที สุดท้ายบริษัทนั้นก็เลื่อนสัมภาษณ์ไปอย่างไม่มีกำหนด ผมนั่งร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมย์ และสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจคือ แฟนผมนั่งร้องไห้อยู่กับผมด้วย และให้กำลังใจผมตลอดที่ผมนั่งเสียใจ ระหว่างนั้นผมหางานอยู่กทม.เรื่อยๆ เราผ่านความลำบากกันมามาก แม้ว่าเธอจะอยู่หอพักในมหาลัย แต่สุดท้ายเธอต้องโกหกครอบครัว โกหกเพื่อนเพื่อมาอยู่กับผม ช่วงนั้นขอบอกว่ามีความสุขมากๆครับ ไม่ว่าจะงานบ้านงานเรือน ซักชั้นใน รีดผ้า ผมทำให้เธอทุกอย่างเลยครับ แต่ติดที่ว่าผมเป็นคนขี้หึงและขี้เป็นห่วง แฟนผมชอบกลับหอดึกๆ ผมก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะแถวๆหอพัก แถวๆที่อาศัย แถวนั้นก็มีข่าวที่น่ากลัวเกิดขึ้นบ่อยๆ ผมบอกเธอหลายครั้ง ซึ่งผมก็ไม่รู้เลยว่าไอ้ความเป็นห่วงที่เราให้เธอไป กลายเป็นความอึดอัด มีอยู่วันหนึ่ง โทรศัพท์มือถือของเธอไม่ค่อยดี ผมเลยเอาโทรศัพท์ของผมให้เนื่องจาก ผมทำโทรศัพท์ตกแล้วมันมีรอยซึ่งผมเป็นโรคจิตที่ใช้ของชำรุดไม่ได้ ผมเลยให้โทรศัพท์เครื่องนั้นกับเธอไป (เพิ่งผ่อนเสร็จ) เนื่องจากเธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ต้องใช้เน็ต ผมเลยติดอินเตอร์เน็ตที่หอเพื่อให้เธอได้ใช้เน็ตในการทำงาน นั่นคือจุดเริ่มต้นในความเปลี่ยนแปลงครับ
หลังจากที่ผมติดอินเตอร์เน็ต เธอได้คุยกับฝรั่งคนหนึ่งจากประเทศตุรกี ฝรั่งคนนั้นหล่อครับ คุยหวานจนเธอเผลอใจ และยอมถอดชั้นในให้ฝรั่งคนนั้นได้ยลโฉมหน้าอกของเธอ ผมเริ่มสงสัยเพราะว่าช่วงนั้นเธอติดโทรศัพท์มาก ผมจึงแอบดูข้อความแชทจากเฟสบุ๊คของเธอ พบว่า ฝรั่งคนนั้นขอดูหน้าอกเธอหลายต่อหลายครั้ง ผมเค้นให้เธอบอกความจริงความจริงจนเธอยอมรับ มันทำให้ผมเสียความรู้สึก ผมเลยลองขอร้องให้เธอบล๊อคฝรั่งคนนั้นเนื่องจากผมไม่สบายใจ เธอก็บล๊อคให้ครับ หลังจากนั้นเธอก็มานั่งทานข้าวกับผมเป็นประจำ เหมือนสำนึกผิดที่ทำไม่ดีกับผม ผ่านไปเดือนครึ่ง เธอมีโครงการไปทัศนศึกษาที่ค่าย เธอได้ไปเจอกับเพื่อนกัมพูชา ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็ชอบเธอ ระหว่างนั้นเธอกับเขาก็พูดคุยกันเรื่อยๆจนเธอชอบ และรักเขา ผมเหมือนโดนหักหลังครับ ที่ผมรู้เพราะว่าผมไปอ่านเฟสบุ๊คของเธอที่คุยกับเพื่อน เธอบอกว่า ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของลูก เป็นคนที่ถ้าเธอคบด้วยแล้วเธอจะมีความสุข ซึ่งตลอดมาทั้งสองปีเธอไม่เคยพูดคำนี้กับใคร ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า แต่ผมก็พยายามทำดีกับเธอเพราะคิดว่าเธอจะกลับมารักผมได้ แต่พอผมถามเธอ เธอบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไร จนผมขอร้องให้เพื่อนกัมพูชาคนนั้นบล๊อคเธอไว้เนื่องจากเป็นการบริสุทธิ์ใจจริงๆว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ เขาก็จัดให้ผมสมใจ แต่ทางแฟนผมพยายามทุกวิถีทางเพื่อนติดต่อเพื่อนคนนั้นตลอด และบอกกับเพื่อนเธอว่า ทำไมเวลาเขามีความรักเขาต้องผิดหวังทุกที ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่า ระหว่างนั้นผมอยู่ในฐานะอะไร
จะกระทั่งเธอเรียนจบ ผมยอมรับนะว่าผมทนมากๆกับบาดแผลที่ผมเจอมาเพราะผมรู้ความเคลื่อนไหวว่าเธอพยายามติดต่อเขาคนนั้นจริงๆ แต่ผมก็พยายามรักษาเธอไว้ให้นานที่สุดเพราะผมรับไม่ได้ที่เธอจะจากไป ผมทุ่มเทให้เธอเต็มที่เหมือนตอนที่คบกันแรกๆ โปรโมชั่นของผมมันไม่มีหรอกครับ แต่มันเป็นกิจวัตน์ที่ผมทำให้ทุกวัน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ผลอะไร จนเธอได้ทำงานที่ประเทศลาว ตลอดที่เธออยู่ลาว ผมมักจะรีบเลิกงานให้ตรงเวลาเพื่อที่จะเอาเวลามาคุยกับเธอให้มากที่สุด แม้ว่าสังคมของเธอจะมีกิจกรรมให้ทำตลอดเวลา ซึ่งผมก็สามารถรอได้ ถามว่านอยไหม นอยครับ เพราะเหมือนเราสละเวลาของเราเอามาคุยกับเขาให้นานที่สุดมากกว่า แต่เหมือนเธอไม่คิดที่จะทำอะไรเพื่อผมเลย เราเป็นกันแบบนี้สองเดือนครับ จนกระทั่งพ่อแม่ของผมมาเยี่ยม เธอบอกเลิกผมหลังจากที่พ่อแม่ผมมาเยี่ยมหนึ่งวัน ผมทำใจไม่ได้ครับ แต่ยังดีที่พ่อแม่ยังอยู่ มันก็เป็นข้อดีครับ ที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมได้รู้ว่า ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่จริงๆครับ ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วครับ คนไม่รักเราเขาก็ไม่รักเราจริงๆ ต่อให้ดีแค่ไหน เขาก็ไม่รักเราเพราะเราไม่ใช่ครับ
อยากแชร์เรื่องราวความรัก อกหักแบบอุ่นๆ
หลังจากที่ผมขึ้นมากทม. ผมก็ถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ์บริษัทแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ ด้วยความที่ไม่รู้จักที่ ผมเลยให้แฟนผมพาไป แฟนผมคนนี้จิตใจดีครับ จะให้พาไปที่ไหนพาผมไปหมดทุกที สุดท้ายบริษัทนั้นก็เลื่อนสัมภาษณ์ไปอย่างไม่มีกำหนด ผมนั่งร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมย์ และสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจคือ แฟนผมนั่งร้องไห้อยู่กับผมด้วย และให้กำลังใจผมตลอดที่ผมนั่งเสียใจ ระหว่างนั้นผมหางานอยู่กทม.เรื่อยๆ เราผ่านความลำบากกันมามาก แม้ว่าเธอจะอยู่หอพักในมหาลัย แต่สุดท้ายเธอต้องโกหกครอบครัว โกหกเพื่อนเพื่อมาอยู่กับผม ช่วงนั้นขอบอกว่ามีความสุขมากๆครับ ไม่ว่าจะงานบ้านงานเรือน ซักชั้นใน รีดผ้า ผมทำให้เธอทุกอย่างเลยครับ แต่ติดที่ว่าผมเป็นคนขี้หึงและขี้เป็นห่วง แฟนผมชอบกลับหอดึกๆ ผมก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะแถวๆหอพัก แถวๆที่อาศัย แถวนั้นก็มีข่าวที่น่ากลัวเกิดขึ้นบ่อยๆ ผมบอกเธอหลายครั้ง ซึ่งผมก็ไม่รู้เลยว่าไอ้ความเป็นห่วงที่เราให้เธอไป กลายเป็นความอึดอัด มีอยู่วันหนึ่ง โทรศัพท์มือถือของเธอไม่ค่อยดี ผมเลยเอาโทรศัพท์ของผมให้เนื่องจาก ผมทำโทรศัพท์ตกแล้วมันมีรอยซึ่งผมเป็นโรคจิตที่ใช้ของชำรุดไม่ได้ ผมเลยให้โทรศัพท์เครื่องนั้นกับเธอไป (เพิ่งผ่อนเสร็จ) เนื่องจากเธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ต้องใช้เน็ต ผมเลยติดอินเตอร์เน็ตที่หอเพื่อให้เธอได้ใช้เน็ตในการทำงาน นั่นคือจุดเริ่มต้นในความเปลี่ยนแปลงครับ
หลังจากที่ผมติดอินเตอร์เน็ต เธอได้คุยกับฝรั่งคนหนึ่งจากประเทศตุรกี ฝรั่งคนนั้นหล่อครับ คุยหวานจนเธอเผลอใจ และยอมถอดชั้นในให้ฝรั่งคนนั้นได้ยลโฉมหน้าอกของเธอ ผมเริ่มสงสัยเพราะว่าช่วงนั้นเธอติดโทรศัพท์มาก ผมจึงแอบดูข้อความแชทจากเฟสบุ๊คของเธอ พบว่า ฝรั่งคนนั้นขอดูหน้าอกเธอหลายต่อหลายครั้ง ผมเค้นให้เธอบอกความจริงความจริงจนเธอยอมรับ มันทำให้ผมเสียความรู้สึก ผมเลยลองขอร้องให้เธอบล๊อคฝรั่งคนนั้นเนื่องจากผมไม่สบายใจ เธอก็บล๊อคให้ครับ หลังจากนั้นเธอก็มานั่งทานข้าวกับผมเป็นประจำ เหมือนสำนึกผิดที่ทำไม่ดีกับผม ผ่านไปเดือนครึ่ง เธอมีโครงการไปทัศนศึกษาที่ค่าย เธอได้ไปเจอกับเพื่อนกัมพูชา ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็ชอบเธอ ระหว่างนั้นเธอกับเขาก็พูดคุยกันเรื่อยๆจนเธอชอบ และรักเขา ผมเหมือนโดนหักหลังครับ ที่ผมรู้เพราะว่าผมไปอ่านเฟสบุ๊คของเธอที่คุยกับเพื่อน เธอบอกว่า ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของลูก เป็นคนที่ถ้าเธอคบด้วยแล้วเธอจะมีความสุข ซึ่งตลอดมาทั้งสองปีเธอไม่เคยพูดคำนี้กับใคร ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า แต่ผมก็พยายามทำดีกับเธอเพราะคิดว่าเธอจะกลับมารักผมได้ แต่พอผมถามเธอ เธอบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไร จนผมขอร้องให้เพื่อนกัมพูชาคนนั้นบล๊อคเธอไว้เนื่องจากเป็นการบริสุทธิ์ใจจริงๆว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ เขาก็จัดให้ผมสมใจ แต่ทางแฟนผมพยายามทุกวิถีทางเพื่อนติดต่อเพื่อนคนนั้นตลอด และบอกกับเพื่อนเธอว่า ทำไมเวลาเขามีความรักเขาต้องผิดหวังทุกที ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่า ระหว่างนั้นผมอยู่ในฐานะอะไร
จะกระทั่งเธอเรียนจบ ผมยอมรับนะว่าผมทนมากๆกับบาดแผลที่ผมเจอมาเพราะผมรู้ความเคลื่อนไหวว่าเธอพยายามติดต่อเขาคนนั้นจริงๆ แต่ผมก็พยายามรักษาเธอไว้ให้นานที่สุดเพราะผมรับไม่ได้ที่เธอจะจากไป ผมทุ่มเทให้เธอเต็มที่เหมือนตอนที่คบกันแรกๆ โปรโมชั่นของผมมันไม่มีหรอกครับ แต่มันเป็นกิจวัตน์ที่ผมทำให้ทุกวัน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ผลอะไร จนเธอได้ทำงานที่ประเทศลาว ตลอดที่เธออยู่ลาว ผมมักจะรีบเลิกงานให้ตรงเวลาเพื่อที่จะเอาเวลามาคุยกับเธอให้มากที่สุด แม้ว่าสังคมของเธอจะมีกิจกรรมให้ทำตลอดเวลา ซึ่งผมก็สามารถรอได้ ถามว่านอยไหม นอยครับ เพราะเหมือนเราสละเวลาของเราเอามาคุยกับเขาให้นานที่สุดมากกว่า แต่เหมือนเธอไม่คิดที่จะทำอะไรเพื่อผมเลย เราเป็นกันแบบนี้สองเดือนครับ จนกระทั่งพ่อแม่ของผมมาเยี่ยม เธอบอกเลิกผมหลังจากที่พ่อแม่ผมมาเยี่ยมหนึ่งวัน ผมทำใจไม่ได้ครับ แต่ยังดีที่พ่อแม่ยังอยู่ มันก็เป็นข้อดีครับ ที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมได้รู้ว่า ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่จริงๆครับ ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วครับ คนไม่รักเราเขาก็ไม่รักเราจริงๆ ต่อให้ดีแค่ไหน เขาก็ไม่รักเราเพราะเราไม่ใช่ครับ