แชร์ ประสบการณ์ ความรัก

ผมเคยมีแฟนอยู่คนนึง จุดเริ่มต้นของเราทั้ง2คนเริ่มต้นจาก FaceBook ครับ หลังจากที่ผมตัดสินใจทักเขาไปในเฟส เรา2คนก็เริ่มคุยกันมาได้ระยะนึง เป็นเวลาประมาณ3เดือน กว่าที่ผมจะได้เบอร์โทรของเขามา และเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เรา2คนคุยกัน เข้าขามากๆ ความรู้สึกของผมตอนนั้นคือ ผมอยากจะคุยกับเขาทุกเวลา ทุกนาที  ต่อมา เรา2คนก็นัดเจอกันในร้านเหล้าแห่งหนึ่ง หลังจากเมาได้ที่ และในขณะนั้นก็เป็นเวลา ดึกมาก บ้านของเธอก็อยู่ไกล ผมจึงอาสานั่งแท็กซี่ไปส่งเธอ ที่บ้าน และเธอก็บอกให้ผมค้างที่นี้ เพราะว่ามันดึกแล้ว เป็นการนัดเจอกันครั้งแรก และเราสองคนก็นอนด้วยกัน (แต่ไม่ได้มีอะไรกันนะครับ) ผมคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในหัวตลอด ผมกลัวว่าเธอจะไม่ได้คิด แบบที่ผมคิด ผมก็เลย ขยับเข้าไปใกล้เธอ และตัดสินใจ จูบปากเธอ และสิ่งนั้นเองที่ทำให้ผมตกใจ คือ เธอร้องไห้ ออกมา ซึ้งผมก็ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไม ผมจึงถามเธอว่าร้องทำไม เธอตอบกับผมมาว่าเธอไม่เคย ทำอะไรแบบนี้เลย ผมตกใจมาก และผมก็ลูบหัวเธอเบา พร้อมกับคำขอโทษ หลังจากนั้นได้ระยะนึง เราก็ตัดสินใจอยู่ด้วยกัน ผมทำงาน ส่วนเธอก็เรียนด้วยทำงานด้วย เรา2คนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข งานบ้านทั้งหมดผมจะเป็นคนจัดการ เพื่อที่จะให้เธอมีเวลาอ่านหนังสือ ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย จนกะทั้ง มีบุคคลนึง เริ่มเข้ามาในชีวิตของเราสองคน เขาโทรมาคุยกับแฟนผมทุกวัน แต่แฟนผมก็ไม่เคยก็หก คุยกันต่อหน้าผม เหมือนไม่มีอะไร ผมก็เลยถามไปว่า ใครหรอ แฟนก็บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย เขาจะมาติวหนังสือให้ หลังจากนั้นก็หนักขึ้น ความหวาดระแวง เริ่มคลืบคลานเข้ามาอยู่ในระหว่างคำว่าเราสองคน มันทำให้ผมเริ่มสับสน ความไว้ใจเริ่มหายไปเรื่อยๆ จากความรัก ก็กลายเป็นความหึง ความหวง และในวันๆนึง  ผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นรุ่นพี่ ก็ได้มาส่งแฟนผมถึงหน้าบันได หอ ทั้งๆที่ผมก็รอรับเธออยู่ เธอเดิมมากับรุ่นพี่ ทั้งๆที่เธอเห็นผมยืนรอรับเธออยู่ เธอกลับไม่สนใจผม เดินผ่านผมไป เหมือนกับผมไม่มีตัวตน ตรงนั้น ความรู้สึกตอนนั้นผม ตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูก มือมันเย็น ไปหมด แม้แต่จะก้าวขา ผมยังไม่มีแรงเลย คำถามนึงที่เกิดขึ้นกับผมตอนนั้นคือ ทำไมทำกับกูแบบนี้ มันก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลา หลังจากรุ่นพี่คนนั้นกลับไป ผมก็เลยขึ้นไปบนห้อง แล้วเราก็ทะเลาะกันแรงมาก เธอวิ่งร้องไห้ลงมาจากห้อง หายไปในความมืด หลังจากนั้น สติผมก็เริ่มกลับมา ผมออกตามหาเธอ เพราะว่าผมกลัวว่ามันจะดึก แถวนี้มันอันตราย หายังไงก็หาไม่เจอ จนสุดท้ายผมก็โทรหาเธอติด เธอบอกกับผมว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกแล้ว เธอกลัวผมในตอนนั้นมาก ผมตะคอกใส่เธอ ปาข้าวของในห้อง แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเธอเลย ตอนนั้นผมยังไม่รู้เลย ว่าผมทำอะไรออกไป  ที่ทำ ที่แสดง ก็เพราะว่าผมรักเธอมาก  ไม่อยากเสียเธอไป แล้วเราก็เลิกกัน ความทรมารมันเกิดขึ้นหลังจากเราเลิกกัน มันทรมารมากๆ คิดถึงมาก ทั้งๆที่เธอทำกับผมแบบนั้น ผมก็ยังรักเธออยู่ ไม่รู้ว่าทำไม ทุกๆวันผมก็ยังรอเธอกลับมา ผมคิดถึงเธอทุกๆครั้ง ทุกๆวัน แม้แต่กะทั้งตอนเหม่อลอย ภาพเธอก็ยังวนเข้ามา และวันนี้ ก็ ครบรอบ 2ปี ที่ผมยังรอเธออยู่..