มันเริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนร่วมงาน
เขาได้รับมอบหมายให้มาสอนงานเรา ตอนแรกก็ไม่มีความรู้สึกแปลกหรืออะไรก็เฉยๆ (ก็มันผู้หญิงเหมือนกันนี่หว่า)
แต่พอทำงานไปอยู่ด้วยกันไป คุยกันไป มันกลายเป็นความคุ้นเคย คุ้นชิน ดีใจที่ได้เจอ รู้สึกดีเวลาได้อยู่ใกล้ๆ อยากอยู่ใกล้ อยากทำอะไรให้เขายิ้ม อยากให้เขาหัวเราะ แม้บางครั้งต้องกวนตีนแล้วโดนด่า แต่ถ้าปนเจือไปด้วยรอยยิ้มก็ทำ (จริงๆคือเราเป็นคนตลกอยู่แล้วบ้าๆบอๆ---จึงนำมาซึ่งปัญหาว่า เขามองเราเป็นเด็กน้อย)
พอมีปัญหา เขาจะเป็นคนที่แก้ปัญหาให้เราได้ทุกครั้ง
มันเหมือนเป็นอุโมงค์เวลาเรามืด และต่อไปเมื่อมีปัญหา หรือมีเรื่องอะไร
มันจะอบอุ่นใจ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เพราะมั่นใจว่าถ้าหันหลังกลับไป ยังไงเขาก็ช่วยเราก็แก้ปัญหาได้แน่นอน
แต่ปัญหาคือเขาไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง มองเราเป็นเด็กน้อยไร้สาระคนนึง เพราะวันๆเอาแต่แซว เอาแต่พูดเล่นกับเขา กวนตีนเขา ให้เขาด่า (เหมือนเด็กเลยเนอะ)
แต่ที่ทำเพราะต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง ก็มันเขิลนิน่า
แต่ทั้งหมดทั้งมวล เขาเองก็มีคนอื่นอยู่แล้ว (ผญเหมือนกัน) ซึ่งเราก็พอรู้ แต่เขาอยู่คนละที่กัน เราก็ไม่ได้คิดจะแย่งหรืออะไร แต่มันรู้สึกนอยด์เวลาเขาคุยกัน เจ็บเวลาเขาหวานแหว๋วกัน
**แต่เขาไม่ใช่ทอมนะ ผู้หญิงเหมือนเราทุกประการ
หลังๆนี่หนัก ทั้งที่สนิทกันนะแต่มันก็จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง แรงแบบแรงมากๆ เหมือนอุณหภูมิในร่างกายมันเพิ่ม แปลกๆ เห็นหน้าแล้วมันแปลกๆ
และด้วยความที่เขาไม่คิดอะไร เขาก็จะถึงเนื้อถึงตัวตลอด (เขาไม่คิดไรเล๊ย แต่เราคิดดดดด) บ้าว่ะ *_*
แบบนี้มันเรียกอะไร รักไหม แล้วยังไงต่อ กับรักแบบนี้ มันมีจุดเริ่มต้นได้ แล้วมันจะสิ้นสุดตรงไหน
แล้วเราเป็น ผู้หญิงเหมือนกัน แล้วครอบครัว แล้วยังไง
สับสนไปหมดแล้ว?????????????????????????????
เรารู้ว่าสมัยนี้มันไม่มีพรมแดนกั้นแล้ว แต่ปัญหาของเราไม่ได้อยู่ที่พรมแดน แต่มันอยู่ที่เขาไม่รู้ และคงไม่มีวันรู้ เพราะถ้าเสี่ยงพูดไป แล้วเขาไม่เคยคิดไรเลย ไม่อยากนึกถึงตอนจบ กลัวมองหน้ากันไม่ติด
ตอนนี้ไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว คิดว่าความห่างและเวลาจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีชึ้น แต่เปล่าเลย กลับยิ่งคิดถึง
ก็ได้แต่หวังว่าอะไรจะดีขึ้น จะได้เจอคนใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ จะได้ลืมได้อย่างถาวรเสียที
เราเป็นผู้หญิง แต่เรารู้สึกดีกับผู้หญิงด้วยกัน เกินกว่าเพื่อนธรรมดา มันมีจุดเริ่มต้น แล้วมันจะสิ้นสุดตรงไหน
เขาได้รับมอบหมายให้มาสอนงานเรา ตอนแรกก็ไม่มีความรู้สึกแปลกหรืออะไรก็เฉยๆ (ก็มันผู้หญิงเหมือนกันนี่หว่า)
แต่พอทำงานไปอยู่ด้วยกันไป คุยกันไป มันกลายเป็นความคุ้นเคย คุ้นชิน ดีใจที่ได้เจอ รู้สึกดีเวลาได้อยู่ใกล้ๆ อยากอยู่ใกล้ อยากทำอะไรให้เขายิ้ม อยากให้เขาหัวเราะ แม้บางครั้งต้องกวนตีนแล้วโดนด่า แต่ถ้าปนเจือไปด้วยรอยยิ้มก็ทำ (จริงๆคือเราเป็นคนตลกอยู่แล้วบ้าๆบอๆ---จึงนำมาซึ่งปัญหาว่า เขามองเราเป็นเด็กน้อย)
พอมีปัญหา เขาจะเป็นคนที่แก้ปัญหาให้เราได้ทุกครั้ง
มันเหมือนเป็นอุโมงค์เวลาเรามืด และต่อไปเมื่อมีปัญหา หรือมีเรื่องอะไร
มันจะอบอุ่นใจ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เพราะมั่นใจว่าถ้าหันหลังกลับไป ยังไงเขาก็ช่วยเราก็แก้ปัญหาได้แน่นอน
แต่ปัญหาคือเขาไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง มองเราเป็นเด็กน้อยไร้สาระคนนึง เพราะวันๆเอาแต่แซว เอาแต่พูดเล่นกับเขา กวนตีนเขา ให้เขาด่า (เหมือนเด็กเลยเนอะ)
แต่ที่ทำเพราะต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง ก็มันเขิลนิน่า
แต่ทั้งหมดทั้งมวล เขาเองก็มีคนอื่นอยู่แล้ว (ผญเหมือนกัน) ซึ่งเราก็พอรู้ แต่เขาอยู่คนละที่กัน เราก็ไม่ได้คิดจะแย่งหรืออะไร แต่มันรู้สึกนอยด์เวลาเขาคุยกัน เจ็บเวลาเขาหวานแหว๋วกัน
**แต่เขาไม่ใช่ทอมนะ ผู้หญิงเหมือนเราทุกประการ
หลังๆนี่หนัก ทั้งที่สนิทกันนะแต่มันก็จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง แรงแบบแรงมากๆ เหมือนอุณหภูมิในร่างกายมันเพิ่ม แปลกๆ เห็นหน้าแล้วมันแปลกๆ
และด้วยความที่เขาไม่คิดอะไร เขาก็จะถึงเนื้อถึงตัวตลอด (เขาไม่คิดไรเล๊ย แต่เราคิดดดดด) บ้าว่ะ *_*
แบบนี้มันเรียกอะไร รักไหม แล้วยังไงต่อ กับรักแบบนี้ มันมีจุดเริ่มต้นได้ แล้วมันจะสิ้นสุดตรงไหน
แล้วเราเป็น ผู้หญิงเหมือนกัน แล้วครอบครัว แล้วยังไง
สับสนไปหมดแล้ว?????????????????????????????
เรารู้ว่าสมัยนี้มันไม่มีพรมแดนกั้นแล้ว แต่ปัญหาของเราไม่ได้อยู่ที่พรมแดน แต่มันอยู่ที่เขาไม่รู้ และคงไม่มีวันรู้ เพราะถ้าเสี่ยงพูดไป แล้วเขาไม่เคยคิดไรเลย ไม่อยากนึกถึงตอนจบ กลัวมองหน้ากันไม่ติด
ตอนนี้ไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว คิดว่าความห่างและเวลาจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีชึ้น แต่เปล่าเลย กลับยิ่งคิดถึง
ก็ได้แต่หวังว่าอะไรจะดีขึ้น จะได้เจอคนใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ จะได้ลืมได้อย่างถาวรเสียที