เสาชิงช้าที่นอนกระเบื้อง

ท้องฟ้าสีครึ้ม
--------------------------------------------
"ที่นอนกระเบื้อง"
วันนี้ผมเดินไปสำรวจกรุงเทพยามค่ำคืน
จากถนนข้าวสารจนถึงเสาชิงช้า
เน้นครับว่า "เดิน"
สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องหยุดชะงัก
และคิดกับตัวเองว่า นี่หรือกรุงเทพ
คนมากมายนอนรายล้อมบริเวณ เสาชิงช้า
ไม่ใช่เพราะมาประท้วง
แต่พวกเขาเหล่านี้ไม่มีที่พักพิง
สิ่งที่พวกเขามีคงเป็นแค่ขวดน้ำเปล่าๆกับถุงพลาสติก
ถ้าบางคนมีมากหน่อยก็จะมีเสื่อไว้รองนอน
ตอนนั้น ผมมีน้ำอยู่ไม่กี่ขวดติดตัวมาซะด้วย
ก็คิดในใจว่า พี่เหล่านี้เขาต้องการมันมากกว่าตัวผม
ผมแอบย่อง เข้าไปวางไว้ข้างๆ
จนกระทั่ง มีคนนึง สะดุ้งตื่น!
เขารีบยกตัวเองขึ้น และเตรียมจะวิ่ง
ผมตกใจ เขาตกใจ
ตัวผมก็คิดว่าพี่เขาจะวางมวยใส่
ตัวพี่เขาก็คงคิดว่าผมจะมาทำร้าย
ก็โชคดีได้มีพี่อีกคนที่ผมได้ให้ขวดน้ำไปก่อนหน้า ช่วยอธิบายให้เขาฟัง
สิ่งที่ผมได้ตอบแทนมาคือ รอยยิ้มครับ
มันมีค่ามากกว่าเงินทอง ถึงผมจะเถียงไม่ได้ว่าเงินทองสำคัญจริงๆ
เมื่อเราเปรียบ
อีกมุมหนึ่งของเมือง มีผู้คนร่ำรวยมากมาย
แต่ในอีกมุมหนึ่งคือ พี่น้องหลายคนที่ต้องนอนตามพื้นฟุตบาท
นี่แหละครับ กรุงเทพที่แท้จริงในอีกมุมมองนึง
ไร้แสงสี ไร้นารี ไร้ความร่ำรวย มีแต่กระเบื้องสีน้ำตาล
เพจติดตามใหม่ "ท้องฟ้าสีครึ้ม": https://www.facebook.com/greyskysmile