เรื่องสั้นย่อหน้าเดียว : สมพร

ฉันจำจ้อยได้ไม่เคยลืม แรกที่เห็นเขาเป็นเด็ก 9 ขวบที่ตัวเล็กกว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่มาก สมใจแม่ของจ้อยหล่อนเป็นญาติห่างๆ ชนิดที่เรียกว่าจะนับก็ได้ไม่นับก็ไม่แปลกพามาฝากให้อยู่กับฉัน เพราะจะสมัครไปทำงานแม่บ้านที่ต่างประเทศ ประเทศอะไรฉันก็ลืมไปแล้วเพราะไม่เคยได้กลับมาพบได้ถามกันอีกเลย ฉันเรียกจ้อยว่าสมพร สมพรเรียกฉันว่าหลวงลุงเหมือนที่แม่เขาเรียก ตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งเขาสอบเข้ามหาวิทยาลัย สมพรก็ออกจากวัดไปมีชีวิตลำพัง 11 ปีแล้วที่ฉันไม่ได้พบหลานชายคนนี้เลย จนกระทั่งวันที่ทางวัดจัดฉลองพัดยศและมีคำสั่งคณะสงฆ์ให้ฉันเป็นเจ้าอาวาสปกครองวัดแห่งนี้และทำหน้าที่ดูแลวัดในตำบลนี้อีกรวม 6 วัด ฉันก็ได้เจอเจ้าจ้อย“หลวงลุงลองพิจารณาแผนธุรกิจการให้เช่าที่วัดดูนะครับ ผมคิดค่าบริหารจัดการไม่แพง” สมพรบอกกับฉันหลังจากเขาเข้ามากราบ พร้อมข้าวของมาถวายมากมาย เขาเล่าว่าเขาเป็นนักการตลาด เป็นที่ปรึกษาแผนธุรกิจที่มีชื่อเสียง เป็นคนหนุ่มที่ประสบความสำเร็จเร็วเกินคาด “ผมได้นัดคุยกับกรรมการวัดนี้แล้วครับ ส่วนใหญ่เห็นด้วย” เขาพูดขณะประเคนถ้วยน้ำชาให้ฉัน “รายได้จะเอาพัฒนาวัดและยื่นเรื่องทางพระผู้ใหญ่หาทางขยับให้เป็นโรงเรียนสอนปริยัติธรรมชั้น 1 ครับ” เขานั่งพนมบีบนวดขาให้ฉันเหมือนสมัยเขาเป็นเณรจ้อย “ที่สำคัญหลวงลุงจะได้เลื่อนสมณะศักดิ์เป็นรองเจ้าคณะจังหวัดภายในสิ้นปีนี้ครับ” ฉันคิดไม่ถึงและคิดไม่ทันกับสิ่งที่เขาพูดเลย “โครงการแรกเลยสงกรานต์นี้เราจะสร้างเหรียญว่าจาสิทธิ์ รุ่น 1 ของหลวงลุงด้วยครับ” สมพรบอกอีกว่าชื่อเสียงทางด้านนี้ของฉันเลื่องลือไปทั่ว “แม่สมใจ สบายดีไหม ไม่พามาหาบ้าง” ฉันถามเขาหลังเข้าก้มกราบจะลากลับ “แม่อยู่บ้านพักคนชราครับ แม่ไม่ชอบอยู่รวมกับเมียผมและลูกๆ แม่ดูมีความสุขดี มีเพื่อนเยอะครับที่นั่น” “เรื่องการจัดสร้างและการสั่งจองเดี๋ยวผมจะมีทีมงานจัดการให้ทั้งหมดครับ ขอยืมเงินวัดมาล่วงหน้าก่อนสัก 4 ล้านก็เพียงพอ” ฉันกล่าวเจริญพร ชายหนุ่มขับรถเก๋งคันใหญ่กลับไปแล้ว ฉันก้มกราบบอกกับพระประธานในโบสถ์ หลังทำวัตร ฉันไม่ปรารถนาสิ่งที่เขามาพูดให้ฟังเลยแม้แต่น้อย ฉันปฏิบัติของฉัน เขาปฏิบัติของเขา แผนธุรกิจและโครงการเหล่านั้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นในขณะที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ แต่กระนั้นฉันก็ยังสวดมนต์อวยชัยให้พรเขาเหมือนทุกวัน ให้ร่ำรวย โชคดี ใครเห็นก็เมตตารักใคร่ เจริญ เจริญ