ตอนนี้ดึกๆละขอเวิ่นเว้อสักกะหน่อย ขอเกริ่นที่มาก่อน สมัยม.ปลายแอบชอบเพื่อนคนนึงในโรงเรียน ด้วยความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกัน คือม.ปลายย้ายโรงเรียนและคนนั้นก็เป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายคนแรกๆที่เข้ามาคุยด้วย เล่นด้วย เลยรู้สึกดีตั้งแต่ครั้งนั้น และหลังจากนั้นเป็นต้นมาก็เกิดอาการแอบรัก เพิ่งเข้าใจอาการเวลาชอบใครสักคนมันเป็นอย่างนี้นี่เองคือเวลาเจอหน้าแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที รู้สึกหวิวๆแถวท้องที่เคยได้ยินจากหนังที่ว่าคล้ายผีเสื้อบินวนอยู่ในท้องเพิ่งเข้าใจก็ตอนนี้ละ ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจหนังรักเลยและไม่ชอบด้วยซ้ำเหอะ พอเปนเองละซึ้งเลย ฮ่าฮ่า
จนกระทั่งสิ่งที่น่าอึดอัดใจเกิดขึ้น "หลายคนคงเคยได้ยินมาเยอะแล้วหละ การแอบชอบ กับการเสียเพื่อน"
ถึงแม้เราจะไม่เคยปริปากบอก"เขา"เลย แต่เมื่อเพื่อนผู้ชายในห้องรู้ว่าเราแอบชอบใครบวกกับเพื่อนผู้ชายสนิทกัน เรื่องแอบชอบของเราจึงไม่เป็นความลับอีกต่อไป เพื่อนผู้ชายทั้งล้อ แซว โน่น นี่ นั่น ตลอดเราก็ไม่อะไร จนเห็นพฤติกรรม"เขา"ที่เปลี่ยนไปไม่สบตา ไม่คุย เล่นกันเหมือนเคย ตอนนั้นเริ่มเสียใจจนแอบไปโกรธพวกเพื่อนผู้ชายพวกนั้นเลยที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ และโกรธ"เขา"ด้วยว่าทำไมต้องทำตัวแบบนี้ เราไม่เคยบอกเองว่าชอบ เราไม่ได้อยากเป็นแฟนหรืออะไรทั้งนั้นแค่รู้สึกดีด้วยกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าสู้หน้าและคุยกับเขาด้วยเหมือนกัน สุดท้ายเราสองคนก็ห่างเหินกันไปต่างคนต่างอยู่จนเรียนจบม.ปลายและจวบจนถึงทุกวันนี้ โอ๊ยยคือมันฝั่งใจพอสมควรรจนทุกครั้งที่มีใครมาจีบมาชอบเราแล้วเราไม่ชอบกลับเราจะนึกถึงเหตุการณ์นี้เสมอ เราจะไม่ทำอย่างนั้นเราจะคุยและทำตัวกับพวกเขาเหมือนเดิมจะไม่หนี และทำเราเกลียดการที่ต้องมีอาการชอบใครไปเลยด้วยนะ ประมาณว่าตายด้านไปเลยขนาดนั้น เพราะมันเคยทำให้เราเสียคนดีๆที่รู้จักในชีวิตไปหนึ่งคน
จนตอนนี้ล่วงเลยมาจนเราเรียนจบจะทำงานละ แทบทุกปีมันจะมีงานเลี้ยงรุ่นหรืองานต่างๆที่ต้องเจอกัน อยากบอกว่าทุกวันนี้อาการที่เรียกว่าแอบรักของเรายังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนทุกครั้งที่ต้องเจอ มันจะใจไม่อยุ่กับเนื้อกับตัว ไม่เป็นตัวของตัวเองแลดูไม่ค่อยมีสติซึ่งไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยเมื่อไหร่จะลืมได้สักทีเนี่ยย... แล้วก็ยังอยากคุยอยากพูดเล่นแต่คนไม่เคยคุยมานานขนาดนี้ก็ไม่กล้าอ่ะสิ ถ้าเริ่มคุยเพื่อนก็แซวแน่นอน คือแซวจวบจนปัจจุบันนี้และคงแซวไปยันงานแต่งเราเลยมั่งฮ่ะะ อึดอัดๆ ใครมีวิธีออกจากสภาวะนี้บ้าง หรือมีประสบการณ์ทำนองนี้ก็แชร์กันหน่อยนะ ขอบคุณล่วงหน้าเลย ช่วยปลดปล่อยเราทีเถอะค่ะ
----------------------
ค้นพบแล้วค่ะ เพียงเปิดใจให้กับคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิต อย่าไปยึดติดกับมัน ง่ายๆแค่นี้ เท่านั้นเองง
ทำยังไงให้เลิกชอบสักที มันอึดอัดมาก บอกตรงๆ ใครเข้าใจช่วยทีเถอะนะ
จนกระทั่งสิ่งที่น่าอึดอัดใจเกิดขึ้น "หลายคนคงเคยได้ยินมาเยอะแล้วหละ การแอบชอบ กับการเสียเพื่อน"
ถึงแม้เราจะไม่เคยปริปากบอก"เขา"เลย แต่เมื่อเพื่อนผู้ชายในห้องรู้ว่าเราแอบชอบใครบวกกับเพื่อนผู้ชายสนิทกัน เรื่องแอบชอบของเราจึงไม่เป็นความลับอีกต่อไป เพื่อนผู้ชายทั้งล้อ แซว โน่น นี่ นั่น ตลอดเราก็ไม่อะไร จนเห็นพฤติกรรม"เขา"ที่เปลี่ยนไปไม่สบตา ไม่คุย เล่นกันเหมือนเคย ตอนนั้นเริ่มเสียใจจนแอบไปโกรธพวกเพื่อนผู้ชายพวกนั้นเลยที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ และโกรธ"เขา"ด้วยว่าทำไมต้องทำตัวแบบนี้ เราไม่เคยบอกเองว่าชอบ เราไม่ได้อยากเป็นแฟนหรืออะไรทั้งนั้นแค่รู้สึกดีด้วยกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าสู้หน้าและคุยกับเขาด้วยเหมือนกัน สุดท้ายเราสองคนก็ห่างเหินกันไปต่างคนต่างอยู่จนเรียนจบม.ปลายและจวบจนถึงทุกวันนี้ โอ๊ยยคือมันฝั่งใจพอสมควรรจนทุกครั้งที่มีใครมาจีบมาชอบเราแล้วเราไม่ชอบกลับเราจะนึกถึงเหตุการณ์นี้เสมอ เราจะไม่ทำอย่างนั้นเราจะคุยและทำตัวกับพวกเขาเหมือนเดิมจะไม่หนี และทำเราเกลียดการที่ต้องมีอาการชอบใครไปเลยด้วยนะ ประมาณว่าตายด้านไปเลยขนาดนั้น เพราะมันเคยทำให้เราเสียคนดีๆที่รู้จักในชีวิตไปหนึ่งคน
จนตอนนี้ล่วงเลยมาจนเราเรียนจบจะทำงานละ แทบทุกปีมันจะมีงานเลี้ยงรุ่นหรืองานต่างๆที่ต้องเจอกัน อยากบอกว่าทุกวันนี้อาการที่เรียกว่าแอบรักของเรายังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนทุกครั้งที่ต้องเจอ มันจะใจไม่อยุ่กับเนื้อกับตัว ไม่เป็นตัวของตัวเองแลดูไม่ค่อยมีสติซึ่งไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยเมื่อไหร่จะลืมได้สักทีเนี่ยย... แล้วก็ยังอยากคุยอยากพูดเล่นแต่คนไม่เคยคุยมานานขนาดนี้ก็ไม่กล้าอ่ะสิ ถ้าเริ่มคุยเพื่อนก็แซวแน่นอน คือแซวจวบจนปัจจุบันนี้และคงแซวไปยันงานแต่งเราเลยมั่งฮ่ะะ อึดอัดๆ ใครมีวิธีออกจากสภาวะนี้บ้าง หรือมีประสบการณ์ทำนองนี้ก็แชร์กันหน่อยนะ ขอบคุณล่วงหน้าเลย ช่วยปลดปล่อยเราทีเถอะค่ะ
----------------------
ค้นพบแล้วค่ะ เพียงเปิดใจให้กับคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิต อย่าไปยึดติดกับมัน ง่ายๆแค่นี้ เท่านั้นเองง