เเละเเล้วก็มาถึงวันที่ผมตัดใจจากเธอคนนั้นได้!!

เริ่มเรื่องเลยเเล้วกัน ผมถูกเเฟนบอกเลิก มาได้สองเดือนเเล้ว สองเดือนที่เลิกกันไปนี้ผมร้องไห้ทุกวัน
ง้อเธอคนนั้นตลอด เเต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอยืนกรานว่าเธอคิดดีเเล้วที่เลิกกับผมไป

เเละในที่สุดวันที่ทำให้ผมตัดใจจากเธอได้ก็มาถึง
เมื่อรู้ว่าเธอคนนั้น ชอบรุ่นพี่ที่อยู่คณะเดียวกัน เเละยังนัดกันไปกินข้าวด้วยกันเมื่อวาน
เเละเธอได้บอกกับเพื่อนของผมว่า เเอบปลื้มรุ่นพี่คนนี้มาสองสามวันเเล้วเพราะรุ่นพี่คนนี้คอยมาเทคเเคร์เธอตลอด ในการเข้าค่ายรับน้อง

ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาเธอโดยตรง โดยถามเธอว่ามีคนที่ชอบเเล้วใช่ไหม เธอตอบกลับมาว่าใช่ คนที่ชอบเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกัน
เเต่เเทนที่ผมจะเสียใจผมกลับดีใจมากกว่าที่ เธอคนนั้นมีรุ่นพี่ดีๆคอยดูเเล ซึ่งมันทำให้ผมหมดห่วงเธอ
อิกทั้งเพื่อนๆของเธอในสายยังรับปากกับผมว่าจะดูเเลเธออย่างดี

เเต่รู้ไหม ผมไม่มีทางให้อภัยในสิ่งที่เธอทำกับผมได้หรอกไม่ว่ายังไง เเละผมคงหวังว่ารุ่นพี่คนนั้นคงจะไม่ทำให้เเฟนเก่าของผมเสียใจเช่นกัน
ผมไม่นอนเลยตั้งเเต่เมื่อวานผมรู้สึกเหมือนถูกยกภูเขาออกจากอก ซึ้งต่อไปนี้ผมคงไม่ได้เจอเธอคนนั้นอิกเเล้วไม่ว่ายังไง
เเละผมก็ไม่อาจเป็นเพื่อนกับเธอคนนั้นได้เเล้วด้วย เเละสุดท้ายหวังว่าเธอคนนั้นจะไม่ผ่านมาอ่านในกระทู้นี้    

ขอเป็นกำลังใจให้คนที่อกหักอยุ่น่ะครับ "คนเราอ่ะล้มได้ครับ เเต่อย่าล้มนาน" เราต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง
ผมทำได้คุณก็ต้องทำได้เชื่อผมสิ