ผมเป็นแมวครับ เกิดที่วัดอรุณราชวราราม ราชวรมหาวิหาร หรือวัดแจ้งครับ จะเรียกว่าผมเป็นเด็กวัดก็ไม่ผิดครับ ผมเป็นแมวโชคร้ายครับ ตอนผมเกิดมาตัวผมเป็นสีส้มครับ นั่นทำให้ผมต่างจากแมวบ้านๆ ตัวอื่น ผมหัวเล็ก พุงโต แขนขาลีบเล็ก
แม่ไม่ค่อยสนใจผมครับ แม่บอกว่าผมเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ พ่อทิ้งแม่และผมไปตั้งแต่ยังไม่คลอด แล้วอยู่มาวันนึงเมื่อผมตื่นขึ้นก็ไม่เห็นแม่แล้ว ผมร้องเรียกทั้งวัน ทั้งคืน ร้องไห้จนหมดน้ำตา เดินหาจนหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน แต่ผมหาแม่ไม่เจอครับ ผมเฝ้ารอผ่านวันผ่านคืน จนผมต้องยอมรับว่าแม่ได้ทิ้งผมไปแล้ว พวกคุณเชื่อมั๊ย ตอนนั้นผมคงอายุไม่ถึงเดือน แต่อย่าถามผมนะว่าแม่ผมเป็นใคร ผมไม่รู้จักชื่อของเธอหรอกครับ แค่หน้าตาของเธอยังเลือนลางในความจำของแมวส้มตัวน้อยๆ อย่างผม ... แต่ผมไม่โกรธแม่หรอกครับ ที่ปล่อยผมไว้ลำพัง บนโลกที่โหดร้ายนี้ ผมเป็นผู้ชายครับ ผมต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ผมต้องยืนด้วยขาของผมเองครับ วันนึงเมื่อผมแข็งแรงพอ ผมจะกลับไปตามหาแม่ครับ ... ผมรักแม่นะครับ
ชีวิตหลังจากแม่ทิ้งผมไป ผมก็อยู่ได้ด้วยน้ำฝนกับเศษอาหารตามข้างทาง มันไม่อิ่มหรอกครับ ชีวิตแบบอดมื้อกินมื้อ มีอะไรผมก็ต้องกิน แต่มันพอให้ผมประทังชีวิตอยู่ได้ไปวันๆ วันนึงโชคร้ายก็มาเยือนผมอีก เมื่อผมไม่สบาย ผมไม่รู้ว่าตัวผมเองเป็นอะไร ตื่นมาวันนึงผมก็ไม่มีแรง ปวดหัว ปวดตัวไปหมด ผมถ่ายเหลว น้ำมูกผมไหลตลอดเวลา ขี้ตาผมเป็นสีเหลืองเกรอะกรังเต็มหน้า ผมหมดแรงที่จะหาอาหาร ผมนอนซมเพราะพิษไข้ ผมได้แต่คิดว่าชีวิตของผมคงเดินมาได้ไกลเท่านี้ ... แต่ความโชคร้ายก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมตายง่ายๆ ครับ พวกสองขาใจร้าย พวกมันจับผมมาครับ ผมพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงพวกมันไม่ได้ ผมร้องเรียกให้ใครก็ได้ช่วยผม แต่ก็ไม่มีใครสนใจผม พวกมันมากันหลายคน มันจับผมใส่กระเป๋า พาผมขึ้นเรือออกไปจากวัด พวกมันคงคิดจะเรียกค่าไถ่ แต่มันคงไม่รู้หรอกว่าแมวอย่างผมไม่มีอะไรจะให้พวกมันหรอก
พวกมันพาผมไปหลายที่ ผมเหนื่อยเหลือเกิน ถ้าพวกสองขามันรู้ว่าผมไม่มีเงินให้มัน มันคงโยนผมทิ้งแม่น้ำแน่ๆ ผมพยายามต่อรองกับพวกมัน แต่พวกมันก็ไม่ยอมปล่อยผม พวกมันเอากระดาษมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม มันคงคิดจะกินผมแล้วแน่เลย
ผมเหนื่อยหล้าถึงที่สุด และสุดท้ายสติผมก็หลุดไป นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้
ผมจำเวลาไม่ได้
แต่ผมรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปนานเหลือเกิน
แล้วผมก็ตื่นขึ้นมา ผมไม่รู้ว่ามันคืนที่ไหน พื้นเย็นเยียบ อากาศรอบตัวหนาวเหน็บ อากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกๆ พวกสองขามันจับผมมาที่ไหนกัน ไม่นานผมก้ได้รู้คำตอบ เมื่อมีพวกสองขาตัวโต ผิวเข้มเดินเข้ามา พวกมันกระซิบกระซาบกัน ผมได้ยินไม่ชัด แต่พอจับใจความได้ว่ามันพูดถึงตาของผม ใช่ !!! พวกมันพูดถึงผมแน่ๆ พวกมันจะทำอะไรผมกันแน่
พวกสองขามันทรมานผม มันขังผมไว้
เวลาผมคงเหลืออีกไม่มากแล้ว ทำไมชีวิตผมต้องมาจบลงแบบนี้นะ พวกมันจับผมกรอกยาพิษทุกวัน ทั้งทางปาก ทางตา มันคงต้องการให้ผมตายอย่าทรมานสินะ แต่พวกมันรู้จักผมน้อยไป ผมจะอดทนต่อไป แม่ผมบอกว่า ลูกเอยย "ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ" ผมจะเชื่อแม่ ผมคิดถึงแม่นะครับ
เช้านี้ผมตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่สบายตัวขึ้น ผมไม่รู้สึกปวดตัวอีกแล้วอีกแล้ว แต่ไม่นะแต่เช้านี้มันมีบางอย่างที่แปลกออกไป ผมปวดท้อง !!! ปวดมาก คงเป็นเพระายาพิษที่พวกมันใส่ให้ผมกินสินะ ผมต้องรีบถ่ายออกมาให้หมด ผมจะไม่ให้พวกมันสมใจหรอก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ผมเบ่งยาพิษของพวกสองขาออกมาจนหมด ... ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งขึ้นแล้ว ผมหิว ผมหิว
พวกสองขามันช่างสรรหาอาหารแปลกๆ มาให้ผม บางทีมันก็ทำให้คิดถึงนมแม่ ใช่กลิ่นมันมันคล้ายๆ น้ำนมของแม่ ผมคิดถึงแม่อีกแล้ว
มันให้ผมออกจากกรงขังเป็นบางเวลา
แต่พวกมันก็ส่งพวกผู้คุมคอยมาดูผมอยู่ไม่ห่าง
ถ้าผมเดินไปผิดที่ทางที่พวกมันต้องการ พวกผู้คุมก็จะขู่ผม ไม่ก็ตบตีผม แต่ผมจะอดทน
ชีวิตผมวนเวียนอยู่อย่างนี้ จากหนึ่งวัน เป็นสองวัน สามวัน สี่วัน วนเวียนอยู่กับยาพิษ ผู้คุม แล้วก็ห้องขัง
พวกมันคงไม่รู้จะทรมานอะไรผมได้อีก ไม่นานพวกมันคงยอมปล่อยผมไป แต่ผมคิดผิด วันนี้พวกมันจับผมกดน้ำ ผมตะเกียดตะกายเอาชีวิตรอด
ผมเกือบตาย แต่ผมไม่ตาย I’ll survive !!!
ตอนนี้พวกสองขาไม่อยู่ และพวกผู้คุมก็แอบหลับ ผมหนีออกจากกรงขัง แล้วก็เชื่อมต่อ ADSL ของพวกสองขา
ใครที่ได้อ่านข้อความของผม Help me please โปรดมาช่วยผมที
ผมมีเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว พวกมันคงหาวิธีกำจัดผมในเร็วๆ นี้เป็นแน่
ใครก็ได้ช่วยผมที ช่วยผมที
ผมต้องไปแล้วพวกสองขากำลังจะกลับมา
พวกคุณ แอด ID Line ผมมาได้นะผมจะรอพวกคุณ ผมจะรอ
[SOS] ผมชื่อ ด.ช. อรุณ แมวส้มๆ ผมต้องการที่หลบภัยจากพวกสองขา ใครก็ได้ช่วยผมที [SOS]
แม่ไม่ค่อยสนใจผมครับ แม่บอกว่าผมเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ พ่อทิ้งแม่และผมไปตั้งแต่ยังไม่คลอด แล้วอยู่มาวันนึงเมื่อผมตื่นขึ้นก็ไม่เห็นแม่แล้ว ผมร้องเรียกทั้งวัน ทั้งคืน ร้องไห้จนหมดน้ำตา เดินหาจนหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน แต่ผมหาแม่ไม่เจอครับ ผมเฝ้ารอผ่านวันผ่านคืน จนผมต้องยอมรับว่าแม่ได้ทิ้งผมไปแล้ว พวกคุณเชื่อมั๊ย ตอนนั้นผมคงอายุไม่ถึงเดือน แต่อย่าถามผมนะว่าแม่ผมเป็นใคร ผมไม่รู้จักชื่อของเธอหรอกครับ แค่หน้าตาของเธอยังเลือนลางในความจำของแมวส้มตัวน้อยๆ อย่างผม ... แต่ผมไม่โกรธแม่หรอกครับ ที่ปล่อยผมไว้ลำพัง บนโลกที่โหดร้ายนี้ ผมเป็นผู้ชายครับ ผมต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ผมต้องยืนด้วยขาของผมเองครับ วันนึงเมื่อผมแข็งแรงพอ ผมจะกลับไปตามหาแม่ครับ ... ผมรักแม่นะครับ
ชีวิตหลังจากแม่ทิ้งผมไป ผมก็อยู่ได้ด้วยน้ำฝนกับเศษอาหารตามข้างทาง มันไม่อิ่มหรอกครับ ชีวิตแบบอดมื้อกินมื้อ มีอะไรผมก็ต้องกิน แต่มันพอให้ผมประทังชีวิตอยู่ได้ไปวันๆ วันนึงโชคร้ายก็มาเยือนผมอีก เมื่อผมไม่สบาย ผมไม่รู้ว่าตัวผมเองเป็นอะไร ตื่นมาวันนึงผมก็ไม่มีแรง ปวดหัว ปวดตัวไปหมด ผมถ่ายเหลว น้ำมูกผมไหลตลอดเวลา ขี้ตาผมเป็นสีเหลืองเกรอะกรังเต็มหน้า ผมหมดแรงที่จะหาอาหาร ผมนอนซมเพราะพิษไข้ ผมได้แต่คิดว่าชีวิตของผมคงเดินมาได้ไกลเท่านี้ ... แต่ความโชคร้ายก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมตายง่ายๆ ครับ พวกสองขาใจร้าย พวกมันจับผมมาครับ ผมพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงพวกมันไม่ได้ ผมร้องเรียกให้ใครก็ได้ช่วยผม แต่ก็ไม่มีใครสนใจผม พวกมันมากันหลายคน มันจับผมใส่กระเป๋า พาผมขึ้นเรือออกไปจากวัด พวกมันคงคิดจะเรียกค่าไถ่ แต่มันคงไม่รู้หรอกว่าแมวอย่างผมไม่มีอะไรจะให้พวกมันหรอก
พวกมันพาผมไปหลายที่ ผมเหนื่อยเหลือเกิน ถ้าพวกสองขามันรู้ว่าผมไม่มีเงินให้มัน มันคงโยนผมทิ้งแม่น้ำแน่ๆ ผมพยายามต่อรองกับพวกมัน แต่พวกมันก็ไม่ยอมปล่อยผม พวกมันเอากระดาษมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม มันคงคิดจะกินผมแล้วแน่เลย
ผมเหนื่อยหล้าถึงที่สุด และสุดท้ายสติผมก็หลุดไป นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้
ผมจำเวลาไม่ได้
แต่ผมรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปนานเหลือเกิน
แล้วผมก็ตื่นขึ้นมา ผมไม่รู้ว่ามันคืนที่ไหน พื้นเย็นเยียบ อากาศรอบตัวหนาวเหน็บ อากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกๆ พวกสองขามันจับผมมาที่ไหนกัน ไม่นานผมก้ได้รู้คำตอบ เมื่อมีพวกสองขาตัวโต ผิวเข้มเดินเข้ามา พวกมันกระซิบกระซาบกัน ผมได้ยินไม่ชัด แต่พอจับใจความได้ว่ามันพูดถึงตาของผม ใช่ !!! พวกมันพูดถึงผมแน่ๆ พวกมันจะทำอะไรผมกันแน่
พวกสองขามันทรมานผม มันขังผมไว้
เวลาผมคงเหลืออีกไม่มากแล้ว ทำไมชีวิตผมต้องมาจบลงแบบนี้นะ พวกมันจับผมกรอกยาพิษทุกวัน ทั้งทางปาก ทางตา มันคงต้องการให้ผมตายอย่าทรมานสินะ แต่พวกมันรู้จักผมน้อยไป ผมจะอดทนต่อไป แม่ผมบอกว่า ลูกเอยย "ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ" ผมจะเชื่อแม่ ผมคิดถึงแม่นะครับ
เช้านี้ผมตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่สบายตัวขึ้น ผมไม่รู้สึกปวดตัวอีกแล้วอีกแล้ว แต่ไม่นะแต่เช้านี้มันมีบางอย่างที่แปลกออกไป ผมปวดท้อง !!! ปวดมาก คงเป็นเพระายาพิษที่พวกมันใส่ให้ผมกินสินะ ผมต้องรีบถ่ายออกมาให้หมด ผมจะไม่ให้พวกมันสมใจหรอก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ผมเบ่งยาพิษของพวกสองขาออกมาจนหมด ... ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งขึ้นแล้ว ผมหิว ผมหิว
พวกสองขามันช่างสรรหาอาหารแปลกๆ มาให้ผม บางทีมันก็ทำให้คิดถึงนมแม่ ใช่กลิ่นมันมันคล้ายๆ น้ำนมของแม่ ผมคิดถึงแม่อีกแล้ว
มันให้ผมออกจากกรงขังเป็นบางเวลา
แต่พวกมันก็ส่งพวกผู้คุมคอยมาดูผมอยู่ไม่ห่าง
ถ้าผมเดินไปผิดที่ทางที่พวกมันต้องการ พวกผู้คุมก็จะขู่ผม ไม่ก็ตบตีผม แต่ผมจะอดทน
ชีวิตผมวนเวียนอยู่อย่างนี้ จากหนึ่งวัน เป็นสองวัน สามวัน สี่วัน วนเวียนอยู่กับยาพิษ ผู้คุม แล้วก็ห้องขัง
พวกมันคงไม่รู้จะทรมานอะไรผมได้อีก ไม่นานพวกมันคงยอมปล่อยผมไป แต่ผมคิดผิด วันนี้พวกมันจับผมกดน้ำ ผมตะเกียดตะกายเอาชีวิตรอด
ผมเกือบตาย แต่ผมไม่ตาย I’ll survive !!!
ตอนนี้พวกสองขาไม่อยู่ และพวกผู้คุมก็แอบหลับ ผมหนีออกจากกรงขัง แล้วก็เชื่อมต่อ ADSL ของพวกสองขา
ใครที่ได้อ่านข้อความของผม Help me please โปรดมาช่วยผมที
ผมมีเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว พวกมันคงหาวิธีกำจัดผมในเร็วๆ นี้เป็นแน่
ใครก็ได้ช่วยผมที ช่วยผมที
ผมต้องไปแล้วพวกสองขากำลังจะกลับมา
พวกคุณ แอด ID Line ผมมาได้นะผมจะรอพวกคุณ ผมจะรอ