ชีวิตของผมในตอนนี้ ถือได้ว่าอยู่ในขั้นเป็นที่น่าพึงพอใจมากครับ ได้มีหน้าที่การงานทำที่มั่นคง และมีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงแม้ว่าเรื่องราวในชีวิตของผมที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องธรรมดาของคนทั่วไป แต่ว่าที่จะมาถึง ณ จุดนี้ได้ ผมต้องบอกไว้ก่อนว่ามันไม่ง่ายอย่างทีใครหลายๆ คนคิดเลยครับ
ผมเติบโตมาในครอบครัวข้าราชการที่มีพ่อเป็นทหาร และแม่เป็นพยาบาล การเรียนของผมตั้งแต่เล็กจนถึง ม.2 ถือได้ว่าอยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด แต่มันทำให้ผมเริ่มไขว้เขวไปบ้างก็ตอน ม.3 เนี่ยแหละครับ ช่วงวัยรุ่นอะไรมันก็ดูน่าเรียนรู้ น่าทดลองไปซะหมด เพื่อนชวนโดดเรียนไปเล่นเกมส์ก็ไป ชวนไปนั่งกินเหล้าก็ไป ชวนไปแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำก็ไม่เคยจะปฏิเสธ แต่ผมก็รับมาแค่นี้นะครับ เรื่องยาเสพติดและทะเลาะวิวาทผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะยังไงผมก็ยังมีความรักชีวิตของตัวเองอยู่ แต่ผมก็ยังตั้งใจเรียนอยู่เหมือนเดิมนะครับ
จนกระทั่งใกล้เรียนจบชั้น ม.3 วันหนึ่ง อาจารย์แนะแนวก็เอาแบบทดสอบ (เหมือนแบบทดสอบทางจิตวิทยา) มาให้ทำว่าเราเหมาะที่จะเรียนต่ออะไร ผมก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดอะไร ผลปรากฎว่าผมเหมาะที่จะเรียนสายช่าง จริงๆ ก็ตรงกับความชอบของผมนะ แต่เพื่อนมันน้อยคนที่จะเรียนสายนี้ ส่วนใหญ่ก็ต่อ ม.4 กันทั้งนั้น เอาล่ะสิ ผมเริ่มกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนเรียนด้วย เลยงุนงงกับชีวิตไปพักใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจ ฉับ ฉับ เอาว่ะเรียนช่างก็ได้ เพราะผมได้นั่งคุยกับพี่แถวบ้าน พี่เค้าเรียนช่างแล้วได้ไปทำงานต่างประเทศ รวยมาเลยแหละ พี่เค้าเล่าให้ฟังว่าหางานง่าย ไม่ต้องไปแข่งกับใคร ยิ่งเป็นช่างเก่งๆ หลายบริษัทชิงตัว พี่เค้ามีโอกาสดีเลยได้ไปทำงานต่างประเทศ ดูดีมีอนาคตแบบนี้ ผมเลยเลือกเรียน ปวช. ที่วิทยาลัยเทคนิค สาขาไฟฟ้า-อิเลค บรรยากาศในการเรียนก็เป็นที่สนุกสนานมาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย แต่จะว่ายากก็ไม่ยากเกินไป เพราะส่วนใหญ่มันเป็นวิชาปฏิบัติ ส่วนวิชาพื้นฐานที่ต้องเรียนเหมือนเด็กสามัญผมก็ทำได้ค่อนข้างดี ออกแนวเป็นต้นฉบับให้กับเพื่อนในห้องด้วยซ้ำ จนเพื่อนหลายๆ คนถามว่า “เอ็งจบจากโรงเรียนประจำจังหวัด แถมเรียนก็ค่อนข้างดีขนาดนี้ทำไมไม่เรียนต่อ ม.ปลาย มาเลือกเรียนสายอาชีพทำไมวะ” ผมก็เลยตอบเพื่อนไปสั้นๆ ว่า “เป็นเด็กช่างมันเท่จะตาย”
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ
เรื่องเล่าของเด็กช่างธรรมดา ที่ไม่ง้อปริญญา
ผมเติบโตมาในครอบครัวข้าราชการที่มีพ่อเป็นทหาร และแม่เป็นพยาบาล การเรียนของผมตั้งแต่เล็กจนถึง ม.2 ถือได้ว่าอยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด แต่มันทำให้ผมเริ่มไขว้เขวไปบ้างก็ตอน ม.3 เนี่ยแหละครับ ช่วงวัยรุ่นอะไรมันก็ดูน่าเรียนรู้ น่าทดลองไปซะหมด เพื่อนชวนโดดเรียนไปเล่นเกมส์ก็ไป ชวนไปนั่งกินเหล้าก็ไป ชวนไปแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำก็ไม่เคยจะปฏิเสธ แต่ผมก็รับมาแค่นี้นะครับ เรื่องยาเสพติดและทะเลาะวิวาทผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะยังไงผมก็ยังมีความรักชีวิตของตัวเองอยู่ แต่ผมก็ยังตั้งใจเรียนอยู่เหมือนเดิมนะครับ
จนกระทั่งใกล้เรียนจบชั้น ม.3 วันหนึ่ง อาจารย์แนะแนวก็เอาแบบทดสอบ (เหมือนแบบทดสอบทางจิตวิทยา) มาให้ทำว่าเราเหมาะที่จะเรียนต่ออะไร ผมก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดอะไร ผลปรากฎว่าผมเหมาะที่จะเรียนสายช่าง จริงๆ ก็ตรงกับความชอบของผมนะ แต่เพื่อนมันน้อยคนที่จะเรียนสายนี้ ส่วนใหญ่ก็ต่อ ม.4 กันทั้งนั้น เอาล่ะสิ ผมเริ่มกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนเรียนด้วย เลยงุนงงกับชีวิตไปพักใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจ ฉับ ฉับ เอาว่ะเรียนช่างก็ได้ เพราะผมได้นั่งคุยกับพี่แถวบ้าน พี่เค้าเรียนช่างแล้วได้ไปทำงานต่างประเทศ รวยมาเลยแหละ พี่เค้าเล่าให้ฟังว่าหางานง่าย ไม่ต้องไปแข่งกับใคร ยิ่งเป็นช่างเก่งๆ หลายบริษัทชิงตัว พี่เค้ามีโอกาสดีเลยได้ไปทำงานต่างประเทศ ดูดีมีอนาคตแบบนี้ ผมเลยเลือกเรียน ปวช. ที่วิทยาลัยเทคนิค สาขาไฟฟ้า-อิเลค บรรยากาศในการเรียนก็เป็นที่สนุกสนานมาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย แต่จะว่ายากก็ไม่ยากเกินไป เพราะส่วนใหญ่มันเป็นวิชาปฏิบัติ ส่วนวิชาพื้นฐานที่ต้องเรียนเหมือนเด็กสามัญผมก็ทำได้ค่อนข้างดี ออกแนวเป็นต้นฉบับให้กับเพื่อนในห้องด้วยซ้ำ จนเพื่อนหลายๆ คนถามว่า “เอ็งจบจากโรงเรียนประจำจังหวัด แถมเรียนก็ค่อนข้างดีขนาดนี้ทำไมไม่เรียนต่อ ม.ปลาย มาเลือกเรียนสายอาชีพทำไมวะ” ผมก็เลยตอบเพื่อนไปสั้นๆ ว่า “เป็นเด็กช่างมันเท่จะตาย”
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ