เรื่องนี้เกิดขึ้นและได้จบลงไปแล้ว จึงอยากนำมาให้เพื่อนๆอ่านเพื่อความบันเทิง
เกริ่นนำก่อนว่า อาจจะอ่านไม่เข้าใจบ้าง ถามได้นะครับ เพราะหัดเขียนกระทู้แรกเหมือนกัน ขออภัยมา ณ ที่นี้
เมื่อวันสงกรานต์ ปี 2009 ผมกลับบ้านเกิดผมไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ณจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือเป็นบ้านที่ค่อนข้างใหญ่เอาการเลย
แล้วมีคนเหมารถตู้ป้าผมที่กรุงเทพ มาเที่ยวทางภาคเหนือ มาเป็นคณะใหญ่ 10กว่าคน พอขึ้นมาถึงจังหวัดที่ผมอยู่ พอดีเป็นเทศกาลเที่ยว ที่พักเลยเต็มหมด
ป้าผมเลยกะว่าจะให้มาพักที่บ้านผม เพราะที่ว่างเหลือให้นอนมากมาย พอรถป้ามาถึง จอดในบ้านปุ๊บ ผมก็ไปช่วยขนข้าวของของป้าลงแล้วก็พบว่า
มี"นางฟ้า"อยู่ในรถมาด้วย!
ตัวผมเขินมาก ทำอะไรไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ไม่กล้าทำความรู้จัก วันนั้นก็ไม่ได้ทำความรู้จักกัน ผมยังแอบเดินไปมองเค้านอนอยู่เลย แต่ตอนนั้นผมรู้ชื่อเค้าแล้วนะ แอบฟังพวกเค้าเรียกกันมา อ้อลืมบอกไป คนที่เช่ารถมา มาเป็นครอบครัวนะครับ ไม่ได้มาเป็นหมู่เพื่อน
จนวันรุ่งขึ้น จึงนั่งรถกระบะไปเล่นน้ำในเมืองกัน ผมนั่งอยู่ฝากระบะหลัง นึกออกมั้ย ส่วนนางฟ้า ยืนอยู่ ข้างในสุดของกระบะเลย ผมคิดว่า เออ เค้าคงไม่อยากรู้จักเราหรอก แต่พอผ่านไปซักพัก เค้าเดินมานั่งกับผม ถามผมว่า "ชื่อไรเหรอ" ผมก็ตอบอย่างเขินๆไป แล้วเราก็ชวนคุย สัพเพเหระ โดยที่ ผมเขิน100% ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องไว้มาดซะหน่อย ใจความสำคัญว่า อายุเท่ากัน เรียนรุ่นเดียวกัน เท่านั้นเอง พอกลับถึงบ้าน ก็ค่ำมากแล้ว ก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง แล้วก็เข้านอน โดยที่ ผมต้องแยกตัวไปนอนอีกบ้านนึง เพราะพวกเค้ามา แย่งที่นอนผม 555 ล้อเล่นๆ
กลางคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืน คิดว่า ทำยังไงถึงได้รู้จักมากกว่านี้นะ ผมไม่ได้แต่งเติมอะไรทั้งสิ้น ผมนอนไม่หลับทั้งคืนจริงๆ ในหัวคิดแต่ว่า พรุ่งนี้จะยื่นโทรศัพท์ให้ แล้วบอกว่าขอเบอร์หน่อยสิ เป็นอันตกลง พรุ่งนี้ผมจะทำอย่างนี้
จนวันรุ่งขึ้น ผมไปถึงบ้านใหญ่ เค้ากำลังเก็บของเตรียมตัวกลับกรุงเทพกัน ผมยืนกำโทรศัพท์แน่น ทำยังไงดีๆๆๆๆๆ สุดท้าย ลองเดาซิ ผมกล้ามั้ย หลายๆคนคงเดาว่าผมไม่กล้า ใช่ ถูกต้อง ผมไม่กล้า ผมได้แต่โบกมือลา แล้วรถตู้คันนั้นก็หายลับไปจนสุดตา ผมได้แต่นั่งนอนเสียใจ ทำไมผมเป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้
จนวันแล้ววันเล่า ผมก็ยังไม่ลืมเธอ จนตัวผมต้องกลับกรุงเทพ ผมคิดว่า เอาวะ ถามป้าว่า คนที่จ้างไปเนี่ย บ้านเค้าอยู่ที่ไหน ผมจะไปป้วนเปี้ยนแถวนั้น เผื่อจะเจอเธออีกซักครั้ง ผมใช้เวลาไปแถวนั้น ตอนกลับจากโรงเรียนประมาณ1เดือนเต็ม ก็ยังไม่มีโอกาศได้คุย จนผมลืมเธอไป แล้วใช้ชีวิตตามปกติ...
นี่เป็นแค่น้ำจิ้ม นะครับ มีต่ออีกหลายภาคเลย เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับผม ขอตัวไปทำธุระสักครู่
รักที่ไม่เคยลืม..
เกริ่นนำก่อนว่า อาจจะอ่านไม่เข้าใจบ้าง ถามได้นะครับ เพราะหัดเขียนกระทู้แรกเหมือนกัน ขออภัยมา ณ ที่นี้
เมื่อวันสงกรานต์ ปี 2009 ผมกลับบ้านเกิดผมไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ณจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือเป็นบ้านที่ค่อนข้างใหญ่เอาการเลย
แล้วมีคนเหมารถตู้ป้าผมที่กรุงเทพ มาเที่ยวทางภาคเหนือ มาเป็นคณะใหญ่ 10กว่าคน พอขึ้นมาถึงจังหวัดที่ผมอยู่ พอดีเป็นเทศกาลเที่ยว ที่พักเลยเต็มหมด
ป้าผมเลยกะว่าจะให้มาพักที่บ้านผม เพราะที่ว่างเหลือให้นอนมากมาย พอรถป้ามาถึง จอดในบ้านปุ๊บ ผมก็ไปช่วยขนข้าวของของป้าลงแล้วก็พบว่า
มี"นางฟ้า"อยู่ในรถมาด้วย!
ตัวผมเขินมาก ทำอะไรไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ไม่กล้าทำความรู้จัก วันนั้นก็ไม่ได้ทำความรู้จักกัน ผมยังแอบเดินไปมองเค้านอนอยู่เลย แต่ตอนนั้นผมรู้ชื่อเค้าแล้วนะ แอบฟังพวกเค้าเรียกกันมา อ้อลืมบอกไป คนที่เช่ารถมา มาเป็นครอบครัวนะครับ ไม่ได้มาเป็นหมู่เพื่อน
จนวันรุ่งขึ้น จึงนั่งรถกระบะไปเล่นน้ำในเมืองกัน ผมนั่งอยู่ฝากระบะหลัง นึกออกมั้ย ส่วนนางฟ้า ยืนอยู่ ข้างในสุดของกระบะเลย ผมคิดว่า เออ เค้าคงไม่อยากรู้จักเราหรอก แต่พอผ่านไปซักพัก เค้าเดินมานั่งกับผม ถามผมว่า "ชื่อไรเหรอ" ผมก็ตอบอย่างเขินๆไป แล้วเราก็ชวนคุย สัพเพเหระ โดยที่ ผมเขิน100% ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องไว้มาดซะหน่อย ใจความสำคัญว่า อายุเท่ากัน เรียนรุ่นเดียวกัน เท่านั้นเอง พอกลับถึงบ้าน ก็ค่ำมากแล้ว ก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง แล้วก็เข้านอน โดยที่ ผมต้องแยกตัวไปนอนอีกบ้านนึง เพราะพวกเค้ามา แย่งที่นอนผม 555 ล้อเล่นๆ
กลางคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืน คิดว่า ทำยังไงถึงได้รู้จักมากกว่านี้นะ ผมไม่ได้แต่งเติมอะไรทั้งสิ้น ผมนอนไม่หลับทั้งคืนจริงๆ ในหัวคิดแต่ว่า พรุ่งนี้จะยื่นโทรศัพท์ให้ แล้วบอกว่าขอเบอร์หน่อยสิ เป็นอันตกลง พรุ่งนี้ผมจะทำอย่างนี้
จนวันรุ่งขึ้น ผมไปถึงบ้านใหญ่ เค้ากำลังเก็บของเตรียมตัวกลับกรุงเทพกัน ผมยืนกำโทรศัพท์แน่น ทำยังไงดีๆๆๆๆๆ สุดท้าย ลองเดาซิ ผมกล้ามั้ย หลายๆคนคงเดาว่าผมไม่กล้า ใช่ ถูกต้อง ผมไม่กล้า ผมได้แต่โบกมือลา แล้วรถตู้คันนั้นก็หายลับไปจนสุดตา ผมได้แต่นั่งนอนเสียใจ ทำไมผมเป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้
จนวันแล้ววันเล่า ผมก็ยังไม่ลืมเธอ จนตัวผมต้องกลับกรุงเทพ ผมคิดว่า เอาวะ ถามป้าว่า คนที่จ้างไปเนี่ย บ้านเค้าอยู่ที่ไหน ผมจะไปป้วนเปี้ยนแถวนั้น เผื่อจะเจอเธออีกซักครั้ง ผมใช้เวลาไปแถวนั้น ตอนกลับจากโรงเรียนประมาณ1เดือนเต็ม ก็ยังไม่มีโอกาศได้คุย จนผมลืมเธอไป แล้วใช้ชีวิตตามปกติ...
นี่เป็นแค่น้ำจิ้ม นะครับ มีต่ออีกหลายภาคเลย เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับผม ขอตัวไปทำธุระสักครู่