ดิฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของสามีค่ะ เมื่อก่อนฉันอยู่แยกกับสามี อยู่คนละจังหวัดกัน
แต่พอลูกเริ่มเข้าเรียนอนุบาล 2 ดิฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่กทม. กับสามี ย้ายมาอยู่กับสามีได้ประมาณ 2 ปีแล้วค่ะ
บ้านสามีจะมี ยาย หลาน น้องสามี และแม่สามีค่ะ
แม่สามีเขาเป็นคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง หรือเรียกง่ายๆว่าไร้เหตุผลเลยก็ว่าได้ค่ะ
พูดมาก มากแบบพูดไม่รู้เรื่อง เอาเรื่องสารพัดมาพูดปนๆ กัน พอจะคุยเรื่องธุระก็จะเอาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาปนกัน
สรุปเวลาคุยธุระก็จะไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ค่ะ แม่สามียังไม่ค่อยแก่นะคะ แก่ยังดูสาวๆอยู่
มีวันนึงลูกดิฉันป่วยเลยพาไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นภูมิแพ้ อาการก็จะมีน้ำมูกตลอด
พอกลับบ้านมา แม่สามีถามว่าลูกเป็นอะไร เราก็ตอบไปว่าเป็นภูมิแพ้ แกก็เถียงว่าไม่ใช่หรอกมันต้องเป็นโรคอื่นสิ
คือฉันก็บอกแกไปจนไม่รู้จะบอดยังไงว่าภูมิแพ้ ซึ่งตัวดิฉันเองก็เป็นเหมือนลูกแหละค่ะ เลยรู้อาการ
แม่สามีเลยถามว่าไปหาหมอที่ไหน บอกก็มั่ว ดิฉันก็เลยบอกไปว่า ไปหาหมอที่เก่งๆที่เคยไปประจำที่แม่สาทีเคยบอก
แกก็ยังจะเถียง คือที่ไม่เข้าใจแกจะเถียงหมอทำไม แล้วแกก็มาหงุดหงิดใส่ เราก็ยืนงง เลยขอเลี่ยงไม่พูดกับแกดีกว่า
แล้วมีเรื่องที่ดิฉันรับไม่ได้เลยกับควทมสกปรกของแม่สามี คือแกเข้าห้องน้ำแล้วไม่ค่อยจะกดโถส้วมเลยค่ะ ทั้งอึทั้งฉี่
เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแกไม่ทำให้เรียบร้อย จะว่าแกแก่ไปจนลืมกดมันก็ไม่ใช่นะคะ บอกแกหลายรอบแล้วแกก็ยังทำ
บางทีแกก็ถอดกางเกงในแขวนไว้ที่ราวแขวนผ้าในห้องน้ำแบบเปียกๆเลยค่ะ คนอื่นเข้าต่อมันก็ดูทุเรศ แล้วแกก็ไม่เก็บด้วยนะคะ
วางไว้ยังไงมันก็ยังวางอยู่ตรงนั้นหลายวัน ส่วนอีกเรื่องเวลาทานข้าว ข้าวเหลือคือต้องเททิ้งใส่ถุงใช่มั๊ยคะ หลายๆคนคงทำ
แต่แม่แกเค้าวางไว้ในซิงค์ล้างจานเลย ปล่อยแมลงตอม
วันนั้นฉันกลับตจว.ไปตอนบ่ายๆ เห็นจานก็วางกองโตแต่ก๋ยังไม่มีใครสนใจ ถ้าวันนั้นฉันไม่รีบฉัยก็จะล้างให้ตลอด
แต่พอดีวันนั้นรีบมากต้องไปทำธุระด้วยเลยไม่ได้สนใจ กลับมาก็ดึกมากๆ เที่ยวคืน กองจานที่ทีเศษอาหารก็นังคงอยู่
แบบมันเริ่มเหม็นอาหารบูดแล้วค่ะ ฉันก็เซงๆ รับไม่ได้มากๆ ทำไมกินเสร็จกันแล้วถึงไม่ล้างกัน
คือเป็นแบบนี้กันทั้งบ้านเลยค่ะ ไม่มีใครทำ ส่วนมากดิฉันจะเป็นคนเดียวที่ทำงานบ้าน
บ้านนี้ถือว่าเป็นคนสกปรกเลยก็ว่าได้ค่ะ เวลาอาหารอะไรที่เหลือ ยายของสามีเค้าแก่มากๆ แล้วแกก็ขี้ลืม
แกก็มักจะเก็บเอาไปแช่ตู้เย็นจนลืม พอลืมแล้วมันก็เน่า เหม็นเต็มตู้ คือมันมีบ้างบางครั้งที่ฉันก็ไม่ไหวกับพฤติกรรมบ้านนี้เอามาากๆ
แต่สามีดิฉันเขาไม่เป็นนะคะ เขาสะอาดเหมือนที่บ้านพ่อของเขา เขาก็จะมาช่วยทำบ้าง
บางวันเราก็เหนื่อยทำคนเดียว อยู่กันตัเงหลายคนแต่ไม่มีใครทำเลย
ครั้งนึงแม่สามีเคยมาขอยืมเงินดิฉันก็ให้ยืมนะคะ ทางบ้านสามีฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยค่ะ
ต่างกับทางดิฉันฐานะค่อนข้างดี แต่ที่ยอมอยู่บ้านสามีก็เพราะสามอยากอยู่ดูแลยาย ฉันก็เลยต้องทนอยู่ค่ะ
ถามว่าทำไมไม่ย้ายมาอยู่กันเอง ก็อยากย้ายนะคะ แต่สามีไม่ยอม ก็เลยต้องทนๆมันไปแบบนี้แหละค่ะ
พอถึงเวลาทวงเงินคืนแกก็บอกว่าไม่มีให้ พูดแบบตะคอกๆ ใส่เลยค่ะ เราก็งง เอ๊ะ! ตอนยืมก็พูดดีนี่นา
ปต่ตอนทวงแกทำไมพูดแบบนี้นะ นิสัยเราก็ไม่ใช่คนขี้งกนะคะ มีก็ให้ยืมตลอด ไม่เคยทวง แต่นี่เห็นมันนานมากแล้วเลยทวง
แกก็ไม่ให้ แล้วก็พูดจาไม่ดีใส่ ตั้งแต่วันนั้นดิฉันเข็ดเลยค่ะ เรื่องเงินไม่เอาอีกแล้ว
เรื่องงานบ้านพอแกลองทำดูบ้างแกก็จะบ่นๆๆๆๆๆๆๆ บานยาวเลย ทั้งที่ทำแค่ล้างจานอย่างเดียว
ฉันเข้าใจนะคะว่าอยู่บ้านเค้าอย่านิ่งดูดาย เราเป็นสะใภ้ด้วยเลยต้องทำ แต่ตั้งแต่มาอยู่นี่เหมือนคนใช้มากกว่าเลยค่ะ
ทำหมด ดม้กระทั่งเก็บกางเกงในที่ตากทิ้งไว้ วัน3คืน ก็ต้องทำค่ั ทั้งๆที่ไม่ใช่ของตัวเองด้วย
เพราะมันไม่มีที่จะตากของดิฉันและก็ลูกเลยค่ะ เลยต้องจำใจเก็บ
ขอความเห็นหน่อยนะคะว่าดิฉันควรแก้ปัญหาอย่างไรดี บางทีมันก็เหนื่อยมากๆ ที่ต้องมาเจอแบบนี้
มันมากเกินไปกับที่สะใภ้คนนึงต้องทำ มันเหมือนคนใช้เลย
เจอแม่สามีแบบนี้ควรทำอย่าไรดี ??
แต่พอลูกเริ่มเข้าเรียนอนุบาล 2 ดิฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่กทม. กับสามี ย้ายมาอยู่กับสามีได้ประมาณ 2 ปีแล้วค่ะ
บ้านสามีจะมี ยาย หลาน น้องสามี และแม่สามีค่ะ
แม่สามีเขาเป็นคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง หรือเรียกง่ายๆว่าไร้เหตุผลเลยก็ว่าได้ค่ะ
พูดมาก มากแบบพูดไม่รู้เรื่อง เอาเรื่องสารพัดมาพูดปนๆ กัน พอจะคุยเรื่องธุระก็จะเอาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาปนกัน
สรุปเวลาคุยธุระก็จะไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ค่ะ แม่สามียังไม่ค่อยแก่นะคะ แก่ยังดูสาวๆอยู่
มีวันนึงลูกดิฉันป่วยเลยพาไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นภูมิแพ้ อาการก็จะมีน้ำมูกตลอด
พอกลับบ้านมา แม่สามีถามว่าลูกเป็นอะไร เราก็ตอบไปว่าเป็นภูมิแพ้ แกก็เถียงว่าไม่ใช่หรอกมันต้องเป็นโรคอื่นสิ
คือฉันก็บอกแกไปจนไม่รู้จะบอดยังไงว่าภูมิแพ้ ซึ่งตัวดิฉันเองก็เป็นเหมือนลูกแหละค่ะ เลยรู้อาการ
แม่สามีเลยถามว่าไปหาหมอที่ไหน บอกก็มั่ว ดิฉันก็เลยบอกไปว่า ไปหาหมอที่เก่งๆที่เคยไปประจำที่แม่สาทีเคยบอก
แกก็ยังจะเถียง คือที่ไม่เข้าใจแกจะเถียงหมอทำไม แล้วแกก็มาหงุดหงิดใส่ เราก็ยืนงง เลยขอเลี่ยงไม่พูดกับแกดีกว่า
แล้วมีเรื่องที่ดิฉันรับไม่ได้เลยกับควทมสกปรกของแม่สามี คือแกเข้าห้องน้ำแล้วไม่ค่อยจะกดโถส้วมเลยค่ะ ทั้งอึทั้งฉี่
เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแกไม่ทำให้เรียบร้อย จะว่าแกแก่ไปจนลืมกดมันก็ไม่ใช่นะคะ บอกแกหลายรอบแล้วแกก็ยังทำ
บางทีแกก็ถอดกางเกงในแขวนไว้ที่ราวแขวนผ้าในห้องน้ำแบบเปียกๆเลยค่ะ คนอื่นเข้าต่อมันก็ดูทุเรศ แล้วแกก็ไม่เก็บด้วยนะคะ
วางไว้ยังไงมันก็ยังวางอยู่ตรงนั้นหลายวัน ส่วนอีกเรื่องเวลาทานข้าว ข้าวเหลือคือต้องเททิ้งใส่ถุงใช่มั๊ยคะ หลายๆคนคงทำ
แต่แม่แกเค้าวางไว้ในซิงค์ล้างจานเลย ปล่อยแมลงตอม
วันนั้นฉันกลับตจว.ไปตอนบ่ายๆ เห็นจานก็วางกองโตแต่ก๋ยังไม่มีใครสนใจ ถ้าวันนั้นฉันไม่รีบฉัยก็จะล้างให้ตลอด
แต่พอดีวันนั้นรีบมากต้องไปทำธุระด้วยเลยไม่ได้สนใจ กลับมาก็ดึกมากๆ เที่ยวคืน กองจานที่ทีเศษอาหารก็นังคงอยู่
แบบมันเริ่มเหม็นอาหารบูดแล้วค่ะ ฉันก็เซงๆ รับไม่ได้มากๆ ทำไมกินเสร็จกันแล้วถึงไม่ล้างกัน
คือเป็นแบบนี้กันทั้งบ้านเลยค่ะ ไม่มีใครทำ ส่วนมากดิฉันจะเป็นคนเดียวที่ทำงานบ้าน
บ้านนี้ถือว่าเป็นคนสกปรกเลยก็ว่าได้ค่ะ เวลาอาหารอะไรที่เหลือ ยายของสามีเค้าแก่มากๆ แล้วแกก็ขี้ลืม
แกก็มักจะเก็บเอาไปแช่ตู้เย็นจนลืม พอลืมแล้วมันก็เน่า เหม็นเต็มตู้ คือมันมีบ้างบางครั้งที่ฉันก็ไม่ไหวกับพฤติกรรมบ้านนี้เอามาากๆ
แต่สามีดิฉันเขาไม่เป็นนะคะ เขาสะอาดเหมือนที่บ้านพ่อของเขา เขาก็จะมาช่วยทำบ้าง
บางวันเราก็เหนื่อยทำคนเดียว อยู่กันตัเงหลายคนแต่ไม่มีใครทำเลย
ครั้งนึงแม่สามีเคยมาขอยืมเงินดิฉันก็ให้ยืมนะคะ ทางบ้านสามีฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยค่ะ
ต่างกับทางดิฉันฐานะค่อนข้างดี แต่ที่ยอมอยู่บ้านสามีก็เพราะสามอยากอยู่ดูแลยาย ฉันก็เลยต้องทนอยู่ค่ะ
ถามว่าทำไมไม่ย้ายมาอยู่กันเอง ก็อยากย้ายนะคะ แต่สามีไม่ยอม ก็เลยต้องทนๆมันไปแบบนี้แหละค่ะ
พอถึงเวลาทวงเงินคืนแกก็บอกว่าไม่มีให้ พูดแบบตะคอกๆ ใส่เลยค่ะ เราก็งง เอ๊ะ! ตอนยืมก็พูดดีนี่นา
ปต่ตอนทวงแกทำไมพูดแบบนี้นะ นิสัยเราก็ไม่ใช่คนขี้งกนะคะ มีก็ให้ยืมตลอด ไม่เคยทวง แต่นี่เห็นมันนานมากแล้วเลยทวง
แกก็ไม่ให้ แล้วก็พูดจาไม่ดีใส่ ตั้งแต่วันนั้นดิฉันเข็ดเลยค่ะ เรื่องเงินไม่เอาอีกแล้ว
เรื่องงานบ้านพอแกลองทำดูบ้างแกก็จะบ่นๆๆๆๆๆๆๆ บานยาวเลย ทั้งที่ทำแค่ล้างจานอย่างเดียว
ฉันเข้าใจนะคะว่าอยู่บ้านเค้าอย่านิ่งดูดาย เราเป็นสะใภ้ด้วยเลยต้องทำ แต่ตั้งแต่มาอยู่นี่เหมือนคนใช้มากกว่าเลยค่ะ
ทำหมด ดม้กระทั่งเก็บกางเกงในที่ตากทิ้งไว้ วัน3คืน ก็ต้องทำค่ั ทั้งๆที่ไม่ใช่ของตัวเองด้วย
เพราะมันไม่มีที่จะตากของดิฉันและก็ลูกเลยค่ะ เลยต้องจำใจเก็บ
ขอความเห็นหน่อยนะคะว่าดิฉันควรแก้ปัญหาอย่างไรดี บางทีมันก็เหนื่อยมากๆ ที่ต้องมาเจอแบบนี้
มันมากเกินไปกับที่สะใภ้คนนึงต้องทำ มันเหมือนคนใช้เลย