สวัสดีค่ะพี่ป้าน้าอา เพื่อน ๆ น้อง ๆ ทุกท่าน
พี่บูบู้อายุ 11 ปีแล้ว วันนี้ 31 กรกฎาคม 2557 พี่บู้จะไม่อยู่เป็นกำลังใจให้แม่บีอีกต่อไปแล้ว
เมื่อ 11 ปีก่อน เราเป็นโรคซึมเศร้าเนื่องจากอยู่ในคอนโดมาประมาณ 10 ปี ทำให้กลัวที่แคบพ่วงมาด้วย
คุณหมอให้เราหาที่อยู่ใหม่ถ้าเป็นไปได้ หรือมีสัตว์เลี้ยง และควรมีกิจกรรมข้างนอกบ้าง
แต่ด้วยความที่เราเกิดมาเป็น Transgender เรากลัวสังคมรังเกียจ เราจึงค่อนข้างปิดตัวเอง และมีเพื่อนน้อย
และมีแต่เฉพาะในพันทิป
เราค่อย ๆ บำบัดตัวเอง หาที่อยู่ใหม่เป็นทาวน์เฮ้าส์ มีเนื้อที่พอปลูกต้นไม้ และที่สำคัญเราสามารถเลี้ยงหมาได้
พี่บูบู้เป็นโกลเด้นที่น่าสงสาร เป็นคนที่ไม่มีใครรัก เพราะหางเขาหัก ขายไม่ได้ เราเห็นเขานอดคุดคู้อยู่ในกรง
เราจึงไปอุ้มมาและเลี้ยงดูเขา
เรามีบูบู้เป็นลูกชาย เรารักเขามาก เวลาเราเศร้าร้องไห้เขาจะเข้ามานั่งจ้องหน้า แล้วเลียน้ำตาให้
เรากลัวเสียงดัง กลัวเสียงฟ้าร้อง เราก็จะกอดหลบมุมกันในบ้าน และที่สำคัญบูบู้ก็กลัวด้วย
เราเลี้ยงเขาได้ 5 ปี พี่บู้ก็เป็นโรคลมชัก จนอัมพาตเดินไม่ได้ เราดูแลเขาพูดคุยกับเขาให้กำลังใจจนบู้เดินได้อีกครั้ง
แต่คราวนี้พี่บู้จำอะไรไม่ได้ นอกจากแม่ของมัน
ตอนนี้เรากำลังพักฟื้นจากการผ่าตัดเนื้องอกบนกะโหลกศีรษะ เราขาดกำลังใจสำคัญ เราจะไม่มีพี่บู้อยู่ข้าง ๆ อีกแล้ว เรารู้ว่าการพลัดพรากเป็นสิ่งปกติ
แต่พี่บู้คือลูกของเรา เราพาพี่บูบู้มาลา ขอบพระคุณที่ทุกท่านเคยช่วยเหลือบูบู้ตลอดมานะคะ
+ + + พี่บูบู้ ลูกชายไม่อยู่เป็นกำลังใจให้แม่บีแล้ว + + +
พี่บูบู้อายุ 11 ปีแล้ว วันนี้ 31 กรกฎาคม 2557 พี่บู้จะไม่อยู่เป็นกำลังใจให้แม่บีอีกต่อไปแล้ว
เมื่อ 11 ปีก่อน เราเป็นโรคซึมเศร้าเนื่องจากอยู่ในคอนโดมาประมาณ 10 ปี ทำให้กลัวที่แคบพ่วงมาด้วย
คุณหมอให้เราหาที่อยู่ใหม่ถ้าเป็นไปได้ หรือมีสัตว์เลี้ยง และควรมีกิจกรรมข้างนอกบ้าง
แต่ด้วยความที่เราเกิดมาเป็น Transgender เรากลัวสังคมรังเกียจ เราจึงค่อนข้างปิดตัวเอง และมีเพื่อนน้อย
และมีแต่เฉพาะในพันทิป
เราค่อย ๆ บำบัดตัวเอง หาที่อยู่ใหม่เป็นทาวน์เฮ้าส์ มีเนื้อที่พอปลูกต้นไม้ และที่สำคัญเราสามารถเลี้ยงหมาได้
พี่บูบู้เป็นโกลเด้นที่น่าสงสาร เป็นคนที่ไม่มีใครรัก เพราะหางเขาหัก ขายไม่ได้ เราเห็นเขานอดคุดคู้อยู่ในกรง
เราจึงไปอุ้มมาและเลี้ยงดูเขา
เรามีบูบู้เป็นลูกชาย เรารักเขามาก เวลาเราเศร้าร้องไห้เขาจะเข้ามานั่งจ้องหน้า แล้วเลียน้ำตาให้
เรากลัวเสียงดัง กลัวเสียงฟ้าร้อง เราก็จะกอดหลบมุมกันในบ้าน และที่สำคัญบูบู้ก็กลัวด้วย
เราเลี้ยงเขาได้ 5 ปี พี่บู้ก็เป็นโรคลมชัก จนอัมพาตเดินไม่ได้ เราดูแลเขาพูดคุยกับเขาให้กำลังใจจนบู้เดินได้อีกครั้ง
แต่คราวนี้พี่บู้จำอะไรไม่ได้ นอกจากแม่ของมัน
ตอนนี้เรากำลังพักฟื้นจากการผ่าตัดเนื้องอกบนกะโหลกศีรษะ เราขาดกำลังใจสำคัญ เราจะไม่มีพี่บู้อยู่ข้าง ๆ อีกแล้ว เรารู้ว่าการพลัดพรากเป็นสิ่งปกติ
แต่พี่บู้คือลูกของเรา เราพาพี่บูบู้มาลา ขอบพระคุณที่ทุกท่านเคยช่วยเหลือบูบู้ตลอดมานะคะ