สวัสดีครับผมจะมาเล่าประสบการณ์ม.ปลายของผม มีทั้งเศร้าและบ้าบิ่น ทั่งชั่วดีปนๆกันไป
คือผมคบกับพวกผู้หญิงอะครับ ตอนเข้าม.4 มา ก็คือผมนี่ก็แบบแอ็คๆไปทั่ว แต่ไม่ได้เกินหน้าตาน้ะประมาณว่าเป็นมิตร แรกๆเพื่อนทุกคนก็เฟรนด์ลี่อ่ะครับแบบสนิทกับทุกคน แต่พอเวลาผ่านไป....
สันดาน (ขออนุญาติครับ) มันก็เริ่มกำเริบขึ้น 555 แต่ละคนนี่ก็เริ่มน่ากลัว ไปๆมาๆผมก็เลยลดขนาดทีมมาเป็น 5 คนอะครับ เน้นคุณภาพ ผ่านศึกมาเยอะ ทั้งโดนเพื่อนกลุ่มอื่นแขวะ ด่านินทา จนมีครั้งนึงครับ ไอโฟนเพื่อนหาย -0- แล้วผมเป็นคนจนที่สุดในกลุ่มครับ ก็มีเพื่อนคนนึงที่เค้าเหมือนรวยๆ ก็แบบใส่ความผมว่าผมโน้นนี้ เนี่ยน่าจะเอาไปหรือเปล่า แบบนี้ ซึ่งพอผมรู้ผมก็แบบเสียใจมาก ว่าคนจนมันต้องขโมยอย่างเดียวเลยหรอ ทนอยู่นานและในที่สุดก็จับได้ คนที่มันเอาไปก็คือที่มันทำตัวรวยใส่ความผม !! ผมทั้งเกลียดทั้งโกรธมาก (คือเข้าใจน้ะ) ทั้งใส่ร้ายอะไรโน่นนี้ผมคนเดียวต้องแบกรับความกดดัน แต่ก็ทนว่าเออเราไม่ได้ทำจะไปกลัวไร... ก็เลยเลิกยุ่งกับคนๆนั้น (ทั้งกลุ่ม) ก็ไม่คุยด้วยอะครับ ก็สบายใจขึ้น แต่ก็ยังไม่วาย พอขึ้น ม.5 อะไรก็ร้ายขึ้น จะบ้าตาย มีครูฝ่ายปกครองเค้าเอาผมไปพูดอะครับ พูดกับแม่เพื่อนอีกคน ว่าผมขี้ขโมย นิสัยไม่ดี อย่าไปยุ่งเดี๋ยวจะพากันทำ ประมาณว่าให้เลิกยุ่งกับผมอะครับ แต่เพื่อนผมคนนั้นเค้าไม่ได้ไรด้วย เข้าข้างตลอด ผมน้ำตาไหลเลยครับ ครูที่ผมคิดว่าเค้าหวังดีกับผม เค้าทำกับผมงี้ ก็เพิ่งรู้ว่าคนเรานี่วัดกันที่ฐานะเนอะ เห้อออออ :'( และผมก็พยายามเลิกคิด (แต่จำฝังใจ) ตอนนี้ผมก็มุ่งเรื่องมหาลัย (ม.5อยู่น้ะ) ผมทั้งอ่านหนังสือสอบกลางภาค เสียใจเลยอ่า คณิตศาสตร์ไม่รอดแหงๆ เพราะเหมือนมันแลรีบอะครับ ครูคุมสอบก็เร่ง ผมเลยมั่วเลย เห้อชีวิต แทนที่จะได้ทำเกรดดีๆ ก็เลยคิดว่า ไม่เป็นไรทำดีสุดๆและ ครั้งหน้าเอาให้เป๊ะ ผมก็คิดครับว่าถ้าผมจบมหาลัย ไม่ว่าจะที่ไหน ผมจะมาหาเค้า มาถ่ายรูปกับครูคนนี้ ที่ดูถูกผม สักวันผมต้องประสบความสำเร็จ แล้วเจอกันน่ะครับ สวนสุนันทา ครุศาสตร์สังคม ผมจะต้องติดรับตรงให้ได้ !!!
(เห้ออ) ประสบการณ์ชีวิต ม.ปลาย
คือผมคบกับพวกผู้หญิงอะครับ ตอนเข้าม.4 มา ก็คือผมนี่ก็แบบแอ็คๆไปทั่ว แต่ไม่ได้เกินหน้าตาน้ะประมาณว่าเป็นมิตร แรกๆเพื่อนทุกคนก็เฟรนด์ลี่อ่ะครับแบบสนิทกับทุกคน แต่พอเวลาผ่านไป....
สันดาน (ขออนุญาติครับ) มันก็เริ่มกำเริบขึ้น 555 แต่ละคนนี่ก็เริ่มน่ากลัว ไปๆมาๆผมก็เลยลดขนาดทีมมาเป็น 5 คนอะครับ เน้นคุณภาพ ผ่านศึกมาเยอะ ทั้งโดนเพื่อนกลุ่มอื่นแขวะ ด่านินทา จนมีครั้งนึงครับ ไอโฟนเพื่อนหาย -0- แล้วผมเป็นคนจนที่สุดในกลุ่มครับ ก็มีเพื่อนคนนึงที่เค้าเหมือนรวยๆ ก็แบบใส่ความผมว่าผมโน้นนี้ เนี่ยน่าจะเอาไปหรือเปล่า แบบนี้ ซึ่งพอผมรู้ผมก็แบบเสียใจมาก ว่าคนจนมันต้องขโมยอย่างเดียวเลยหรอ ทนอยู่นานและในที่สุดก็จับได้ คนที่มันเอาไปก็คือที่มันทำตัวรวยใส่ความผม !! ผมทั้งเกลียดทั้งโกรธมาก (คือเข้าใจน้ะ) ทั้งใส่ร้ายอะไรโน่นนี้ผมคนเดียวต้องแบกรับความกดดัน แต่ก็ทนว่าเออเราไม่ได้ทำจะไปกลัวไร... ก็เลยเลิกยุ่งกับคนๆนั้น (ทั้งกลุ่ม) ก็ไม่คุยด้วยอะครับ ก็สบายใจขึ้น แต่ก็ยังไม่วาย พอขึ้น ม.5 อะไรก็ร้ายขึ้น จะบ้าตาย มีครูฝ่ายปกครองเค้าเอาผมไปพูดอะครับ พูดกับแม่เพื่อนอีกคน ว่าผมขี้ขโมย นิสัยไม่ดี อย่าไปยุ่งเดี๋ยวจะพากันทำ ประมาณว่าให้เลิกยุ่งกับผมอะครับ แต่เพื่อนผมคนนั้นเค้าไม่ได้ไรด้วย เข้าข้างตลอด ผมน้ำตาไหลเลยครับ ครูที่ผมคิดว่าเค้าหวังดีกับผม เค้าทำกับผมงี้ ก็เพิ่งรู้ว่าคนเรานี่วัดกันที่ฐานะเนอะ เห้อออออ :'( และผมก็พยายามเลิกคิด (แต่จำฝังใจ) ตอนนี้ผมก็มุ่งเรื่องมหาลัย (ม.5อยู่น้ะ) ผมทั้งอ่านหนังสือสอบกลางภาค เสียใจเลยอ่า คณิตศาสตร์ไม่รอดแหงๆ เพราะเหมือนมันแลรีบอะครับ ครูคุมสอบก็เร่ง ผมเลยมั่วเลย เห้อชีวิต แทนที่จะได้ทำเกรดดีๆ ก็เลยคิดว่า ไม่เป็นไรทำดีสุดๆและ ครั้งหน้าเอาให้เป๊ะ ผมก็คิดครับว่าถ้าผมจบมหาลัย ไม่ว่าจะที่ไหน ผมจะมาหาเค้า มาถ่ายรูปกับครูคนนี้ ที่ดูถูกผม สักวันผมต้องประสบความสำเร็จ แล้วเจอกันน่ะครับ สวนสุนันทา ครุศาสตร์สังคม ผมจะต้องติดรับตรงให้ได้ !!!