ส่วนตัวผมเองยังไม่มีลูกนะครับ และคาดว่าอีกนาน (ใตหาหัวจาม..ตามหาหัวใจอยู่เลย) ก็เลยมีข้อสงสัยว่า เด็กที่ดื้อมากๆ ซนมากๆ ร้องให้ไม่หยุด ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น แล้วพ่อแม่เด็กเหล่านั้นทำไมจึงไม่ห้าม ไม่ด่า หรือไม่ตี ผมจำได้สมัยผมตอนเด็กๆนี่ ถ้าดื้อเมื่อไร จะโดนตีแน่นอน แต่ไม่ได้เป็นการตีเพื่อให้เจ็บ แต่ตีเพื่อให้จำ คือมันไม่ได้รุนแรงเลย มันแทบไม่เจ็บเลย แต่มันมีความรู้สึกเหมือนมันสะกิดต่อมอะไรบางอย่างในหัวใจ ให้มันร้องให้ออกมา แล้วพ่อแม่ผมก็อธิบายว่าทำไมต้องตี เราทำอะไรผิด แต่ผมสังเกตุพ่อแม่ยุคใหม่เดี๋ยวนี้ น้อยคนที่จะตีลูก หรือด่าลูก ส่วนมากจะมีแต่โอ๋ลูก เวลาลูกร้องให้นี่ก็จะโอ๋ลูก...เป็นไงบ้างจ๊ะ...สุดดวงใจของแม่...โอ๋.....ลูกน้อยของแม่........แก้วตาดวงใจของแม่...โอ๋..ไม่ร้องนะ..... ผมว่าการทำแบบนี้มันผิดนะครับ ทำให้เด็กเสียนิสัยได้ ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เด็กคิดเองครับ เช่นเวลาเด็กล้ม ไม่ได้ล้มแบบแรงๆ ผมว่าน่าจะปล่อยดูท่าทีไปก่อน อย่างเพิ่งเข้าไป ให้ดูว่าเค้าจะแก้ปัญหาอย่างไร แล้วถ้าเค้าเจ็บก็บอกไปว่า ถ้าลูกไม่วิ่งซน ไม่ระวังมันก็จะล้ม แล้วก็จะเจ็บนะ อะไรประมาณนี้ แบบนี้มันไม่ดีกว่าการโอ๋หรือ?

สรุปคำถามนะครับ
-ทำไมพ่อแม่ยุคใหม่ถึงไม่กล้าตีลูก
-ทำไมพ่อแม่ยุคใหม่ถึงตามใจลูกมากจนเกินไป
-แล้วถ้าเด็กมีอาการดื้อซน ผิดปกติ พ่อแม่มีส่วนผิดไหม หรือเด็กมันดื้อของเค้าเอง