ไม่รู้ว่าทำไม โชคชะตาเราถึงเจอแต่คนไกลตลอด
แฟนคนแรกเจอกันตอน meeting เป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที คุยกันถูกคอ ดูๆ กันอยู่หลายเดือน ก็ตัดสินใจคบกัน แต่ด้วยความที่อยุ่กันคนละจังหวัด 2-3 เดือนเจอกันที แต่โทรคุยกันทุกวัน ทะเลาะ งอแง ง๊องแง๊ง กันบ้างตามประสา แต่ก็ไม่เคยรุนแรง แต่ช่วงหลังๆ ด้วยงานของแต่ละคนทำให้เวลาที่จะได้เจอกันลดลง จาก 2-3 เดือน เป็น 6 เดือน เจอันที จนกระทั่ง 3 ปีหลัง เจอกันปีละครั้ง (เราคบกันมาได้ 6 ปี) และแปลกตรงที่ว่าความรู้สึกมันเหมือนลดลง มันเหมือนเฉยๆ เราก็เลยคุยกับเค้าตรงๆ ว่า ตอนนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลย เราลองห่างๆ กันดูมั้ย เค้าก็ตอบมาว่า "แล้วแต่ตัวเอง" เลยห่างและเลิกกันในที่สุด
คนที่สอง เป็นอเมริกัน เจอกันตอนเค้าหลงห้างแถวงามวงศ์วาน จริงๆ ไม่หลงหรอกค่ะ เค้าพึ่งอกหักจากแฟนเก่าคนไทยอ่ะ คุยกับเค้าปลอบใจเค้า ปลอบไปปลอบมาดันคบกันได้งัยก็ยังงงๆ 555+ พอเค้ากลับประเทศไปเราก็ยังคุยกันตลอด ทั้งทาง skype, whatapp ว่ากันไป เจอกันปีละครั้งเฉพาะช่วง summer คบกันได้ประมาณ 2 ปีกว่า แต่สุดท้าย.....เหมือนคนแรก
คนที่สาม พึ่งเริ่มคบกันมาได้ประมาณ 3 เดือน เจอกันตอนเราไปเที่ยวซึ่งที่ทำงานจัดไป แล้วเค้าเป็น ผจก. บ.ทัวร์นั้น ตอนอยู่ในทริปเค้าก้ดูแลเทคแคร์ดีไม่เฉพาะเราแต่กับทุกคน แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เพราะอะไร ทุกคนถึงได้มองว่าเค้าจีบเรา ซึ่งเราก็มองว่าเค้าก็ปฏิบัติเหมือนกันทุกคนแท้ๆ พอกลับมาคนที่ทำงานก็ยังแซวไม่เลิก และมีบางคนที่ทำตัวเป็นแม่สื่อจนได้เรื่อง 555+ จนเรากับเค้าได้คบกันจริงๆ แต่ก็แบบเดิมล่ะค่ะ ไกลกันอีกแล้ว แล้วตั้งแต่กลับมาก็ยังไม่ได้เจอกันอีกเลย มีแต่คุยกัน แชทเฟสกันไป จนตอนนี้ผ่านมา 3 เดือน จากที่แรกๆ เคยโทรหากันวันละ 4 เวลา (ได้มั้ง) แชทเฟสคุยกันตลอด แต่เดือนกว่าๆ มานี้ด้วยงานที่ยุ่งของเค้าและขึ้นเหนือ ล่องใต้ ไม่อยู่กับที่ตลอด ทำให้การคุยกันของเราน้อยลง ซึ่งเราก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร และปกติเวลาเค้าจะไปไหนเค้าจะบอกทุกครั้ง แต่เมื่อคืนเค้าไปเชียงใหม่ไม่ได้บอกเรา แต่โพสต์ไว้ที่หน้า wall ของเค้า คือเรามีความรู้สึกว่า "ทำไมอ่ะ" เพราะว่าเฟสบุคเนี่ยใช่ว่าเราจะเข้าบ่อยนะ ถ้าไม่มีข้อความเข้ามาเราแทบไม่เข้าเลย คือเกิดอาการ "งง"
ที่ร่ายยาวมาเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ เรามานั่งนึกๆ ทบทวนที่ผ่านๆ มากับแต่ละคน เราก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเราถึงมีแฟนอยู่ไกลตลอดเลยนะ ตอนคบกันคนแรกเราก็เฉยๆ นะ ออกจะชอบด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าการอยู่ใกล้กันหรืออยู่ด้วยกันตลอดเวลาเบื่อกันแย่เลย แต่พอนานไปมันไม่ไช่อ่ะ เราเห็นคนที่เค้าอยู่ใกล้กัน ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน กิน เที่ยว เล่น ด้วยกัน ซึ่งเราไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นสักเท่าไรไม่ว่ากับใคร เราเลยรู้สึกว่า นี่หรือเปล่าที่ทำให้ความรู้สึกที่มีให้แต่ละคนมันค่อยๆ ลดลง
ตอนนี้เราเริ่มคิดแล้วว่า การได้อยู่ใกล้ๆ กัน ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน มันเหมือนเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ให้เหนียวเแน่นขึ้น สำหรับคนที่อยู่ไกลกันเราว่าเจอกันเดือนละครั้งมันก็น่าจะดีเนอะ เฮ้ออ...แปลกใจตัวเอง ไอ่คนที่อยุ่ใกล้ๆ ทำไมเราถึงไม่ชอบน้าาา ทำไมต้องรักแต่คนอยู่ไกลตลอดเลย
แล้วเพื่อนๆ ที่มีแฟนอยู่ไกลๆ คิดเห็นกันอย่างไรบ้างคะ สำหรับเราตอนนี้มันเริ่มเหนื่อยๆ ยังงัยชอบกล (แต่เหนื่อยยังงัยก็ยังรักนะตัวเอ๊งงง)
ความรักกับระยะทาง...เคยเหนื่อย ท้อ กันบ้างไหม
แฟนคนแรกเจอกันตอน meeting เป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที คุยกันถูกคอ ดูๆ กันอยู่หลายเดือน ก็ตัดสินใจคบกัน แต่ด้วยความที่อยุ่กันคนละจังหวัด 2-3 เดือนเจอกันที แต่โทรคุยกันทุกวัน ทะเลาะ งอแง ง๊องแง๊ง กันบ้างตามประสา แต่ก็ไม่เคยรุนแรง แต่ช่วงหลังๆ ด้วยงานของแต่ละคนทำให้เวลาที่จะได้เจอกันลดลง จาก 2-3 เดือน เป็น 6 เดือน เจอันที จนกระทั่ง 3 ปีหลัง เจอกันปีละครั้ง (เราคบกันมาได้ 6 ปี) และแปลกตรงที่ว่าความรู้สึกมันเหมือนลดลง มันเหมือนเฉยๆ เราก็เลยคุยกับเค้าตรงๆ ว่า ตอนนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลย เราลองห่างๆ กันดูมั้ย เค้าก็ตอบมาว่า "แล้วแต่ตัวเอง" เลยห่างและเลิกกันในที่สุด
คนที่สอง เป็นอเมริกัน เจอกันตอนเค้าหลงห้างแถวงามวงศ์วาน จริงๆ ไม่หลงหรอกค่ะ เค้าพึ่งอกหักจากแฟนเก่าคนไทยอ่ะ คุยกับเค้าปลอบใจเค้า ปลอบไปปลอบมาดันคบกันได้งัยก็ยังงงๆ 555+ พอเค้ากลับประเทศไปเราก็ยังคุยกันตลอด ทั้งทาง skype, whatapp ว่ากันไป เจอกันปีละครั้งเฉพาะช่วง summer คบกันได้ประมาณ 2 ปีกว่า แต่สุดท้าย.....เหมือนคนแรก
คนที่สาม พึ่งเริ่มคบกันมาได้ประมาณ 3 เดือน เจอกันตอนเราไปเที่ยวซึ่งที่ทำงานจัดไป แล้วเค้าเป็น ผจก. บ.ทัวร์นั้น ตอนอยู่ในทริปเค้าก้ดูแลเทคแคร์ดีไม่เฉพาะเราแต่กับทุกคน แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เพราะอะไร ทุกคนถึงได้มองว่าเค้าจีบเรา ซึ่งเราก็มองว่าเค้าก็ปฏิบัติเหมือนกันทุกคนแท้ๆ พอกลับมาคนที่ทำงานก็ยังแซวไม่เลิก และมีบางคนที่ทำตัวเป็นแม่สื่อจนได้เรื่อง 555+ จนเรากับเค้าได้คบกันจริงๆ แต่ก็แบบเดิมล่ะค่ะ ไกลกันอีกแล้ว แล้วตั้งแต่กลับมาก็ยังไม่ได้เจอกันอีกเลย มีแต่คุยกัน แชทเฟสกันไป จนตอนนี้ผ่านมา 3 เดือน จากที่แรกๆ เคยโทรหากันวันละ 4 เวลา (ได้มั้ง) แชทเฟสคุยกันตลอด แต่เดือนกว่าๆ มานี้ด้วยงานที่ยุ่งของเค้าและขึ้นเหนือ ล่องใต้ ไม่อยู่กับที่ตลอด ทำให้การคุยกันของเราน้อยลง ซึ่งเราก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร และปกติเวลาเค้าจะไปไหนเค้าจะบอกทุกครั้ง แต่เมื่อคืนเค้าไปเชียงใหม่ไม่ได้บอกเรา แต่โพสต์ไว้ที่หน้า wall ของเค้า คือเรามีความรู้สึกว่า "ทำไมอ่ะ" เพราะว่าเฟสบุคเนี่ยใช่ว่าเราจะเข้าบ่อยนะ ถ้าไม่มีข้อความเข้ามาเราแทบไม่เข้าเลย คือเกิดอาการ "งง"
ที่ร่ายยาวมาเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ เรามานั่งนึกๆ ทบทวนที่ผ่านๆ มากับแต่ละคน เราก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเราถึงมีแฟนอยู่ไกลตลอดเลยนะ ตอนคบกันคนแรกเราก็เฉยๆ นะ ออกจะชอบด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าการอยู่ใกล้กันหรืออยู่ด้วยกันตลอดเวลาเบื่อกันแย่เลย แต่พอนานไปมันไม่ไช่อ่ะ เราเห็นคนที่เค้าอยู่ใกล้กัน ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน กิน เที่ยว เล่น ด้วยกัน ซึ่งเราไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นสักเท่าไรไม่ว่ากับใคร เราเลยรู้สึกว่า นี่หรือเปล่าที่ทำให้ความรู้สึกที่มีให้แต่ละคนมันค่อยๆ ลดลง
ตอนนี้เราเริ่มคิดแล้วว่า การได้อยู่ใกล้ๆ กัน ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน มันเหมือนเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ให้เหนียวเแน่นขึ้น สำหรับคนที่อยู่ไกลกันเราว่าเจอกันเดือนละครั้งมันก็น่าจะดีเนอะ เฮ้ออ...แปลกใจตัวเอง ไอ่คนที่อยุ่ใกล้ๆ ทำไมเราถึงไม่ชอบน้าาา ทำไมต้องรักแต่คนอยู่ไกลตลอดเลย
แล้วเพื่อนๆ ที่มีแฟนอยู่ไกลๆ คิดเห็นกันอย่างไรบ้างคะ สำหรับเราตอนนี้มันเริ่มเหนื่อยๆ ยังงัยชอบกล (แต่เหนื่อยยังงัยก็ยังรักนะตัวเอ๊งงง)